|
|
Post by Manon on Apr 5, 2009 22:16:30 GMT 2
Cody ging op de tafel zitten en schoof de scherven voorzichtig naar achteren. Normaal als er nog leraren rondwandelde zou hij gelijk van de tafel gestuurd worden. Naar zijn eigen mening zat de tafel comfortabeler dan de bankjes. Nog steeds had hij de vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Voor een moment leek hij na te denken over June's haperende vraag. Het antwoord erop was lastig uit te lastig. "Waarom zou ik het niet doen? Ik doe het graag en naast dat...je moet toch ergens als je iemand wilt leren kennen?" Kort moest hij een beetje blozen van zijn woorden, nu hij erover nadacht klonk het allemaal best zweverig. Zijn armen kruiste zich achter zijn hoofd waarbij hij zich op zijn rug over de tafel heen liet vallen. Maar voor korte tijd bleef hij zo starend naar het plafon liggen. Met een duwtje van zijn armen zwiepte hij zichzelf weer overeind. Zijn ogen staarden weer naar June wachtend op een antwoord.
|
|
|
|
Post by Green's back on Apr 6, 2009 19:21:07 GMT 2
Nog voor hij de deur opende, schoot de paniek al door hem heen. Waarom was hij zo onzeker? Sinds wanneer was hij zo onzeker? Achter deze deur zat zijn meisje. dat wist hij zeker, want hij had een tijd naar haar gezocht en rond gevraagd. Nu wist hij waar ze was, en durfde hij niet meer? Als hij haar maar ergens gewoon was tegen gekomen.. of op een plaats waar ze alleen was... waarom hier? Waarom met al deze mensen?
Opnieuw ademde hij diep in en sloot zijn ogen. Direct zag hij haar voor zich. Precies, zoals hij haar de afgelopen maand al had gezien. Niet zijn lieve vrolijke en steeds zelfverzekerder wordende meisje, maar het meisje dat met tranen in haar ogen had aangehoord dat hij wegging. Schuldgevoel, gemis en eenzaamheid worstelen al weken in zijn binnenste. Langer nog, want vanaf het moment dat hij de uitnodiging kreeg voor de school, was het gepieker begonnen. Hij had het niet aan June verteld, tot hij zijn besluit had gemaakt. Haar laatste brief had hem zorgen gebaard en ondanks dat het nog geen vakantie was, was hij op de trein gestopt, zonder zelfs maar een brief terug te sturen. Joey, die al tijden een excuus zocht, was met hem meegegaan, maar ze waren elkaar bij de ingang van de school kwijt geraakt. Tenslotte waren ze hier allebei voor iemand anders.
Nu was het zover. Hij nam zijn besluit, vermande zichzelf en opende de deur. Het was even warm, gezellig en rumoerig als hij het zich herinnerde. Heimwee... Zijn ogen zochten de ruimte rond, zonder dat er echt veel op hem werd gelet. Toen vond hij haar. Ze zat daar, niet zo stralend als hij had gehoopt, maar tenminste niet alleen. Hoewel.. die jongen zat wel erg dichtbij. Wie was dat?
Voor de jaloezie toe kon slaan, bewogen zijn benen hem voort. Zijn handen balden zich tot trillende vuisten en hij prikte zich aan de dorens van de bos rozen die hij voor haar had meegenomen. Ze waren zwart van onder, en afwisselend rood, oranje en geel van boven. Ze hadden wat weg van vlammen. Hij had ze speciaal gemaakt, om het vuur in zijn hart te tonen, hoewel hij de woorden niet zou kunnen uitspreken. terwijl de afstand kleiner werd, moest hij zich inhouden om niet te rennen. Achter haar bleef hij stilstaan en zei met een stem waar nauwelijks nog kracht achter zat, maar des te meer liefde: 'Hey, Love. Missed me?'
