|
|
Post by Madjic on Apr 28, 2008 20:03:26 GMT 2
June lachte, terwijl ze haar wangen voelde gloeien. Ze kreeg het gevoel alsof hjij haar een sorrt geweldige en heerlijke koorst gaf die je het liefste van alles wilde krijgen. "Ik heb je ook gemist." Ze sloeg haar armen om zijn nek en gaf hem een kus. "Maar als je dat zo zegt vraag ik me toch steeds meer af waarom ik helemaal van jou ben. Waarom jij dat vind." Zei ze rustig en keek hem met glinsterende ogen aan.
William keek even naar Myras hand en haalde deze van zijn schouder. "Ze had maar een ding waar ze bang voor was en dat verdween juist als ze bij mij was. Waarom is ze dan weggegaan?" Hij klonk wanhopig en gebroken. Hijw ilde zijn vriendin terug, waarom zou hij dat dan niet zijn?
|
|
|
|
Post by greenlightning on Apr 29, 2008 18:48:35 GMT 2
'Omdat... om...' Hij keek haar wat verward aan en gromde zacht. 'Wat gemeen van jou, nu maak je me onzeker! Nu weet ik helemaal niet meer of ik je wel aankan!'
Hij trok haar opnieuw dicht tegen zich aan, ditmaal serieus.
'Misschien omdat ik je nooit zal laten gaan. Omdat ik weet dat5 ik neit zonder je kan en ook geen ander dichtbij genoeg zou laten komen om je van me af te nemen.'
De steek in haar hart toen William haar hand wegduwde kon ze neit aan zichzelf verklaren. Ze kende hem nauwelijks! Waarom deed het dan zo'n pijn dat hij haar zo... afwees? Je kon eht niet eens zo noemen. Hij had een vriendin en ze kenden hem ook niet echt...
Toch deed ze een stap achteruit en hield haar hand voor haar borst, alsof hij pijn deed. Ze glimlachte licht en knikte toen.
'Waarschijnlijk komt ze wel terug. Misschien.. had ze even tijd voor zichzelf nodig.'
|
|
|
|
Post by Madjic on Apr 29, 2008 20:49:34 GMT 2
June schoot in de lach. "Wat is dit nou weer? Ik maar jou onzeker en jij mij juist zekerder? Tap ik zekerheid van je ofzo? Als dat zo is vind ik het niet zo leuk, ik ben liever een verlegen meisje met een sterke en dappere vriend, dan een zelfverkerd meisje met een verlegen vriend." Lichtjes danste vrolijk in haar ogen en ze voelde hoe haar energie en hartslag steeg met het horen wat hij zei. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. 'Ik ben... sprakeloos?' Dacht ze verrast en bleef hem enkel met stralende ogen en rode wangen aankijken.
William keek naar Myra om. "Ik hoop het, anders... anders.... Anders weet ik verdomme niet wat ik doe!" Hij was boos op zichzelf dat hij hier geen antwoord op had, dat hem dit zo raakte en dat hij hierdoor zo uit het veldgeslagen was.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 4, 2008 17:47:14 GMT 2
Devon knipoogde alleen amar en trok haar stevig tegen zich aan.
'Nee, je maakt me niet onzeker. Alleen... wat minder hard. Alsof je de scherpe randjes eraf schuurt en dat maakt me wat onzeker. Moet er aan wennen om niet zo'n eikel te zijn.'
Hij grijsnde breed en lachte vervolgens achtjes.'Meestal meot ik een vrouw zoenen voor ze stil is. Blij dat ik er nu ook eentje emt woorden het zwijgen op kan leggen.'
Hij knipoogde opnieuw, wachtend op de klap, de schop of de dikke knuffel. Hij hoopte natuurlijk op het laatste.
'Ze komt vast terug. Ik kan me neit voorstellen dat ze je zomaar achterlaat. Echt. Ze komt terug, dat weet ik zeker. Ik weet niet veel van echte relaties enzo..' Ze schuivelde met haar voet over de grond. Haar wangen gloeiende en ze wendde haar blik af. '...Maar als ze echt van je houdt, dan komt ze terug.'
|
|
|
|
Post by Madjic on May 5, 2008 13:35:51 GMT 2
June grijnste. "Ik hou er niet van om mezelf te verwonden als ik je een kus geef-" Ze drukt ehaar lippen even tegen de zijne. "-of je tegen me aan voel. Dus het zpijt me dat ik dat dan moest doen." Haar armen trilde een beetje van ingehouden emotie. Ze wilde hem overladen met kussen, maar het feit dat ze niet alleen waren en zeker dat William er was, weerhield haar ervan het te doen.
WIlliam keek Myra verbaasd aan. Ze kende hem en Teresia niet eens, amar och lukte het haar om het vol overtuiging te zeggen. Zo erg zelfs dat hij haar haast geloofte.
"Als ze echt van me houd... maar hoe weet ik of dat niet verdwenen is samen met haar lichaam? Dat ze niet vertrokken is omdat ze niet meer van me houd."
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 5, 2008 14:59:59 GMT 2
Devon ahd de tact van June echter niet. De kus deed hem verlangen naar meer, evenals haar woorden. Hij sloeg zijn armen stevig om haar heen en plaatste zijn lippen op de zijne, voor hij haar vurig zoende. Hij wist niet meer dat William er stond. William wie trouwens? Bestond er zoiemand wel, of had hij hem zojuist verzonnen? Het deed er niet toe. Er was alleen June. Voor hem zou er nooit meer een ander zijn.
