|
|
Post by greenlightning on Apr 14, 2008 23:09:48 GMT 2
Ondanks het poetsen van zijn tanden en de kauwgom, smaakte zijn mond nog steeds naar braaksel. Misschien was eht maar een gedachte, of omdat hij zich nog steeds zo ziek voelde, maar de smaak verdween niet. Zijn handen trilden en hij zat op een bankje. Zijn benen konden zijn gewicht niet langer dragen. Zijn lichaam schokte en beefde. Er waren geen tranen meer, maar nog steeds snikte hij.
Het gesprek emt Shirie speelde zich keer op keer af in zijn hoofd. Hij zag haar gezicht, haar ogen, vol ongeloof en medelijden en haar lippen, waar hij ooit eens naar ahd gesmacht, die de woorden uitspraken. Hij kon het niet geloven, maar ergens viel alles op zijn plaats.
Ik hoorde, dat Carmen al lange tijd een soort relatie heeft met die jongen, Hunter, zei Shiries stem. Ze had hem verteld dat het erg via via was. Ze had het van Kyra, Kyra weer van een jongen waar ze ooit iets mee had gedaan. Shirie vertrouwde Kyra, en Miquel vertrouwde Shirie. Zelfs al deed hij dat niet... Hunter was er altijd geweest. Vooral in het begin. Als Carmen hem niks vertelde, of zo geheimzinnig deed. Als ze opeens verdween en de manier hoe ze reageerde als de naam Hunter ter sprake kwam... Hoe ze altijd voor Hunter opkwam..
Tranen kwamen niet, maar zijn maaginhoud wel. Deze keer slikte hij het dood. Het was bitter, niks dan maagzuur. Hoe kon eht ook, hij had alles er al uitgegooid. Zijn verloofde.. de leifde van zijn leven...
Toen kwamen de tranen wel. Ze liepen in straaltjes over zijn gezicht, teriwjl zijn lichaam schokte. Hij hield het niet tegen, hij weigerde nog langer pijn te lijden.
'Misschien ahd ik die prinses moeten nemen.. sprak hij zacht tegen zichzelf.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 14, 2008 23:16:03 GMT 2
Carmen rende zo hard ze kon. Ze lette niet op de rozen die ze vertaptte of op haar broek die smerig werd. Ze moest naar Miquel, er was iets. Ze wist alleen niet wat er was, maar wat het ook was ze moest hem helpen.
Toen ze hem zag zitten snelde ze haar ren. "Miquel, mijn god, was is er?" Vroeg ze vol bezorgd hij en liet zich net voor ze tegen hem aanrende op de grond vallen. Ze legde haar handen op en knieen terwijl haar ogen zijn gezicht onderzochten.
"Wat is er gebeurt, wat is er aan de hand?" Het deed zeer hem zo te zien.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 14, 2008 23:21:54 GMT 2
Miquel duwde haar weg, iets wat hij nooit had verwacht te doen, zeker niet met die kracht. Hij stond op en haalde diep adem. Niet alleen om de tranen te bedwingen, maar voornamelijk om zijn woede in de hand te houden.
Hij leit zijn blik over haar heen gaan en schudde toen walgend zijn hoofd. Met de rug van zijn hand wreef hij kwaad de tranen weg van zijn wangen.
'Raak me niet aan. Sterkelr nog, ik wil dat je me nooit meer aanraakt,' gromde hij. Zijn hart bloedde om ahar te zien. Hij wilde haar vasthouden en doen alsof hij het niet wist, maar dat kon hij niet. Niet langer kon hij doen alsof hij het niet merkte. Niet langer kon hij verdragen dat ze... Hij kon het niet eens denken. Hij rilde, alleen al bij de gedachte.
'Ik dacht het al... al tijden. Al vanaf het eerste moment,' zei hij, mte trillende stem,' maar ik had altijd gehoopt dat ik gewoon paranoide was. Nu... weet ik dat ik gelijk had. Al die tijd. Weet je? Je mag je ring houden, je mag alles houden. Maar mijn hart neem ik terug. Net als mijn vraag. Ik ben het zat om tweede keus te zijn. Om je liefde te delen.'
