I ...no. {closed}

[greenlightning]

MIquel snoof.
'Waarom...' Verder kwam hij niet. Op dat moment begaven zijn benen eht volledig en zakte hij op zijn knieen oop de grond. Hij deed geen moeite om op te staan, of zich om te draaien. Op dat moment kon hij niks meer. Hij hoorde keer op keer Shiries worden, zag steeds weer al die beelden voor zich en schudde zijn hoofd.
'\ Ontrouw is meer dan... zoenene, of meer met een ander doen. Van een adner houden, denken aan een ander, wensen dat je bij die ander was... dat is ook ontrouw, een die me veel meer pijn doet dan een kus of wat dan ook ooit ahd gedaan. Ik weet niet of je ooit iets met hem hebt gedaan, maar je twijfelde, zelfs nadat je me zei dat je op een dag emt me wilde trouwen.'
Hij leit zijn hoofd zakken. Hij wist niet hoe zijn stem zo kalm kon zijn, terwijl zijn lichaam niet eens reageerde op wat hij wilde. Hij wist neit wat hij hoopte dat ze zou zeggen. dat ze idnerdaad vreemd was gegaan? Dat hij gelijk ahd in wat hij zei? Was dat wat hij wilde? Nee... maar hij wilde ook niet dat ze loog. Hij was verdoemd... althans, dat geloofde hij.

[Madjic]

Opnieuw schudde ze haar hoofd, niet dat Miquel het kon zien. "Nadat Voldermort mijn lichaam in had genomen wist ik dat er geen weg terug was, dat ik niet verkeerd had gekozen, dat ik niet hoefte te twijfelen. Maar de rede dat ik hem bleef verdedigen was omdat ik hoopte dat de oude Hunter terug zou komen. Ik wilde hem niet in de steek laten zoals hij dacht dat ik deed. Maar elke keer dat ik het uit wilde leggen werd hij boos en deed mij meer pijn dan iemand ooit had gedaan, dan de straffen van vroeger me ooit hadden gedaan. Ik dacht zelfs dat niemand dat ooit kon overtreffen." Ze zweeg even en wreef met haar hand langs haar neus. "Maar elke keer dat hij boos was geweest op mij, kon ik terug naar jou, naar het persoon waar ik werkelijk van hield. Het persoon dat me heeft bevrijd en me... en mijn wereld kleurde... als je je dat nog kan herrinneren."

[greenlightning]

Mieuwl liet zijn schiduers zakken en schudde zijn hoofd.
'Dat herinner ik me niet,' zei hij, al wist hij dat hij neit waar was. Hij balde zijn vuisten en voelde een intense haat voor Hunter, meer dan ooit. Hij had haar pijn gedaan... hij had haar píjn gedaan. Op dat moment besefte hij nog niet dat zijn gevoelens voor Carmen niet in eht minste veranderd waren. Hijvoelde opnieuw de tranen komen en zuchtte, in de hoop ze te stoppen.
'Wat ik wel weet, is dat dit de plaats is.. waar eigenlijk alles gebeurd is. De eerste keer voor jou, de eerste keer dat ik je ten huwelijk vroeg... het zou me niks verbazen als ik je hier zelfs voor eht eerst gezoend heb.'
Hij zlikte de brok in zijn keel weg.
'Geen betere plaats waar het zou kunnen eindigen dacht ik...' Zijn stem haperde en hij voelde zich verward. 'Ik weet echt niet wat ik meot doen. Ik wil je gelukkig maken, maar ik wil niet alnger dat ik daar onder lijd. Ik wilde je gelukkig maken en je vertrouwen. Al die tijd dat jullie samen waren, liet ik je je gang gaan, maar dat kan ik niet meer.'
Hij stond op en wist het nu echt zeker. Hij draaide zich naar haar om, met de kracht der wanhoop.
'Je zult nu echt moeten kiezen. Hij, of ik. Als je voor hem kiest, dan ben ik hier weg. Kies je voor mij.. dan zie je hem nooit meer.'
Het was ahrd, maar hij kon niet anders.

