|
|
Post by Madjic on May 19, 2007 11:31:54 GMT 2
Carmen liep woedent de leerlingenkamer binnen, met in haar had een stuk perkament geklemd.
Ze liep zich op een stoel bij het raam zakken en staarde naar buiten. "Waarom?" Mompelde ze tegen zichzelf en ze keek opnieuw naar het perkament.
Het was een brief van haar ouders, ze wilden opnieuw proberen om haar naar Zwadderich over te zetten. Ze wist zelf wel dat dat toch niet ging lukken, maar dat ze zich zo druk maakte over har school wilde zeggen dat ze haad echt in de gaten hielden.
En als dit nieuws uitkwam zou ze dalijk nog zo'n beetje verstoten worden door de Griffoendors.
Ze zuchtte opnieuw, zodra ze oud genoeg was zou ze haar ouders nog eens vervloeken. En met name haar vader, want hij was het probleem hier.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 19, 2007 14:53:34 GMT 2
Traag liep Miquel naar binnen. Het was dagen geleden dat hij hier voor het laatst was. Hij kon zelf neit zeggen waar hij was geweest en hoelang... Zijn haar was nat en de kleur in zijn haar groeide al uit. Hij keek op, veegde met de rug van zijn hand druppels van zijn gezicht en zag Carmen. Wie was dat?
'Hey, wat's up?'
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 19, 2007 17:15:21 GMT 2
Charlotte volgde Carmen met haar ogen. Ze wilde net iets tegen haar zeggen, toen ze iemand anders binnen zag komen. Miquel! Hem had ze al tijden niet gezien. Waar had hij al die tijd uitgehangen? 'Miquel!' zei ze. Haar blik gleed even over zijn verschijning heen. Hij zich er lichtelijk verzopen uit. 'Waar kom jij vandaan?' vroeg ze, ze was ongelooflijk nieuwsgierig naar waar hij was geweest.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 19, 2007 17:19:32 GMT 2
Miquel keek op. Hij had nog steeds geen shirt aan, waar hij blij mee was, want hij droop aan alle kanten. 'Daarnet van buiten, daarvoor uit de grote zaal en daarvoor.. al sla je me dood.'
Hij rekte zich uit en keek zaar zijn lijf. Overal schrammen en sneeen, littekens.. en zijnspieren waren het enige dat hij nog ahd. Daar moest wat aan gedaan worden. Hij grijnsde. 'Zo, en wat heb ik gemist?'
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 19, 2007 17:24:12 GMT 2
Charlotte moest even lachen. Hoe kon hij nou niet weten waar hij geweest was? 'Kennenlijk rustig in een stoel, ofzo,' merkte ze op, met een blik op alle schrammen en sneeën, verspreid over zijn hele lichaam. 'Wat je gemist hebt? Hmm, niet veel bijzonders. Behalve als je lessen erg belangrijk vindt,' grijnsde Charlotte. Ze keek Miquel even recht aan. Er was wel het een en ander gebeurd, maar dat was ze niet van plan aan hem te vertellen. Ze had het tot nu toe eigenlijk nog aan niemand verteld.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 19, 2007 19:08:24 GMT 2
Miquel haalde zijn schouders op. 'Ik weet neit meer waar of wat. Ik weet wel dat ik het minder leuk vond dan van een berg af springen. Ik weet het niet meer. Het gala is het laatste wat ik me herinner.'
Hij keek even naar zijn hand. Hij had er lappen stof omheen gewikkelt tegen het bloeden.
'School is neit boeiend. Is dat echt het enige? Wat is dit toch saai. Ben een week weg en dan is er niks gebeurd.'
Hij zuchtte diep en schudde zijn hoofd.
|
|
|
|
Post by » Aline. on May 19, 2007 19:15:20 GMT 2
Charlotte volgde zijn blik naar zijn hand. Ze schrok lichtelijk; hij was echt gewond! Voorzichtig pakte ze zijn hand en keek naar het bebloede katoen wat er omheen gewikkeld was. 'Jemig, je bent gewond! Gaat het wel?' vroeg ze hem. Ze liet zijn hand weer los en keek hem bezorgd aan.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 19, 2007 20:49:24 GMT 2
Carmen keek Miquel even aan, maar aan gezien hij alweer met iemand anders aan het praten was. Ze baalde haar hand met de brief erin tot een vuist en keek deze zo hard ze kon dicht.
Het intereseerde haar weinig wat de andere deden, dat was misschien wel de rede dat andere haar weer niet mochten.
Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Wat kon het waar eigenlijk schelen?
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 19, 2007 21:31:24 GMT 2
Miquel grinnikte even. Hij zag Carmen en zei zacht tegen haar: 'Papier kan je beter verbranden dan verkreukelen. Zolang het nog bestaat, gescheurd, gekreukelt, gevlekt... zal je alitjd de neiging houden om het opnieuw te lezen. Verbrand het. Dat is permanent.'
Hij kende het meisje neit, maar hij wist dat het zo was. Een brief die je ongelukkig maakte moest vernietigd worden. Ze was best knap trouwens...
|
|
|
|
Post by Madjic on May 20, 2007 1:57:49 GMT 2
Carmen keek Miquel even leeg aan en keek toen naar haar vuist. "Misschien..." Mompelde ze en keek toen naar het vuur in de openhaard.
"Misschien merken ze het..." Fluisterde ze toen meer tegen zichzelf dan tegen de andere. "Hopen van wel." Ze stond op en vervrommelde het perkament tot een prop. Ze gooide het in het vuur en keek hoe het verbrande
|
|