Hij staarde haar kwaad aan, een woede die meer op zichzelf en op Hunter was gericht dan werkelijk op haar. Hoe kon hij kwaad zijn op haar, ze was alles voor hem.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 14, 2008 23:28:32 GMT 2
Carmen viel achterover en keek geschrokken aan Miquel op. "Wat?" Vroeg ze verbluft en ongelovig. Wat bezielde hem ineens?
Ze snapte niet waar hij het over had, maar na de laatste zin snapte ze het. Ze bleef stil liggen en keek heb angstig aan. Toen schudde ze haar hoofd. "Je bent ook geen tweede keus." Zei ze emt een zachte stem. "Dat ben je ook eigenlijk nooit geweest. Vanaf het eerste moment had ik niet mogen twijfelen. Had ik niet mogen denken dat het anders was."
Ze had al tijden, sinds dat Voldermort haar lichaam had overgenomen, niet meer zodanig aan Hunter gedacht. Niet zoals daarvoor, niet zo twijfelend. Toen wist ze dat ze de juiste beslissing had genomen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 14, 2008 23:32:38 GMT 2
'Nee dat ahd je idenrdaad niet,' snoof Miquel, teriwjl er opnieuw tranen opkwamen, maar die wreef hij met ene kwaad gebaar weg.
'Je had me nooit mogen gebruiken. Ik had beter meoten weten, dan geloven dat je werkelijk voor mij zou kiezen. daarvoor heb ik veel te veel moeite meoten doen. ik dacht dat ik je voor me ahd gewonnen. In het begin.. tja, dat zou ik je misschien nog hebbe kunnen vergeven, maar na al die tijd dat we al samen zijn, nadat je zelfs ja hebt gezegd... nog steeds hou je van hem. Nog steeds!'
Dit ahd hij uit Shiries eigen mond gehoord. Shiriewolf mocht dan niet van spioneren houden, als je een gesprek teovallig opving... Ze was ervandoor geschoten voor ze meer hoorde. Ze ahd neit meer willen horen. Shirie, die nooit huilde, die nooit emoties toonde, stond daar met tranen in haar ogen toenb ze eht hem vertelde.
Miquel rilde nogmaals.
'Ik hoop dat je gelukkig met hem wordt. Ik zal je neit langer tegenhouden om te doen wat je zo graag wil.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 14, 2008 23:42:04 GMT 2
Carmen sprong ineens overeind. "Wat lul je nou?!" Riep ze terwijl de tranen uit haar ogen sprongen. "Ik hield van hem, inderdaad! En nu misschien ook nog. Maar niet zoals jij denkt dat ik doe! Ik hou ook van Roc en van William, daar doe je toch ook niet zo door? Maar de manier waarop jij denkt is verdwenen toen ik weer controle kreeg over mijn eigen lichaam!" Ze kon niet geloven dat hij dit werkelijk dacht, dat ze hem werkelijk zou bedriegen.
"Ik heb je nooit bedrogen of voorgelogen, nooit! Of denk je echt van wel?" Ze deed een stap naar hem toe mee ze het vroeg. "Denk je dat ik loog toen we een waren in het rozenperk, toen jij in mij zat?" Ze deed nog een stapje naar hem toe. "Denk je dat ik loog toen ik bij mijn ouders ben weggevlucht en bij jou kwam voor veiligheid." Nog een stap. "Denk je dat ik loog toen ik meeging naar je vader." Ze bleef voor hem staan. "Denk je dat ik loog toen ik gebroken was om te horen dat je met iemand anders verloofd was?" Het laatste zei ze zachter en met een gebroken hart.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 14, 2008 23:46:03 GMT 2
Even zweeg hij, toen vertrok zijn gezicht van woede.
'Ja, dat denk ik inderdaad. En ik weet neit waarom ik je ooit geloofd heb. Vanaf het begin heb je niet kunenn kiezen tussen ons twee, dus besloot je ons beiden amar te hebben. Hoe meer we gedeedl hebben, hoe meer pijn het doet. Je het het geschreeuwd, naar hem. Die... ' Hij kon Hunters naam niet zeggen. OPnieuw tranen, maar hij negeerde ze.
