Stairs... One day they'll kill me! [/open]

[Flegmatisch Dinkske°-]

Illias knikte enkel zachtjes. Hij kende de driften van Zwamdrift maar al te goed. Ze hoorde inderdaad eerder thuis in Sint Hostilio dan hier. Maar de dingen kwamen nu eenmaal zoals ze kwamen en wie wat Illias om ze te veranderen? Niemand.
De jonge ravenklauwer keek even achter zich om te zien waar Shirie bleef en keek haar verwachtingsvol aan. "Ik heb ook best een unieke naam. Ik ben genoemd naar mijn beide overgrootvaders aan mijn moederskant dan." verklaarde hij dan. illias en Psyva waren nu eenmaal zeldzame namen die oud-Engels waren. "Dan zijn we met twee, mejuffrouw Ashinta. Ik was ook verwekt voordat mijn moeder getrouwd was en daarbij heeft mijn vader me nooit als zijn zoon geaccepteerd. Het maakt ook niet veel uit voor mij. Ik wil niets met hem te maken hebben en als het zou kunnen had ik zijn smerige dreuzelbloed van dat van mijn moeder gescheiden..." Hij gromde op een dreigende toon en keek naar zijn polsen alsof hij deze wilde opensnijden met zijn ogen maaar schudde alsnel zijn hoofd om de gedachtes uit zijn hoofd te zetten. De gedachte aan Joshua sleepte hem al mee. "Mijn excuses als ik u ongemakkelijk heb gemaakt..." zei hij ietwat schaapachtig.

[greenlightning]

Shirie grinnikte eerst en lachte toen ahrdop.
'Heb ik ook tijdenlang gewenst, dat ik het weerwolvenbloed van mijn vader met dat pure tovernaarsbleod van mijn moeder kon scheien, maar later heb ik me bedacht. Liever mijn moeders bloed scheiden en desnoods alleen maar weerwolfbloed. ik heb inmiddels mijn vader ontmoet. Hij is alles wat ik had gehoopt en verwacht, omdat ik alles wilde zijn wat mijn moeder niet was. Laten we zeggen dat mijn moeder erg veel gemeen heeft met hoe Kyra zichzelf aan jou toonde. Dus je snapt wel ongeveer hoe mijn jeugd was. Ik vind je naam ook buitengewoon mooi meot ik zeggen. Waar komt het vandaan?'
Ze was werkelijk in ehm geintersseerd. Hij was anders. Hij was uniek, precies waar ze van hield. Eindelijk eens iemand die je tussen de andere schapen vandaan kon halen, zonder moeite.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Illias keek verbijsterd naar Shirie. De blik in zijn ogen stond alsof hij zonet een spook had gezien ofzo. 'Zou het kunnen? Zou ze echt zoveel met mij gemeen kunnen hebben?' flitste er door zijn hoofd toen hij haar versie van haar verleden hoorde. 'Nee, doe niet zo achterlijk, Illias. Het is puur toeval.' "Interessant om te horen, werkelijk. U heeft werkelijk een waarachtige geschiedenis, mejuffrouw Ashinta." sprak hij naar waarheid. Hij vond geschiedenissen van personen altijd fascinerend. Het vertelde altijd iets over de persoon. En anders dan de meeste geloofde Illias niet dat je met een karakter geboren werd maar dat dat gekneed werd naarmate de factoren die zich in je leven afspeelden.
"Mijn naam? Wel alle drie mijn namen zijn van Oud-Engelse afkomst. Mijn voornaam en middelnaam heb ik gekregen van mijn overgrootvaders aan mijn moederskant. Illias zou ziekteafwender betekenen terwijl Psyva gestoord, of maniakaal zou betekenen. Maar erg zeker ben ik er niet van. Door de jaren heen was de naam verbasterd van een oud dialect." verklaarde hij vluchtig met de nodige handgebaren erbij. Alsnel stierf zijn stem uit en wendde hij zich naar de deur om de les van Zwamdrift bij te wonen. "Alstublieft, vertel eens wat meer over uzelf. Ik hoor mezelf maar blijven praten terwijl uzelf zulk een prachtige stem heeft." zei hij dan op een charmante toon terwijl hij haar een subtiele hint gaf om door te gaan naar de les door naar de deur te knikken. Ze zouden waarschijnlijk toch nog genoeg tijd hebben om wat verder te praten.
Uiteindelijk bereiktte Illias de deur en liep meteen naar zijn plaats toe zonder een geluidloos excuus naar Zwamdrift te zeggen. De oude vrouw keek haar late student enkel aan met een dromerige blik en knikte dan voordat ze hem bijna naar zijn plaats, achteraan, joeg. Zijn vriend was niet van de partij vandaag. Maarja, zoals eerder gezegd, wie zou er vrijwillig naar Zwamdrift willen luisteren?
Hij keek even naar Shirie om te zien waar zijzelf plaats zou nemen. Een deel hoopte dat ze langs hem kwam zitten maar een ander deel wou zoals altijd liever op zichzelf zijn.

