I'm just very late, what else? -- Teresia

[\\ Jess']

Teresia

Kostuum:
Kleding

Masker


Teresia

Een zachte landing van de trappen af. Ze was zó te laat, en zó de lul. Ze voelde het gewoon. Een zachte tik en ze stond onderaan de trap. Ze kon het wel uitschreeuwen. Ze was niet echt de vrolijkste, haar kostuum was half kapot gemaakt, of nouja ze vond het zelf niet het allergeweldigste en heeft hem daarna perongeluk kapot gescheurd. Ongelukjes kunnen gebeuren. Het had lang geduurd, langer dan verwacht om het te maken. Daarom baalde ze nu enorm. Ze kon het zichzelf niet vergeten. En het stomste was, ze heeft niemand iets laten weten. Het gebeurde natuurlijk weer op het allerlaatste moment. Echt zo'n actie voor Teresia. Een zachte zucht en ze liep verder. Toch durfde ze niet verder te gaan. Maar toch deed ze het. Ze bleef toch maar bij de ingang staan. En hoopte maar dat niemand haar zag of herkende. Ze baalde, en dat mocht ook wel. De andere zouden het geen pretje vinden.

[Madjic]

William was niet op zijn houde geweest voor het meisje dat hij niet meer verwachtte dat zou komen. Maar toch viel ze hem op. Maar in plaats van blij te zijn dat ze er was, kwam er een grimas op zijn gezicht. Hij had zijn vriendinnen en hun vriendjes alleen gelaten en had de capcion van zijn mantel over zijn hoofd getrokken. Hij liep nu terug de grote hal in en bleef vlak bij Teresia staan. Hij lette niet op wat ze droeg of hoe ze zich gedroeg hij keek enkel naar haar gezicht en bleef daar ook strak naar kijken.
"had niet meer verwacht dat je hier zou verschijnen." Zei hij toen met een matte stem. "Ja, nu ik erover nadenk. Wat doe je hier eigenlijk?" De woede die hij nu enkele dagen al voor zich gehouden had kwam er nu beetje bij beetje uit.

[\\ Jess']

Ze was blijven staan. Al hadden haar voeten willen gaan. Ze had ook niet meer opgekeken van mensen die langsliepen. Alleen schrok wel toen ze iemand voor zich zag stilstaan. Ze wist meteen wie het was en haar schuld kwam meteen omhoog. Ze kreeg een droge mond en ook haar stembanden wouden niet meer. Dit was niet goed, net zoals ze verwachtte. Een diepe zucht en ze opende haar mond. Al kwam er iets heel anders uit dan dat ze wilde dat er kwam. "Ik kan er ook niets aan doen dat ik werd aangevallen door iets waarvan ik nog steeds niet weet wat het was. Niemand mocht komen, omdat je geen familie bent. Ik smeekte erom, maar nee hoor. Ik lag daar alleen, moederziel alleen. Maar niemand, niemand kwam. Zelfs mijn pleegouders niet. Vind je het gek" Ze schrok er zelf van. Ze deed haar armen over elkaar heen. "Het spijt me, maar dat zou niet genoeg zijn, dat weet ik." Reageerde ze nu gekalmeerd. "En dan was me kostuum ook nog eens kapot. Het kan niet beter" Voegde ze er maar rustig aan toe. "En je mag me uitschelden, tegen me schreeuwen het maakt me niet uit. Ik heb het verdiend" Zei ze en keek hem nog steeds recht aan.

[Madjic]

William schudde zijn hoofd. "Ik ga je niet uitschelden. Maar het is inderdaad niet genoeg. Je had een brief kunnen sturen, dat kunnen ze je niet onthouden. Je had me van te voren al kunne n waarschuwen dat je ergens heen ging." Hij viel even stil. "Ik kan gewoon niet geloven dat je het weer niet vertelt hebt. Je zei de vorige keer dat je het me de volgende keer zou vertellen!"
Hij duwde de capucion af en rukte ook het masker voor zijn ogen weg. Het masker had de wallen onder zijn ogen verborgen.
"Ik heb het gevoel dat ik ook door een monster ben aangevallen, maar dit monster bleek mijn vriendin te zijn die me recht in mijn hart raakte."

[\\ Jess']

Ze knikte. "Je hebt gelijk. Ik heb je behandeld als oud vuil. Terwijl je zielsveel van me houd. Niet dat dat nog steeds zo is. Ik.." Haar blik ging naar beneden. Ze kon de woorden er niet voor vinden. Het werd haar even teveel. Ze slikte haar tranen weg en keek William weer aan. "Ik heb liever dat je tegen me gaat schreeuwen. Je bent veels te goed voor me geweest.. En ik, ik deed er niks aan. Ik liet het maar bij wat het was. Niks vertellen, niks van me laten horen, helemaal niks. Je hebt gelijkt William. Ik ga wel weg, ik heb niks meer met onze liefde te maken.." Ze deed een stapje terug en slikte nog een keer goed. Ze kon zichzelf wel dood laten vallen. Hoe kon ze zo stom zijn geweest? Ze mocht zo'n jongen als William niet zo hard laten vallen. Maar toch had ze dat gedaan. Iets wat nooit meer goed te maken was. "Weet wel dat ik je nooit zou vergeten" Fluisterde ze terwijl ze daarna aanstalte maken om weg te lopen.

