{cameronxRose}Like, sleeping?{all slith boys}

[Krista -]

Thomas zuchtte en staarde naar Tim die op stond en weg liep. Misschien was hij ten einde raad, wou hij gewoon slaap hebben en besloot hij dat hij die het beste kon krijgen op een bank in de leerlingenkamer. Dat was ook een optie voor hem, alleen had hij geen behoefte om in een ruimte alleen met Tim te zitten. Hij had zich er al bij neergelegd, ongeveer, dat Tim niet écht vreemd ging met Mara. Maar toch.. de woorden die Tim tegen hem had gezegd waren hard aangekomen, juist omdat het de waarheid was. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij verbaasd opkeek toen Draconic begon te praten en hem verbijsterd aankeek. Hij haalde diep adem en staarde voor zich uit. "ik weet het, ik weet het" mompelde hij onverstaanbaar voor de rest van de slaapzaal, maar wel voor Draconic. Hij had geen zin mensen uit hun slaap te halen en daarbij wou hij ook niet dat iedereen het zou weten. "Maar ik.. ik dacht gewoon -". Zijn adem stokte en hij stopte met praten. De herinnering aan wat hij dacht was gewoon te pijnlijk. Voornamelijk mara die heel erg boos was. "Ik ben gewoon bang haar kwijt te raken" bracht hij dan uit en staarde weer voor zich uit.

[Ridje]

Zwijgend keek hij om naar Draconic. "Ja weet ik maar ik ga even naar de ziekenzaal om wat te halen tegen de hoofdpijn, ik heb het nog nooit zo erg gehad." mompelde Tim en hij draaide zich weer naar de deur. Stil liep hij verder maar voordat hij echter de trap af kon lopen naar de leerlingenkamer stopte hij. Hij greep de deurpost vast en probeerde overeind te blijven. 'Wat is dit? Dit is onmenselijk. De pijn blijft maar toenemen, dit kan niet door de drank komen dat is allang mijn bloed uit.' dacht Tim in zichzelf terwijl hij op een knie neerzakte. De pijn in zijn hoofd werdt erger en erger waardoor hij op beide knieen neerzakte en naar zijn hoofd greep. Het bleef maar toenemen dit was onmogelijk zelfs de Cruccio was niet zo pijnlijk.

Met een kreet liet hij zijn hoofd op de vloer neer zakken. Zijn overhemd lag stil op de grond net als de brief en zijn toverstok. Toen zijn blik op de brief viel snapte hij het opeens en hij zag de woorden van zijn oom weer opkomen die in de brief stonden. 'ik weet zeker dat ze je in de gaten houden jongen.' Tim sloot zijn ogen en slaakte nog een kreet die door merg en been gingen. Nee dit kon niet zelfs het ministerie kon dit niet maken. "Nee dat kan niet, dat durven ze niet. Protego,protego,protego!" klonk zijn stem angstig, de bezwering had echter geen nut gezien hij zijn stok niet in zijn hand had. Dit moest ophouden, hij zou dit niet veel langer uit kunnen houden niet als het nog erger werdt. (sorry kon het niet laten hem pijn te doen. *wordt door tim geschopt* XD)

[greenlightning]

Cameron voelde de warmte terug keren toen ze tegen hem aankroop. Ze was niet boos meer. Was hij boos? Hij wist het niet. Nu in elk geval niet. Nu wilde hij haar alleen maar bij zich hebben. Hij schoof iets op, zodat ze nog beter tegen hem aan kon kruipen en streelde zacht door haar haren, voor hij er een kus op plaatste. Ze was nu bij hem, dat wat hij eht leifste had gewild. Nu wilde hij niet meer slapen. wakker zijn met haar aan zijn zijde was veel beter dan slapen. maar praten kwam morgen. Dat kon nu nog niet. Het was te laat, te druk en te vers.
HIj glimlachte in haar haren.
'Je hebt teveel kelren aan. trek eens iets uit? Dit ligt neit lekker, niet voor jou, en ook niet voor mij.' Hij ging emt zijn ahnden onder haar shirtje en streelde haar buik. Zelf droeg hij niks anders dan een boxer. Hij sliep nooit met shirt aan, zelfs niet in de winter. Hij zou het leifste com[leet naakt slapen, maar dat wilde hij zijn mede jongens neit aandoen, en dat gunde hij de verliefde meiden niet.
Hij wilde haar naakte lichaam tegen zich aanvoelen, of in elke geval, een groot gedeelte van haar naakte huid. Die kelren waren te hinderlijk. Hij plukte aan haar shirtje, als een klein kind dat iets van zijn moeder wilde.

