{cameronxRose}Like, sleeping?{all slith boys}

[greenlightning]

Niemand die hen binnen ahd zien komen. Wie zou dta ook? Het was laat en de volgende morgen was weer een gewone schooldag. De leerlingekamer hadden ze leeg angetroffen en geluidloos waren ze de trap naar de jongens slaapzaal opgeklommen. De deur opende zich piepend, maar daar werd geen jongen meer van wakker. Na al die ajren sliepen ze er dwars doorheen.
Draconic grinnikte gemeen terwijl hij de deur helemaal opende en een straal licht door de ruimte liet schijnen. De meeste gordijnen waren dicht, maar sommigen waren open. Bewusteloze jongens lagen in de breedte op hun bed, half uit hun bed, of in andere posities die nooit gemakkelijk konden zijn.
'Geen wonder dat ze met rugklachten wakker worden,' grijnsde de jongen en draaide zich half om naar Rose. 'Wacht maar, ik ga die jongen van jou wel wekken. Ga maar Snake.'
Hij leit het katje op de grond los. Even staarde Snake alleen emt met zijn tgrte gele ogen door de ruimte, voor hij als ene miniatuur tijger naar het bed begon te sluipen. Bij het bed van Cameron aangekomen schudde hij met zijn kont en sprong, onder het gordijn door en verdween uit eht zicht. Een moment gebeurde er niks, maar toen klonk er een kreet en een bonk.

Voor de zoveelste maal werd Cameron wakker op de grond. Nog slaapdronken probeerde hij zich tot zich door te laten dringen wat er was gebeurd. Hij hoorde de stem van Draconic iets roepen, maar verstond neit wat die zei. Hij gromde iets en wilde overeind komen. Zijn neus hing pal onder de schoenen van Benjamin, die in het bed naast hem lag. Hij schreeuwde opnieuw en walgde. Met een paar vingers greep hij de schoen vast en wierp hem recht tegen het hoofd van Benjamin.
'Je schoenen meuren als een malle,' riep hij, neit denkend aan zijn medeleerlingen. Hij opende zijn eigen gordijnen voor een gedeelte en leit zich op het bed zakken. Hij wreef met de palmen van zijn handen in zijn ogen.
'Je kan maar beter een goede reden hebben om me wakker te maken, Malfoy, als je neit wil dat ik je zonder bezem leer vliegen.'
Hij was neit de meest opgewekte als hij wakker gemaakt werd.
'Last van een middernacht humeur?' Grijnsde Draconic en knikte naar Rose, als teken dat die naar hem toe moest gaan.
'Bespaar je me waardeloze woordgrapjes,' mompelde Cameron en schreeuwde vervolgens: 'Verdomme, Drake, ik sliep net!' Hij had de hele nacht geen oog dicht gedaan en in zijn bed liggen huilen. Niemand die hem zag of hoorde, maar de tranen hadden wel gestroomd. hij sliep nog geen half uur, voor hij weer bruut was gewekt.

[melien]

Rose voelde zich alles behalve prettig. Sowieso kwam ze nooit op de jongens slaapzaal, maar al helemaal niet op die van een andere afdeling. Het had haar helemaal niks verbaasd dat de leerlingenkamer leeg was geweest. Met elke stap die ze dichter naar de slaapzaal toe waren gelopen had ze steeds meer getwijfeld. De goede woorden had ze al niet kunnen vinden, maar nu ze de slaapzaal in keek wist ze al helemaal niet meer wat ze daar eigenlijk deed. Haar blik volgde het katje. Ergens moest ze er toch wel in stilte om lachen, het zag er ook wel heel erg bijzonder uit. Een klein pluizenbolletje dat deed alsof het een tijger was. Cameron's stem veegde dat beeld echter meteen weg uit haar gedachten. Plotseling was ze bang dat het niet goed zou komen, wat ze ook zou doen. Het knikje van Draconic zag ze wel, maar ze was alle woorden ineens kwijt. Een paar stappen zette ze de kamer in. Ondertussen probeerde ze niet al te erg nadenken om de 'wat als..'- gedachten. "Cameron.." zei ze uiteindelijk zachtjes, maar veel verder kwam ze niet. Haar blik was net nog op de grond gericht, maar nu keek ze toch wel naar degene die ze kwijt was geraakt door een stomme leugen.