[Madjic]

William luisterde zwijgent naar haar en bleef bewegeloos staan. "Waarom zou ik tegen je schreeuwen?" Hij wilde haar nog niet laten gaan. Iets in hem wilde haar nog bij zich hebben, maar dat was nog maar een fluistering in vergelijking met het geschreeuw van vroeger. "Ik wil niet tegen je schreeuwen, want dat verdien je namelijk niet. Ik ben bang dat ik gewoon je gewoon verkeerd ingeschat heb. Dit is gewoon wie je bent, zo ben je opgegroeit, je kan er niets aan doen. Dat verzacht alles wel een beetje. Maar ik dacht dat ik je veranderen kon en dat kon ik duidelijk niet. Weer iets wat ik verkeerd ingeschat heb. Ik vind het alleen jammer dat ik dat zo laat pas merk." Hij keek even naar de grond.

[\\ Jess']

"Ik verdien het William" Ze stopte en draaide zich naar hem om. "Ik verdien nu alles wat met haat te maken heeft. Misschien valt een vervloeking wel op zijn plaats" Ze keek naar de grond. Maar ze vocht er tegen om naar hem te kijken. "Ja zo ben ik, waarom, omdat ik me problemen niet wil confronteren. Maar het enigste wat ik daarmee doe, is iemand pijn doen. En dat ben ik spuugzat. Ik baal van mezelf en zou het mezelf nooit kunnen vergeven dat ik jouw heb laten gaan. Jij hebt me laten inzien dat ik geen misbaksel ben. Ik heb me door jouw geaccepteerd. Zeker omdat ik ook geen vrede had met mijn andere kant. Ik wil van iemand houden, maar dat blijft voor altijd moeilijk voor me, omdat ik bang ben ze kwijt te raken. Net zoals mijn ouders, mijn broer en zeker bij jouw en mijn vrienden. Ik wil niet meer leven zoals altijd. Maar ik kan het niet meer veranderen. Ik heb mezelf verpest met alleen al dat te denken. En ik wil het niet meer. Ik wil mezelf kunnen accepteren, kunnen liefhebben en bovenal kunnen lolmaken. Wat ik met jouw heb geleerd. Maar nu heb ik het verpest.. En dat doet me ontzetten zeer" Ze had haar tranen niet meer kunnen houden. En ze gleden nu als kleine watervallen langs over haar wangen. Nu wist hij het. Maar zij had het verpest. Ze keek nu wel naar beneden. Omdat ze hem niet meer durfde aan te kijken.

[Madjic]

William voelde medelijden voor haar, maar anders als normaal. "Ja je hebt het verpest. Maar niet zoals je denkt. Het is niet allemaal hopeloos en zinloos. Ik hoop alleen dat het iets heeft geholpen wat we hadden. Je bent toen veranderd, maar iets in je is blijkbaar terug gekeerd." Hij keek haar aan en zuchtte. "Maar ik hou dit niet vol Teresia. Het is te veel voor mij. En... en... en ik weet niet wat ik verder moet zeggen." Zijn ogen gingen weer naar de grond. "Het spijt me echt." Hij had het gevoel da hij haar tekort had gedaan op de een of andere manier. Dat dit ergen sook zijn schuld was. Hi wilde dat het anders kon maar hij wist niet hoe.

[\\ Jess']

Ze durfde hem nu echt niet meer aan te kijken. Elk woord wat hij uitsprak gaf haar meer angst dat hij haar verliet. Ze veegde haar tranen weg toen hij sorry zei. Ze keek verbaasd op. "Het, het is niet jouw schuld William. Denk dat niet" Zei ze zachtjes terwijl ze uiteindelijk naar hem toe stapte en haar armen om hem heen sloeg, om hem te troosten. Maar ook zeker om haar gezicht te verbergen. Ze schaamde zich dood. Ze had hem laten vallen, en dat was niet haar bedoeling geweest. Zeker niet nu ze hem zo hoorde. "Het is mijn schuld" Fluisterde ze zacht terwijl ze ondertussen haar masker afgooide, ze werd gek van dat ding.

[Madjic]

William sloeg langzaam zijn armen om haar heen. "Weet alsjeblieft dat je me niet kwijt raakt. Niet echt. Alleen het kan niet meer zijn zoals het was, dat kan ik niet meer. En daarvoor zeg ik sorry. We moeten er..." Hij slikte even, het koste hem meer moeite dan hij eerst dacht dat hem kostte. Hij wist dat dit moment ging komen, dat kon gewoon niet anders. Hij was het zat om te wachten tot ze terug kwam. "We moeten er een punt achter zetten." Fluisterde hij toen. Ookal had ze het al min of meer gezegd voeld ehij een steek op de plek waar zijn hat zat. Maar hij kon niet anders.