Draconic knikte en slaakte een diepe zucht. Hij wist wel wat Thomas bedoelde. Zelf maakte hij zich elke dag meer zorgen om zijn relatie emt Rachanna. Hij zag haar niet meer, sprak haar niet meer en als hij met haar wilde praten was ze druk. Het voelde alsof ze hem ontweek en elke dag miste hij haar meer. Het klonk als een liedje, maar het maakte hem alleen maar treurig. Hij schudde de gedachte van zich af en richtte zijn aandacht weer op zijn vriend.
'Thomás, de enige manier waarop je haar kwijt kan raken, is door haar niet te vertrouwen. Je kwetst haar er zo mee. Ik ken Mara, net zoals jij. Je doet haar pijn door haar te verdenen en neit te geloven. Ze houdt van je, en dat weet je. Toe, probeer meer in jezelf te geloven, dan zul je zien dat je ook weer in haar gelooft. Echt. Stop met twijfelen. Ze vergeeft het je wel, als je het gewoon uitlegt en je dit voortaan uit je hoofd laat.'
Hij grijnsde ditmaal breed. Rose was verdwenen en hij probeerde niet te denken aan wat er ging komen. Jaloezie maakte zich van hem meester. Wanneer was hij voor het laatst zo met Rachanna geweest?

Geergerd had Kyra zich omgedraait in haar bed, voor ze het opgaf en opstond. Ze droeg een losse, roze piamabroek, die perfect bij haar ahren kleure en een krot shirtje dat haar buik niet bedekte. Ze leek een schattige, toch sexy knuffelbeer, vooral met het katje dat ze in haar armen droeg. Ze was nooit bang, maar ergens was een elvend wezen bij je hebben in het duister toch prettig. Ze hoorde geluiden in de kamer achter haar, maar was dat gewend. Ze sliep tenslotte met meerdede meiden op de kamer.
Ze opende de deur en wilde die achter zich sluiten. Haar oog viel op een lichaam dat op de grond lag. Normaal zou ze eerder opgewonden dan ansgtig zijn, maar dit was in hun eigen afdeling! Dit zou een vriend kunnen zijn, een vriendin, of... Tim!
Ze riep zijn naam terwijl ze zich naast hem neer liet ploffen op de grond. Ze herkende hem, ondanks eht gebrek aan licht en streek zacht over zijn voorhoofd. Haar ogen schoten over hem en ze schrok van de warmte die zijn hoofd afgaf {toch?}. Ze keek om zich heen, op zoek naar iemand om te helpen.
'Tim, wat is er?' vroeg ze, toen ze geen hulp vond. Anray mauwde onzeker en liep om Kyra heen, wachtend op een soort van uitleg.


{beware, het wordt soort van skip XD Maar wel op een grappige manier en draconic blijft gewoon doorpraten hoor XD Reageer er maar op, als het meot XD vergeet alleen niet dat je het over stoere jongens hebt, en die zijn {{lees je later}} niet anders van Camaeron gewend}

[melien]

Terwijl Benjamin toch in een diepe slaap was gesukkeld en niet echt weer wakker te maken was, was Mara wakker geworden. Het tumult in de jongensslaapzaal had haar uit haar toch al onrustige slaap gehaald. Geergerd had ze zich omgedraaid en geprobeerd verder te slapen. Gaan kijken was voor haar geen optie, Thomas was daar ten slotte. Toen het eindelijk weer rustig werd begon ze in slaap te sukkelen, maar meteen was ze weer wakker door de kreet van Tim. Ze schoot overeind in haar bed. Haar hand greep automatisch onder haar kussen waar haar toverstok lag. Waarom deze juist daar lag wist ze niet, maar ergens was ze er wel blij mee.
De gordijnen van haar bed duwde ze opzij, nog net op tijd om te zien dat Kyra naar buiten liep. Eigenlijk wilde ze zich alweer in haar bed laten vallen, maar toen hoorde ze Kyra paniekerig Tim's naam roepen. Meteen was de slaap verdwenen en was het gesprek van die middag weer in haar opgedrongen. Op blote voeten sprong ze het bed uit en liep ze naar de deur, haar toverstaf had ze omklemd. Nu verstond ze ook wat Tim nog riep.
"Protego." zei ze met vaste stem toen ze naast Tim en Kyra stond. Niemand viel haar vrienden zomaar aan. Haar blik zocht de omgeving af, maar het was te schemerig om iets of iemand te zien. Ze knielde rustig naast het tweetal neer, maar wel op haar hoede. Haar blik viel op de brief en ze kreeg kippenvel. "Tim?" vroeg ze zachtjes.

