Stairs... One day they'll kill me! [/open]

[Flegmatisch Dinkske°-]

"Spreken is zilver, zwijgen is goud..." mijmerde Illias daarop voordat hij Shirie een zachte glimlach terugschonk als teken van zijn respect en begrip voor haar situatie. Maar die glimlach verdween vrijwel meteen toen hij hoorde dat ze hem een vraag wilde stellen. Voor een seconde trok zowat alle kleur uit zijn gezicht en staarde hij geschrokken naar Shirie. 'Wat geeft het, Illias? Wat als je het haar nu eens verteld? Ze heeft ongeveer hetzelfde meegemaakt. Als ze lacht wel.. Dan heb je er simpelweg een extra vijand bij. Kan ze samen met Kyra hokken. En zoniet dan kan ik er een vriendin bij hebben.' dacht hij. Terwijl hij was aan het denken had hij Shirie niet aangekeken maar had hij naar het plafond zitten staren.
Hij keek weer vertrouwensvol naar Shirie en besloot haar maar nadien de waarheid te vertellen. Hij luisterde intens naar haar verdere verhaal. "Ik moet u dit geven: U bent een krachtige, zelfstandige jongedame. Dat is tegenwoordig erg zeldzaam."

Hij haalde diep adem voordat hij aan zijn verhaal zou beginnen. En weerom gleden zijn ogen rond om te zien of niemand hen kon horen. "Om bij het begin te beginnen. Ik ben een halfbloed. Mijn moeder was een volbloedheks. Wat mijn vader dus een Dreuzel maakt..." Hij slikte overduidelijk en begon al zachtjes te piepen aan zijn longen. "Hij is een luitenant bij het leger. En telkens hij thuis komt slaat hij ons allemaal tot we hem gehoorzamen. Hij heeft mijn ribben op een keer versplinterd en daardoor werkt een van mijn longen niet meer zoals het behoort en dit is van onze vorige 'ontmoeting'..." mompelde hij op een graftoon waarbij hij zijn uniform even aan de kant deed zodat het rode litteken op zijn schouder tevoorschijn kwam, iets wat duidelijk van een brandende sigaret kwam.
Hij moest moeite doen om zijn tranen in te houden. "Maar dat is nog niet het ergste. Mijn zusje van 12 jaar heeft nooit willen spreken nadat hij haar onder handen had genomen. Ze is het hoofdslachtoffer van zijn gruwelijke daden en.. e-en..." Hij beet op zijn onderlip en keek even weg van Shirie. "Hij is zelfs van plan om haar te dwingen om met een van zijn kazernemaats te trouwen. Mijn moeder probeert alles om ons uit zijn buurt te houden maar ze is niet sterk genoeg. Ik respecteer haar, ik hou van haar maar ze wilt zelf niet inzien dat ze ons niet kan beschermen tegen di-die tiran!" mompelde hij duidelijk niet in staat om verder nog iets te zeggen zonder dat zijn stem hem zou verraden. Hij hief zijn handen op en probeerde nog iets te zeggen maar buiten wat schor gepiep kwam er niets meer uit. Hij haatte het om zo beïnvloedbaar te zijn door zijn geschiedenis. Vooral Misha, vooral door zijn kleine zusje werd hij altijd sentimenteel.

[greenlightning]

eerst had Shirie gelachen en zich mer dan trots gevoeld. Ze had andermans bevestiging niet nodig om te weten dat ze goed en sterk was, maar om het van te horen voelde als een plijster om een stekende wond. Het was alsof ze eindelijk de bewondering kreeg waar ze al die jaren al naar zocht en ze vond het nu, in een jongen die ze nog geen uur kende. Er was iets erg speciaals aan hem.
Op het moment dat hij begon met vertellen, verdween de glimalch van haar gezicht en luisterde ze geinteresseerd. Hoe meer hij vertelde, hoe zekerder ze wist dat hij dit niet verzon. Niemand kon iets verzinnen om het op deze manier te brengen. Ze begreep nu ook beter, waarom hij haar zo goed begreep. Warom hij haar niet had uitgelachen en geloofd. Hij zag in haar, wat zij in hem zag. De littekens die andere mensen niet zagen.
Met elk woord dat hij sprak, wenste ze dat ze hem niks had gevraagd. Het was alsof er een oude wond openscheurde, die ze met moeite had dichtgenaaid en verborgen, maar die nooit was genezen. Ze lusiterde intesief vnaar hem, niet in het minste geamuseerd. Zelfs niet met medeleven, enkel gedeelde pijn. Hij had niks aan haar medelijden, maar misschien dat wat begrip hem wel zou helpen. De eenzaamheid wat zou verdrijven, die zij zo goed kende.