[greenlightning]

Shirie volgde Illias, terwijl ze zijn woorden tot zich door leit dringen. Hij was zo andres dan alle andere mensen die hij tot nu toe had ontmoet. Hij had iets engs over zich. Iets beangstigends, maar eigenlijk was dat meer mysterieus dan iets anders. Ze wist niet zeekr meer waarom ze hem in eerste instantie zo eng had gevonden. Hij was beleefd. Nee, meer dan beleefd eigenlijk. Bijna hoffelijk, zoals ze vroeger altijd ahd gefantaseerd dat een jongen zou zijn. Niet dat ze dat nu nog wenste, ze was blij met haar vriendje, die normaal was en simpel. Toch was hij prettig gezelschap.
Ze liet zich op een comfotabele poef naast hem neerzakken en negeerde hun lerares volledig. Ze bestudeerde Illias gezicht een moment voor ze reageerde op zijn eerdere opmerkingen.
'Ten eerste, wil ik u gaarne bedanken voor het compliemnt over mijn stem. Ik ben erg blij dat te horen, want ik zing graag., ik weet niet hoe zuiver mijn zangkunsten zijn, maar een mooie stem is al het halve werk.'
Ze glimalchte. 'Mijn geschiedenis valt helaas tegen. Misschien omdat het mijn leven is en ik leiver een normalere jeugd had gehoord. Als ik je zo hoor wil je graag meer weten over mijn jeugd en dergelijke. Ik zou niet weten waarom ik het geheim zou moeten houden. Er is weinign waar ik me voor schaam.'
Behalve het zelfmoord gedeelte... Weinig mensen wisten dat ze op haar zesde zichzelf bijna opzettelijk van kant had gemaakt. Als haar kat haar niet had gered en vervolgens haar stiefvader...
'Maar eerst, aangezien jij zo'interessante naam hebt... mijn volledige naam, die op mijn geboorte kaartje stond, is Shirie Chatarina Rosita Maria Ashinta. Daar valt weinig over te vertellen helaas. Mijn moeders naam was Chatarina, maar moeders naam Rosita Chatarina, Maria is een standaard naam die wordt gegeven aan bijna alle Spaanstalige kinderen en Shirie is gewoon een naam waar mijn moeder van hield. Ik ben deels Engels en deels Cubaans, hoewel ik pas sinds een jaar de Engelse kant van mijzelf heb ontdekt.'
Ze zweeg even.
'Maar ik ben gek op thee,' voegde ze er met een brede grijns aan toe.

[Flegmatisch Dinkske°-]

"Een liefde voor zang? Ik deel uw liefde echter niet. Hoewel ik thuis wel vaker kinderliedjes zing voor mijn zusje." zei Illias met een lichte glimlach voordat hij wat angstig voor zich uitkeek. "Misha..." fluisterde hij daarna voordat hij de gedachte weer uit zijn hoofd schudde hij moest later nog maar een brief naar zijn moeder sturen, dacht hij zo. Om te weten of Joshua thuis zou zijn of niet. "Maarja, wie weet zal ik uw naam wel later ontdekken op posters of dergelijke. Dan zou ik met trots kunnen zeggen dat we samen een les Waarzeggerij hebben bijgewoond." zei hij op een lacherige manier.
Hij knikte begrijpend naar Shirie toen ze begon over haar jeugd en dergelijke te zeggen. "U hoeft niets te zeggen als u zichzelf er niet goed bij voelt..." waarschuwde hij haar met opgetrokken wenkbrauwen en zijn handen wat opgeheven in onschuld.
Voor hen bleef Zwamdrift maar doorzagen over de dingen die achter dromen zouden kunnen schuilen. Bij het horen van Shiries volledige naam trok Illias een wenkbrauw omhoog en staarde wat verbijsterd naar het meisje voor hem. "Best een lange, unieke naam als ik zo mag zeggen." zei hij dan en kuchtte eventjes, niet wetend wat er nu zou komen. Toen ze het grapje maakte over de thee moest hij zijn lippen op elkaar duwen om niet in lachen uit te barsten. Hij hield wel van dat soort formele humor.

