|
|
Post by » Aline. on Jun 11, 2007 17:52:24 GMT 2
Charlotte lachte. 'Haha, ja, ik weet het. Sorry hoor. Ik bedoel, ik vertrouw je wel, maar stel dat -' Charlotte hield middenin haar zin op. 'En nee, ik ben inderdaad niet verliefd, dat is het niet,' zei ze lachend, zodat ze die andere zin niet af hoefde te maken. Anders zou Mariël alleen maar ongerust worden, dacht Charlotte.
|
|
|
|
Post by Merel on Jun 14, 2007 21:23:01 GMT 2
Mariël keek Charlotte aan."Maar stel dat wat? Charlot, wat is er?"Vroeg ze en dacht na.. Behalve verliefd, wat anders? iets ergs naar het klonk.. "HEeft het nog iets met die Ryanne te maken?" Vreog ze voorzichtig.. Van binnen hoopte ze vuurig dat ze het fout had..
|
|
|
|
Post by » Aline. on Jun 15, 2007 16:55:39 GMT 2
Eerst schudde ze haar hoofd, maar ze kon het niet aan om te liegen tegen haar vriendin. Ze boog haar hoofd en mompelde iets onverstaanbaars. Na een tijdje keek ze Mariël weer aan, terwijl ze zei: 'Ik weet echt niet of ik je het wel moet vertellen - om je eigen bestwil, bedoel ik,' zei ze. Ze was niet bang dat Mariël iets door zou vertellen, maar wat als het verkeerde mensen ter ore kwam wat Mariël wist?
|
|
|
|
Post by Merel on Jun 18, 2007 15:53:57 GMT 2
Mariël leek iets witter te worden. Het moest wel iets heel ergs zijn als het om haar bestwil niet verteld moch worden, aangezien ze belangrijke dingen altijd voor zich hield. Hoe gestoord en hyper ze ook mocht zijn, sirieuze zaken, behandelde ze altijd sirieus, wat gek was als je haar kende. "Je moet het zelf weten, Maar je kunt eropaan dat als het echt zo erg is als het klinkt, ik mijn mond volledig zou snoeren erover." ZE wou haar niet dwingen om het te vertellen, het was echt haar eigen keuze.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Jun 18, 2007 18:19:22 GMT 2
Charlotte bleef een tijdje stil voor zich uit kijken. Daarna knikte ze langzaam. 'Goed, ik vertel het wel.' Ze keek Mariël even aan. 'Natuurlijk vertrouw ik je wel,' zei ze, zodat Mariël niet zou denken dat Charlotte dat niet deed. Ze glimlachte even zwakjes naar Mariël en probeerde te bedenken waar ze moest beginnen. 'Nou - in de zomervakantie na de eerste klas, was Anne een tijdje bij mij,' begon ze. Ze keek Mariël even aan, en vroeg zich af wat zij nu op dit moment dacht. 'We maakten een keer een wandeling door het bos, vlakbij mijn huis,' ging ze verder. Ze zuchte even diep voordat ze verder vertelde. 'En toen - hoorden we iets raars, we gingen kijken, en -', Charlotte slikte even, 'en toen zagen we iets, iemand die we eigenlijk nooit van ons leven wilden zien. Het was,' ze aarzelde even voor ze de naam uitsprak, 'Voldemort.'
|
|
|
|
Post by Merel on Jun 20, 2007 16:58:36 GMT 2
Mariël werd langzaam aan steeds witter... Ze had al verwacht dat ze Charlotte haar wel vertrouwde.. Maar sommige dingen wilde je nou eenmaal liever voor jezelf houden.. Nu hoopte ze toch even vurig dat ze niet zo nieuwsgierig was geweest.. Ze luisterde echter aandachtig en keek Charlotte verbaast aan. "Tja wat zou ik zeggen." Begon ze zacht. "Dat is zwaar... Vervelend.. Vrienderlijk uitgedrukt." Ze staarde naar Charlotte. Dat moest echt vreselijk voor haar zijn! Dacht ze ineens. "En Ryanne die wou... Nouwja die moest dus.. Ach je snapt me wel.." Besloot ze toen ze niet uit haar zin kwam.
|
|
|
|
Post by » Aline. on Jun 20, 2007 17:14:35 GMT 2
Charlotte knikte langzaam. 'Ja... Misschien wel. Grote kans zelfs. Maar eigenlijk wil hij ons, Anne en mij dus, eigenlijk, tja,' Charlotte aarzelde even. Hoe kon ze dit nou logisch vertellen? 'Geestelijk verzwakken, ofzo. Miriat - je weet wel, Anne's pleegmoeder, is dus vermoord door dooddoeners. Waarom Miriat? Ze had nooit iets tegen hen gedaan ofzo, weetje. Hij had helemaal geen reden om haar te laten doden. Wij vermoedden - Perkamentus ook - dat het niet om haar, maar om Anne ging,' vertelde Charlotte.
|
|
|
|
Post by Merel on Jun 20, 2007 17:29:40 GMT 2
Mariël knikte droevig. "Rot voor haar zeg." zei ze en keek even naar de grond. "Ja ik weet dat hij zomaar mensen vermoord, zo ook mijn nicht en oom, ofwel de Vader en het zusje van Tristan.. Die zijn ook zonder reden vermoord." Zei ze. Het was eigenlijk een van de eerste keren dat ze dat vertelde dacht ze ineens. "Nou hoe dan ook, ik zal je helpen.. Nouwja proberen in iedergeval." Zei ze het klonk naar haar weten overtuigender dan dat ze zelf was.. ZE zou hoe dan ook Charlotte helpen.. Maar of het ook veel verschil zou maken...
|
|
|
|
Post by » Aline. on Jun 20, 2007 17:52:32 GMT 2
Charlotte glimlachte zwakjes. Het voelde toch wel goed dat ze het aan Mariël verteld had. Ze wist dat Mariël het goed bedoelde, al betwijfelde ze het of ze haar kon helpen. Niet tegen Voldemort tenminste. Wie kon dat ook wel? Charlotte keek Mariël aan. 'Ik ben nu alleen bang dat hij mijn ouders ook iets gaat aandoen,' zei ze zacht.
|
|
|
|
Post by Merel on Jun 20, 2007 18:03:39 GMT 2
Daar had Mariël nog even niet aan gedacht. Ze dacht aan de vele keren dat ze bij Charlotte thuis was geweest. Haar ouders waren altijd van die lieve vriendelijke mensen. Nee dat mocht gewoon niet! "Weet Perkamentus een oplossing daarvoor?" vroeg Mariël. Hij was meestal de eerste die met zulke dingen raad wist.
|
|