[Madjic]

Carmen keke geschrokken op. Ze had van une gehoortdat Hunter en Uruhu iets hadden gedaan, iets wat ze niet kende. Maar blijkbaar was Hunter daar wle door veranderd.
Ze wilde roepen, dat als hij haar niet vertrouwde, hij wel kon gaan. Maar ze kon het niet, ze wilde niet dat hij ging. En op dit moment zou ze het liefste geen vanbeide kiezen, maar ze wist dat ze daar spijt van zou krijgen.
Ze keek naar de grond en wist dat Miquel gelijk had wat deze plek betrof. Ze voelde een steek door haar hart die ze niet kon plaatsen.
Ineens keek ze op en schudde heel langzaam haar hoofd. "We hebben veel meegemaakt, maar altijd zijn we er samen weer doorheen gekomen. Ik wil niet dat het eindigd. Ik wil later naar mijn kinderen kunnen kijken en jou erin zien. Ik wil als ik oud en gerimpelt ben naast me kunnen kijken en jou kunnen zien, net zo oud en gerimpelt." Ze haalde diep adem. "Je weet wat mijn antwoord is, altijd al geweest. Dat hoor ze tenminste te weten. Maar ik ben niet degene die de ander niet vertrouwt. Ik ga niet zeggen of je moet blijven of niet. Ik ben je vriendin en verloofde, niet je moeder of baas. Je moet gaan of blijven omdat jij denkt dat dat moet en omdat jij dat wilt."

[greenlightning]

Een vlaag van woede overviel hem en hij moest meoite doen om niet te schreeuwen.
'Ik heb je een keuze gegeven. Als je de keuze niet kan maken, dan is het voor mij duidelijk. Ik wil je de keuze horen maken, of horen dat je de keuze neit maakt. Ik heb je lang geneg vertrouwd. Als jij mij je woord geeft dat je hem nooit meer zal zien, dan vertrouw ik je, maar daaarvoor heb ik eerst je antwoord nodig.'
Wat ze noemde was wat hij zich al zolang voorstelde. Zij twee samen... Zijn kinderen bij haar... gelukkig samen. Hij geloofde dat ze voor elkaar bestemd waren, maar nu twijfelde hij. De keuze lag bij haar. Hij wachtte af.

[Madjic]

Carmen kneep haar ogen dicht en legde haar rechterhand op haar linkerbovenarm. ze kon de stekende pijn die ze al even voelde niet negeren. Haar linkerarm ging er nu vrij dood bij, maar ondaks dat keek ze met vlammende ogen naar Miquel. "Ik hou van jou! Dat weet je! Maar ik kan niet zeggen dat ik hem nooit meer zie! June zei dat er iets was gebeurd, iets waardoor hij anders deed!" Elk woord schreeuwde ze en ondertussen klapte ze dubbel. 'Help, help.' dacht ze, maar voelde hem al naderen.
Ze richtte haar hoofd op, met tranen over haar wangen stromend. "Dus ga als je me niet vertrouwt! Ga als je denkt dat ik heb gelogen! Ga als je werkelijk denkt dat ik dan wel naar Hunter zal gaan! Ga als je denkt dat ik het zonder jou wel zal redden!"

[greenlightning]

Miquel stapte op haar af, en hield haar overeind. hij voelde bijna haar pijn, maar weigerde zich erdoor te laten meeslepen.
'Ik vroeg je om een keuze. Van mijn kant heeft de leifde, nog de trouw ooit gewankeld. Bij jou wel. Ik wil jouw keuze horen! Verdomme carmen! Ik heb twee koninkrijken achter me aan, Ik heb mijn hele familie tegen me. Ik wordt gezocht. Mijn zus is in de probelmen, allemaal dankzij mij. En waarom? Omdat ik bij jou wilde zijn. Nee, de keuze is niet aan mij. Het spijt me. Ik geef te veel op om je hiermee weg te laten komen.'
het kwam er niet goed uit, maar hij dacht er niet voerna. daar had hij vaker last vna op dit soort momenten.
'Het interesseerd me namelijk geen moer of hij veranderd of niet. Ik wil neit hebben dat mijn erloofde nog langer bij dat monster is. Als jij kiest dat wel te doen, of opnieuw, niet weet voor wie je meot kiezen... dan is het voor mij klaar.'
Hij meende elk woord, ondanks dat zijn hart bloedde.

