|
|
Post by greenlightning on May 29, 2008 23:36:10 GMT 2
Of het kwam door de klap op zijn hoofd, het bleodverlies of de verwarring die hij al voelde, wist hij neit, maar Williams woorden klonken als zulke onzin in zijn oren dat hij enkel zijn hoofd kon schudden.
'And yet, I don't have a clue what you're problem is. Make her do what?' Hij had niet eens in degaten dat hij Engels sprak. Zijn geest had besloten dat zijn moedertaal het makkelijkste was, nu zijn hoofd elk moment uit kon vallen.
'Why would I make her do anything. I never have, have I?'
Hij wilde zich omdraaien naar Joey, maar bleef toch maar geowon zitten zoals hij zat. Hij voelde eht tegenstribbelen van William niet eens. Zijn spieren werkten nog prima, al deed zijn hoofd het niet meer.
Joey schudde zijn hoofd en keek van de twee jongens naar June, tot er een belletje rinkelde.
'Wacht, je bedoelt.. over sex enzo? Dat hij al zolang droog staat dat hij gewoon elk meisje zou nemen die hij tegenkwam? dat hij June gewoon zou dwingen, of ze wilde of niet?'
Hij keke van June naar het achterhoofd van WIlliam, niet erbij stil staand hoe ahrd de woorden klonken.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 29, 2008 23:44:41 GMT 2
Junes ogen werden groter, terwijl William alleen maar meer zijn best deed om vrij te komen. "ZIE!!" Brulde hij alleen maar.
Junes knieen knikte en ze staarde Joey aan. William had... gelijk? "Dat ja." Zei ze met een zachte stem.
Haar hoofd draaide eerder dan haar lichaam weg. Maar zodra alles de juiste kant op wees begon ze langzaam, maar gestaagt te lopen. Ze wilde weg, heel ver weg. En nooit meer terug komen, door de grondzakken en er een grafsteen oplaten plaatsen.
William hield stil en draaide zijn hoofd, zo goed hij kon, naar June. Zijn gezichtsuitdrukking werd onmiddelijk zachter toen hij haar weg zag lopen. "Ga van me af eikel!!! June, wacht!"
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 29, 2008 23:49:37 GMT 2
Nog steeds drong eht neit tot Devon door, maar hij wist wel dat hij niet van WIlliam af kon gaan. Dan zou hij zijn bewustzijn verleizen, en zou William hem vermoorden. Dus bleef hij zitten en ademde langzaam en diep, in de hoop bij bewustzijn te blijven.
Joey rende voor June uit en pakte haar bij haar schouders. Hij keek haar aan met een brede grijns en stralende ogen.
'Lieve, lieve June. Ik weet niet wie je dat heeft verteld, maar ik vrees dat je het verkeer dhebt begrepen. Dit alles heeft Devon tegen mij gezegd, toen wij de grootst mogelijke onzijn uitkraamden. Ik zei tegen hem dat ik Wel een triootje wilde met mijn vriendin en een andere meid, en als zij niet wilde, nam ik wel twee andere meisjes. Kom op, als je me een beetje kent, dan weet je dat ik zoiets niet eens zou kunnen!'
Hij hield haar stevig vast, zodat ze nergens heen kon gaan en bleef haar blik vangen.
'Dat zelfde gold voor Devon. In dezelfde zin als dat hij zei dat hij al zolang droog stond en elk meisje zou nemen, deelde hij ook vrolijk mee dat Zwamdrift vast een lekker ding zal zijn zonder al die doeken en juwelen. Echt, het was volledig betekenis loos. Onzin, tussen Dev en mij, aangezien wij elkaar goed genoeg kennen om te weten dat het opnzin is.'
'Wat hij zei,' mompelde Devon, nog steeds voor zich uit starend, zonder een woord te hebben verstaan wat Joey zei. Hij ging er gewoon vanuit dat zijn vriend alles wel weer echt zou draaien.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 29, 2008 23:57:16 GMT 2
June keek naar Joey en voelde de neiging om hem om de hals te vliegen. Maar dat wilde ze niet, dat wilde ze bij Devon doen, om hem daarna te slaan dat hij niet oplette toen William kwam.
