|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 10, 2008 12:53:29 GMT 2
Nogal verwonderd keek Illias op toen Shirie opeens begon te zingen. Hij zei niets maar luisterde enkel naar het zuivere zingen van de Cubaanse. Het was vreemd dat iemand zich kon zo ineens kon uiten in een lied. Dat was iets dat Illias nooit zou kunnen. Hij kropte alles op en liet het dan uitbarsten in de zoveelste woede aanval tegenover zijn vader. Maar dat resulteerde maar al te vaak in slaag krijgen waardoor er weer woede werd opgekropt. Nu had hij echter iemand gevonden waarmee hij kon communiceren op een niveau dat enkel hij en zij konden begrijpen.
Langzaam liet hij haar hand wat losser en streek weerom door zijn haren die met gel tegen zijn schedel aangeplakt waren. Zijn grijsblauwe ogen weken geen seconde af van Shirie en hij vergat alles om hen heen. Het was niet liefde dat hij voelde, hoewel dat later misschien nog zou kunnen komen. Maar dit was vertrouwen. Puur, blindelings vertrouwen.
Toen de stem van Shirie langzaam uitstierf bij haar gezang ademde Illias diep in als teken dat hij had genoten van haar zangtalent. Maar hij zei er nog steeds niets over. Wat had men aan een compliment over je stem als de boodschap erachter nog 1000 keren belangrijker was? "Ok, het beangstigde me al even dat ik u had kunnen beledigen door mijn vage uitspraken." fluisterde hij daarop. "U bent een uniek persoon, Miss Ashinta en het doet me genoegen om u te hebben mogen ontmoeten." fluisterde hij zachtjes en streek met zijn vingertoppen over Shiries handrug om haar te laten merken dat, ondanks zijn woorden, de afstand tussen hen een heel stuk kleiner was geworden.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 10, 2008 14:07:20 GMT 2
Shirie glimalchte en knikte.
'Dat heb ik inderdaad vaker gehoord. Ik doe er ook alles aan om uniek te zijn. Ik ontwerp mijn eigen kleren, praat in mijn eigen taaltje en doe alles wat adneren niet zouden doen. Misschien komt het doordat ik alles wil zijn wat mijn moeder niet is en andersom ook. Het geeft niet wat je zei. Het is neit vreemd dat het je even... wat teveel werd. Mijn leven is een ketting van verwarrende schakels. Ik neem eht je niet kwalijk dat je af en toe wat herlderheid nodig hebt. Het spijt me van mijn reactie.'
Ze meende het. Het gevoel dat ze hem, onbewust had gewetst, brak haar ahrt. Ze wist neit waarom deze jongen haar zoveel gevoelens gaf. Ze wist niet eens wat voor geveoelns het waren. Nooit eerder had ze zich zo.. veilig gevoeld. Alsof ze eindelijk iemand ahd ontmoet die haar niet zou gebruiken. Die haar niet zwak zou vinden, of gek, of een leugenaar. Misschien was het juist het wederzijdse begrip dat het zo sterk maakte.
Ze ahd niet in de gaten gehad dat Illias had genoten van haar gezang. Ze zong neit voor adneren, maar enkel om zichzelf te uiten. Voor het eerst keek ze weer op, alsof ze uit een diepe put stapte en haar ogen ontmoette die van andere leerlingen, voornamelijk jongens. Ze staarde hen even aan, en toen ze schaapachtig begonnen te grijnzen, gimaste ze en draaide snel haar hoofd weer weg.
'Sukkels,'mompelde ze geergerd. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het aan jongens die voor haar vielen, zonder haar te kennen.
'No one knowes me, but they know my name.
That's not real to me...'
Het was nauwelijks zingen, meer op een meloditje iets fluisteren. Ze had het van zichzelf niet eens door, toen ze haar blik weer op Illias legde. Hij was niet knap, tenminste, niet haar smaak, maar er was wel iets vreselijks onweerstaanbaars aan hem. Misschien toch dat gevoel van begrip...
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 11, 2008 11:12:57 GMT 2
Illias kon er enkel zachtjes om glimlachen door de uitleg die hij kreeg van Shirie. Ze was inderdaad uniek als hij het zo hoorde. 'Ik vervaag in het niets bij haar... Ik zou nog niet eens zelfstandig kunnen leven maar zij...' dacht hij terwijl hij even naar Shiries kledij keek. Een verkeerde zet gezien ze nu toch haar uniform zou aanhebben, zoals hijzelf. Hij keek even op toen enkele jongens wat schuine blikken naar hem toewierpen, allemaal denkend dat hij gescoord zou hebben bij het meisje. Dat was nog niet eens zijn opzet. Hij wou dat nog niet eens. Weer keek hij op toen hij Shirie dingen hoorde fluisteren op een melodietje. Hij glimlachtte naar haar. "Vergeet ze, miss Ashinta. Ze weten niet beter. Zolang we zelf maar beter weten is het allemaal goed." fluisterde hij naar haar en gaf haar een vriendschappelijk en vertrouwelijk schouderklopje.