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 7, 2009 19:20:47 GMT 2
Een zucht van opluchting gleed over haar lippen toen ze ontdekte dat hij haar had begrepen. Ze glimlachte licht en knikte. "Weet je, je hebt gelijk. En ik zou het erg leuk vinden als je me zou willen leren vliegen, je weet maar nooit waar het goed voor is." Ze zag al voor zich hoe Zed haar grandious zou uitlachen als hij haar zag vliegen en dan zou roepend vragen of dat geen overbodige luxe was. Ze schudde haar hoofd licht bij de gedachte, maar weigerde zich erdoor te laten weerhouden iets leuks te doen. "Maar je moet weten dat ik een hopeloos geval ben hoor, dus weet waar je aan begint." Zei ze met een zachte grinnik.
Ze besteedde geen aandacht aan de naderende voetstappen, maar toen ze die stem hoorde, die stem die ze door en door kende, die stem die ze zo graag wilde horen... Die stem deed haar nu verstijven en ze voelde een gek soort kilte haar hart in een klem zetten. Het was niet omdat ze boos was op die stem, maar ze durfte niet te geloven dat het mogelijk was, dat hij daar echt achter...
Ze slikte en bleef bevend zitten. Ze wist niet of ze zich om moest draaien, want als hij er niet was zou ze zichzelf voor gek zetten. Maar aan de andere kant, als hij er wel was zou ze hem kwetsen. Een stil stemmetje in haar hoofd zei dat hij dat wel een beetje verdiende omdat hij haar hier had achter gelaten, maar het tot uitvoer brengen kon ze dan weer niet.
Langzaam en trillend draaide ze zich om. Met een beetje een angstige blik in haar ogen keek ze in de zijne. Bang dat hij zou verdwijnen zei ze geen woord en de kracht om iets te doen was er niet, de kracht uit haar hele lichaam ebte langzaam weg waardoor ze een beetje bleek werd.
|
|
|
|
Post by Manon on Apr 10, 2009 11:30:39 GMT 2
Kort moest Cody lachen, blij dat June zich eindelijk wat meer op haar gemak voelde. Zo leken zijn woorden ook totaal niet ongepast. "Dus noem maar een dag dat je kan. Morgen na de lessen op het zwerkbalveld? Ik heb alle tijd." Eigenlijk wou hij nog verder vragen, maar stopte toen hij de jongen op hun af zag lopen. Verschillende vragende gedachtes schoten door hem heen. Mocht hij niet met dit meisje praten? of had hij wat verkeerds gedaan Zijn ogen schoten over de jongen heen op zoek naar een hint. Het eerste wat hem verder op viel was de bos rozen. Hieruit kon hij de conclusie trekken dat hij voor June kwam.
Een ontspannen en geruste houding kon hij weer aannemen. Blijkbaar telde dit niet voor June. Verbaasd keek hij op toen June niks terug op de jongen antwoorde. Zelfs hij kon merken dat ze een beetje bang leek. Waarom begreep hij alleen niet, de jongen had rozen bij dus het kon niks verkeerds betekenen. Zijn blik keerde weer terug naar de jongen. Een twijfel ontstond in zijn hoofd voor wat hij moest doen. Zijn keuze belande uiteindelijk bij vertrekken. "Ik zal jullie wel alleen laten, ik spreek je nog wel June." melde hij alleen en stond op, pakte zijn spullen van de huffelpuf tafel klaar om te vertrekken. Voor een moment zwaaide hij nog naar June en vertrok door de grote deur. Het verliefde paar alleen latend. Hij zou dan toch maar zijn nachtrust gaan ophalen. Klaar om de volgende dag naar de lessen te vertrekken.
|
|
|
|
Post by Green's back on Apr 10, 2009 19:15:45 GMT 2
Devon was een beetje van zijn stuk gebracht door haar reactie. De stem van de jongen was een verrassende afleiding. Hij glimlachte naar hem. Jaloezie bekroop hem, maar werd desondanks overheersd door de wetenschap dat ze dus gelukkig niet alleen was. Deze jongen ging haar... wat zei June nou ook alweer? Het bloed had zijn oren doen gonzen en hij had niet verstaan wat ze had gezegd, maar het was vast niets ernstigs. Hij kende June toch? Althans, hij kende de oude June. Deze June was zo...
