|
|
Post by Green's back on Apr 12, 2009 16:26:33 GMT 2
Voor ze weg kon lopen, greep hij haar arm vast. Harder dan hij eigenlijk had gewild, maar nu de betekenis van haar woorden tot hem doordrong, voelde hij een verontwaardiging in zich broeien, die zijn spieren deed aanspannen. Hij trok haar ruw terug en dwong haar zo hem aan te kijken.
'Ik weet niet precies wie jij bent en wat je met mijn June gedaan hebt, maar ik zou graag weten waar ik haar terug vind,' zei hij zonder een spoortje van humor, ondanks dat het een grapje was. Zijn ogen stonden streng, zoals zijn vader altijd keek, hoewel hij dat zelf niet wist. 'Mijn June zou namelijk mijn woorden nooit op deze manier opvatten. Die zou hebben geweten dat ik nooit zou stoppen met voor haar te vechten. Die zou begrpeen hebben dat ik er genoeg van had om van een afstand haar proberen te overtuigen dat ik van haar hou en daarom maar gewoon langs zou komen. Die zou weten dat ik nooit genoeg van haar zou krijgen.'
Hij verslapte zijn greep een beetje en voelde zijn blik verzachten.
'Hoe kun je nou denken dat ik het aan het uitmaken was? Zou ik dat doen met een bos rozen?' -de rozen lagen vergeten op de grond, waar June en Devon eerder hadden gezeten- 'Zou ik dat zingend doen? Als ik niet genoeg van je hield en het uit wilde maken, dan zou ik dat recht in je gezicht zeggen en was ik weggelopen, om te tonen wat voor macho player ik ben. Maar ik ben hier. Nog steeds.'
Hij liet zijn handen over haar armen zakken, tot een lichte streling en stak ze in zijn zakken.
'Ik wil je dat nooit meer horen zeggen.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 12, 2009 16:43:52 GMT 2
June keek hem geschrokken aan en wilde zich eerst proberen los te trekken, maar kreeg al snel door dat het toch geen nut had. Devon was veel sterker dan dat zij was. Voor het eerst sinds ze hem kende, werd ze een bang van hem. Zijn grapje ontging haar en zijn handelingen kwamen in haar ogen alleen maar uit woede. Ze stond te trillen op haar benen, maar na zijn woorden kwam dat meer uit het inhouden om niet heel hard in snikken uit te barsten, dan angst. Maar de verwarring verdween niet, ze was zo bang om zonder hem te zijn dat het niet tot haar doordrong.
"Maar je zong het! Ik hoorde het, je zong het!" Riep ze ondanks dat hij zei dat hij het niet wilde horen. Ze begon steeds sneller te ademen en haar stem klonk steeds wanhopiger. "Ik hoorde het... je wilde niet meer..." Ze kneep haar ogen dicht en kon niet voorkomen dat een snik haar zwakke stem brak. "En ik snap ook niet waarom je het wel zou doen, waarom je wel wilt vechten." Ze voelde zich weer dat meisje dat zich bij naderde dreiging tegen de muur aanduwde om maar niet gezien te worden. Het meisje dat beschermt moest worden door de twee ravenklauwers en de griffoendor omdat ze anders zou bezwijken onder zwadderaars die haar tot hun mikpunt maakte. Alleen de gedachte van geen Devon bij zich hebben maakte haar wat ze was.
|
|
|
|
Post by Green's back on Apr 12, 2009 16:58:33 GMT 2
Zijn lichaam handelde automatisch. Hoe kon het anders? Er stond een meisje voor hem, dat zo klein en zielig leek, zo bang en eenzaam -precies zoals die eerste keer- dat zijn armen zich als vanzelf om haar heen sloten. Teder streelde hij haar hoofd en duwde die zacht tegen zijn borst.
'Ik wil je dat echt niet meer horen zeggen,' zei hij, nu met liefde in zijn stem,' omdat ik niet wil dat je dat denkt. Wat ik zong, was dat ik niet meer met je wilde vechten. Voor je vechten zal ik altijd blijven doen. Ik zong dat ik nog een nacht bij je wil zijn. Tenminste een nacht, voor ik zeker weet dat ik de goede keuze heb gemaakt. '
Op dat moment stopte er iemand voor hem. Devon liet June los en glimlachte naar professor Lupin.
'Ik heb je aanbod met professor perkamentus besproken,' zei Lupin tegen Devon en stak zijn hand uit,' en wat ons betreft is het in orde. je kunt vanaf maandag beginnen. Twee dagen waren het toch?'
