I ...no. {closed}

[greenlightning]

Miquel keek Carmen Semi-beledigd aan.
'Ik ben een idioot? Zomaar! Hoe durf je dat te zeggen, mevrouwtje Loir!'
Vals alchend greep hij haar vast, kietelde haar en tilde haar vervolgens op om haar rond te zwaaien. Hij had haar pijn zelfs gevoelt, dus was hij neit verbaasd dat Xander dat ahd gedaan. Daarbij, als iemand de band tussen familie kende, dan was hij het we. de band tussen hem en tyra was magisch.
Het voelde weer helemaal goed, zelfs al wist hij dat ze Hunter nog zou zien. Het moest maar. In elk geval, waren er een hoop dingen opgehelderd. Hij zou Shirie nog wel bedanken en haar daarna schoppen, dat ze hem zo had laten schrikken.
Hij moest lachen om Xander. Kleine broertjes ook... hij moest oepens aan zijn eigen broertjes denken en zuchtte toen diep. Hij zette Carmen weer op de gromd en baldde zijn vuisten.
'Het wordt tijd dat ik mijn vader eens duidelijk ga maken dat wat hij doet niet kan. Niet voor mij, neit voor mijn zusje en al helemala neit voor mijn broertjes.'

[Madjic]

Carmen lachte, lichtelijk uit opluchting. "Ik durf dat te zeggen omdat ik jou vriendin ben, omdat ik van jou ben. Is het dan verrassend dat ik dat durf te zeggen?" Ze keek met Miquel met glimmende ogen. Ze was blij dat hij niet meer boos was en dat ze het weer goed gemaakt hadden.
Terwijl ze door de lucht draaide en voelde vlinders in haar buik, het was weer even geleden dat ze dat zo erg had gevoelt. Maar toen ze op de grond stond voelde ze ze nog steeds. Ze keek Miquel bewonderend aan. "Ik wil mee." Zei ze toen vastberaden. Ze was de gedachtes van een paar dagen terug nog niet vergeten.

[greenlightning]

Miquel grinnikte. 'Ik had ook niet anders verwacht, mijn roosje. Ik zou ook neit anders willen. Heb wel een erg goed idee wat dat betreft. Het wordt tijd dat we mijn vader eens gaan confronteren emt alles wat hij en dat stomme wijf van hem hebben aangericht.'
Een golf van woede kolkte door ziojn lichaam. Toch glimalchte hij nog steeds, zijn ogen stralend van trots.
'Ben je alleen mijn vriendin dan? Mijn vriendin mag zoiets niet zeggen. Van mijn verloofde kan ik dat nog wel hebben denk ik.'

[Madjic]

"Ik wist niet eens dat ze zoveel fout hadden gedaan... nou ja, je vader bedoel ik dan. DIe vriendin van hem weet ik dat ze niet veel goeds kan doen." Ze was opgelucht dat hij het meer dan goedkeurde dat ze meeging, niet dat ze anders had gedaan als hij het niet goed had gevonden.
Ze voelde zijn woede en schrok er even van op. Ze gaf hem een kus en glimlachte vrolijk. "Ik blijf je verloofde tot je je ineens bedenkt of tot ik me jou vrouw mag noemen." Bij het zeggen van jou vrouw kreeg ze een kriebel in haar buik.

[greenlightning]

Moiquel deelde de kriebels en grinnikte vals.
'Weet je dat ik behoefte heb om nu naar een ekrk te gaan en gewoon te trouwen, al was het maar om mijn vader te pesten?' Hij zoende haar en glimalchte. 'Maar dat wil ik niet. Ik wil met je trouwen als eht perfect is. de dag meot perfect zijn, het feest, de gasten.. jij bent al perfect en ik moet ook nog perfect worden.'
Hij lachte en schudde zijn hoofd.
'Nee, dat mens zal nooit eits goed doen, maar dat zal me wat. Laten we gaan. Misschien dat we morgen nog thuis zijn. Gaan we met de trein? Ik denk dat ik Tyra meeneem. Is misschien verstandig... Of niet?' Hij keek ahar vragend aan. Opeens baalde hij dat hij dit neit ahd bedacht toen tyra er nog bijstond.

[Madjic]

"Hoe en waar dan ook, het is altijd perfect als jij de wie maar bent." Grinnikte Carmen. "Maar we zijn beide geboren om onze ouders te pesten geloof ik."
Xander voelde zich half misselijk worden van het aanblik en van de gedachte dat die twee werkelijk over een trouwerij dachten. Hij kuchtte even. "Hoe perfect je het ook wilt, ik zou het maar niet te hard verkondigen. Straks krijg je nog gasten die je er niet bij wilt hebben."
Carmen keek naar Xander en knikte even kort voor ze zich naar Miquel wende. "Mij maakt het niet uit." Ze keek naar Tyra. "En hoe meer zielen hoe meer vreugd zeggen ze toch altijd?"