Tell me the truth {AnnexCharlotte}

[» Aline.]

Charlotte liep verslagen achter Perkamentus aan. Ze had Anne inmiddels losgelaten, en dacht na over wat er de afgelopen ochtend was gebeurd. Het was allemaal zo snel gegaan. Ze had niet eens getuigen hoeven te roepen, niet eens haar verhaal te doen. Ryanne had bekend, en hup, van school gesmeten. Charlotte schudde haar hoofd. Waarom? Waarom had Ryanne meteen bekend? Ze begreep het niet, en wist niet of ze het ooit zou begrijpen.

Perkamentus liep zijn kantoor in, hield de deur open voor Charlotte en Anne, en zodra zij binnen waren liep hij naar zij bureau waar hij achter plaatsnam. Hij gebaarde met zijn hand naar twee stoelen voor het bureau, waarvan Charlotte had durven te zweren dat ze er zonet nog niet hadden gestaan. Het maakte ook niet uit. Charlotte plofte meteen neer, en merkte hoe moe ze eigenlijk was. Ze had nauwelijks geslapen die nacht, te zenuwachtig voor de rechtzaak. Al die tijd was ze bang geweest dat Ryanne niet van school gestuurd zou worden, maar nu haar grootste vijand dan toch naar Azkaban gebracht werd, voelde ze eigenlijk geen vreugde. Ze voelde, niets. Verdoofd keek ze Anne aan. Ze wist waar Perkamentus hen over wilde spreken, maar wist niet of ze er zelf wel over wilde praten. Ze dacht nu pas over wat Ryanne eigenlijk had gezegd. Nu ze er aan terug dacht, boezemden haar woorden haar een grote angst in. Dood? Ze moesten dóód? Omdat ze Voldemort hadden belet een moord te plegen, door met zijn tweeën hem tegen te komen? Charlotte wenste dat ze die middag nooit een wandeling hadden gemaakt samen. Wat zou het leven dan een stuk makkelijker zijn geweest. Plotseling vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats in Charlotte's gedachten. Miriat! Dat was natuurlijk een wraakactie geweest. Al het bloed trok uit haar gezicht weg, toen ze zich bedacht dat er nog niet echt wraak op haar genomen was. Alleen die cruciatusvloek, maar Charlotte was plotseling erg bang dat een dierbare van haar iets zou overkomen. Ze slikte, maar de brok in haar keel wilde niet weggaan.

Perkamentus schraapte zijn keel even. Hij deed zijn mond open, maar sloot hem ook meteen weer. Het was duidelijk dat hij naar woorden zocht, maar niet de juiste kon vinden. Hij keek op, en keek Charlotte en Anne allebei een tijdje diep in hun ogen. Charlotte voelde een groot ontzag voor het oude schoolhoofd, en had de stille hoop dat hij Voldemort, of een van zijn handlangers, kon beletten om een moord te plegen op een van haar dierbaren.

[admin.]

Anne was achter Charlotte en Perkamentus aangelopen, was gaan zitten op één van de stoelen en had meteen haar benen opgetrokken. Glazig staarde ze naar de voorkant van Perkamentus' bureau. Ze zuchtte, maar durfe Perkamentus niet aan te kijken. Ze wist zeker waar hij het over hebben wou. Het feit dat ze hem hadden betrapt, tegengehouden. Over het feit dat Voldemort haar en Charlotte dood wou hebben. Over het feit dat Voldemort wraakpogingen deed.
Zij en Charlotte hadden Voldemort gezien- zijn ware uiterlijk, zo afgrijselijk. Lijkbleek, met bloeddoorlopen ogen, als een slang. Verschrikkelijk mager, en slechts enkele plukken haar op zijn gezicht. Het was onmenselijk zoals hij was; zijn neus was onzichtbaar, en vervangen door een bobbeltje. Zijn lippen waren small, en zijn tong gesplitst. Ze wist haast zeker dat hij eeen faunaat was; een slang. Het kon gewoon niet missen.

Waarom? Waarom was alles zo gelopen? Als ze die wandeling overnieuw mocht doen, was ze linksaf gegaan. Niet rechtsaf, waar Voldemort net bezig was. Hadden ze maar gedaan alsof ze hem niet zagen. Hadden ze maar niet zoveel gepraat. Ze had niet eens doorgehad dat het Voldemort was, aangezien ze hem nog nooit gezien ahd. Net als vele anderen, trouwens.

[» Aline.]