In haar gedachten leek zijn vader op haar stiefvader. Ze onderdrukte haar gevoelens en vooral de herinnerinen en zag voor zich hoe het voor hem moest zijn geweest. Zelfs zijn beschdigde long riep gevoelens op. Ze waren zo ehtzelfde... Ze legde zacht haar hand op haar hart en dacht aan de keer dat Manuel haar leven had gered. De ziekte was zo uit de hand gelopen... zou hij datzelfde probleem hebben? Het leek er wel op. Het praten leek hem steeds moeilijker af te gaan. Dus ook bij hem waren herinneringn een reden van hernieuwde pijn.
Ze had haar eigen tranen niet door, tot er een op haar hand landde. Hem zo zien deed haar meer pijn dan haar eigen verleden had gedaan. Met de rug van haar hand veegde ze de tranen weg en staarde er een moment naar, voor ze langzaam weer op keek, maar niet recht naar hem, om hem zijn privicie te gunnen, voor zover dat mogelijk was.
'Jouw vader... is een even vriendelijke man als die van mij.,..'zei ze zacht. Meer kon ze op dat moment niet uitbrengen. Er zat een brok in haar keel, die neit verdween. haar eigen pijn kon ze verdragen, maar de pijn van anderen zien... Langzaam bewoog ze haar hand over de tafel en plaatste die zacht op die van hem. troostend en begripvol.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Illias had zijn ogen een tijd lang gesloten en concentreerde zich op zijn ademhaling om zijn verdriet te onderdrukken. Hij was nog steeds een jongen en zijn emoties laten zien, hoe sterk die ook waren, was een teken van zwakte. Daarna sloeg hij zijn handen tegen elkaar en leunde met zijn hoofd tegen de muizen van zijn hand, nog steeds diep ademhalend en zuchten. "Dat was dus wat mijn geschiedenis verklaard. We hebben wat gemeen, als ik het zo mag plaatsen. Ik mag dan wel geen details weten over uw situatie maar ik voel dat u weet hoe ik me voel en ik mag wel zeggen dat ik denk dat dit ook geldt voor u." sprak Illias' stem met een diepe zucht erin.
"Het is een schande dat we elkaar begrijpen... Geen enkel kind moet zoiets doormaken tijdens zijn jonge jaren, dat is wat mijn mening ervan is. Ik-..." Hij zweeg abrupt toen Shirie weer het woord nam en knikte bij elk nieuw woord dat ze zei. Het was eng hoe zeer de twee elkaar verstonden, vond Illias. "Het is maar wat u als 'vriendelijk' bestempeld..." zei hij terwijl hij zichzelf dwong te glimlachen. Hij wist dat als hij zichzelf nu niet op andere gedachten zou brengen hij zich de hele dag zou zorgen maken om Misha en zijn moeder.

"Onheil! ONHEIL hangt in de lucht!" met die woorden had Zwamdrift Illias uit zijn gedachtes gehaald en weer met beide voeten op de grond weten te plaatsen. Die krasserige maar dromerige stem zou hem ooit nog eens een hartaanval bezorgen. Zo onverwacht kon die vrouw haar stem verheffen en als een spook laten lijken. Hij schudde verstoord met zijn hoofd en had toen pas door dat Shiries hand op de zijne lag. Hij begon niet te blozen. Hij schonk de griffoendor enkel een lichte glimlach en legde zijn andere hand op de hare voordat hij deze begeleidde naar zijn mond voordat hij een zachte kus op haar handrug drukte. "Ik dank u ten zeerste voor uw begrip. Ik beloof u dat uw geschiedenis tussen ons blijft." mompelde hij daarop en oefende een lichte druk uit op haar hand, niet om haar pijn te doen maar om haar een extra gevoel van vertrouwen te geven.