[Madjic]

Carmen keek op. "Hij was zo om mij te beschermen." Huilde ze. "Zodat Voldermort mij niet te pakken kreeg." Ze huiverde en kneep haar ogen dicht. "Ik was dat monster door mij."
"Blijf met je poten van mijn zus af, prinsenjong!" Gromde Xander woedend. Hij had een shirt aan met lange mouwen, maar aan de linkerkant was de mouw helemaal eraf gescheurd. ZO was nu als een rood litteken, een cirkel met daarin vaag een L erin te zien.
"Xander, nee." Kreunde Carmen en proberde wat overeind te komen. "Mijn gevecht." Zei ze in de woordne die hij hopelijk zou begrijpen. Ze keeek weer naar Miquel met pijnlijke trekken door de tranen heen. "Ik kies altijd voor jou. Altijd al gedaan en nooit zal dat wankelen. Maar jij gelooft mij niet." Ze kneep in haar arm, op hetzelfde moment waarop Xander even een pijnlijk gezicht trok.

[greenlightning]

Miquel staarde naar Xander en glimlachte schamper.
'Dus je broertje moet hierbij zijn? Gezellig. Het enige wat nog mist zou de mijne zijn.'
Hij draaide zich om, wetend dat ze in de schduw stond, verscholen. Hij schudde zijn hoofd en wendde zich weer tot Carmen.
'Ik meen het. Ik wil je niet kwijt en ik geloof niet dat jij ooit iets slechts in iemand naar boven zou kunnen halen. Dat geloof ik niet. Je hebt mij veranderd, zoals ik jou heb veranderd. Toe... maak je keuze, doe het nu. Doe het, zodat ik mezelf van dit gebouw kan gooien, of verder kan gaan met mijn leven.'
Nu draaide hij zich volledig om naar Xander.
'Dit prinsenjoch gaat helemaal nergens heen, Loir. Voor nu, is ze nog steeds mijn vewrloofde, tot ze besluit dat ze dat niet meer wil zijn. Dus rot op, of hou gewoon je bek dicht, zodat ik er geen last van heb. Waarom kan je neit gewoon stil zijn als mijn zusje?'

Op dat moment keek Tyra langzaam om het hoekje. Er was geen glimlach te zien, enkel tranen. Ze keek Miquel een moment aan en keek toen weer weg. Miquel trok zijn wenkbrouwen op, verward door alles van die avond. Hij sloot zijn ogen en draaide zich weer om naar Carmen.
'Zij geloofd dat ik een fout maak...' mompelde hij.

[Madjic]

"In dat geval ben ik het met har eens. Overgens het broertje komt omdat ik het ook voelde. EN je snapt blijkbaar niet, dat als je gaat, jullie beide ergens vanaf gooien en anders zij niets meer heeft, net als jij. Onze ouders weigeren zelf maar dat haar naam thuis word uitgesproken, drie keer raden waarom?" Xander maakte een wild gebaar met zijn hoofd. "Omdat ze liever bij een stomme jongen was, die, volgens mijn ouders en toen ook mij, haar hart ging breken."
"Xander hou je bek." Gromde Carmen. "Ik wil jou niet kwijt, maar je vraagt me nu iets... alsof ik tegen je zeg dat je Shirie nooit meer mag zien." Het was een belavhelijk voorbeeld, maar ze wist niets anders. "Geef me in ieder geval de kans uit te zoeken of hij echt veranderd is. Of hij weer is wie hij was en of hij uberhaupt nog in mijn buurt wilt zijn na alles wat ik heb gedaan."