Charlotte keek het kantoor van Perkamentus rond. Haar blik viel op de rij portretten van vorige schoolhoofden. Sommigen hadden hun gezicht in hun handen begraven, anderen keken hoofdschuddend neer op de drie in het kamertje. Het was hen waarschijnlijk ook al ten gehore gekomen van Ryanne. Charlotte dacht dat zij het waarschijnlijk nog het meest erg vonden dat er een dooddoener op hun school had gezeten. Charlotte wendde haar hoofd af van de voormalige schoolhoofden, en keek recht in het vriendelijke gezicht van het huidige schoolhoofd. Ze schrok lichtelijk. Het leek alsof Perkamentus in een ochtend veel ouder was geworden. Hij trok rimpels, en zag eruit alsof hij beladen was met zorgen. Charlotte dacht dat dat waarschijnlijk ook zo was. Ze probeerde zich voor te stellen hoe hij zich moest voelen. Het was nog nooit eerder voorgekomen dat er een dooddoener was ontdekt op Zweinstein, of op welke andere school dan ook. Perkamentus voelde zich waarschijnlijk schuldig, dat hij het al die tijd niet door had gehad. Na een paar minuten, al hadden het ook uren, of dagen kunnen zijn, begon Perkamentus te spreken. 'Ryanne,' begon hij, waarna hij meteen weer stopte, Charlotte in afwachting nalatend. Hij haalde diep adem, zuchte en ging verder. 'Ryanne zei vanochtend iets wat mij zorgen baarde.' Perkamentus had al die tijd met een doffe blik voor zich uit gekeken, maar nu hij begon te praten, leek het alsof hij meer bij positieven kwam. 'Ze zei dat jullie Voldemort hebben gezien,' sprak hij langzaam.

Charlotte knikte, bijna niet merkbaar, maar toch zag Perkamentus het. 'Waarom hebben jullie het me niet verteld?' vroeg hij. Plotseling voelde Charlotte zich heel stom. Ze hadden het inderdaad aan hem moeten vertellen. Heel wat verdriet had voorkomen kunnen worden als ze het aan hun betrouwbare schoolhoofd hadden verteld. Maar dat hadden ze niet gedaan. Charlotte voelde zich plotseling schuldig. Zoveel, zóveel had voorkomen kunnen worden! Charlotte voelde tranen in haar ogen prikken. Ze kon het niet tegenhouden, en deed er ook geen moeite voor. Ze voelde de waterlanders over haar gezicht stromen. Ruw veegde ze over haar gezicht.

[admin.]

Anne wist niks te zeggen; een brok in haar keel maakte het onmogelijk. Wat moest ze nou? Ze hadden alles kunnen voorkomen!
"Ik- ik denk dat we het vergeten waren. H-het was in de zomervakantie..." piepte Anne. Ze keek Perkamentus niet aan: De aanblik van zijn gezicht was echt teleurstellend. Plots voelde ze zich heel schuldig. Er was zoveel gebeurd, dat voorkomen had kunnen worden. Miriat had nog kunnen leven... Anne schudde haar hoofd. Hier mocht ze niet aan denken. Ze had hier al gezeten toen Miriat vermoord was. Hij wist al wat ze er van dacht.
Waarschijnlijk had Perkamentus het wel door. Wawarschijnlijk wist hij precies wat er toen was gebeurd. Hij ahd het vast allemaal door. Hij wist natuurlijk precies wat er in hun hoofden omging.

"We hebben het gewoon verpest. Het is allemaal mijn schuld. Ik heb geprobeerd het te vergeten" mompelde Anne. Tranen vormden zich in haar ogen. Haar gezicht begroep ze in haar knieën. Alle dingen die tot nu toe waren gebeurd, leken als één op haar schouders te vallen. Ze bedacht zich voor het eerst dat ze nu geen huis meer had. Geen ouder. Ze kon niet mee rterug naar huis. Er zouden meer geliefdes worden vermoord, dat was zeker. Het was allemaal één groot complot. Ryanne was er middenin gekomen. Was Sneep ook een dooddoener? Ze waren tenminste familie. EN Chloë dan ? Dat was ook familie? Was werkelijk heel Zwadderich dooddoener?

[» Aline.]

