boring

[ruka]

'Wat ik ben gaat jou niet aan, net zoals mijn hele familie jou niet aangaat'
hij was zo boos, boos op zijn vader, en boos op Joey die het wou weten dat hij de pijn in zijn wang niet eens voelde.
'En wie denk je dat het was?'
mompelde hij er achteraan, hij voelde aan zijn wang, er zaten nog steeds glas splinters.

[greenlightning]

'Iemand die ik het liefst met mijn blote handen zou wurgen tot hij om genade smeekt en zijn excuses aanbied voor alle mensen die hij heeft vermoord, alle mensen die hij heeft gemarteld en iedereen die hij op welke manier ook heeft verwond en gekwetst.' Zijn vaders oudere zus, zijn favourite tante toen hij nog jong was, gemarteld, net zolang tot ze er nu allee nog uit zag als een lijk. De moeder van Myra, een van zijn beste vriendinnen en al die adneren... Hij deelde Shiries haat zo diep, dat hij niet wist welk deel van hem was en welk deel van haar.
'Het gaat me wel aan. Je leeft toch? Ik heb je nu meoten zien, ik heb je stem meoten horen. Daarom is het mijn zaak om te weten met wat voor monster ik deze school deel.'

[ruka]

'Ben ik nu opeens een monster?'
hij keek Joey boos aan.
'Nou, weet je, ik zeg niks, niks over mij en over wat hij met mij te maken heeft'
zei hij rustig.

[greenlightning]

Joey snoof en glimlachte minachtend. 'Wat jij wil. Je bent eigenlijk ook de tijd en de moeite niet waard.' Hij lachte. 'Als je bent wat ik denk dat je bent -hij had een gedeelte gehoord maar was er niet zeker van of hij alles goed had verstaan- dan ben je al een monster vanaf je geboorte. Zorg maar gewoon dat je bij mij en Shinnie uit de buurt blijft. Ik zal ervoor zorgen dat zij ook weet wat voor gedrocht je bent. Zal ze leuk vinden.' Hij lachte vreugdeloos.

[ruka]

'Jij weet niks van mij en over mijn geboorte'
zei Hunter boos en stond op.
'Je weet niks van mijn vader, en al helemaal niks van mijn moeder.
Ik ben het gedrocht hier niet'
hij keek naar de grond.
'Je kan je ouders nog niet eens kiezen, dus mij kun je niks kwalijk nemen'
hij beet op zijn onderlip, hij wou helemaal niet dat Voldemort zijn vader was.

[Madjic]

Emlia beet op haar onderlip en stond op. In haar hand had ze haar stok geklemt en ze keek Joey woedend aan. "Ik zou maar uit zijn buurt blijven als ik jou was. Je hebt geen idee wat hij kan!" Ze keek naar Miquel en Carmen en spuwde minachtend op de grond. "En zij hoeft zich niet zo aan te stellen. Ze heeft een vriendje en moet maar uitkijken waar ze naar toe loop!"

Carmen kon izch niet meer bedwingen en begon te snikken. Niet haar mooiste eigenschap, maar ze kon er niets aan doen. "Het... spijt... me..." Zei ze tussen het snikken door en keek Miquel door haar tranen heen aan. "Er is niets gebeurd, echt niet." Als er wel iets was gebeurd, had ze het zichzelf nooit vergeven.

[ruka]

'Melia, het is goed, je hoeft niet te helpen, dat zooitje kan ik makkelijk aan'
zei hij en keek naar haar.
'Maar toch bedankt'

[Madjic]

Melia draaide zich om naar Hunter, haar ogen glommen nogsteeds boos. "Hunter, ik doe wel mooi wat ik zelf wil. Anders was ik wel boos geworden op jou!" Het was dat ze nu afgeleid was door Hunter, maar normaal gesproken had ze haar 'vader' gesteund en had ze haar woede op Hunter gericht.

[ruka]

'Wat jij wil'
zei Hunter rustig en stopte zijn stok in zijn binnenzak, raapte zijn kapotte ketting op en ging weer in de rozen liggen.

[Madjic]

Melia zuchtte en ging weer zitten. "Ze was dus nog niet over jou heen." Zei ze toen op fluistertoon en keek Hunter met een opgetrokken wenkbrauw aan. "En dan nog iets, waarom duwde je me net zo ruw weg?" Ze herhinderde zich de zoen opeens weer, de rede voor dit acefietje.