Benjamin lag al de hele nacht heerlijk te slapen. De vorige keer dat hij wakker was gemaakt was hij al niet al te vrolijk, maar toen had hij nog geen slaap te kort gehad. Hij ging ook telkens gewoon veel te laat slapen. Op die avond dan. Hij lag heerlijk vroeg in zijn nest en was niet van plan om er uit te komen voordat het licht werd. Zijn heerlijke droom - waar een of ander meisje weer vrolijk door heen danste - werd echter wreed verstoord. Hij schoot overeind toen hij zijn eigen schoen tegen zijn hoofd kreeg. "What the..?!" begon hij. Hij keek om zich heen. "Cameron! Het is verdomme midden in de nacht. Dan ga je toch niet iets naar m'n hoofd gooien." zei hij slaperig. Doordat hij niet helemaal wakker was hoorde je zijn bulgaarse accent maar al te duidelijk. Pas daarna viel hem ook de stem van Draconic op. "En wat doe jij nou weer uit je bed Drake?" vroeg hij. Langzaam werd hij wakker, maar zijn humeur was er niet echt veel beter op. Pas toen Rose sprak merkte hij haar op. Verbaasd keek hij naar haar. Even snapte hij voor geen meter wat ze hier deed, maar toen schoot hem de ruzie tussen het tweetal weer te binnen. Hij kreunde. "Kom op Malfoy. Dat had echt wel tot morgen ochtend kunnen wachten. We weten toch al waar het eindigt. Ze vergeven en vergeten het en alles is weer goed. Daar hoef je Cameron niet voor wakker te maken zodat hij wat naar m'n hoofd kan gooien." zei hij. Hij pakte zijn deken beet en liet zich weer achterover op het bed vallen, de deken over zijn hoofd trekkend. Hij was echt chagrijnig.

[Krista -]

Hij had al dagen behoefte aan een goede nachtrust gehad, alhoewel dat niet makkelijk ging met de gedachte aan Mara die door zijn hoofd spookte. Daarbij wist hij dat aan de andere kant van de muur de meisjesslaapzaal was, en dat maakte alles nog veel vreemder dan het was. Hij was er ook totaal niet op voorbereid dat er nog iemand roind middernacht binnen zou lopen. Later dan middernacht trouwens, alhoewle hij de precieze tijd niet wist. Maar het was laat. Dat wist hij wel.
Hij kreunde en deed zijn kussen over zijn hoofd, om zo nog verder te proberen te slapen en het geschreeuw van Cameron te dempen, maar het was zinloos. Het drong zonder enig probleem zijn oorschelpen binnen en zorgde ervoor dat hij klaar wakker was.
Hij ging recht overeind zitten en wreef het opgedroogde oogvocht uit de ooghoeken van zijn ogen, terwijl hij naar de vage figuren in het donker staarde. "Moet dit nou?" zei hij dan kreunend en liet zich weer op zijn rug terug vallen. "Ik bedoel, het is godverdomme midden in de nacht. Kunnen we niet gewoon slapen?". Hij deed niet eens zijn best meer om stil te blijven, want aan de geluiden te horen was nu ongeveer iedereen wakker.