Charlotte luisterde naar wat Anne zei. Ze vond het knap dat ze de woorden uit haar keel kreeg; Charlotte wist zeker dat als zij haar mond opendeed om iets te zeggen, er alleen maar onduidelijk gebrabbel uit zou komen. Daarom probeerde ze maar niets te zeggen, maar keek Perkamentus alleen maar afwachtend aan. Waarom wist ze zelf niet, maar ze voelde zelfs een vleugje angst. Ze voelde de tranen over haar gezicht stromen, maar het maakte haar niets uit. Wat maakte het nou uit dat je gezicht nat was van de tranen, als je hele leven op het spel stond? Charlotte was er van overtuigd dat ze liever wilde dat Ryanne haar had gedood, in plaats van dat straks haar ouders vermoord zouden worden, zoals bij Anne. Plosteling voelde ze zich heel stom. Wat zat ze hier zichzelf nou op te vreten van zelfmedelijden, terwijl het haar beste vriendin al was overkomen? Anne! Zij had niemand meer, niemand. Waar moest ze heen in de zomervakantie? Charlotte werd misselijk bij de gedachte aan hoe Anne zich nu moest voelen. Ze durfde niet naar Anne te kijken, en staarde daarom maar naar het schoolhoofd. Ze schrok van de blik in zijn ogen; teleurstelling. Hij was teleurgesteld in hen, en Charlotte kon hem geen ongelijk geven.

'Ik begrijp het,' sprak Perkamentus. Hij sprak verbazend kalm, Charlotte wist niet of ze zelf in deze situatie zo kalm zou blijven als ze hem was. Nee! wilde ze roepen. U begrijpt er niets van, niets. Maar ze zei niets. Ze durfde Perkamentus niet tegen te spreken, en bovendien kon ze geen woord uit haar keel krijgen. Daarom wendde ze haar blik maar af. In de hoek van een stoffige kast zag ze de sorteerhoed liggen. De sorteerhoed, die ze zo'n vier jaar geleden op haar hoofd geplaatst had gekregen, en die vrijwel meteen had geroepen in welke afdeling ze zou komen. Het jaar daarna, toen ze toekeek hoe de nieuwe eerstejaars ingedeeld werden, was de ontmoeting met Voldemort net achter de rug. Achteraf begreep Charlotte eigenlijk niet waarom Voldemort hen in leven had gelaten. Twee weerloze meisjes, die had hij toch zo kunnen doden?

[admin.]

Diezelfde vraag schoot door Anne's hoofd. Waarom had Voldemort hen niet vermoord? Charlotte en Anne hadden mischien een zwakke schildspreuk op kunnen roepen, maar dat hielp toch niet. Was hij toen zo geschrokken geweest?
Het schuldgevoel bleef bij ANne. Het was haar schuld dat Perkamentus nu zo teleurgesteld was, haar schuld dat hij er niks van wist, en haar schuld als een familie-lid van CHarlotte werd vermoord. Dat zou ze zichzelf echt nooit vergeven, als dat zou gebeuren.

"Het-het-het spijt me" piepte Anne. Waarom begreep Pekamentus niet dat ze het wouden vergeten? Anne iwst niet eens dat het Voldemort was, moet je nagaan! Hoe had ze Perkamentus dan kunnen vertellen dat ze hem had gezien? Het was tenslotte meerdere jaren terug. Ze zat net in haar 2e jaar, zonder veel te weten over magie...

Verschillende vragen schoten door haar hoofd: Waarom leefden ze nog? Waarom probeerde Voldemort ze vanbinnen te vernnietegen? Waarom had hij dooddoeners op school? Waarom was Perkamentus teleurgesteld in hun- er werdn wel vaker dingen verzwegen!?

[» Aline.]

Alle beelden van wat er die middag was gebeurd kwamen weer boven. Anne was een weekje bij Charlotte gekomen; Charlotte wist nog goed hoe blij ze was geweest toen ze bericht kreeg van Anne dat ze zou komen. De voorlaatste dag dat Anne weg zou gaan, waren ze met z'n tweetjes een wandeling gaan maken, door het bos vlak achter Charlotte's huis. Toen Charlotte klein was had ze zó vaak in dat bos gespeeld. Ze had er ooit een boomhut gemaakt, die nu compleet vervallen was, door de last der jaren, en de regen, dieren die erin leefden, enzovoorts. Charlotte had het bos altijd als een veilige plek gezien. Maar die middag... Hoe hadden ze ooit kunnen weten...? Ze waren gezellig kletsend over een begroeid bospaadje gelopen, toen ze een sissende stem hoorden. Meteen waren ze stil blijven staan, hadden elkaar voor een moment aangekeken, en daarna in de richting van het gesis gekeken. De krijs van zichzelf weergalmde nog in haar hoofd toen ze terugdacht aan de aanblik van Voldemorts afgrijselijke gezicht. Zijn gespiltste tong was uit zijn mond gegaan, en er weer in, en meteen had Charlotte geweten dat ze nog nooit zoiets verschrikkelijks had gezien. Voor Voldemort had een gedood hert gelegen, het bloed van het dier droop uit de mondhoeken van Voldemort. Charlotte en Anne had het op een lopen gezet. Nog nooit was Charlotte zo bang geweest. Sinds die dag is ze nooit meer in het bos achter haar huis geweest.

