Ik en mijn gitaar

[ruka]

'Klopt, de meeste meisjes vinden me gek'
mompelde hij.
'Als iemand me al leuk vind, dan zal het wel om het innerlijk moeten gaan'
zei hij er met een lachje achteraan.
'Maar ik vind dat er niet veel mis is met je persoonlijkheid.

[greenlightning]

'Ik vind je niet gek,'zei Shirie en ze bekeek hem eens kritisch. 'en je ziet er ook goed uit. Ik denk dat jij je geen zrogen hoeft te maken.'
Ze keek naar de grond en schudde toen haar hoofd. 'Dankje dat je dat zegt. Over mijn persoonlijkheid. Helaas vallen er vaak al jongens op me voor ze me kennen. Dus wat moet ik dan denken? Nee, als een jongen me eerst leert kennen en dan verlieft wordt, dan pas zal ik er misschien in geloven.'
Ze keek weer recht naar voren en dacht aan thuis.

[ruka]

'Hoezo niet gek?, als ik langs loop kijkt iedereen me gek na.
Kijk dan, jij bent dan de enige die me niet gek vind, Ik ben een jongen en draag een rokje, voor als je het nog niet in de gaten had'
zei Bou, hij dacht dat ze loog, iedereen vind hem gek, en vreemd.

[greenlightning]

Shirie haalde haar schouders op. 'Dat doen Schotten ook en dat vind ik ook niet raar. Laat mense uniek zijn alsjeblieft. Ik haat al die klonen. Mensen die perse dezelfde trent willen volgen.. hussen alles en mak er wat leuks van.' Opnieuw haalde ze haar schoduers op. Ze was moe van al die huppelkutjes. Ze zag ze overal en kon ze gewoonweg niet uit elkaar houden. Hij was anders. Hij was uniek. Waarom zeurde hij daarover? Gek? Hij was geweldig!

[ruka]

Bou glimlachte zwakjes, 'sorry, ik weet niet, iedereen vind me raar, dus ik dacht dat jij dat ook vast vond'
zei hij rustig en keek naar een grote boom.

[greenlightning]

Shirie knikte. 'Ik snap dat je dat denkt.' Ze keek even naar de lucht en voelde de wind door haar haren strelen. 'Maar ik ben heel anders dan de meesten. Op veel maniren. Ik zie dingen anders omdat ik dingen op een adnere maneir heb meegemaakt dan de meeste mensen. Zelfs mensen die, net als ik, geen gewone jeugd hebben gehad, hebben toch een andere gehad dan ik. Ergens is iedereen hetzelfde, maar het lijkt alsof ik op elk punt anders ben.'
Ze zei het niet met verdriet, eerder met een soort berusting. Ze was nooit mens geweest. Ze was geboren zoals ze was.

[ruka]

'Je bent aardig, aardiger als de meeste met wie ik tot nu toe heb gesproken, nouwjaa, er zijn natuurlijk wel meer aardige'
zei hij met een grijnsje.
'En je bent goed, je kijk naar het innerlijk'

[greenlightning]

Shirie knikte. 'Uiterlijk kan je veranderen. Altijd. En mensen zijn nooit tevreden over hun uiterlijk. Iedereen zegt wel dat ze eits slechts hebben. En ik baal dat ik knap ben.'Ze haalde haar schodeurs op. 'Ik weet dat het vreemd en extreem arrogant klinkt, maarzoder dit uiterlijk zouden jongens me misschien serieuzer nemen. Ik denk altijd.. uiterlijke schoonheid verdwijnt emt de odeurdom. Het is eht innerlijk waar je uiteindelijk mee zult meoten leven. Dus ach, waarom kijken anar uiterlijk, als het innerlijk zoveel alnger me gaat?'
Ze keek hem aan. Hij was idenrdaad anders. Maar op een goede manier. Ze kon zo tien positieve dingen aan zij uiterlijk opnoemen, maar dat was nogal in strijd met wat ze ent ahd gezegd.

[ruka]

'Ja, maar kort haar staat mij niet, dat heb ik gehad, maar dat is lelijk.
En over het innerlijk heb je gelijk, ik vind het ook veel belangrijker dan het uiterlijk'
zei Bou en keek haar met een lach aan.
Ze is aardig, ze vond hem niet zo heel vreemd, maar hij zou toch altijd vreemd blijven, hoe dan ook.

[greenlightning]

Shirie alchte. 'Stel je mij eens voor met kort haar! Of met een kort rokje!' Ze lachte. Ze had een strak en gespeid figuurtje maar helaas -vond ze zelf- een grote kont. Ze droeg weleens korte broeken, maar korte rokjes vond ze dood eng. Ze liet zich niet kennen, maar echt op haar gemak voelde ze zich daar neit in.
Ze zuchtte. 'Zullen we ergens gaan zitten?'vroeg ze.