[Ridje]

Een grom een kreun en het geluid van een lichaam dat een paar keer zich omdraaide was het geluid wat achter Sawyers gordijnen vandaan kwam. Hij was wakker geworden door het geluid van de anderen. Hij keek naar het plafond van zijn hemelbed(dat hebben ze toch? ) en streek met een hand over zijn voorhoofd. Zijn hoofd bonkte als een gek en hij was bezweet. Hij lag nog niet zo lang in bed en was waarschijnlijk de laatste geweest die in slaap was gevallen, dat was een reden waarom hij er erg vermoeid uit zag. De hele commotie rond zijn ouders was nog steeds niet opgelost en hij voelde zich nog steeds niet lekker, hij voelde zich wel minder depresief dan gister toen hij in de drie bezemstelen zich had laten vollopen met drank, maar goed was niet het geen hoe hij zich voelde eerder was het dat het ging maar goed niet.

"Het is nacht, ik lig net in me bed, ik sliep net en wie verstoort mijn rust. Draco wat ben je nou aan het doen man?" hij hoefde niet te zien wat er gebeurde aan het geluid dat hij hoorde wist hij genoeg. "Kunnen Camerons zaakjes niet tot morgen wachten? Of doe het in ieder geval beneden." siste hij kwaad en hij wreef even in zijn ogen voordat hij weer zijn hand op zijn voorhoofd legde. De katter die hij had was erger dan normaal en bijna ondraaglijk.

[greenlightning]

Draconic lachte om de onrust die er werd veroorzaakt. Hij had alleen Cameron willen wekken, maar dit was nog veel leuekr. Het was wat vervelend voor Rose, maar daar wist hij wel wat op. Hij zag haar staan en deed maar een stap naar voren, zodat hij in het midden van de lichtstraal stond.
'Goede nacht damen en heren!' riep hij, met een armbeweging. Hij grijnsde naar een jongen die hem chagrijnig aanstaarde vanaf zijn bed. 'Je operatie is goed gegaan Daniel.. Danielle. Je ziet er bijna niks meer van.' Hij stak zijn duimen op naar de jongen die zo mogelijk nog een stuk kwader naar hem keek en zijn hand achter het bed leit verdwijnen. 'Maar zou je niet liever in de andere slaapzaal liggen? Met al die mooie meisjes...' ging Draconic onverstoorbaar verder met psten, om vervolgens een boek tegen zijn hoofd aan te krijgen. Hij lachte terwijl hij over de pijnlijke plek wreef. Hij reageerde niet om Tim. De jongen kon het heen en weer krijgen. Zijn slaap verstoren was de klappen achteraf wel waard. Hij sliep al zo slecht, dat wist Draconic beter dan wie dan ook, aangezien hij in het bed er tegenover sliep. Hij hoorde Tim woelen en draaien en ergerde zich er elke nacht kapot aan.
'Sorry, Thomás,' riep hij naar zijn vriend, de laatste hardnekkige slaper wekkend. Hij grijnsde nog steeds en gaf Rose een zacht duwtje in haar rug.
'Ga nou naar hem toe, dan terk je minder aandacht,' zei hij zacht tegen haar.

Cameron voelde de slagader in zijn nek kloppen van pure frustratie. Tim mocht dan nu wakker zijn, net als de rest, maar hij ahd deze nacht zijn slaap nodig gehad. Hij wilde niet wakker zijn en denken aan Rose. Hij had haar nog steeds niet opgemerkt. Dat iedereen wist dat draconic blijkbaar om hem zoveel lawaai maakte ergerde hem. Hij schudde zjn hoofd en draaide zich om naar Thomas, die hij door een spleet in de gordijn kon aankijken.
'Tommie, hoe je bek, of ik laat je de marteling meemaken die Bennies schoenen zijn. Hij knuffelt er een als een teddybeer, maar die ander ligt hier nog ergens. Liggen, pitten en bek houden. Dat ben ik ook van plan. Sawyer, als je nou nog een wodka naar binnen slaat? Lig je voor de rest van de nacht wel voor pampus. Het boeit mij neit of je voer je bek gaat, ik slaap toch neit naast je.'
De twee jongens die dat wel deden begonnen te protesteren en opnieuw was Cameron de aandacht kwijt. Daar was hij een expert in. Hij sloeg zijn benen over de rand van zijn bed en rolde zich op als een kat. Hij nam de moeite niet om zijn deken over zich heen te leggen of het gordijn dicht te doen.
'No offence, Ben,'mompelde ghij, terwijl hij een hernieuwde poging deed om te slapen. Hij wilde neit wakker zijn. Hij wilde neit denken aan Rose. Plotseling voelde hij twee zachte pootjes op zijn gezicht. Hij zuchtte diep.
'Snake, ga eens ergens adners schattig zijn,' mompelde hij.