Zwamdrift was zich bewust geweest van het feit dat alle aandacht niet meer op haar gericht was maar op het zingende meisje. Ze schraapte even haar keel voordat ze weer een tirade af liet drammen dat onheil in de lucht hing. Haar knokige vinger wees al trillend op het slachtoffer dat ze al eerder had uitgekozen. Illias kon daarop enkel diep zuchten. De les moest nu niet meer al te lang duren en iets in hem hunkerde naar de verlossende klanken van de bel. Niet dat hij wegwilde van Shirie maar hij wilde gewoon weg van iedereen nu. Al was het maar voor even.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 12, 2008 10:39:52 GMT 2
Shirie was echter geen echt uniform persoon. Ze droeg het, maar wel zoals alleen zij dat kon. Haar bloesje hing open, genoeg om mooi en sexy te zijn, maar gesloten genoeg om haar de reputatie van slet te besparen. Haar stropdas was om haar rokje gebonden als een riem. Het rokje zelf had ze versierd met groene strepen, die samen voegden met de rode van Griffoendor. Erg verwarrend voor mensen die niet wisten bij welke afdeling ze zat, maar dat deerde haar niet. Ze droeg haar eigen schoenen. Ballerina's van wit met groene stof. Ze weigerde de schoolschoenen te dragen.
Shirie merkte de blikken naar Illias niet op, maar wel dat iedereen naar haar staarde, zelfs toen Zwamdrift de aandacht weer op zichzelf probeerde te vestigen. Shirie zuchtte geergerd. De meisje keken haar aan alsof ze gek was geworden, waarom zat ze met hem? Anderen leken enkel jaloers op de aandacht die ze kreeg, al zat Shirie daar helemaal, niet op te wachten. Het Cubaanse meisje ergerde zich vreselijk aan alle ongevraagde aandacht. Toen ze een meisje achter zich hoorde fluisteren was de maat vol.
'Die heeft ook echt alles. Ik wou dat ik was zoals zij. Volgens mij zou ik een betere zij zijn dan zijzelf is...'
Abrupt stond Shirie op en staarde naar het tafelblad, terwijl ze opnieu begon ze zingen. Een liedje dat ze lange tijd geleden met een vriendin had geschreven.
(sorry ben into britney spears op het moment XD Helpt tegen liefdesverdriet)
'Isn't she lucky, but why does she cry?
If there is nothing missing in my life,
why do these thairs come at night?
And they say:
She's so lucky, she's a star.
But she cries cries cries,
with her lonely heart thinking:
If there's nothing, missing in my life.
Then why, do these tairs come at night.'
Met die woorden draaide ze zich om, sommeerde haar tas, liet die in een soepele beweging over haar schouder zakken en stapte naar de deur. Daar bleef ze staan, om zich nog even tot Illias te richten.
'Ga je mee, Illias?' Vroeg ze, zonder antwoord af te wachten, stapte ze naar buiten. Ze hoorde Zwandrift wel, maar negeerde haar. Achter de deur bleef ze echter staan wachten op haar pasverworven vriend.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 14, 2008 18:52:24 GMT 2
Het kon Illias allang niets meer schelen wat de omgeving al dan niet vond. Hij was allang gewend geraakt om afgebroken te worden en zoalng ze hem niet fysiek gingen aanvallen ging hij zich niet zo snel verdedigen. Hij klikte ongeïnteresseerd zijn tas open en boog zich er even naartoe om te kijken welk vak hierop zou volgen. Kennelijk zou dat Gedaanteverandering zijn. Hij zuchtte overdreven hard voordat hij weer opkeek. Zijn grijsblauwe ogen vergrootte zich even toen hij besefte dat Shirie weg was en keken rond waar ze gebleven kon zijn. Uiteindelijk hoorde Illias de vertrouwde stem weer en keek in de richting van de deur. Over zijn rozige lippen verscheen een korte grimas die niet echt een emotie liet zien. En als je er al een emotie op moest plakken was het een mengeling van vreugde en lichte afkeer. Waarschijnlijk omdat hij de meiden rondom hem beu begon te worden.