Toen de herinnering aan hun eerste ontmoeting hem weer voor ogen kwam, zakte hij door een knie en keek naar haar op. Haar woorden van toen...
Jij bent het die me zo veranderd. Zo was ik vroeger niet. Hij had er grapjes over gemaakt toen. Maar nu...
Zijn mond was droog, van schuldgevoel en een verdriet dat hij niet kende.
'Waar is het meisje dat mij een spoor van kleren achter liet, om mij een nacht te bezorgen die ik nooit meer zou vergeten? Waar is het meisje dat Lies een mep zou hebben verkocht, als William haar niet voor was geweest?'
Zacht legde hij zijn hand op de hare, bang om hem vast te pakken. Hij zou het niet aankunnen als ze hem zou los zou trekken.
'Ben je in een maand terug veranderd van waar ik je in alle maanden samen heb veranderd? Of ben je zo boos op me dat je niks wil zeggen?'
Hij hoopte bijna op het laatste. Hij hoorde de jongen zeggen dat hij ging vertrekken, maar kon zijn hoofd niet van June afwenden. Hij keek in haar blauwe ogen en voelde tranen bij hemzelf opkomen, hoewel hij ze met alle mogelijke kracht bedwong.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 12, 2009 14:47:50 GMT 2
June keek om naar Cody en keek hem met een bange blik na. Ze wilde niet dat hij ging, ze was bang... maar niet voor Devon. Maar omdat Cody hen alleen liet moest betekenen dat Dewvon er echt was en het niet een hallucinatie was, dat was iets positief.
Toen Cody verdwenen was vroeg ze zich af waarom ze hem niet gedag had gezegd of hem Devon had voorgestelt. Ze voel zich er een beetje rot om en dacht dat ze hem weggejaagd hadden. Het was een vervelend gevoel, maar kon er nu niets meer aan doen.
Opnieuw keerde ze zich naar Devon en keek alsof ze dacht dat hij in het niets verdwenen zou zijn, toen ze hem echter nog zag kwam er een soort uitdrukking van opluchting op haar gezicht. Ze hoorde wat hij zei en voelde tranen in haar ogen branden. Ze opende haar mond om niets te zeggen, maar er kwam niets uit. Ze deed haar mond weer dicht en schudde haar hoofd. Ze moest haar stem terug vinden, want hoe ze zich ook voelde, boos, verdrietig of blij, ze kon het niet aan om hem te kwetsen. Het lukte haar om een keer te kuchen, waardoor ze dacht dat haar stem er vast weer was.
"Dat was Cody, ik ken hem niet echt maar hij heeft me wel geholpen." Zei ze langzaam en keek naar haar verbonden hand en daarna naar het pompoensap op de grond. Ze zweeg even en keek hem weer aan, de tranen bleven gevangen in haar ogen waardoor ze hem maar wazig zag. "Ik heb je zovaak 's nachts aan het voeteneind van mijn bed gezien, maar elke keer als er licht opwierp was ze weg. Ik ben bang dat je weer zal verdwijnen als ik licht op je werp."Ze zweeg weer even terwijl ze nadacht hoe ze moest antwoorden op zijn vraag. Geen van beide opties was het echt, maar ook weer wel. Natuurlijk was ze boos dat hij weg was gegaan, maar het was niet de rede waarom ze niets zei. Haar blik ging even van hem af en bleef op de grond gericht. "Dat meisje, die je beschreef, die hoort bij jou... en ze is alleen bij jou. Dus als jij er niet bent, is zij er ook niet." Ze keek hem weer aan. "Jij hebt dat meisje gemaakt, dus waarom verwacht je dat ze er is bij andere." Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. Ze wilde zo niet zijn bij wie dan ook, behalve bij hem. "Maar dat wil niet zeggen dat ik niet boos ben dat je er niet meer bent of dat ik je niet mis."