[melien]

Benjamin sloeg de deken weer weg en keek naar Draconic. "Ach houd je mond man. We willen slapen!" zei hij. Toch grijnzend. Zijn blik ging naar Thomas, of eerder het bed van Thomas. "Ik ben het met.. Uhm.. Dingetje..." begon Benjamin. Alleen.. Door de vermoeidheid was hij de naam even kwijt. "..Thomas eens." kwam er alsnog achteraan. Daarna ging zijn blik naar Tim. Hij ging rechtop zitten waardoor de slaperigheid toch wel een beetje wegzakte. Dat was maar goed ook. "Dat je net in je bed ligt is niet Drake's schuld hoor." zei hij, maar waarschijnlijk was het toch neit te horen. Dat was maar beter ook, want echt tactisch was het niet.
Toen hij zijn hand naast zich neerzette vond hij eindelijk dat wat hij tegen zijn hoofd had gekregen. Zijn schoen. Verbaasd keek hij er naar, maar de opmerking van Cameron vond hij minder grappig. "Als je mijn schoenen zo lief vindt Liés.." zei hij. Plotseling had hij een erg gemeen idee. "Dan mag je hem hebben." en met die woorden gooide hij de schoen - die hij zojuist tegen zijn hoofd had gehad - naar Camerons hoofd. Alleen.. De schoen bereikte nooit zijn doel. Verbaasd keek hij naar de schoen die midden in de lucht bleef zweven voordat hij op de grond neer kwam met een plof. Zijn blik ging langs de omstaande bedden, maar die jongens keken allemaal boos naar Draconic. Uiteindelijk vond hij Rose, maar hij reageerde niet op haar uitspraak. Het kon hem niks schelen.

Rose keek van de ene jongen naar de anderen. Dit ging niet helemaal goed. Waarom was ze ook gewoon mee gegaan met Draconic? Oja, omdat ze niet zonder Cameron kon. Het liefste wilde ze verdwijnen, maar het zetje van Draconic bracht haar toch in beweging. Ze zou het oplossen, ookal was Cameron nu zo chagrijnig als wat. De schoen die naar Cameron's hoofd vloog bereikte zijn doel echter niet doordat ze hem met haar toverstok liet zweven. Even verbaasde ze zich erover, want erover nagedacht had ze niet. "Je weet best dat dat niet hoort Benjamin." zei ze rustig. Met de kleinst mogelijke bewegingen liep ze alsnog naar Cameron toe. De aandacht op Draconic, zo wilde ze het het liefste houden.
"Cameron.." zei ze zachtjes. Ze raakte zijn arm aan, ergens was ze toch bang dat hij niet naar haar wilde luisteren. Haar blik dwaalde even af naar het katje, maar daar bleef deze niet lang. "Het spijt me.." voegde ze er nog zachter aan toe. Daarna moest ze eerst weer naar woorden zoeken voordat ze wist wat ze wilde zeggen.

