|
|
Post by Krista - on Dec 27, 2007 20:19:09 GMT 2
Madame Plijster staarde Shirie even aan alsof ze krankzinnig was en schudde dan haar hoofd. Ze depte Anne's gezicht met een nat doekje en mompelde een spreuk wat er voor moest zorgen dat Anne's luchtwegen wat vrijer werden.
Opeens trok haar gezicht wit weg en ze keek Shirie aan "Zei je nou.. dat Jeweetwel er was? Dat is niet iets om te lachen!"
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 27, 2007 23:52:33 GMT 2
Shirie grinnikte nog na. 'Ht lijkt allemala zo onwerkelijk. De dementors, Voldemort.. alles. Dat is wel vaker zo, als de wolf het overneemt. Ansgt en bloed. Ik herrinner me opwinding, woede en de geur van angst Vreemd eigenlijk... het was alsof Voldemort bang voor me was. Het was zo raar... Ik herrinner me dat Evan schreeuwde, maar Anne was volgens mij al knock-out.. ik weet het niet meer.'
|
|
|
|
Post by Krista - on Dec 28, 2007 0:39:02 GMT 2
"Jeweetwel!" zei Madame Plijster zachtjes en sperde haar ogen nog verder open voor zover het maar kan, en stopte met het deppen van Anne's voorhoofd. "Dit is fout. Ik vrees dat ik het schoolhoofd zal moeten inlichten. Jij". ze keerde zich naar Shirie "Blijft hier, je gaat nergens heen, ik neem aan dat Perkamentus met jullie.. drieen nog wilt praten, gezien de gebeurtenissen". Ze wierp een blik op Evan en Anne maar nam aan dat die niet echt weg konden.
Evan kreunde zacht en liet zijn hoofd op de witte kussens rusten. Hij had het gevoel dat hij ieder moment over zijn nek kon gaan.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 29, 2007 15:09:58 GMT 2
Shirie knikte. Ze keek naar Evan en stond op. Ze kromp inee maar kwam toen weer overeind. Met een diepe ademteug vermande ze zich weer en sommeerde een bak. Ze ging bij Evan zitten en zette de bak voor hem neer.
'Voor het geval dat,'zei ze, terwijl ze naar Ane keek.
'Ik hoop dat eht nu voorbi jis...'mompelde ze zacht.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Dec 31, 2007 18:03:13 GMT 2
Charlotte kwam de Ziekenzaal binnenrennen. Angst was op haar gezicht te lezen, terwijl ze haar blik tussen Shirie, Evan en Anne heen en weer liet schieten. Ze durfde nauwelijks te kijken hoe het met haar vriendin ging, maar toen ze haar blik naar Evan liet afdwalen voelde ze zich misselijk worden bij het zien van zijn situatie. Zonder iets te zeggen keek ze Shirie aan. In haar ogen stond duidelijk de vraag te lezen wat er allemaal gebeurd was.
Ze had die hele nacht al niet goed kunnen slapen. Zodra ze gemerkt had dat Anne niet in haar bed lag, had ze proberen te bedenken waar ze zou kunnen zijn. Op dat moment had ze door het raam heen een patronus gezien, en had meteen het voorgevoel dat Anne erbij betrokken was. Ze had zich gehaast naar buiten, en later naar de Ziekenzaal toen ze haar niet kon vinden.
En nu zag ze haar vriendin daar liggen, en durfde eigenlijk niet eens te hopen dat Voldemort haar lichaam eindelijk had verlaten. Toch leek het er wel op. 'Wat-?' Ze keek Shirie nog steeds aan.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jan 1, 2008 16:37:31 GMT 2
Shirie glimlachte. 'je wil het niet weten en zelfs als ik je vertelde zou je me nog neit geloven. Al hoewel.. jij misschien wel, al denkt die zuster hier dat ik een alcoholic ben.'
