I'm a legal alien in ... hogwarts?

[Madjic]

De zon beklom langzaam de hemel naarmate de dag verstreek. De grote en machtige vuurbol stond nu zo goed als op haar hoogste punt toen Stevie op de trappen van de uilenvleugel zat. Het perkament op haar benen was nog helemaal schoon en de inkt op haar veer was allang opgedroogt. Achter haar lang haar hond Eagle, met oogleden die licht trilde, te slapen.
Ze was hier niet werkelijk om een brief te schrijven. Het was gewoon een excus om even ergens anders te zijn dan in de leerlingenkamer. Ze voelde zich niet altijd even thuis bij de huffelpufjes. En ookal liet ze dat niet altijd merken, vond ze dat niet bepaalt prettig.
Ze prikte met de veer op het perkament terwijl de ze naar het landschap voor zich tuurde. Het geluid van scheurent papier deed haar even naar beneden kijken. Ze zag dat haar veer door het perkament gegaan was. Ze haalde haar schouders op en keek weer naar de natuur voor zich, het deed glimlachen.
"Het is hier misschien niet zoals thuis Eagle. Maar het is hier wel verdomt mooi." De hond opende slaperig haar ogen en keek op toen ze Stevies stem hoorde na de lange stilte sinds ze daar waren. Ze geeuwde luid en liet haar kop toen weer zakken. Stevie lachte vrolijk. "Okey, jou mening over dit land is dus ook gevestigd."

[Krista -]

Zwijgend strompelde Scott de uilenvleugel in en raapte een takje op van de grond, wat hij naar buiten gooide door de spleten in de muur waar de uilen normaal gesproken door vlogen. Een paar van de vogels keken op, en hadden bijna een verwijtende blik in hun ogen. Alsof Scott iets fout deed. Misschien deed hij iets fout, door te bestaan. Misschien was dat het. Maar toen hij had geprobeerd de rotzooi op te ruimen, was het niet gelukt. En daarom liep hij hier nog rond.
Hij vloekte zacht in zichzelf. Hij had een gesprek met Anderling moeten hebben, over de dingen die had gedaan. Maar het had niet opgeschoten, waar de lerares vrij boos om was geworden. Scott liet zich niet dwingen.
Toen hij geluid hoorde keek hij op en staarde in de richting waar het vandaan kwam. Hij herkende het meisje wel, het was ook logisch. Ze zat bij hem in de afdeling, en daar kende hij de gezichten wel van. Of hij een keer met haar had gepraat? Waarschijnlijk niet. Misschien moest hij dat nu gaan doen. "Is die hond van jou?" vroeg hij, om een gespreksonderwerp te hebben.

[Madjic]

Stevie keek geschrokken om. Ze had niet gedacht en verwacht dat er nog iemand anders was dan zei. Toen de schrik na een seconde of twee uit haar ogen verdwenen was knikte ze. "Ja, dit is Eagle." Zei ze naar de pup gebarend. Ze legde het stuk perkament en de veer weg en stond op. "Ze is alleen te lui om me te waarschuwen als er iets of iemand is." Ze stak haar hand op. "Stevie Hall." Het kwam niet in haar op dat ze dit persoon kende en zo wel, dan was het fijn de naam nog eens te horen misschien dat ze het dan wel onthield.

[Krista -]

"Scott Maddox" mompelde hij, al klonk het niet echt duidelijk. Dat was niet zijn schuld, het was de schuld van het verband dat nog steeds op sommige plekken rond zijn gezicht en lijf was gewikkeld, om ernstige ontstekingen tegen te gaan. Maar degene die ervoor gezorgd had dát hij het verband moest dragen, was hij zelf weer. En nog steeds had hij daar geen spijt van. "Ik denk niet dat hij me gezien heeft, zoiezo" merkte hij dan op. Het was een gave geworden om zwijgend door de gangen te lopen, als een geest. Of, zoals andere leerlingen spottend opmerkten : een mummie. "Ben je hier vaak?" vroeg hij, terwijl hij naar buiten keek, richting het meer.

[Madjic]

Stevie glimlachte en trok zich niets aan van het verband. "Ze merkt wel meer niet. Eigenlijk is ze een waardeloze waarhond, veels te verwent." Het was haar eigen schuld dat de hond te verwend was, maar dat zei ze er even niet bij.
Ze haalde even haar schouders. "Niet heel erg vaak eigenlijk. Ik had gewoon even...rustig nodig." Ze glimlachte en gebaarde naar het kasteel. "Soms is het daar net iets te veel drama en gedoe voor mij. Ik ben het niet echt gewent."
Ze was drukte wel gewend, maar dan drukte met koeien, paarden en werk, maar niet met mensen. Deze waren soms iets te goed in praten en dom doen. "Hoezo eigenlijk? En waarom ben jij hier? Je ziet er niet echt uit alsof je er plezier in hebt hier te zijn."

