|
|
Post by » Aline. on May 30, 2007 15:37:06 GMT 2
Langzaam trok Charlotte haar hand weer weg van Anne's rug. Ze kuchte even en ging verzitten. Ze wist zich niet goed een houding te geven in deze situatie. Waarom, dat wist ze niet precies. Ze voelde zich lichtelijk beschaamd omdat Anne en zij dit nooit hadden vertelt van die ontmoeting met Voldemort. Zo onopvallend mogelijk keek ze Perkamentus aan, die meteen terugkeek.
Perkamentus schraapte zijn keel. 'Oké. Willen jullie me dan nu vertellen wat er eigenlijk precies gebeurd is?' vroeg hij. Charlotte slikte; dat hadde ze inderdaad nog steeds niet verteld. En Charlotte had ook niet bepaald veel zin om dat te gaan vertellen. Ze keek naar Anne. Haar vriendin leek nog minder in staat om het hele verhaal te vertellen, dus maakte Charlotte zich klaar om het woord te nemen. Ze zuchtte even diep, en begon na een tijdje te praten. 'Het was zomervakantie, voordat we naar de tweede gingen. Anne kwam een weekend bij mij logeren. We liepen een keer door het bos, en -' Charlotte stopte midden in de zin. 'toen hoorden we rare geluiden. We gingen kijken...' probeerde ze verder te gaan.
|
|
|
|
Post by admin. on May 30, 2007 16:26:25 GMT 2
Anne slikte; het verhaal vertellen was nog erger dan mee maken. Ze was dan ook blij dat Charlotte begon, en probeerde niet te luisteren. Dit was behoorlijk moeilijk, aangezien Charlotte nog ggen halve meter van haar af zat. Uiteindelijk gaf ze toe en luisterde mee, niet wetend wat ze anders moet doen.
"...En toen stond...hij daar" maakte Anne haar zin af. Ze had al haar moed verzameld om dat woordje 'hij' uit te spreken. "V-voldemort". Plots was ze erg verbaasd over het feit dat ze die naam uitsprak: Had ze hem niet zoals anderen uitgesproken met angst? Had ze sinds die ontmoeting geen nachtmerrie's gehad over het feit dat hij nog bestond?
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 30, 2007 16:30:24 GMT 2
Charlotte keek Anne verbaasd aan. Er waren maar weinig mensen die Voldemorts naam hardop uitspraken. Meestal werd hij 'Jeweetwel' of 'Hij-die-niet-genoemd-mag-worden' genoemd. Bovendien had Charlotte zijn echte naam nog maar zelden uit Anne's mond gehoord. Ze probeerde zich te herinneren of het eerder voorgekomen was, maar kon het niet bedenken. Langzaam bewoog ze haar gezicht naar Perkamentus en knikte. 'Ja. Hij keek ons boos aan, sliste iets, en - ging weg. Nouja, eigenlijk gingen wij weg. Maar hij ook,' vertelde Charlotte verder. Om een of andere reden werd het vertellen van het verhaal gemakkelijker nu Anne ook een deel had verteld, al was het maar één zin.
|
|
|
|
Post by admin. on May 30, 2007 17:08:02 GMT 2
"H-het leek op 'dood', datgene wat íe siste. Hij- verdwijnselde..." mompelde Anne. Ze keek angstig naar de vloer. Dat moment zou ze echt nooit vergeten. Alle angst die ze sinds dit had, kwam plots weer terug. Waarom waren ze naar links gegaan, in plaats van rechts? Door die éne fout stond nu hun hele leven op stelten.
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 30, 2007 17:11:40 GMT 2
Charlotte knikte. 'Inderdaad. Eerst kon ik het niet ontraadselen, maar toen Anne mij vertelde hoe zij het had opgevat, hoorde ik dat er ineens ook in,' vertelde ze aan Perkamentus. Perkamentus luisterde aandachtig, terwijl hij af en toe knikte. Toen er een stilte viel, vroeg hij: 'Is dat alles? Het hele verhaal?' Hij moest kennenlijk álles weten wat er die middag gebeurd was. Charlotte dacht na. Waren ze nog iets vergeten te vertellen? Ze kon er zelf zo een twee drie niet op komen, maar Anne misschien wel. Daarom keek ze haar vriendin afwachtend aan.
|
|
|
|
Post by admin. on May 30, 2007 17:14:51 GMT 2
Anne voelde dat alle blikken (2 XD) nu op haar gericht waren. Haar gezicht, nog steeds verborgen in haar handen, verbleekte. Ja, er was nog iets. Mischien wel het belangrijkste. Durfde ze het? Anne schraapte al haar moed bijeen. "D-de nacht voor M-miriat werd v-v-vermoord, d-droomde ik over h-hem. Hij zij dat- ik binnenkort iemand moest missen... Ik dacht eerst dat 'ie Charlotte bedoelde, maar nu..." mompelde ze. Tranen vulden haar ogen op nieuw.
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 30, 2007 17:17:22 GMT 2
Charlotte schrok. Dit had ze nog nooit eerder gehoord! Ze wenste dat Anne het haar had durven vertellen, dan had ze haar kunnen helpen. Charlotte legde een hand op de schouder van haar vriendin, en keek haar recht aan, in een poging om haar te troosten. Ondertussen vloekte ze in haar gedachten aan een stuk door. Als ze Voldemort toen niet hadden gezien. Als, als, als...
|
|
|
|
Post by admin. on May 30, 2007 17:21:45 GMT 2
Anne hoopte dat Perkamentus niet weer zijn stem vol teleurstelling liet horen; waarom bleef hij niet gewoon kalm, als anders? Alle hoop uit zijn stem was weg.
Nu voelde ze duidelijk dat het Charlotte's hand was. Ze slikte hoorbaar, keek haar vriendin aan en zette een zwkake glimlach op.
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 30, 2007 17:24:08 GMT 2
Charlotte glimlachte terug, al was het vreugdeloos. Ze hoopte vurig dat ze zo iemand was die dromen altijd vergat, maar dat was ze juist niet. Ze was nu bang, bang dat ze net zo'n droom zou krijgen als Anne, en vooral bang voor datgene waar de dromen een voorbode voor waren. De dood van haar ouders, of in ieder geval van iemand waar ze van hield. Misschien zelfs wel haar eigen dood. Want waarom doodde Voldemort hen niet, maar hun dierbaren, die er niets mee te maken hadden?
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 5, 2007 15:22:05 GMT 2
"Maar- weet U waarom V-voldemort ons niet gewoon aanvalt? Ik bedoel- hij dood alleen anderen" mompelde Anne. Ze keek Perkamentus aan, voor het eerst sinds ze hier zat.
"Dat-" begon Perkamentus. "Heeft waarschijnlijk een reden. Jullie moeten beseffen dat jullie meer gevaar lopen nu hij anderen doodt- hij probeert jullie geestelijk te verzwakken." zijn stem klonk nog steeds erg teleurgesteld, maar had nu een vleugje bezorgheid doorheen.
|
|