|
|
|
|
Post by Green's back on Apr 12, 2009 15:35:34 GMT 2
Het was maar goed dat je sommige gevoelens niet hoefde te beschrijven, want hij zou niet weten hoe hij moest vertellen hoe hij zich voelde toen ze eindelijk weer tegen hem sprak. Dat de jongen haar had geholpen, dat was fijn. Dat ze zonder hem even onzeker was als voorheen, dat was vervelend. Dat ze boos was, was wel fijn. Of eigenlijk, dat ze dat niet ontkende. Ze had alle reden om boos te zijn. Hij glimalchte dan ook maar met een schuldige blik. 'Ik weet dat ik...' begon hij, maar moest toen even denken over zijn woorden. '... Ik moest wel, love. Ik heb zolang moeten nadenken over wat ik moest kiezen. Ik weet helaas nog steeds niet of ik er nou spijt van heb of niet. Hier op Hogwarts wist ik zeker dat ik weg moest, omdat ik hier gewoon klaar ben. Eenmaal daar ontdekte ik dat de school allwas was wat ik had gewild. Dat ik daar alles had. Behalve dat wat ik werkelijk wil.' Hij keek haar aan en zocht in haar blik naar een reden om weg te duiken. Uiteindelijk besloot hij dat hij een klap wel verdiend had en zocht opnieuw naar woorden. Dei vond hij. Tijdens het verzitten, hoorde hij het papier kraken in zijn broekzak. Het was een liefdesverklaring geweest, maar nu kreeg hij de behoefte om te zingen. Had hij dat niet al eerder gedaan? Nu kwamen er nieuwe woorden, die nog niet op het briefje stonden in hem op en hij glimalchte licht. Hij schraapte zijn keel en begon te zingen, met die schorre stem van hem, waardoor het heel vreemd klonk. Zijn stem was gemaakt voor rock, niet voor liefdesliedjes. 'You
Are all I can remember
After all that we've been through
Forever in my heart
Now I'm through
And june feels like november
So can't believe it's true
Too long we've been apart
One more night
I wanna be with you
Where I wanna hold you tight
It feels so right
Tonight
Don't leave it up to you
And I think the time is right
To stop the fight.' Hij ademde even in en liet zijn blik zakken naar haar handen, voor hij zacht een kusje gaf op beiden. Het verband veroorzaakte vragen, vragen die hij op dat moment niet wilde of kon stellen. |
|
|
|
Post by Madjic on Apr 12, 2009 15:58:14 GMT 2
June voelde zich een beetje boos worden, maar het was niet te lezen in haar blik of houding. Enkel haar hartslag ging om hoog. Ze schudde haar hoofd. "Nee, dat moest je niet. Je moest helemaal niets. Het was je eigen beslissing om te gaan, dus moet het niet zeggen alsof iemand je gedwongen heeft." Ze wende haar blik van hem af. Ze wilde zeggen dat hij gekozen had en dat dat zijn verantwoordelijkheid was. Dat hij haar hier alleen had gelaten... maar het kwam er niet uit.
Ze keek hem weer aan toen hij begon te zingen en schudde haar hoofd weer. Ze wou dat hij dit niet deed, ze wilde niet dat hij weer een lied zou zingen zodat ze alles weer vergat. Het lukte hem altijd op die manier en dan was ze niet meer boos op hem... Maar dit keer gebeurde dat niet. Haar ogen werden alleen maar groter en de trane die gevangen waren ontsnapte een voor een, maar snel achter elkaar. Toen hij zijn handen op de hare legte trok ze haar handen terug. Misschien was het door haar woede en verdriet dat ze het niet opvatte zoals hij bedoelde, maar dat deed haar nu niets te. Ze hoorde het zo en zo dacht ze dat hij het bedoelde.