Myra schudde vol overtuiging haar hoofd en keek hem aan met ogen vol passie.
'Dat is de grootste onzin die ik heb gehoord deze week! Dat wil wat zeggen, want ik heb een hoop vreemde vrienden. Geloof me, geen enkel meisje zou je ooit los laten als ze je eenmaal had. Het is duidelijk dat je gek op haar bent en daarbij... kijk je weleens in de spiegel? Ik kan me niet voorstellen dat er een meisje is dat je zelfs maar zou kunnen laten gaan.'
Haar vuisten waren gebald en ze sprak met volle overtuiging van haar gelijk, voor ze besefte dat ze veel te veel ahd gezegd. Het schaamrood schoot naar haar wangen en ze sloeg haar blik weer neer. 'Denk ik...'
|
|
|
|
Post by Madjic on May 5, 2008 15:24:25 GMT 2
Aangezien zij zich zo concentreerde op het niet te doen, overviel Devon haar een beetje. Eerst bleef ze lichtelijk verstijft staan. Een stemmetje zei dat dit niet heel verstandig was, maar aan de andere kant ging ze hem niet van zich af duwen. Sterker nog, het stemmetje verdween ineens en in een fractie van een seconde vergat ze dat ze niet aleen waren. En ze ging in op zijn lippen tegen de hare.
William staarde Myra verbijsterd aan. Hij wist niet meer wat hij moest zeggen en doen. Ze kon het misschien zo goed verwoorden omdat zij ook een vrouw was, maar Teresia was anders...
Hij schudde licht zijn hoofd om zich te dwingen iets te zeggen. "Dank je." Zei hij rustiger dan zijn hoofd was. "Maar Teresia... Als het bij haar weg is maakt uiterlijk niets uit."
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 5, 2008 15:33:09 GMT 2
Devon voelde haar terughoudendheid van eerst, maar kon zich niet inhouden. Het was alsof hij haar kwijt zou raken als hij zou stoppen. Hij wist neit waar die angst vandaan kwam, maar wist wel dat dat zijn grootste angst was op dat moment. Bij de gedachte dat June van hem weg zou gaan brak zijn hart en kreeg hij een krop in zijn keel. Dit alles besefte hij, terwijl zijn tong langs de hare streek. Hoe had hij ooit zoiets voor iemand kunnen gaan voelen?
'Hoe zou het weg kunnen zijn? Daar ben je te lief voor... denk ik.'
Ze kon hem niet aankijken. Ze schuivelde met haar voet over de grond en had de neiging om hard weg te rennen. Ze haalde diep adem en keek hem toen een moment glimalchend aan.
'Ik weet zeker dat ze terug kom.t Je moet er zelf ook in geloven. Echt. Heb vertrouwen in haar, jezelf en jullie relatie.'
Ze deed een stapje achteruit en keek licht om zich heen.
'Maar ik denk dat ik maar weer ga. Ik moet nog wat vrienden zoeken en ik moet Bells nog uitlaten. Bells?'
Ze riep haar hond, in de hoop dat die snel zou komen en haar zou verlossen van dat brandende gevoel in haar borst.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 5, 2008 15:47:58 GMT 2
Een rilling liep over haar rug en haar ogen sloten zich trillend. Voor haar gevoel was dit een perfect moment, niet kon dit verpesten. Ze kreeg het gevoel dat ze niet zou kunnen overleven als hij weg zou gaan. Haar adem zou haar dan ontnomen worden, dan zou alles gewoon wegzijn.
William bleef Myra verbaast aankijken. "Ow... ok." Zei hij op een toon die haast ongeintereseers leek. ij keek even naar Devon en Junen voelde zich boos worden. Snel ging zijn blik terug naar Myra en glimlachte toen zwak. "Fijn laat me maar weer alleen bij het kleffe stel." Hij voelde dat ze zich niet op haar gemak voelde en hoopte dat te veranderen, want hij wilde serieus niet alleen met Devon en June blijven.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 5, 2008 16:16:45 GMT 2
Myra keek even om naar Devon en voelde opnieuw een steek in haar hart, al onderdrukte ze onmiddelijk. De gevoelens voor Devon kon ze onderdrukken, waarom bleef het dan zo heftig als ze naar William keek. Ze twijfelde even en haalde haar schodeurs licht op.
'Ik meot Bells echt uitlaten. Je.. kan wel meegaan. Dan heb je geen last meer van geklef.'
Ze grijsnde, al wilde ze nogsteeds het leifste wegrennen. Uit het niks kwam de border collie aanrennen. Ze blafte opgewekt en ging naast Myra zitten, zodat ze de riem weer kon pakken.
Devon verbrak voorzichtig de kus, maar weigerde het om verder dan tien centimer bij haar vandaan te gaan. Hij glimalchte.
'Love, wat heb je emt me gedaan?' fluisterde hij, terwijl hij zich afvroeg of er ooit nog een moment zou komen dat hij zijn eigen dingen kon doen. Dat hij weer achter alle meisjes aan kon gaan. Hij wist eht niet. Hij widle eht graag, maar neit als hij June dan kwijt raakte.
|
|