[greenlightning]

Shirei grijnsde breed. Het was toch fijn hoe gemakkelijk ze met eigenlijk iedereen kon opschieten. Iedereen was aardig en dat beviel haar wel. Vooral omdat vooroordelen neit van belang waren. Ze kon een triomfantelijke glimlach neit odnerdrukken toen ze wegkeek en opgewekt vertelde: 'Nou, dat van die posters zou nog wel eens kunnen ook. Ik speel op het moment in het internationale team van Engeelnad. Dus zelfs al zou ik het niet als zangeres schoppen, wie weet wordt ik ooit nog ene beroemde zwerkbalspeelster.'
Ze grinnikte en vleidde zich wat meer in de poef. Met haar benen opgetrokken keek ze even het lokaal rond, voor ze zich weer tot Illias richtte.
'Ik heb er geen problemen mee om over mijn jeugd te praten. Het schijnt dat ik dat te weinig doe en als ik het nog langer opkrop.l. nou ja. dan gebeurd er iets naars.'
Ze wilde best haar levensverhaal op tafel gooien, maar haar ziekte was prive.
Ze haalde diep adem en vroeg zich af waar ze moest beginnen. Ze besloot maar te beginnen waar het uiteidnelijk allemaal was begonnen.
'Ik ben geboren op het eiland Cuba. Mijn moeder behoorde tot de rijke laag daar. Je hebt heel arm en heel rijk. Wij waren eht laatste. Mijn vader verliet mijn moeder voor ik was geboren. Het schijnt dat hij niet eens van mijn bestaan afwist, maar dat kan ook een geriucht zijn geweest. In elk geval, ik groeide op met enkel mijn meoder. Dat is eigenlijk neit waar, maar daar kom ik nog op.'
Ze voelde een lichte steek van woede terwijl ze vertelde. De herinneringen aan haar moeder waren alles behalve goed.
'Mijn meoder was een bekende zwerkbalspeeltsre,'vervolgde ze. 'Ze speelde in het Internationale team van Cuba en ook in dat van Spanje, als het Ek werd gespeelt. Zolang als ik me kan herinneren was ze weg. Ze was trainen, naar wedstrijden toe, uit met haar collega's of bij familie. De keren dat ze thuis kwam, was ze altijd met een andere man. Ze is vaak getrouwd in de jaren dat ik er was, maar dat weerhield haar er niet van om elk weekend met een andere man of jongen aan te komen. Ik hoorde ze in hun slaapkamer, die vlak naast de mijne was. Een te vroege leer van de bloemetjes en de bijtjes.'
Ze grinnikte licht, al was ze alles behalve geamuseerd.
'Ben je eht al een beetje zat?'vroeg ze alchend.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Illias keek verwonderd op toen hij teweten kwam dat Shirie ook nog eens in het zwerkbalteam zat. "Zo zo. Wie weet schop je het later nog wel eens tot parttime zangeres en parttime professioneel zwerkbalspeelster... Je kan tegenwoordig veel zijn tegelijkertijd." merkte hij op met een vriendelijke glimlach. 'Ze spreekt zo vlot, zo onbezorgd. Ze is anders dan mij. Puur toeval was dat eerste.' dacht hij even terwijl hij verder naar haar verhaal luisterde.
Elke zin, elk woord elke lettergreep hoorde hij terwijl hij verder bleef luisteren. Hij beschouwde het als onbeleefd om niet geboeid te luisteren naar iemand als die zijn levensverhaal was aan het vertellen. "Oh nee, helemaal niet! Ik bedoel u heeft een waarachtige geschiedenis. Geen leuke maar een unieke. Ik zou nooit geraden kunnen hebben dat uw moeder zulk een succesvolle vrouw was." sprak hij terwijl hij zijn hoofd lichtjes boog voor Shirie als een teken van respect.
Hij hoopte dat hiermee het deel 'jeugdverhalen' zou zijn afgesloten. Hij hield er niet van om te liegen maar als ze hem zou uithoren naar zijn jeugd dacht hij dat hij de waarheid opzettelijk zou moeten veranderen. Het zielige schaap uithangen was zoiets dat hij helemaal niet graag deed.