[Krista -]

"Dingetje ja" mompelde Thomas en staarde gefrustreerd naar Draconic, maar ook met een grijns op zijn gezicht. Hij deed niet meer zijn best om nog in slaap te proberen te vallen, want dat lukte toch niet. Hij was nu inmiddels klaarwakker, dat allemaal dankzij Draconic, die een ware rel had veroorzaakt. Hij vroeg zich af of hij ooit nog kon slapen, hierna, of dat hij telkens als hij probeerde te slapen, geplaagd werd met herinneringen aan de ruikende schoen van Benjamin.
Toen hij Cameron echter hoorde zeuren protesteerde hij hevig en ging recht op zitten. ”Hallo hee, ik heb er toch ook niet om gevraagd?” zei hij dan boos ”Ik snap dat je wilt slapen, dat wilt iedereen, maar het is toevallig wel jóuw schuld”. Hij was nu klaarwakker en kon ook duidelijk de vormen van de hemelbedden en de mensen daarin zien, alhoewel er een flinterdun gordijn voor hing. Slapen zat er de komende uren even niet meeer in. Hij wierp een blik op Draconic en zuchtte diep. ”Je weet, ik mag je. Ik ben je vriend, maar ik zou het erg fijn vinden als je nu gewoon éven je kop kon houden”

[Ridje]

Kwaad,geiriteerd,sagrijnig en met een gigantische hoofdpijn ging Tim overeind zitten en legde zijn ellebogen op zijn knieen en zijn hoofd op zijn handpalmen. Hij mompelde iets onverstaanbaars voordat hij het gordijn aan de kant schoof zijn koffer opende en een broek pakte en een rood overhemd.(*pookt banner* die) Zijn broek trok hij aan en met zijn vrije hand pakte hij zijn toverstok en de brief van zijn oom die op zijn nachtkastje laggen.

Toen hij naast zijn bed stond keek hij even naar Camerons bed waar hij Rose zag maar voordat hij kon klagen over dat ze op de verkeerde slaapzaal was, en zelfs de verkeerde leerlingenkamer, keek hij even naar Draconic die niet al te vriendelijk leek, richting hem in ieder geval. Dus liet hij het maar bij een zucht en liep dan op blote voeten richting de deur. Zijn hoofdpijn was toch al te erg geworden om te lang bij deze onrust te blijven. Hij zou eerst maar is een aspirine ofzo halen iets wat die pijn in zijn kop kon oplossen.

[greenlightning]

Cameron volgde met zijn ogen de schoen, trok zijn wenkbauw op en grinnikte zacht.
'Wat was dat nou weer voor waardeloze gooi? Als je me aanvalt, doe dan tenminste je best, luilak.' Hij zuchtte diep, kwam overeind, tilde Snake op en zette hem op de grond. Protesterend mauwend landde het katje op zijn pootjes en leek van plan om direct weer omhoog te springen, maar Caemeron hield zijn hand ervoor.
'Nee, terug naar je baasje. Ga hem maar pesten. Ik heb er genoeg van. Allemaal, Bekken dicht!'
Dat laatste knalde door de zaal. De meesten zwegen inderdaad, in shock van de uitbarsting die zo zeldzaam was voor de jongen. Hij zuchtte opnieuw en negeerde zowel Tim, als Thomas. Plotseling viel zijn blik op een paar benen dat van geen van de jongens was. Hij keek omhoog en zag Rose, voor eht eerst. Hij leit zich weer wat op zijn bed zakken, terwijl hij haar aankeek. Hij had haar zijn nama neit horen zeggen, maar wel haar verontschuldiging. HIj ademde diep in en blies even diep weer uit. Hij schudde zijn hoofd en ging liggen.
'Daar is het te laat voor,' zei hij, met een bijna emotieloze stem. Met zijn hand vond hij haar arm en trok zich tegen zich aan. Zelfs als ze tegenstribbelde zou hij haar nog bij zich hebben weten te trekken.
'Veel te laat. Morgen.' Hij sleog het gordijn dicht, zodat Rose er met haar hoofd onder zat, maar de rest nog erbuiten.