[greenlightning]

'En de jouwe ook,'glimalchte Shirie, die een vreemde kriebel voelde bij de handkus.
'Mijn stiefvader vond mij onwaardig, zoals jouw vader jouw vond. Niet alleen was ik het kind van de vroiuw met wie hij trouwde, ik was oiok nog eens het ongewilde kind van de vrouw van wie hij hield. Hij had al een eigen zoontje, toen hij besloot een einde aan mijn leven te maken. Het is hem niet gelukt, dankzij mijn kat. Of, om geen verkeerde indruk te geven, mijn kat is een Cheetah. Zij plaatste haar nagels in de rug van mijn stiefvader, waardoor hij zijn klemmende grip om mijn keel verslapte en ik neerviel. Hij zou me hebbeng edoood als zij er niet was geweest...'
Ze zweeg een moment en staarde haar haar hand, die nog steeds in die van Illias lag.
'Vreemd,' sprak ze zacht,' het maakt niet uit hoe sterk je bent, of heoveel magische kracht je bezit, zodra iemand je de adem beneemt, ben je als een lappenpop. Geen kracht, geen gevoel, niks dan paniek.'
Ze zweeg opnieuw en haalde diep adem. Bijna voelde ze weer zijn handen om haar keel. Ze slikte.

Ze schrok zich en ongeluk toen Zwamdrift begon te schreeuwen en trok haar handen weg -niet met een bijzonedere reden- en plaatste die voor haar borst. Haar hart klopte als een gek en ze snoof geergerd.
'Die vrouw heeft echt een ergerlijke timing,'mompelde ze, terwijl ze vervolgens glimalchte naar Illias. 'Volgens mij heeft onheil ons beiden al getroffen. Ik weet niet wat zij denkt dat nog erger kan worden. Ze zal eht vast niet over ons hebben.'
Ze maakte er maar een grapje van. Ze voelde zich benauwd en wenste dat ze wen kon rennen, heel ver weg. Maar ze wist dat ze neit kon ontsnappen voor haar verleden, of voor haar familie. Was dat maar waar. Ze keek een tijdje glimalchtend voor zich uit, voor ze zacht sprak: 'Je hebt helemaal gelijk. Juist dooradt we elkaar zo goed begrijpen, weet ik dat jij net zo graag je zusje voor jouw vader wil behoeden, als ik mijn broertje voor mijn moeder.'

[Flegmatisch Dinkske°-]

Begrijpend keek Illias naar Shirie. Joshua mocht dan wel nog niet zó erg zijn maar hij kwam akelig dicht in de buurt. Hij besloot om niets te zeggen. Dat zou het enkel erger maken. In plaats daarvan kneep hij lichtjes in haar handen weerom en streek met zijn ene hand over haar vingers. "Ik kan Joshua in uw stiefvader zien. Maar Joshua probeert ons niet te doden. Hij probeert ons enkel te vernederen, te pijnigen, te laten voelen dat híj en hij alleen het voor het zeggen heeft... Vooral mijn zusje omdat ze weinig weerstand kan bieden." Hij beet op zijn onderlip om het trillen tegen te gaan. Voor een tijdje bleef hij zo zitten; niets doen en gewoon huiveren bij de gedachte aan de man van wiens bloed de helft het zijne was.

Verbaasd keek Illias op toen hij de hand van Shirie tussen de zijne uit voelde glippen en keek naar Zwamdrift, de rustverstoorster. De meeste meiden hingen aan haar lippen en geloofden élk woord wat het oude, gekke mens zei. Maar Illias wist beter. De reden waarom hij aan dit vak had willen meedoen was hij allang vergeten. Hij keek toe hoe de vrouw met haar jampotglazen bril naar de drab in het theekopje van een angstvallige studente staarde. Weerom had ze onheil voorspeld voor een arme ziel die zo goedgelovig was. "Oh, miss Ashinta er kan nog zoveel onheil met ons gebeuren. Zoals opgesloten zitten met Zwamdrift in een enge kamer samen met die thee van haar..." grijnsde hij. Het was geen supergeslaagde grap maar om een of andere vage reden vond Illias het wel grappig. Het was allang geleden sinds hij nog eens een grapje had gemaakt en eerlijk gezegd lachte hij enkel omdat hij het nu wel wat nodig had.
Nadat de jongen was uitgegrinnikt keek hij weer naar Shirie. Zijn bloedserieuse gezicht kon hij niet meer aanspreken. Hij voelde zich weer wat vrolijker. "Inderdaad, miss Ashinta. Ik weet dat u alles zou doen om uw broer te beschermen en als het mogelijk was zou ik u daarin helpen zo goed of zo kwaad mogelijk." sprak hij op een rustige en zo kalm en beleefd mogelijke manier.

