|
|
Post by \\ Jess' on Jul 5, 2008 22:05:20 GMT 2
Ze liet hem nu ongeveer om naar hem te kijken. Ze veegde haar tranen weg en knikte langzaam. Ze zei niks, tja wat moest je zeggen op zo'n moment. Niks... Ze beet zachtjes op haar onderlip en haalde diep adem. Maar toen hij zei dat ze er een punt achter moesten zetten kreeg ze een steek en leek het wel of de grond onder haar vandaan wegzakte. Ze schudde haar hoofd. Maar ze kon er nu toch niks meer aandoen. Ze voelde zichzelf koud worden en ze stapte achteruit. "Oke" Was het enigste wat ze eruit kon krijgen op dat moment en draaide zich toen weg om richting de trap te lopen. Ze keek nog maar een keer om. Als het zo moest, zou het zo zijn. Ze stapte nu de trap op om deze te volgen tot aan boven.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 5, 2008 22:12:24 GMT 2
WIlliam keek haar aan en hield zichzelf sterk. Ik zijn hoofd bleef hij herhalen dat het moest, maar ten ze weg liep wilde hij haar blijna terugroepen en zeggen dat hij het terugnam. Maar hij kon het niet, want hij zou daar weer spijt van krijgen.
Toen ze omkeek sloot hij zijn ogen. Hij kon niets zeggen. Hij wist dat dit haar pijndeed, maar hij kon het gewoon echt niet terugnemen. Een traan ontsnapte onder zijn oogleden vandaan. "Het spijt me echt." Fluisterde hij met een smoorde stem.
Hij kon niet terug naar het gala, niet nu. Dus hij bleef sttaaan waar hij stond. Besluiteloos en doeloos.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jul 5, 2008 22:17:10 GMT 2
Ze was verdrietig, boos, teleurgesteld, voelde nog steeds vlinders maar ze kon niet omkeren. Ze was gefixeerd op zichzelf, waardoor ze haar voet stootte en viel op de marmeren trap. Ze wou opstaan, maar kon het niet meer. Ze wou het niet meer. Het enigste wat ze nu wou was William. Maar die had haar verlaten. Net zoals alle anderen. En nu pas wist ze dat alles haar schuld was. De tranen stroomden over haar wangen naar beneden en ze bleef er maar liggen. Ze wou niet meer, ze wou niks meer. Ze had iemand pijn gedaan, alles was haar schuld. En dat ging de hele tijd maar door haar hoofd heen.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 5, 2008 22:35:36 GMT 2
William keek geschrokken naar Teresia. Hij dacht er niet bij na toen hij naar haar toe rende. "Terees..." Hij veegde de tranen van zijn gezicht. "Dat dat voorbij is betekent niet dat we elkaar nooit meer zien. Ik ga je niet laten vallen en wil je nog steeds helpen, maar niet meer zoals eerst.. gewoon anders." Hij stak zijn hand naar haar uit. Hij kon er niet tegen als hij haar zo hulpeloos zag. Hij wilde bijna zeggen dat hij haar grote broer was zoals hij bij June was. Maar hij wist zichzelf nog net optijd de mond te snoeren, dat was niet echt iets geschrikts om te zeggen.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jul 5, 2008 22:39:27 GMT 2
Ze bleef daar roerloos liggen. Alleen het snikken hoorde je, voor de rest niks. Ze hoorde William ook maar ver. Ze had er geen zin meer in. "Ik wil het niet anders, ik vond het goed zo, maar ik heb het verpest" Ze deed haar hoofd omhoog. "Het was weer voor het eerst dat ik me gelukkig voelde, maar nee, het mocht niet meer zo zijn" Zei ze terwijl ze een poging deed om op te staan. Dit keer boos. "Ik wil je hulp niet meer, het was over toch. Ik zou altijd gevoelens voor je houden. Ook al ben je iets anders van me" Ze kroop zowat tegen de trappen op. "Ik wil jouw, maar dat kan niet meer" Ze probeerde nu rechtop te staan, wat half lukte.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 5, 2008 22:56:43 GMT 2
William keek haar eerst geschrokken aan, maar toen veranderde zijn blik naar een emotieloze. "Best, wat wilt." Hij ging enkele treden naar beneden. "Weet dat ik niet voorgoed uit je leven ben, we zitten natuurlijk nog in dezelfde afdeling." Al zijn medelijden en spijt was weg, als ze hem zo behandelde dan kon het hem allemaal gestolen worden.
"Maar als je mijn hulp niet wilt en je blijft zo doen, bemoei je dan niet met mij. Want dan hoeft dat ook niet meer." Hij draaide zich om en liep de trap weer af.
|
|
|
|
Post by melien on Jul 5, 2008 23:11:25 GMT 2
Lily kwam lijkbleek de grote zaal uit lopen. Ty had haar ontzettend erg laten schrikken. Ze had niet eens iets kunnen zeggen, het enige wat hij ervoor terug had gekregen was een klap, waarna ze was weggelopen. Nu kon ze amper nog geloven dat ze zo had gereageerd. Een paar maanden geleden had ze er om moeten lachen.
Zodra ze in de hal stond leunde ze tegen de muur aan. Ze haalde een paar keer diep adem en de schrik verdween langzamerhand uit haar lichaam. "What the hell is wrong with you?!" mompelde ze tegen zichazelf. Toen pas merkte ze Teresia en William op. Nou ja, ze merkte eerder William op voor dat ze Teresia zag.
De kleur keerde langzamerhand terug in haar wangen. Haar blik onderzocht het tweetal, maar ze kon niets uit de sitautie opmaken. Ze stond daar maar, niet wetend wat te doen, terwijl het voorval van daar net langzamerhand verdween. Het scheen niet echt meer belangrijk.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jul 6, 2008 14:05:21 GMT 2
Ze snikte nog steeds. "Dat zeg ik toch niet. Ik...ik... ik weet het niet meer." Ze keek weer zijn kant op en veegde haar tranen weg. "Ik hou van je William..." Het klonk eerlijk en oprecht. Maar hiermee zou ze hem niet terugkrijgen. Ze liet zich weer op de trap vallen, dit keer zachter. Haar blik ging richting het meisje wat tevoorschijn was gekomen. Ze herkende deze als Lily. "William, kunnen we hier niet over praten, rustig. Ik, het is niet mijn bedoeling om je zo neer te halen" Ze keek naar zijn rug, ze wou hem terug. Niet voor even maar voor altijd. "Het spijt me.." Waren haar laatste woorden voordat ze opstond en zijn hand probeerde te pakken.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 6, 2008 21:32:38 GMT 2
William schudde haar hand weg. "Nee! Ik heb er genoeg van! Je zegt nou net nog dat je mijn hulp niet wilt, dan krijg je die ook niet! Ik kan je geen andere hulp dan dat geven." Hij keek haar woedent aan. Hij was het nu echt helemaal zat en dan moest ze niet proberen het gooed te maken, die tijd was voorbij.
"Accepteer het dat we niet meer dan vrienden kunnen zijn of verdwijn uit mijn leven!"
|
|
|
|
Post by melien on Jul 6, 2008 21:37:17 GMT 2
Lily keek ontzet naar het tweetal. Wat was daar allemaal aan de hand? Zonder erover na te denken liep ze er naar toe, het gedoe met Ty was ze alweer vergeten. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze, met een bezorgde blik in haar ogen. Ze wist wel dat het haar zaken niet waren, maar dat kon haar vrij weinig schelen. William had sowieso al haar aandacht getrokken, waarom wist ze niet zeker. En Teresia kwam haar bekend voor.
|
|