Het voelde fijn, maar toch ook raar om zo close te doen met Cameron. Zonder het echt uitgepraat te hebben. Maar dat zou morgen wel komen. Tim, maar ook Draconic en Thomas en alle andere jongens was ze vergeten en gingen compleet aan haar voorbij. Ergens was ze toch wel blij dat ze alleen maar een trainingsbroek had aangedaan, en niet ook nog een jasje toen ze de slaapzaal uit was geglipt. Dat kwam nu wel erg goed van pas.
Rustig trok ze haar shirtje over haar hoofd uit. Ook de broek volgde snel genoeg. Nu lag ze daar, bij degene waar ze toch echt wel van hield, en wel in haar ondergoed.
Of ze er goed aan deed betwijfelde ze alsnog, maar ze had geen zin om er nu over in te zitten. Zelfs als het niet goed zou komen, wat boeide het nou eigenlijk echt? Alle gedachten bande ze uit, ze wilde nu niet nadenken. "Zo beter?" vroeg ze zachtjes aan Cameron.

[Krista -]

"Ik weet het.. wacht-" begon Thomas en keek Draconic onderzoekend aan "Heeft ze gehuild?". Hij fronsde zijn wenkbrauwen en voelde zich met de minuut een steeds grotere zak worden. Het was onnodig geweest om zo te reageren, maar misschien had hij Tim gewoon als doelwit gekozen om frustratie op uit te oefenen. Gewoon, omdat hij de meeste dingen die hem lastig vielen diep in zijn geest probeerde weg te stoppen. En dat hoopte zich dan op, totdat er een moment kwam, zoals toen hij Mara tegenkwam, waarin alles er tegelijk uit kwam. Dat, en de angst om haar te verliezen, had er eigenlijk voor gezorgd dat dit was gebeurd.
"Ik wou niet dat ze zou huilen" mompelde hij met droevenis in zijn stem en staarde voor zich uit. Hij was klaarwakker en het zag er nu ook niet meer naar uit dat hij zou gaan slapen. Waar Rose was gebleven, en wat ze hier trouwens kwam doen, kon hem niet zo veel schelen. Hij had zo zijn eigen problemen

[Ridje]

De pijn werdt erger en erger en Tim begon het gevoel te krijgen alsof hij aan het sterven was, de laatste stuiprekken en dan omrollen om naar de andere wereld te vertrekken hij vreesde de dood niet dus een geest zou hij niet woorden. Met een laatste kreet maakte hij zich klaar voor het einde. Tot het opeens stopte. Zijn lichaam kalmeerde en de druk in zijn hoofd en de pijn verdween niet, maar werdt wel minder. Zo gauw als hij weer het gevoel terug kreeg ,zonder pijn te hebben als hij iets bewoog, greep hij zijn toverstok en stond op terwijl hij overal richtte waar niks was. Toen hij zijn stok op Mara en Kyra richte liet hij hem weer zakken in de hoop dat het voorbij was. Hij had de 2 meiden niet gezien of opgemerkt terwijl hij tegen de pijn vocht maar hij was blij dat hij ze nu wel zag. Met een zucht zakte hij neer op de grond en lande op zijn achterste. Meteen liet hij zijn toverstok weer los en keek naar Mara en knikte dan dankbaar naar haar, hij wist niet hoe hij het wist maar hij wist het wel, Mara had hem gered. Zijn blik gleed naar Kyra en hij keek haar meer dan dankbaar aan, hij keek haar verliefd aan. Met zijn blik nog steeds op Kyra pufte hij uit, zijn ademhaling was zwaar en zijn borst ging zwaar op en neer. Hij pakte zijn overhemd en zocht dan naar de brief die hij niet zo gauw zag. Uitgeput van de pijn die hij net had doorgemaakt viel hij naar achter en bleef op de koude vloer liggen. "Moeten jullie niet slapen?" vroeg hij dan met een kort lachje, hij sprak elk woord apart uit en met een pauze tussen elk woord.