Draconic lachte en vooral om Thomas. Hij haalde zijn schouders op.
'Sorry jongens, maar als een dame in nood je roept, dan moet je te hulp schieten, zelfs als het een dassen meisje is.'
Hij liep naar zijn eigen bed toe naast dat van Thomas, snel vergezeld door Snake, en liet zich erop neer ploffen. De gordijnen waren open, en hij zag Rose bij cameron. Hij glimalchte. Het leek erop dat het beter ging. Dat was een geruststelling. Nu nummer twee.
Hij richtte zijn aandacht op Thomas en schudde zijn hoofd.
'En wat is dat nou emt jou? Waarom doet meneer opeens zop vreemd tegenover Mara? Kom op toch, Thomás. Tim heeft met Kyra, Mara emt jou. Dacht je dat een van die twee zo stom was om vreemd te gaan? Ze zouden oorlog hebben emt iedereen en het zou nooit een geheim kunnen blijven. Je breekt je eigen hart en dat van haar. Ik weet zeker dat Tim nooit vreemd zou gaan, zelfs neit al had hij gevoelens voor Mara. Hij geeft teveel om zijn eigen Park. Vertrouw alsjebleift wat meer op Mara. Ze breekt me ahrt als ze huilt. Doe me dat neit aan.'
HIj glimalchte naar zijn vriend. Hij wist hoe zwaar Thomas met alles in izjn maag zat. Hij leek altijd al emt veel te veel aan zijn hoofd te zitten, zonder dat hij zich zorgen maakte om dingen die niet nodig waren.
Hij draaide zich om en zag Tim weglopen.
'Sawyer, waar ga je heen? Je bed is die kant op...'

[melien]

Hij keek Cameron met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Wacht eens even. Jij hebt een oneerlijk voordeel. Een schoen midden in de lucht laten stoppen zou ik ook kunnen met een toverstok." Hij was steeds wat zachter gaan praten. Wat deed het er eigenlijk ook toe? Het was laat, hij wilde slapen en het zou toch niks aan de sitautie veranderen. Voor het eerst in een lange tijd deed hij de gordijnen dicht. Nu had hij het wel gehad. Hij keek nog even om zich heen, maar van de uitbarsting keek hij niet op. Hij was eerder blij met het feit dat nu inderdaad het grootste deel stil was. Terwijl hij zich overdreven uitstrekte gaapte hij. Daarna liet hij zich weer achterover vallen. Tweede poging om in slaap te vallen.. Zou het nog gaan lukken? Terwijl die gedachte door zijn hoofd zweefde trok hij de deken weer over hemzelf heen en sukkelde hij in een half-slaap. Nu was er amper iets dat hem niet wakker zou maken, maar dat kon hem even niet schelen. Liever een lichte slaap dan helemaal geen slaap. Dat Tim wegging kon hem bar weinig schelen. Als hij niet te lui was om op te staan had hij allang zijn deken gepakt en was hij in de leerlingenkamer gaan liggen.

Rose negeerde Tim. De woorden van Thomas hoorde ze wel, maar registreren deed ze deze niet. Ze keek niet eens om. Haar aandacht was op Cameron gevestigd. Het mocht niet fout gaan, dat mocht gewoon niet. Plotseling kreeg ze door dat ze haar adem in hield. Rustig blies ze deze weer uit en probeerde normaal te ademen. Maar dat ging weer mis toen Cameron tegen haar begon te praten. Angst en pijn dreigden weer op te komen, en dan veel heftiger. Zover liet hij het echter niet komen. Ze liet zich tegen hem aantrekken. Opgelucht sloot ze even haar ogen. Ergens had ze het gevoel dat het nu wel goed zou komen, ook al was ze ergens waar ze nooit van haar leven had gedacht te komen. Ze schopte haar schoenen zachtjes uit en kroop tegen hem aan, blij om hem weer zo dicht bij te hebben. Nu maar hopen dat.. Ze weigerde zich de gedachte af te maken. Het zou wel goed komen.. Morgen.