"Een secondje, miss Ashinta." zei hij snel voordat hij met zijn toverstok op zijn tas tikte en iets geluidloos mompelde. Meteen werden de spullen fatsoenlijk geordend en sloot het ding zichzelf. Hij hees de zware tas op zijn schouder en wandelde in de richting van de uitgang. Hij zag nog net hoe Zwamdrift hen nastaarde met haar gigantische insektenogen. "Waar gaan we heen? We hebben nog een klein half uur voordat de volgende les begint, denk ik." zei hij daarop terwijl hij de klas weer vergat en zijn aandacht vestigde op het Cubaanse meisje dat zich in zijn gezeldschap vertoefde.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 25, 2008 21:29:55 GMT 2
Shirie haalde haar schoduers op, toen de deur opnieuw achter haar sloot. Ze hoorde de opgewonedn stemming van haar medeleerlingen en het geschreeuw van haar lerares door de deur heen, maar zelfs voor haar schepre gehoor waren de woorden vervomd en onherkenbaar door het dikke hout van de deur.
Ze slaakte een diepe zucht en glimalchte toen naar Illias.
'Het maakt me weinig uit, zolang we maar even geen adnere leerlingen om ons heen hebben. Ik heb eht nu wel weer met ze gehad. Je zou toch denken dat ze wel verveeld zouden raken>? Dat ze op me uitgekeken raken, in plaats van me nog steeds als een of adner buitengewoon interessant voorwerp te zien. Toen ik heri ent was, was het leuk, begrijpelijk en vleiend. Toen werd het grappig en soms wat beangstigend en nu is eht buitengewoon irritant.'
Ze huppelde de treden af, niet in het mintse vermoeid. dat was ze nooit. Ze was een onuitputtelijhke bron aan energie.
'Wat wil jij gaan doen?'
Ze draaide zich naar hem op, haar tas om haar ene schoduer, en haar andere hand zacht leunend tegen de muur.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 25, 2008 21:36:10 GMT 2
Illias keek eventjes naar Shirie en liet een lichte glimlach om zijn lippen zien. Maar het gekrijs en stomme geschreeuw vanachter de deur maakte hem eerder zenuwachtig dan iets anders. Hij daalde de treden al af en trok zijn wenkbrauw op van de huppelende Shirie. Zelf zou hij dat nooit overleven. Toch niet met zijn huidige longen. "Ik weet niet, Miss Ashinta. Mij leek het wel leuk om eens ergens te zitten waar niemand ons zou kunnen lastigvallen. Als u nog langer in mijn bijzijn wilt vertoeven, dat is." zei Illias op zijn gewoonlijke, beleefde manier en daalde verder de trappen af. "Dat geeft ons de keuze: Het meer, het bos, het grasveld, het zwerkbalveld zou ook een mogelijkheid zijn... Tja veel keuzes eigenlijk." grinnikte de jongeman eventjes en keek naar Shirie voordat hij haar een stralende glimlach toeschonk.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 25, 2008 22:03:13 GMT 2
Sirei alchte en stopte opnieuw.
'Pas maar op. Blijf zo onzeker en je krijgt een knuffel. Dat is mijn straf voor iedereen die onzeker is in mijn bijzijn. Bereiud je dus maar voor.' Ze knipoogde naar hem. het was wel waar, want elke keer dat Myra onzeker was, dan kreeg ze een verplterrende knuffel. Een vriendschappelijke straf, die zeer effectief bleek.
Ze huppelde verder de treden af.
'Laten we gewoon omlaag gaan en zienw aar we stranden. Het maakt mij allemaal neit uit. Ik vind het gezellig met jou, dus waar we ook zijn, ik zal me prima vermaken. We hebben nog rijnm een half uur voor we bij de volgende les moeten zijn. Wil je binne of buiten?'
Ze huppelde vrolijk door, al opgewekt kletsend. Eenmaal weg uit het drukke lokaal met de nieuwsgierige blikken, werd ze weer helemala zichzelf.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 25, 2008 22:24:15 GMT 2
Illias grijnsde lichtjes en keek geschrokken op toen hij Shirie's 'straf' hoorde. "Een knuffel? Oh nee.. De marteling! Een knuffel van u!" zei hij op een nep-geschrokken manier en grinnikte uiteindelijk voordat hij zijn haren weerom vlakstreek op zijn hoofd en zijn borst wat vooruit stak om stoer en dapper over te komen. "In dat geval, Miss Ashinta. Zal ik geen angst of onzekerheid laten zien!" zei hij op een zo stoermogelijke manier maar moest alsnel weer in lachen uitbarsten. Hij wandelde de trap verder af en dacht kort na over hun nieuwe ontmoetingsplaats. "Wat dacht je van buiten? Wat frisse lucht zou ons goed kunnen doen." glimlachtte hij daarop en keek eventjes naar Shirie, kijkend wat zij wou doen.
|
|