[greenlightning]

Cameron maakte een zacht geluidje, terwijl hij een zachte kus in haar nek gaf, en vervolgens nog een.
'Bijna, maar volgens mij kan je wel beter dan dit.' Hij vroeg niet om haar goedkeuring, net zomin als toestemming voor wat hij deed. Hij ging met zijn hand langzaam in haar slipje{?} aan de achterkant en vervolgens aan de voorkant. Met de ander kroelde hij door haar haren. Als ze neit wilde, merkte hij dat snel genoeg. Zelf kreeg hij emt de seconde meer de behoefte om zijn boxer uit te doen, aangezien die buitengewoon strak begon te zitten. HIj zoende haar opnieuw en liet zijn hand wat zakken, zodat hij de sluiting van haar bh kon losmaken. Waarom hij nu de behoefte hieraan had, behalve dat hij er altijd wel behoefte aan ahd, wist hij niet. Misschien was dit om zeker te weten dat ze bij hem bleef. Ze deed dit niet zomaar emt iemand. Dat wist ze zeker. En hij... tegenwoordig ook neit meer. Hij had haar nu.

Draconic haalde zijn schoduers op. Ze had gehuild, maar dat nu toegeven aan Thomas was geen optie. Hij wilde zijn vriend neit ongelukkiger maken dan hij al was en besloot maar leiver wijs te zijn dan eerlijk.
'Zelfs als ze dat heeft gedaan, dan kan je beter het morgen goed maken, dan nu in szelfmedelijden te verdrinken. je doet het te snel, Thomás. Probeer niet steeds het slechte te denken. Probeer eerder te denken aan wat je goed kan doen, dan aan wat je slecht hebt gedaan.'
Hij wenste dat die goede raad bij hem ook zou werken. Dat er iemand was die hem goede raad kon geven over Rachanna. Hoe hij haar terug kreeg. {zoals merel terug halen van vakantie XD} Hij liet zijn blik gaan over het beed en wenste nu dat hij daar lag, met zijn eigen meisje, voor hij weer naar Thomas keek, Tim vergeten en doof voor alles wat zich op de gang afspeelde.
'Het komt goed, echt. Geloof in jezelf, in haar en voor de vernadering ook eens in mij.' Hij grijnsde opnieuw.

Kyra had van Tim naar Mara gekeken en de angst stond deuidelijk in haar ogen af te lezen. Het gevecht tegen de onzichtbare tegenstanders kon ze alleen maar vanaf de zijlijn toekijken. Ze had geen idee wat er aan de hand was, en bovendien ahd ze ook gfeen toverstok bij zich. Haar hart klopte pijnlijk haar keel van een paniek die ze neit kende. Toen Tim kalmer werd, blies ze de adem uit, die ze pijnlijk lang ahd ingehouden. Ze hoorde zijn woorden en zijn zag zijn blik, voor ze naar Mara keek. Ze voelde tranen in haar ogen prikken.
'Dank je,' zei ze zacht, niet wetend waar het overging, maar redden was duidelijke taal. Een enkele traan rolde over haar wangen en ze sleog haar armen om haar vriendje heen. Ze vleidde haar gezicht tegen zijn borst en vielde de tranen lopen. Ze huilde nooit, maar nu leek het het juiste moment. Het besef dat ze Tim bijna kwijt was geraakt en enkel had kunnen staan toekijken, deden meer pijn dan welke soort ze ooit had hoeven doorstaan.
'Dank je,' zei ze opnieuw, ditmaal met haar gezicht vertopt, maar niet minder gemeend.

[melien]

Mara keek glimlachend naar Tim en Kyra. Ergens had ze echter het gevoel dat het nog niet over was. Het was raar. Ze waren op zweinstein, bij de slaapkamers van Zwadderich. En daarbij: het was middenin de nacht. Haar blik liet het donker om hen heen niet los. Er moest een verklaring zijn. Haar blik viel weer op de brief toen Tim zijn overhemd doorzocht. Met haar vrije hand pakte ze de brief op en gaf hem aan Tim. Ze vermoedde wel dat Kyra het mocht weten, maar het was niet aan haar. "Ja eigenlijk wel. MAar ik werd wakker gemaakt door wat er ook gaande was bij jullie op de slaapzaal, en toen ook nog eens door jou. Wat blijkbaar maar goed is ook." beantwoordde ze zijn vraag glimlachend. "Daar heb je nou eenmaal vrienden voor." voegde ze er aan toe. Ze keek niet langer naar het tweetal, het deed haar er te erg naar verlangen om naar Thomas toe te gaan. In plaats daarvan keek ze opnieuw om zich heen, alsof ze verwachtte dat er elk moment iemand tevoorschijn ging springen.