[greenlightning]

'Maar Joshua is uw... jouw vader.' Ze verbeterde zichzelf niet omdat ze eits tegen eht woord u had, maar ze wilde geen onnodige afstand creeeren tussen haar en Illias. Ze vond dat ze nu tich inmiddels wel al kodnen spreken van een beginnende vreindschap. Ze glimalchte even en liet haar handen weer op de tafel zakken, al bonsde haar ahrt nog steeds al een gek.
'Jerry is mijn vader niet. Hij wenste nooit een ander kind dan zijn eigen en daarbij, ook geen kind dat hem heeft ontmaskerd voor wat hij was. Ik heb hem nooit gerespecteerd. Waarom zou ik ook. Tenslotte, wat moet iemand nou met een dooddoener? Ze zijn waardeloos, slecht en respectloos. Donder ze allemaal van een klif...' Ze voelde opnieuw een haat. Niet enkel tegen haar stiefvader, maar tegen al die moordenaars.
Ze slaakte ene diepe zucht en schudde haar hoofd, voor ze begon te alchen.
'Geloof mij, ik kan me wel ergere dingen voorstellen dan hier gezellig met jou zitten. Als dat mens mijn hart rust gunt, zodat ik straks neit weer in eht Sint Hollisto lig, vind ikl eht eigenlijk wel een erg geslaagd uur.'
Ze leit zich wat achterover zakken en voelde een glimalch op haar gezicht die niet leek te verdwenen. Het voelde te fijn... veel te fijn om zo met hem te zijn.

'Ik denk neit dat mijn broertje erg veel gevaar loopt. Zijn vader mag een... zak zijn, maar hij houdt van hem. Ik had niemand adners dan mijn moder, dus was verwaarlozing een feit. Hij heeft ene vader die voor hem zorgt en daarbij ook mij. Ik denk dat we eht wel aanbkunne.'ik weet het wel zeker. Ik heb genoeg doorstaan om te weten dat ik iedereen aankan. Zelfs al meot ik af en toe gered worden, ik overleef het altijd wel. Maar jij... als er eits is waarmee ik kan helpen, laat eht me dan maar weten. Ik heb altijd nog de macht van de vollemaan. Ik ben bij mijn volle verstand, dus geen enkel gevaar voor jou of je zusje.'
Ze meende het. Ze was bereid om zijn vader te laten voelen wat echte macht was. Wat echte pure doodsangst was. Al zou ze nooit eits doen zonder zijn toestemming.

[Flegmatisch Dinkske°-]

"Enkel door bloedbanden..." verbeterde Illias Shirie toen hij haar hoorde spreken over Joshua. Hij zag de man geeneens als zijn vader. Hij tikte met zijn vingertippen tegen de toppen van zijn andere hand en keek naar Shirie. Hij voelde zich op zijn gemak bij haar, om een of andere vage reden. Misschien omdat hij zich nu niet zozeer moest verbergen achter het masker van de goedaardige, beleefde ravenklauwer.

Illias zijn ogen werden lichtjes groter toen hij Shirie verder hoorde spreken. 'Is haar stiefvader een dooddoener?' dacht hij dan. Hij was altijd al geïntigreerd door hogere machten en tot nu toe had hij in zijn leven geen grotere macht dan Voldemort gekend. Zijn grootvader was ook een dooddoener geweest maar in zijn oude dagen was hij niet meer nuttig en zijn moeder was bijna een dooddoener geworden, was het niet dat Sacha te levendig was toen ze jong was om aan banden gelegd te worden.
"Ho! Ho! Ho!" zei Illias opeens die zijn stoel wat naar achteren schoof en zijn beide handen ophief als teken dat hij niet meer volledig kon volgen. "Even alles terug op een rijtje..." sprak hij met een fluistertoon. "Je stiefvader is een dooddoener en jij bent... Een weerwolf?" sprak hij nog steeds op een fluistertoon.
Hij keek wat ongerust naar Shirie, niet wetend wat hij hierop verder kon zeggen. Het kwam allemaal iets te snel nu voor Illias om nog fatsoenlijk te kunnen volgen. Maar hij bleef echter vertrouwen hebben in Shirie. Hoewel hij dat niet meteen liet zien.

[greenlightning]