Charlotte slikte, haalde diep adem, keek Perkamentus aan, en verzamelde alle moed om te gaan praten. 'Wat - wat moeten we doen?' hoorde ze zichzelf vragen.

[admin.]

Anne voelde warme vlagen langs haar wangen glijden- selchts enkele secondes later ontdekte ze dat het tranen waren- ze stootte een zwakke snik uit, die onderdrukt werd door een angstig gepiep, dat uit Anne zelf leek te komen.
Anne voelde zich hopeloos; ze zat in zichzelf gevangen, en kwam er niet uit. Ze bleef zichzelf de schuld geven, en de lasten op haaar schouder werden met de seconden zwaarder. Voldemort's sissende toon galmde in haar oren en het ogenblik in het bos leek alsof het gisteren was. Ze sloot haar ogen, in een poging het aanblik weg te krijgen, maar het werd alleen maar erger.
Ze wilde hier helemaal niet zijn. Ze kon hier niet zijn. Wat deed ze hier? Een beetje zitten huilen? Ze was hier alleen maar tot last.

Haar blik viel op de verstelde sorteerhoed. Ze herrinderde zich hoe blij ze was geweest toen ze hoorde dat ze een heks was. Ze had een gat in de lucht gesprongen, maar op Zweinstein toch nog getwijfeld of de brief niet verkeerd bezorg was. Maar toen haar naam werd genoemd was ze vrolijk op het krukje gaan zitten en had de sorteer hoed opgezet. Maar nu- ze wilde niets liever als normaal zijn, al moest dat dan zonder vrienden. Die magie had haar alleen maar problemen bezorgd, wat nu weer duidelijk werd. Als ze geen heks was geweest, had Miriat nog geleefd. En nu- nu kon ze echt negens meer heen.

Charlotte's woorden leken er uren over te doen om haar brein te bereiken. De ijzige stilte zorgde dat ze zich niet veel beter voelde. De teleurstelling van Perkamentus was nog veel erger.

[» Aline.]

Perkamentus leek een eeuwigheid over de vraag van Charlotte na te denken. Zijn handen lagen gevouwen op zijn bureau, en zijn blik lag ook op het bureau. Na een tijdje keek hij op. Hij keek Charlotte recht in haar ogen, en zei: 'Voorzichtig zijn. En alles aan mij vertellen wat belangrijk is,' sprak hij luid en kalm. Charlotte voelde zich ook nog meer schuldig door Perkamentus' kalmte. Ze probeerde zijn blik te ontwijken door een andere kant op te kijken. Ze keek naar links, waar haar beste vriendin zat. De stoelen stonden vlak naast elkaar. Charlotte aarzelde een tijdje, maar stak haar hand uit naar Anne. Ze legde haar hand op de schouder van haar vriendin, en probeerde met dit kleine gebaar een troost te vormen voor Anne. Anne moest weten dat Charlotte er altijd voor haar zou blijven, wat er ook zou gebeuren.

[admin.]

Anne voelde iets warms op haar schouder, maar kon zo snel niet ontdekken wat het was. Of het nou Charlotte, of Felix was, het verschil zou ze niet meer voelen.
Plots overviel de kou haar. Het rillen van angst was veranderd in rillingen van kou. Onder haar gesloten ogen stroomden tranen. Ze kon nauwelijks slikken, en als ze dit al deed, voelde het alsof er een prop voor zat. Perkamentus'woorden hadden haar aan het denken gezet. Konden zij er wat aan doen dat het gebeurde? Alle problemen kwamen op hun af, of niet? Zij hadden er toevallig niet om gevraagt.
Even leek het alsof haar onzekerheid wegviel; woede vormde zich in haar maag. Het was allemaal Voldemort's schuld. Zonder hem zouden alle gezinnen niet verscheurt zijn, zou er niemand zijn die zulke doodsangsten uitstond. Geen families met dooddoeners, zat Ryanne nog op school als aardig meisje, waren de Zwadderaars niet zo onuitstaanbaar. Dan zou Miriat nog leven, schoot door haar hoofd. Ze trok haar knieën nog hoger op. Nee, ze kon niet zomaar Voldemort de schuld geven. Als er geen aanhangers zouden zijn. zou Voldemort allang verslagen zijn...