Haar keel voelde droog aan toen ze bedacht wat ze moest zeggen. Ze kwam eruit dat ze maar geen groot verhaal moest houden. "William zei het en ik geloofde het niet." Zei ze toen, compleet nutteloos maar dat was wat in haar opkwam.
"LET ME GO YOU IDIOT!!!" William was nogsteeds op oorlogspad, maar nu voelde hij eerder de neiging om zowel Devon als Cameron te vermoorden. Te beginnen met Cameron, dan kon hij zeker weten wat nou waar was en wat niet. En naarmate hij er meer over nadacht, hoe meer hij de jongen heel veel pijn wilde doen. "Hij gaat eraan." Mompelde hij toen, over Cameron.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 30, 2008 0:03:03 GMT 2
'No... you'll kill me,' mompelde Devon heel droog en weigde licht hen en weer. Zijn hoofd begon te gloeien en hij was nauwelijks nog bij bewustzijn. Zijn sperien en lichaamgewicht hielden William nog neer, maar geestelijk was hij al zo goed als weg.
Joey zuchtte diep en draaide zich om naar William.
'Weet je, je doet wel zo agressief, maar eigenlijk ben je hem een zware verontschuldeiging schuldig, wist je dat? Je hebt hem zonder reden aangevallen en volgens mij ook best verwond. Hij ziet eruit als.. jah, ik heb nog nooit zoiets gezien meot ik eerlijk zijn. Hij is nog even nuchter als anders, maar toch... Oh wacht!'
Hij knipte in zijn vingers en grijnsde breed.
'Hij ziet eruit als die dag! Die keer dat we dat zieden. We waren echt volledig van de wereld. We hadden ons lam gezopen. Ik miste mijn vriendin te erg en hij hield me gezeldschap. Meer dan dat. We... nou ja. In elk geval, toen weigde hij ook zo vrolijk heen en weer voor hij...'
Jopey kreeg de kans niet om zijn zin af te maken, want op dat moment viel Devon zijwaards van Williams rug af. Zijn hele rechtkant was rood nat van het bleod. Nog steeds gutste het rode levenmsap naar buiten en Devons ogen waren nog tot spleetjes open, al zag hij niks meer.
Eigenlijk drong eht toen pas tot Joey door hoe serieus de wond moest zijn geweest. Hij liet June voor wat eht was en zakte bij zijn vriend neer. Hij tilde zijn hoofd op en beet op zijn lip.
'We hebben een heler nodig,'mompelde hij. Nu wenste hij meer dan ooit dat Natsahsa gewoon in de buurt was. Hij wist niet zeker of Devon de weg naar boven wel zou halen. Hij was al veel te veel bleod verloren...
|
|
|
|
Post by Madjic on May 30, 2008 0:11:54 GMT 2
William gromde alleen wat, hij was totaal nog niet overtuigd en sprong overeind zodra hij de kans had. "Devon!" Pas toen hij June hoorde gillen merkte hij waarom hij ineens overiedn kon komen. Hij keek naar Devon en bleef stil staan. "Dat was niet de bedoeling." Fluisterde hij versteend.
June rende achter Joey aan, met een korte afstand. Ze wierp een blik op Devon en scheurde toen een reep van de onderzijde van haar shirt af. "Stelp het bloeden." Zei ze tegen Joey toen ze de stof op zijn hoofd legde en zocht naar haar stok. "Will, doe ik iets voor ik jou nog onthoofd!" Gromde ze en stak haar stok omhoog.
William was verrast van hoe nuchter June was, maar wist totaal niet wat hij moest doen, maar pakte zijn stok om nog iets van nuttig te lijken.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 30, 2008 0:16:21 GMT 2
Joey knikte even kort en schudde toen zijn hoofd.
'Blijf hier, ik ben hulp halen!' Hij sprong op en schoot ervandoor. Nooit had iemand hem zien rennen zoals hij toen deed. Hij sprong alle zeven treden in een keer op en verdween het kasteel binnen.