Devon haalde diep adem en liet de teleurstelling hem een moment vermannen, voor hij het volledig wegstopte en de situatie accepteerde. Hij nam Lupins hand aan en glimlachte weer.
'Bedankt, Professor. Ik zie er echt naar uit om samen met u te werken. Tot maandag.'
Lupin vertrok en in gedachten zei Devon gedag tegen zijn stage plek op de Dragnshelter, waar hij naartoe had gewild. Als hij daar liep, zou hij gewoon aangenomen zijn, over drie jaar. Nu zou hij moeten concureren en was de plek misschien niet eens vrij als hij eenmaal afgestudeerd was...
Hij draaide zich weer om naar June en was blij dat ze niet wist wat hij voor haar opgaf.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 12, 2009 17:31:39 GMT 2
Zodra ze zijn armen om haar heen voelde kreeg ze het gevoel dat ze ieder moment door haar benen kon zakken. Het was een als een schild om haar heen dat haar veiligheid en sterker was dan de huid van een olifant, niets kon erdoorheen. Ze liet adem uit haar longen lopen, het kwam er wat haperend uit maar wel in een zucht van opluchting. Ze drukte zich tegen hem aan en voelde hoe haar natte wangen en de nieuwe tranen zijn shirt vochtig maakte.
"Maar ik ben hier en jij daar... En daar zijn allemaal... allemaal oudere en veel..." Ze hield haar mond toen hij haar los liet. Ze voelde eerst een klem om haar hart komen en dacht echt even dat dit een grapje van hem was, maar toen de stem van haar leraar hoorde snapte ze het... min of meer. Ze veegte snel de tranen van haar wangen, maar keek de man niet aan. Ze snapte niet waar het over ging en keek Devon dan ook verbaasd aan toen Lupin weer weg was. "W... waar.. wat was dat?"
|
|
|
|
Post by Green's back on Apr 12, 2009 17:51:02 GMT 2
Devon keek naar haar, recht in haar ogen en wist eigenlijk nu al dat hij de juiste keuze had gemaakt. Hij voelde dat hij de juiste keuze had gemaakt. Met een speels lachje sloeg hij zijn armen om haar middel.
'Ik heb stage vanaf volgende week. Eigenlijk was ik van plan om naar mijn oude school te gaan, maar ik besloot dat ik toch liever hier ben.' Het was maar deels een leugen. 'Behalve drie daagjes dat ik naar school moet, ben ik twee dagen hier voor stage en dan is het weekend... dus misschien dat als een bepaald iemand ruimte in haar bed heeft, dat ik dan hier kan blijven in het weekend.'
Hij kon de greijns neit van zijn gezicht houden. Een ideetje kwam in zijn hoofd op en hij gaf een kus op haar wang.
'Dit betekend: wij zijn vriendjes.' Hij gaf een kus op haar voorhoofd en een op haar neus. 'Dit betekend: je bent belangrijk voor mij en ik vind jou lief.'
Zacht liet hij zijn neus tegen de hare zakken en kuste haar, liefdevol en teder.
'Dit betekend,' zei hij en keek haar aan,' ik hou van jou en ik wil nooit meer zonder jou.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 12, 2009 18:12:16 GMT 2
June knipperde snel achter elkaar met haar ogen en keek hem verward aan. Ze kon nauwelijks bevatten wat hij zei, want... "Betekend dat dat je... dat je..." Ze knipperde opnieuw met haar ogen en keek hem ongelovend aan. "Je komt stage lopen... hier op school... deze school?" Het leek heel langzaam tot haar door te dringen, want haar ogen begonnen te vonkelen.
Bij de kusjes op haar voorhoofd, neus en wang, glimlachte ze en voelde ze hoe haar hart harder begon te kloppen. Het was net alsof ze weer opnieuw haar hart aan hem verloor, opnieuw verliefd werd. Zodra ze zijn huid langs haar neus voelde hield ze haar adem in en toen ze zijn lippen voelde waar ze volgens haar hoorde te zijn kreeg ze het gevoel alsof haar hart uit haar borst bonkte en naar hem hing.Ze had haar ogen gesloten en hield haar ogen nog gesloten toen ze zijn stem weer hoorde, ookal leek deze anders dan hiervoor. "Ben alsjeblieft niet verdwenen als ik mijn ogen weer open doe." Fluisterde ze en opende langzaam haar ogen.
"Ik heb altijd en waar dan ook plaats voor jou, ik kan me niets beters bedenken." Fluisterde ze en wilde dicht tegen hem aankruipen, maar aangezien ze nog steeds midden in de grote zaal stonden, ookal was die bijna verlaten, weerstond ze de drang.
|
|