[greenlightning]

Shirie alchte en haalde haar schouders op. 'Wie weet. Misschien wel idnerdaad. Ik heb een half soort bandje. We treden zo af en toe op, maar dat doen we alleen omdat het leuk is. Volgens mij is niemand van plan om echt de showbuisness in te gaan.'
Ze grijnsde breed toen haar een kopje thee werd voorgezet. Ze nam een slok en walgde.
'Okeej, niet alle thee is te zuipen..'mompelde ze, terwijl ze de rest van het kopje in een plantenbak achter haar loosde. Ze zette het kopje weer neer en bleef even naar het tafeloppervlak staren.
'Eigenlijk is zingen geen talent. Het is alleen maar een bewijs van mijn zwakheid. Ik ben slecht met woorden. Ik kan mezelf nooit goed uitdrukken als ik over mijn gevoelens praat. dat is waarom ik nummers schrijf. Zingend kan ik mezelf het beste uitdrukken.'
Ze keek op en wachtte op een reactie van Illias. Ze wist niet zeker waarom ze hem dit alles vertelde. Misschien omdat ze hoopte dat hij haar begreep. Nooit eerder had ze het gevoel gehad dat iemand haar begreep zoals hij. Hij verzweeg eits en ze voelde zijn wens om over zijn eigen verleden te mogen zwijgen. De keuze was moelijk. Hem er toch naar vragen, met de kans dat ze hem ermee wegjoeg, of het neit vragen en er constant over piekeren?
Vragen kon altijd nog, besloot ze en richtte zich maar op het andere onderwerp: haar meoder. Eigennlijk sprak ze niet graag voer haar moeder. Ze had eht hoofdstuk willen afsluiten. Haar bannen uit haar leven, maar hoe deed je dat? Ze was pas zeventien...

'Iedereen was gek op mijn moeder,' sprak ze zacht tegen haar handen, die op tafel lagen. 'Iedereen vond haar gweldig. Ze was zo mooi en zo lief[/i]. Ze was absoluut niet slim, en dat maakte haar schattig. Ze was getalenteerd en beroemd. Ze had duizenden fans en vrienden over de hele wereld. Elke keer een nieuwe man of jongen die haar geweldig vond en het een eer vond om door haar gebruikt te worden. Niemand kent haar zoals ik haar ken. Niemand kent de echte zij.'
Ze zweeg even, terwijl een tranen brandden achter haar ogen. ze huilde nooit, niet van buiten althans. Ze haalde een paar keer kalm adem voor ze haar stem weer vertrouwde.
'Of misschien kende iedereen de echte zij en kreeg ik het aftreksel ervan. Een gespeelde persoonlijkheid. Een vrouw die niks dan hat voelde tegenover het kind van de man die haar had verlaten.' Ze zweeg opnieuw.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Weerom knikte Illias begrijpend naar Shirie. "Iedereen begint klein, Miss Ashinta. Vergeet dat niet. Wie weet komt de klik in uw bandje nog wel en zal u uw plek op de rode loper kunnen innemen? De toekomst is een geheim voor ons, zorgt voor verrassingen en meestal is het maar beter zo." Illias keek bloedserieus voor zich ui en liet zijn grijsblauwe blik weer rond de klas heengaan. Hij zag hoe het kopje thee voor zijn neus werd geplaatst en zelfs de indringende geur liet al verraden dat de thee pure zelfmoord zou zijn als je hem helemaal zou leegdrinken. Bij de andere tafels verdween de thee door middel van spreuken, plantenbakken, gaten in de vloer of dergelijke.
Illias zelf nam het kopje in zijn hand en sloot zijn ogen even voordat hij aan het goedje rook. Hij moest zichzelf inhouden om niet te kokhalzen maar nipte er toch eerbiedig aan. De bruine vloeistof smaakte erg bitter en zelfs suiker zou daar weinig aan kunnen veranderen, dacht de jonge ravenklauwer zo. Weerom hoorde hij Shirie praten en keek haar aan. Een vleugje begrip en compassie was er in zijn grauwe ogen te bespeuren maar hij wendde zijn hoofd alsnel weer weg. "Ik begrijp wat u bedoeld, miss. Hoewel ik nooit ben beginnen zingen. Ik-... Laat maar." Hij schudde zijn hoofd kort en nam nog een slokje van het goedje maar de smaak werd er niet beter op. Hij haalde zijn toverstok tevoorschijn en mompelde een geluidloze spreuk voordat hij tegen de rand van het kopje tikte zodat de inhoud verdween in het niets.
Hij wou eigenlijk zeggen dat hij zelf ook wel eens moeilijkheden had met zijn gevoelens. Maar hij sprak er niet over. Hij camoufleerde ze met zijn beleefde karakter en onderdruktte ze door te studeren. De enige reden waarom hij nog studeerde was eigenlijk uit pure wraakredenen voor zijn vader. Deels om zijn bloedverwant te laten zien dat hij geen uitschot meer was en iets kon maar een kwaadaardiger deel wilde de man laten voelen hoe goed hij wel niet was geworden.