Devon zelf kreunde licht en ademde diep uit. De volgende inademing leit lang op zich wachten, maar kwam uiteindelijk toch weer. Niks drong meer tot hem door. Hij was compleet weg, weg van de angst, weg van het gevecht.
Na nog geen vijf minuten kwam Joey weer naar buiten gerend, met SAhirie op zijn hielen. De slanke, getrainde Cubaanse rende hem voorbij. Haar gezicht was bleek, zeker voor haar doen, toen ze bij Devon neerviel. Ze trok zacht de prop van zijn hoofd af en beet op haar lip, voor ze haar toverstok pakte.
'blij dat Nattie me wat trucks heeft geleerd,' mompelde ze, terwijl ze een spreuk uitsprak om Devons wond te genezen.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 30, 2008 18:29:55 GMT 2
((Heb iets bedacht voor Cameron!!! XD))
ZOdra Joey weg was knielde June bij Devon neer. Ze legde zijn hoofd op haar knieen en streelde zacht zijn haren. "Het spijt me, ik had hem moeten tegenhouden." Fluisterde ze zo zacht dat William het niet kon horen. "Wie hem dit ook wijsgemaakt heeft zal..." Ze sloot haar ogen. "... Ik ga ervoor zorgen dat hij de volgende keer beter nadenkt voor hij zoiets vertelt." Ze gign af wie hjet kon zijn. Het moest iemand zijn met of een hekel aan Devon of aan haar... maar wie?
William keek naar June en wilde het uitleggen, maar het ging niet. Zelfs al zou hij maar een woord uit zijn mond kunne persen zou ze, zeker nu, niet naar hem luisteren. Hij moest zijn tijd afwachten tot zij het hem zelf vroeg.
Toen Shirie kwam keek June hoopvol naar haar. "Zeg me alsjeblieft dat dit gaat werken." Zei ze nog steeds op fluistertoon en keek naar de wond van Devon, van wat ze hoopte zomaar te verdwijnen.
(Whaha XD Shirie erbij XD dat word wat)
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 30, 2008 19:10:58 GMT 2
Tot haar grote opluchting genas de wond van Devon bijna direct. Toch bleef de jongen slap en bewusteloos. Dat kon ook weinig anders, de grootste oorzaak was zijn bleodtekort. Shirie wist het, en beet zacht op haar lip, voor ze een diepe zucht slaakte.
'Ik heb gene idee hoe ik hem weer aan extra bloed meot helpen. Ik ben geen heler, maar ik denk dat hij er wel bovenop komt.'
Ze draaide zich om en wierp een blik op William, die het grootste deel van de bevolking gillend zou doen wegrennen. Ze balde haar vuisten, maar zei niks tegen hem. In plaats daarvan wendde zich tot June, met een kalme uitdrukking op haar gezicht.
'Geen zorgen. devon heeft wel stomemre dingen overleeft.'
Joey schuivelde onopvallend richting William en probeerde zijn aandacht te trekken door een zacht, fluitend geluidje te maken.
'Je kan nu nog vluchten,' fluisterde hij zacht. 'Shirie is niet zo'n fan van mensen die haar vrienden pijn doen en devon is.. nou ja, een erg dierbare vriend van haar. Als je geen oorlog wil, zou ik maar maken dat je weg komt.'
Hij meende het. Hij wist neit hoe erg Shirie zou zijn als ze haar zelfbeheersing zou berleizen, maar zag William wel op zo'n z\elfde manier liggen als Devon nu deed.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 30, 2008 19:29:57 GMT 2
William haalde een keer diep adem en schudde zijn hoofd toen. "Ik... Ik wilde haar beschermen en hij zei wat er aan de hand was... hij heeft jullie gehoort, dus technisch gezien niet gelogen." HIj keek naar de grond en voelde zich ongelovelijk stom. "En ik geloofde hem omdat het was wat ik het meest vreeste."
June keek naar Shirie en glimlachte zwak. "Het is hem geraden dat hij erbovenop komt." Ze keek weer naar Devon. Want als hij dat niet deed, dan zou ze niet eens weten wat ze ging doen.
Ze keek opzij naar WIlliam en keek hem treurig aan. Het was zijn schuld misschien niet... Maar wiens dan wel?
|
|