Zachtjes beet Rose in zijn oor. "Kan ja, maar dan heb jij niets meer te doen.." fluisterde ze. De anderen hoefden niet mee te luisteren. Zijn aanrakingen voelden zo vertrouwd dat het haar allemaal niets meer kon schelen. Ze zoende hem teder terwijl ze hem dichter naar zich toe trok met een hand. Haar andere hand liet ze lichtjes over zijn rug naar beneden glijden. Eerst bleef ze bovenop de boxer, gewoon om hem te plagen, maar daarna gleed haar hand er toch in.
Ondanks dat ze haar hersenen eigenlijk had uitgeschakeld werd ze zich er toch van bewust hoeveel hij eigenlijk voor haar betekende. Hij hoefde geen toestemming te vragen, nergens voor. Het leek wel alsof er niets meer van haar oude ik over was als ze bij hem was.

Het was verbazingwekkend dat hij door Tim's kreet was heen geslapen, maar door Cameron's stem wakker werd. Hij draaide zich op zijn andere zij, maar hij kon niet weer in slaap vallen. Een enkele blik op het bed naast zich was genoeg voor hem om te raden wat er aan de hand was. Hij verdraaide zijn ogen, maar toch verscheen er een grijns. Met zijn handen wreef hij de slaap uit zijn ogen voordat hij zijn kussen oppakte en de zaal doorkruiste om vervolgens bij Draconic op bed neer te ploffen. "Ik kom jullie even gezelschap houden." bromde hij naar Thomas en Draconic. "Nee Drake, je hebt er niets tegen in te brengen." voegde hij er nog aantoe, zonder ook maar een van de twee de kans te geven om te protesteren. Als ze dat al wilden.

[Krista -]

"Oke" mompelde Thomas gewillig, alsof Draconic zijn oudere broer was die alles perfect wist. Dat klopte niet, hij was bijna evenoud als Draconic, en het kon hem eigenlijk niet zo veel schelen hoe veel maanden het scheelde. Hij zei het omdat hij wist dat Draconic gelijk was, en was daarmee bereid zich daarbij neer te leggen.
Toch was hij enigzins opgelucht door dit gesprek, aangezien hij nu aan iemand zijn probleem had kunnen vertellen. En dat luchtte op. "Ik zal morgen naar haar toe gaan" beloofde hij, alhoewel het meer een belofte aan zichzelf was dan aan Draconic. Toch wist hij dat het lastig zou gaan. Hij had Mara ontlopen, maar zij had ook hetzelfde bij hem gedaan.
Bij het horen van Benjamins stem keek hij op en grijnsde even. "Blijkbaar is het daar niet goed genoeg meer?" vroeg hij dan. "Slaap is ver te zoeken vannacht"

[Ridje]

Zijn blik was even de trap af gegaan om te zien of er nog iets was wat er niet hoorde te zijn. Hij zag echter niks en zijn hoofdpijn was afgenomen tot de soort wat hij gewend was na wat drank. Hij wist dat hij niet hellemaal veilig was nog niet, maar hij was voor nu wel even veiliger dan voordat Mara hem had gered. Op het moment dat ze Protego had gebruikt had hij de man gevoeld, degeen die hem had vervloekt en pijn had gedaan, Ministerie tuig. Tim zuchte even kwaad toen hij dacht aan het gevoel dat de man hem had gegeven tijdens de vloek en na Mara's Protego.

Toen hij Kyra tegen zich aan voelde glimlachte hij kort. Het slechte nieuws uit de brief was hij even vergeten en alleen zijn gevoelens voor Kyra waren nog aanwezig. Snel sloeg hij zijn armen om haar heen terwijl hij rechtop ging zitten en streelde door haar haar en over haar rug. "Rustig maar, niet huilen het is al voorbij." zei hij dan zacht en hij drukte een kus op haar voorhoofd waarna hij zijn hoofd op haar hoofd liet rusten.

Hij keek op naar Mara en pakte de brief aan die hij naast zich neer legde. Hij zou het Kyra morgen wel vertellen of ze moest er nu naar vragen, wat hij betwijfelde gezien ze in zijn armen lag. "Bedankt Maar, je hebt mijn leven gered." sprak hij dan zacht en rustig. Hij voelde zich veel beter en hij wou dat hij Kyra voor altijd zo vast kon blijven houden. Hij nam het haar niet kwalijk dat ze bang was en huilde, hij was zelf ook bang geweest dat hij er geweest was. Hij drukte Kyra iets meer tegen zich aan en drukte dan nog een kus op haar hoofd. Een traan rolde over zijn wang en toen die in Kyra's haar verdween glimlachte hij.