"Moeders..." mompelde Illias zachtjes voordat hij zich fatsoenlijk zette op zijn stoel en zijn bovenlichaam naar Shirie draaide. Hij voelde dat de sfeer gespannener werd, alsof Shirie zich niet meer goed voelde. Illias leunde daarop met zijn ellebogen op zijn knieën zodat hij wat dichterbij Shirie zat en gaf haar een vriendelijke glimlach. "Miss Ashinta?... Voelt u zich nog lekker?" Hij keek haar bezorgd aan en herkende in haar moeder een klein deel van zijn eigen vader. "Ik begrijp uw verdriet om uw moeder. Ik zou u willen troosten op dit moment maar het zou hypocriet zijn van mij om te zeggen dat alles alleen maar zo zou lijken in uw ogen. Ik weet hoe ouders hun kinderen kunnen haten omdat ze simpelweg bestaan. Ik kan u enkel zeggen dat u weldra op uw eigen benen kan staan en uw eigen leven kan leiden de manier waarop u het wilt." sprak hij met een lichte droevigheid in zijn stem. Hij kon haar situatie begrijpen hoewel hij wist dat Shiries moeder het eerder op mentaal vlak speelde terwijl zijn vader ook nog eens fysiek geweld daaraan toevoegde. Bij de gedachte alleen al legde hij zijn hand op het laatste litteken dat zijn vader hem had toegebracht tijdens de zomervakantie. De brandende sigaret in zijn schouder. Hij huiverde bij de denkbeeldige pijn.

[greenlightning]

Shirie had lange tijd naar haar handen gestaard. Ze ahd Illias' woorden wel gehoord, maar ze drongen pas minuten later tot haar door. Ze streek met een zacht gebaar de dikke bos bruine haren uit haar gezicht en glimalchte half naar hem.
'Ik wist al meteen dat je dat begreep. Meestal praat ik neit zo openhartig. Er is iets aan jouw zwijgen dat me je laat vertrouwen. Alsof ik weet dat je niet denkt dat ik een aansteller ben. dat ik niet alles ter plekke verzin over mijn familie en verleden. Ik hoop dat het jou geen pijn doet, aangezien ik geloof dat jij mij niet alleen begrijpt vanwege een groot ampathisch vermogen en een goed stel hersens.'
Ze keek hem doordringend, maar vooral medelevend aan. Ze begreep hem, zoals hij haar begreep. Hij hoefde niet te zeggen dat hij het moeilijk ahd gehad zoals zij, dat wist ze. Ze wist niet hoe, wat, waarom en hoelang al, maar ze wist dat er iets zat. Iets wat hem even diep had beschadigd als alle jaren en alle gebeurtenisen emt haar meoder haar hadden beschadigd.
'Voor ik jou de vraag ga stellen die je absoluut niet wil horen, wilde ik je nog even zeggen, dat ik al een aantal jaar mijn leven in eigen hand heb genomen. ik betaal al vanaf het begin voor mijn eigen studie. ik kook voor mezelf, koop mijn eigen kleren, dat als sinds mijn achtste, en al ruim twee jaar heb ik mijn eigen huis. Mijn moeder zou geen deel meer zijn van mijn leven, als ze mij geen broertje had geschonken.'
Ze zweeg opnieuw een poosje. 'Hij is pas vier. Ik moet er neit aan denken dat zijn leven net zo wordt als het mijne. En dat met die vader van hem...'
Ze rilde een moment en balde haar vuisten, om een kokhals neiging van pure haat te onderdrukken. Het duurde nog geen seconde. Met een glimlach, volledig kalm, keek ze weer naar hem op.
'Maar, nu dan alsnog, hoe zit het met jou? Ik weet dat jongens neit graag over hun gevoelens praten en dat erover vertellen waarschijnlijk even pijnlijk is als het voor mij is... maar soms helpt het om te praten. Alleen...'
Ze keek hem opnieuw doordringend aan, met haar bijzondere, lichtbruine ogen.
'... Ik wil alleen de waarheid weten. Als je die neit wil vertellen, vertel me dan alsjeblefit niks. niet, dat ik dnek dat je een leugenaar bent ofzo...' Dat laatste zei ze snel en verdedigend. De botheid ervan merkte ze pas op toen ze de woorden al had uitgesproken. Vaak verscholen mensen zich achter hun leugens, omdat de waarheid te pijnlijk was, of te prive. Ze kon het aan als hij zei dat hij er neit over wilde praten, maar leugens zouden elk gevoel van vertrouwen weghalen.