'Je hebt naar hem geschreeuw dat ondnaks dat je bij mij was, dat je nog steeds van hem hield. Je was van plan om bij hem terug te keren. Wil je werkelijk zeggen dat die leifde er neit meer was voor hem? Hou op met die leugens, of stik erin. Ik heb hier geen zin meer in.'
Hij liep van haar weg, om een eindje verder te blijven staan.
'Ik trouw liever met iemand van wie ik neit hou, die me trouw is, dan met iemand die alles voor me betkend, maar me bedriegd.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 14, 2008 23:54:20 GMT 2
Carmen kneep haar ogen en baalde haar handen tot vuisten. "Blijf staan en loop niet voor me weg! Jij liet mij niet vertrekken en ik jou niet. Jij wilde mij niet kwijt en ik jou niet." Zei ze boos, verdrietig en met een kracht die ze niet kende.
"Je weet niet wat er allemaal gebeurd is. Je weet niet dat hij door mij bijna gestorven is, dat hij bijna zelfmoord gepleegd had." Ze opende haar ogen weer. "Snap je dat nou niet? Hij hield, nee, hou van mij. Maar ik kan die liefde niet beantwoorden, omdat... omdat niet bij hem hoor maar bij jou." Ze slikte en rilde. "En snap je dan niet, dat ik mezelf verzuip of van de astronomietoren afspring, als jij met haar zou trouwen?"
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 14, 2008 23:59:59 GMT 2
Miquel zicht naar woorden, maar vond ze niet. Lang nadat de tranen over zijn wangen liepen, begonnen zijn schoduers de schokken.
'Je hebt geen idee hoe graag ik je zou geloven. Hoe graag ik zou willen dat ik het begreep, maar dat doe ik niet. Blijkbaar laat hij je neit met rust. Hij trekt je aandacht door zichzelf dingen aan te doen. Roepte je telkens weer bij zich en jij komt. Als jij je laat gebruiken, ga je gang. Ik niet.'
Hij balde zijn vuisten opnieuw en draaide zich toen naar haar om. Zijn gezicht vertrokken van wode en verdriet.
'Ik snap niet waarom je voor mij koos. Waarom je ja hebt gezegd. Het is toch duidelijk? We zijn neit voor elkaar gemaakt. Hij trekt je bij mij weg, en mijn familie mij bij jou. Voor mij is het duidelijk. We horen gewoon neit bij elkaar. Ga naar Hunter toe en vermaak je maar. Ik ga mijn plicht als prins uitvoeren.'
Hij wilde weglopen en haar achterlaten, vergeten dat dit ooit was gebeurd, maar zijn lichaam verroerde zich niet. Hij stond weer met zijn rug naar haar toe, teiwjl de tranen op de grond rupten, als regen zo snel. Hij kon ze niet wegvegen, daar had hij de kracht niet voor.
'Ik nooit zo stom moeten zijn,' fluisterde hij tegen zichzelf.
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 15, 2008 0:08:59 GMT 2
Carmen boog har hoofd. "Ik heb de sporen van mijn familie bvan mijn lichaam kunnen halen, dus ook hem. Ik liet me niet door hen gebruiken dus ook niet door Hunter." Ze slikte moeizaam. "Maar als jij echt gelooft dat ik je ontrouw ben geweest, als je echt weg wilt... dan hou ik je niet tegen, als het echt is wat je wilt.
Maar het bewijst dat ik vanaf het begin gedoemt was de verkeerde keuze te maken. Want dan ben ik niet alleen mijn beste vriend kwijt, maar ook nog eens mijn vriendje en verloofde. En dan snap ik niet waarom ik me al die jaren heb verzet tegen mijn ouders."
Miquel snapte dus niet dat haar lippen nooit die van Hunter hadden geraakt en dat dat ook nooit zou gebeuren. Want waar Miquel ook heen zou gaan, haar hart had hij. Want wat hij ook zei of deed hem vergeten en ophouden van hem te houden zou ze nooit.
|
|