[Krista -]

Scott zweeg even. Het was wel waar, wat Stevie zei. Maar dan in een wat meer gecompliceerde manier. Hij had er namelijk niet eens plezier in te zijn in zweinstein, in Engeland, op de wereld. Eigenlijk was hij het schoolvoorbeeld van een buitenstaander. En buitenstaanders werden uiteindelijk opgeruimd. Deed hij het niet zelf, dan werd het vast wel gedaan. Hij schudde zijn hoofd en ging er verder niet dieper op in. "Nee, het stinkt hier. Maar ik moet een brief posten" ging hij dan verder en leunde tegen de muur aan. De stenen prikten in zijn schouderbladen maar hij negeerde het.

[Madjic]

Ze wou dat ze hetzelfde kon zeggen. Maar een brief schrijven had er tot nu toe nog niet ingezeten. "Waarom zschrijf je hem hier buiten dan niet? Hier stinkt het niet zo heel erg en het weer is eigenlijk best okey." Ze glimlachte rustig en ging weer zetten. Ze nam het perkament weer op haar schoot en keek toen weer voor zich uit. "School mag misschien saai zijn, maar deze omgeving heeft iets magisch op zich. Ik ken eigenlijk alleen maar de lang uitgestrekte grasvelden met zo nu en dan een klein bosje. En tenzij je er met een paard overheen kan crossen, heeft het niet echt iets speciaals." Zei ze zonder naar Scott op te kijken.
Ze wist dat ze hem dood kon bombaderen met vragen over waarom hij in het verband zat of waarom hij zo down deed. Maar ze veronderstelde dat hij daar niet zo'n zin in had om over te praten met een meisje dat hij eigenlijk niet kende. Dat zou ze zelf tenminste niet willen of doen.

[Krista -]

"Dit bespaard me tijd" was het simpele antwoord van Scott. "Ik ga niet extra kilometers lopen voor een stomme brief naar de ochtendprofeet, om mijn abbonoment te verlangen.". Hij liep naar een uil toe en bond een zakje met rinkelende muntjes aan diens poot vast. Het dier krastte zacht, en leek niet helemaal blij met het bezoek van de huffelpuffer. Toch bleef de vogel kalm zitten op de tak en liet het zelfs toe dat Scott over de gladde veren streek. "Ik haat het land hier. Zoiezo, Engeland. Het regent hier altijd". Hij grijnsde even, waardoor er uit zijn woorden was op te maken dat hij het niet totaal meende. Maar toch. "En jij, je komt hier ook heen, voor je rust zeg je. Maar buiten zijn toch ook genoeg plekken waar je rustig kan zitten?"

[Madjic]

Stevie lachte even. "Met buiten bedoel ik hier op de trap." Ze strekte zich even uit en wachtte tot hij terug was. "Ja, dat klopt wel. Maar hier komen maar relatief weinig mensen. De meesten hebben een eigen uil en dan gaan ze niet altijd helemaal hierheen om een brief te sturen." Ze keek even over haar schouder naar Scott. "En hier is het wat hoger, zo kun je alles wat beter zien. En het is voor de verandering eens iets dat niet tegen de regels ingaat."
Ze reageerde niet op dat hij vond dat het er altijd regende. Ze vond dat het wel meeviel, maar had geen zin om dat nog te zeggen. Al had hij ergens wel gelijk. Regen was ze in zulke maten niet gewent. Ze kende alleen maar de gietbuien die eens in de maand verschenen.

[Krista -]

"In ieder geval" mompelde Scott terwijl hij zwijgend keek hoe de vogel wegvlieg en steeds verder verdween, totdat hij een zwart puntje was tussen de wolken. "In ieder geval" vervolgde hij zijn zin weer. "Mensen zonderen zich alleen af, als ze problemen hebben en daarvan wilen weglopen". Hij staarde strak naar Stevie, alsof hij daarmee verwachtte dat ze al haar problemen prijs gaf. Misschien had ze geen problemen. Misschien praatte hij eigenlijk over zichzelf, want waarom zou hij hier anders heen zijn gekomen. Ze had gelijk, je kon ook brieven schrijven tijdens het ontbijt. Maar hij was hierheen gekomen met een reden, alhoewel hij die stevig bleef ontkennen.