wat te doen?

[ruka]

'Ik wil er ook wel weer een kraai in gooien hoor'
zei Reita rustig en ging op zijn rug liggen en keek naar het plafond.
'En vind je het erg dat ik niet spoor?
Ik gooi mijn dagboek weg dat niemand het kan lezen'

[greenlightning]

Shirie haalde haar schodeurs op. 'nee, doe maar geen kraai. Er zijn toch geen leerlingen meer in de kmaer en ondanks dat je me er mee ergert, jaag je me er niet mee weg. Maar waarom schrijf je eht dan neit op losse vellen? Dat is midner verspilling dan een heel dagboek weggooien.. tenzij hij vol was natuurlijk.'
Ze deed even haar ogen open en wierp hem een kalme blik toe. 'En het boeit me geen reet dat je neit spoort. dat is jouw probleem, mocht je het als een probleem zien, en neit de mijne. Wees jezelf, wees uniek, dan ben ik ook tevreden.'

[ruka]

'O, oke.
En de simpele rede is dat ik het niet op losse vellen doe is omdat als ik zo'n los vel kwijtraak ben ik helemaal de pineut.
En bij dat dagboek waren alle vellen er al uit, ik was bezig aan het laatste vel'
Hij keek haar even aan.
'Ik ben mezelf'
zei hij er toen achteraan.

[greenlightning]

Shirie knikte. ' En dat is mooi. Of je nou spoort of niet, je bent anders en dat is goed.' Ze lachte. 'Je kan ook op losse vellens chrijven en ze verbranden zodra je eht geschreven hebt. Zoieoz, verbranden is ook niet veilig hoor.' Ze wenkte naar het vuur en het half verkoolde dagbloek vloog op haar af. Ze leit eht rondtollen en langzaam repareerde het. Ze ving het op en gooide eht toen, zonder er naar te kijken weer naar Reita. 'Je moet iets beters bedenken dan dat, of zorgen dat niemand het ziet.'

[ruka]

Reita ving het boek.
'Fijn'
mompelde hij.
'Ag, en wat is anders, niemand is gelijk'
Hij ging met zijn hoofd op het dagboek liggen.

[greenlightning]

Shirie schudde haar hoofd. 'Was dat maar waar. Soms is het moeilijk om mensen uit elkaar te houden, gewoon omdat ze zo graag beter willen zijn... Ik snap eht niet. dan hebben ze een idool en willen ze er allemaal op lijken. Snappe ze dan niet dat ze zichzelf daardoor alten verdwijnen? ik zie alleen maar klonen. Een stel schapen in een hersenloze kudde. Laat ze maar verzuipen.'
Haar stem klonk mat, maar ze was erg gefrustreerd wat dit onderwerp betrof. Ze moest en zou uniek zijn.

[ruka]

'Ja, ik vind die kleding nog niet eens mooi, geef mij maar gewoon iets wat nog niemand heeft'
Op dit moment vond hij dat ze gelijk had.
'Mensen zijn zo simpel de laatste tijd, je weet al precies wat de meeste denken en gaan doen'

[greenlightning]

Shirie knikte. 'Precies. Stel kuddedieren. Als ik zie dat iemand ehtzelfde aan heeft als ik is eht weg, verbrand of wat dan ook. Misschien heftig, maar echt. Ik ben gewoon te trots op mezelf om anderen me na te zien doen. En dat doen ze, al snap ik nie waarom. Ik zie in iedereen wel eits goeds. Waarom dat verbegen en een adner proberen te worden? Wees gewoon jezelf...' Ze wardeerde hem om hoe hij was, gewoon omdat hij zichzelf was, of ze hem nou mocht of niet.

[ruka]

'Dat iemand hetzelfde aan heeft als mij komt bijna niet voor.
Ik heb te andere kleding daarvoor aan'
zei hij rustig.
'Op dit punt geef ik je gelijk weet je'
zei hij met een grijns.

[greenlightning]

Shirie alchte. 'ik koop kleding, en dan naai ik er zelf dingen op, met de hand, dat wordt meestal mooier dan met magie en ik maak dingen korter enzo, zodat ik zeker weet dat het uniek is!' Ze lachte en ging staan. Ze draaide een rondje en bleef toen trots, en zelfverzekerd staan, met haar armen over elkaar. Haar broek was zwart, met lange paarse linten aan de zijkant van de zakken. Roze parels hingen als soort ketting onder haar riem, die even glimmend was. Er waren in paarse en roze letters overal initialen en codes geschreven.
Haar shirtje was paars, met dezelfde roze parelketting in de diepe v-hals. Met een heel licht torze stond er groot haar naam op de voorkant en op de achterkant stond: The Greenlightning.