Éen halfbloed,'mompelde Shirie. Ze had kalm toegekeken hoe hij reageerde op alles en knikte. 'Mijn vader is een echte weerwolf. Ik heb delen van zijn vloek geerfd, waardoor het bij mij bijna een zegen is. Mijn stiefvader houdt eht voor de hele wereld verborgen, zelfs voor mijn meoder die hem naakt ziet, maar zij is dan ook alles behalve intelligent. Ik heb zijn teken gezien, zijn masker en hij heeft het nooit ontkent toen ik hem ermee confronteerde. Ik weet dat weerwolven vaak emt de nek worden aangekeken, maar voor ons is eht geen keuze. Dooddoenrs wel. Althans... de meesten. de gechanteerde tel ik niet mee.'
Ze zweeg even en staarde wat verward naar haar handen/. Ze wist neit of ze boos of verdrietig was. Geen van beiden kwam echter door Illias. Hij maakte haar blij en rustig, al wist ze zelf niet eens waarom.
'Als je je eigen leven en vrijheid opofferd om je geleifden te beschermen, verdien je mijn respect en begrip. Sorry, als ik je...'
Ze schudde haar hoofd en schoof iets achteruit. 'Als je wil dat ik wegga, dan zal ik dat doen.'
Ze kon hem niet aankijken. Ze was gewend aan angstige blikken en reacties van mensen over haar weerwolf zijn. Eihenlijk was dat waardoor ze voor Tom was gevallen. Hij had haar geholpen, zelfs toen ze controle over zichzelf ahd gehad als weerwolf zijnde. Opeens miste ze hem.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Op een trage manier knikte Illias naar Shirie. Het was goed geweest om het even te herhalen. Hij had even iets té veel informatie in eens gekregen. Ook hij wendde zijn blik even weg, niet meteen wetend wat hij moest zeggen. "Het is vreemd.. Lycantropen... Weerwolven verliezen zo goed als altijd hun beschaving als de maan vol is..." dacht hij luidop. Hij keek terug op naar Shirie en reikte met zijn ene hand naar de hare om haar tegen te houden. "Nee, alstublieft. Ga niet als u niet wilt. Ookal zou u uw gedachten verliezen tijdens volle maan, ik zou u blijven respecteren enkel omdat ik weet wie u bent... Denk ik toch." zei hij op een licht ongeruste manier. Hij had het gevoel alsof hij alles nu om zeep had geholpen met zijn vreemde manieren. Hij kon het Shirie dan ook niet meteen kwalijk nemen.
"H-Het spijt me als ik u beledigd heb met mijn gedrag. Ik heb nog nooit een weerwolf ontmoet en ik ging meteen uit van het stereotype. Nogmaals bied ik u mijn excuses aan." Hij liet zijn hoofd eerbiedig zakken en kon enkel hopen dat Shirie hem hierna nog wilde zien. Illias hoopte van wel. Hij wou niet dat het enige meisje dat hem ooit zou kunnen begrijpen hem zou verlaten omdat hij een 'Psycho' was.

[greenlightning]

Shirie liet toe dat Illias haar hand pakte en ze bleef zitten zoals ze zat. Ze week neit verder af, maar kwam ook niet dichterbij. Opnieuw zocht ze naar de woorden, maar al wat ze vond, was een melodie. Zacht begon ze te zingen, zuiver en vol gevoel, zoals altijd.
'Sometimes I sit, staring out the window.
watching this world pass me by.
Sometimes I think, there's nothing to live for,
I almost break down and cry.'

In haar hoofd ging de meledie en de tekst verder, maar ze zong niet meer. Ze ging eits dichter naar hem toe zitten. Ze wilde neit dat hij dacht dat hij haar iets had aangedaan, want dat had hij niet. Sterker nog, ze had juist het gevoel gehad dat zij hem iets ahd aangedaan. Simpelweg door te zien wat ze was. Ze hervond de woorden en haar spraakvermogen en vervolgde haar lied, met waar het in haar hoofd was gebleven.

'People make jokes, cause the don't understand me.
They just don''t see my real side.
I act like shit don't face me,
inside it drives me crazy.
My insecurities can eat me alive.'
Haar stem werd luider en met meer passie namate ze zong. Er keken enkele mensen om, maar ze emrkte het niet. Haar blik lag op het tafelblad.
'Sometimes it feels like the world's on my shoulders.
everyone's leaning on me.
Sometimes it feels like the world's almost over,
but then so comes back to me.'

Ze slaakte ene zucht en keek voor het eerst weer naar Illias./ Ze glimlachte licht, nog steeds de mensne om haar heen negerend.
'Je hebt niks fout gedaan, Illias. Het is meer... dat er mensen zijn die het niet aankunnen wat ik ben. Ik ben neit zoals de volbleod weerwolven. Ik herrinner me elke nacht. Ik ben geen monster. Ik ben geen wild beest. De wolf in mij is een bekende. Ik heb hem zelfs een naam gegeven.'
Ze glimalchte. Vroeger ahd ze zich afgevraagd of ze shyzofreem was, maar had al snel ontdekt dat Spirit geen verzinsel was, maar de ziel van de weerwolf van haar vader, in haar.