Ze haalde diep en schrokkend adem. "Als je klaar bent met vechten... als ik zo veranderd ben voor... wat doe je hier dan nog? Als je het toch wilde doen, dan had ik net zo lief een brief gehad!" Haar stem werd steeds harder, maar niet bozer. Ze stond met een ruk op en keek even raar naar hem en daarna om zich heen. Het was alsof ze gewoon niet wist wat ze moest doen, wat er met haar gebeurde. Ze keek hem nog een keer aan en liep toen zeg. Rustig, beheerst en haperend ademhalend, maar ze liep weg.
|
|
|
|
Post by Green's back on Apr 12, 2009 16:06:47 GMT 2
Devon viel bijna achterover, toen ze haar handen wegtrok en hij zijn steun kwijt was. Hij stak zijn hand uit, om te voorkomen dat hij omviel. Hij hoorde haar woorden aan, met grote, ongelovige ogen en zag haar weglopen. Hij zag haar weglopen. Hij moest het hardop tegen zichzelf zeggen om te bevatten wat er gebeurde. Waarom ze opeens niet meer voor hem zat en hij in plaats van haar ogen, haar rug zag. Hij keek haar na, te verbijsterd om zich te bewegen. Toen ging het allemaal vanzelf. Zijn benen strekten zich en hij stond op. Zijn voeten voerden hem veel sneller voort dan June's rustige tred haar, en al snel was hij haar gepasseerd. HIj blokkeerde haar de weg en legde zijn handen zacht op haar schouders. Hij keek op haar neer, nog even verward als daarvoor.
'Ik weet dat ik geen beste zanger ben, maar ik dacht dat het zo het beste over zou komen. Hoe kan ik in vredesnaam beschrijven in een brief hoe erg ik je mis en hoe graag ik bij je ben? Wat ik er voor over zou hebben om alleen maar een nachtje bij je kunnen zijn? Zou je dat werkelijk liever horen in een brief dan dat ik dat tegen je zeg? Ik weet dat je snel verlegen bent maar...'
Hij zocht wanhopig naar wat hij nou had fout gedaan, of wat zij kon denken dat hij had fout gedaan, maar vond niks. Hij liet haar langzaam los en haalde moedeloos zijn schouders op.
'Het spijt me zo, Love. Niemand dwong me tot die keuze, dat weet ik. Ik geloof alleen dat ik nu... een goede midden weg heb gevonden.' Zelfs al betekend dat dat ik iets heel dierbaars opgeef, dacht hij erachteraan.
Hij liet zijn blik over de mensen gaan, maar besloot dat ze de moeite nu niet waard waren. Al snel zochten zijn ogen de hare weer op. Hij wachtte op haar antwoord.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 12, 2009 16:18:24 GMT 2
Opnieuw schudde ze haar hoofd. Of zij snapte het niet, of hij niet. Maar ze was nu te verwart om haar hersenen te dwingen wat er echt aan de hand was, dus kon niet anders dan er van uitgaan dat haar gedachtes klopte.
"Je kent dat het dat is? Het intereseerd me niet wat of hoe je zingt. Ik vond alles mooi wat je zong, altijd gedaan. Je zorgte er altijd voor dat ik alles waar ik me zorgen over maakte of boos om was, vergat. Maar als je in een lied moet beschrijven dat je genoeg van het vechten hebt, dat je er niet meer voor wilt vechten... Nee, Devon! Dat hoef ik inderdaad niet te horen in een lied, dan lees ik het liever in een brief die ik dan kan verbranden. Maar alles wat je zingt blijft vooraltijd in mijn oren zitten en dat is niet de manier waarop in mijn eerste liefde wil herinneren als ik er aan terugdenk." Ze keek hem doordringend aan. "Dan hoop ik dat je daar gelukkig bent..." Ze wende haar blik af en pobeerde haar ademhaling te kalmeren. "Ik zei nooit een ander... dus nooit een ander." Fluisterde en liep langs hem heen.
|
|