Ze schudde lachend haar hoofd. 'Voldemort was hier, maar volgens mij is je vriend eindelijk vrij. Ik kan het mis hebben, maar volgens mij is hij het zat. Hij steekt zijn lelijke kop wel weer op, maar nu lijkt het kalm.'
Kalm keek ze van Anne naar Charlotte, van charlotte naar Evan en terwijl ze met haar vrije ahnd over zijn rug streek, keek ze uit het raam naar de vole maan. Ze grauwde even en schudde toen haar hoofd, als om zich wakker te maken. Ze richtte zich weer tot Charlotte. 'Ik weet nog maar weinig van alles af. demotors, voldemort en dat ze er zo bij lagen... je moet het hen vragen, als ze weer kunnen antwoorden.'
|
|
|
|
Post by » Aline. on Jan 1, 2008 16:52:29 GMT 2
Charlotte staarde Shirie even verbluft aan. Ze begreep er nog helemaal niets van, hoe alles had kunnen gebeuren. Na de woorden 'volgens mij is je vriendin eindelijk vrij' had ze ook eigenlijk niets meer gehoord van wat Shirie vertelde. 'Echt waar? Is Voldemort weg?' Langzaam maar zeker drong het tot Charlotte door wat dat betekende; alles zou weer normaal worden - ze had Anne weer terug.
Een brede glimlach verscheen op haar gezicht en ze rende naar Anne toe. Ze hield er geen rekening mee dat Anne verzwakt was en op de Ziekenzaal lag, maar sloeg haar armen om haar vriendin heen.
|
|
|
|
Post by admin. on Jan 1, 2008 17:50:18 GMT 2
Anne hoestte nogmaals - half bij bewustzijn- en probeerde de pijn uit haar hoofd en longen te bannen. Madame Plijsters spreuk had mischien wel gezorgd dat ze meer lucht kreeg, maar het haalde de pijn niet weg. Het werd er eerder erger op.
Kort hapte ze naar adem, en negeerde de gedachten van de vorige keer dat ze hier was. Ook voor een astmaanval, maar die was half niet zo zwaar geweest.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Jan 3, 2008 18:36:52 GMT 2
'Oh, Anne...' mompelde Charlotte gesmoord, omdat ze haar gezicht half begraven had in de vuurrode haren van haar beste vriendin. Na een tijdje liet ze Anne los, en veegde even langs haar gezicht. Er liepen tranen over haar gezicht; van vreugde, omdat Anne na al die tijd verlost was van Voldemort, maar ook van verdriet, om haar vriendin hier zo verzwakt te zien liggen. Ze plofte neer op een stoel die naast het ziekenbed stond. Het krakkemikkige meubelstuk kraakte even onheilspellend, maar hield haar gewicht. Charlotte veegde nog eens over haar gezicht, en keek toen naar Shirie. [b'Alsjeblieft... Vertel me... Wat is er - hoe - echt?'[/b] vroeg ze onsamenhangend, al kwam de betekenis van haar vraag waarschijnlijk wel over op Shirie. Ze keek haar ongeduldig aan.
|
|
|
|
Post by Krista - on Jan 4, 2008 17:46:53 GMT 2
Evan hapte naar adem en liet zijn hoofd naar achteren vallen op het witte kussen en sloot zijn ogen. Zijn hele gezicht had nu een vrij asgrauwe kleur gekregen, wat niet echt eruit zag alsof het gezond was. Zoals Madame Plijster al had gezegd, het terug laten groeien van botten was geen pretje.
Madame plijster liep gestressd rond tussen de bedden en liet haar hand even op het voorhoofd van Anne rusten. Ze haalde opgelucht adem toen Perkamentus in zijn ochtendjas de ziekenzaal binnen trad. "Albus, ik" krastte ze zenuwachtig en wierp een blik op de leerlingen, en wees dan naar Shirie "Zij was erbij Albus,". Gestresst liep ze weer verder "Oh god oh god oh god"
|
|
