My parents... {cameron+open}

[greenlightning]

De brief dwarrelde ergens achter hem aan, toen hij hem ontzet had laten vallen en naar de slaapzaal rende. Met ruwe gebaren bwierp hij de kerlen uit zijn kist op zijn bed, zoekend naar zijn schooluniform dat hij al in geen maanden meer had aangehad. Hij was opstandig en weigerde eruit te zien als de adneren. Hij viel teveel op en daar kon hij neit tegen. maar nu had hij weinig keus. Soms moest je een goede indruk maken...
Hij wierp zijn jas van zijn schouders, knoopte zijn overhemd los en begon eht schoolhemd aan te trekken. Hij knoopte het dicht, strikte de stropdas, wisselde de spijkerbroek voor de schoolbroek en ruilde zijn sneekers voor de zwarte schoenen. Hij haatte deze kleding, maar hij had geen keus. Ze zouden hem vermoorden

Hij checkte zichzelf tien keer in de spiegel voor hij er zeker van was dat hij er perfect uitzag. Zijn haren zaten goed genoeg wat hem betrof. Er moest toch iets zijn waar ze commentaar op konden hebben? Met zijn jasje nonchalant over zijn schouder hopte hij de trap af. De blikken richten zich op hem en hij voelde een geergerde blos op zijn wangen verschijnen. Hij haatte deze kleding.
'Wat ga je doen?' vroeg Draconics stem hem. Cameron keek niet op voor hij bij de deur was. Hij bleef net lang genoeg staan om : 'Mijn ouders zijn er,' te antwoorden, voor hij verdween.
Hoe het mogelijk was dat hij aandacht trok in het schooluniform en niet in zijn normale kelding wist hij niet, maar alle blikken waren op hem gericht. Vooral de vrouwelijke. Hij irriteerde hem mateloos. Hij was levier onzichtbaar. Langzaam drong eht tot hem door dat het vanwege de groene kleur moest zijn. Hij was opeens overduidelijk een zwad, en zwads trokken de aandacht. Altijd. Frustrerend.

Het was koud en nat op eht perron. Het was net half negen geweest en de trein kon elk moment arriveren. Zijn hart klopte nerveus in zijn keel. Hij was altijd nerveus als zijn ouders kwamen. Hij moest eprfect zijn. Dat hoorde er nou eenmaal bij. Leerlingen van andere afdelingen liepen langs hem heen, sommigen stonden al met hun oduers, dioe een trein eerder waren gekomen. Woorden als "papa" en "je" deden hem rillen. Er waren zelfs ruzies aan de gang. Kinderen die tegen hun oduers schreeuwden...
OInbegrijpend schudde hij zijn hoofd. Nooit zou de kloof tussen Zwaderich en de andere afdelingen worden overbrugt als ze zulke andere waarden hadden... Hij voelde het koude zweet hem uitbreken, alleen al bij de gedachte aan tegen zijn ouders ingaan. Dat deed je niet. Je ouders waren alles, net als je grootouders. Familie was alles voor een Zwad. Eer, trouw en plicht. Alles waar een Zwad voor stond. In de verte klonk een stoomfluit. Ze waren er bijna...

[melien]

Nog voordat het echt helemaal licht was werd Rose al wakker gemaakt door haar katje. Eigenlijk was het veel te vroeg, maar wakker was ze wel. Haar ouders zouden op visite komen, en ergens had ze ook wel heel erg zin om op te staan. Sommige mensen verklaarden haar voor gek, maar de enige keer dat ze lang in haar bed bleef was als ze naast Cameron lag. Stilletjes was ze uit bed gekropen om gewoon een schattig jurkje aan te trekken. Het schooluniform vond ze maar niks, en het jurkje eigenlijk ook niet. Maar een van de twee moest ze toch wel kiezen, vooral als haar ouders kwamen. Met een witte bloem in haar haar - dat ze in een staart had gedaan - was ze naar buiten gelopen. Het was toch wel een raar idee om in een vrij net jurkje te lopen, en daarbij ook nog eens op hakken.

Ergens hoopte ze dat niet allebei haar ouders zouden komen opdagen. In de brief had tenslotte gestaan dat het zou kunnen dat een van de twee niet vrij kon krijgen. En ergens zou ze dat ook wel erg prettig vinden. Ze hield van haar ouders, maar ergens vond ze het toch wel vervelend. Nu moest ze ineens gaan doen alsof ze zich netjes aan alle regels hield. "Nouja.. liever mijn ouders dan Sneep." mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze op weg was naar het perron.

Zodra ze het perron opstapte verbaasde ze zich over de drukte. Het geschreeuw kon ze missen als kiespijn, maar daar kon ze niets aan doen. Haar blik zocht het perron af, maar toen ze de stoomfluit hoorde wist ze dat haar ouders er nog niet waren. Zowel de kou als de nattigheid negeerde ze volkomen toen ze tussen de leerlingen doorliep. Haar blik bleef op een zwadderaar hangen. "Hey." zei ze vrolijk en verbaasd tegen Cameron. Het schoolunirform vond ze een beetje raar bij hem staan, maar dat kwam voornamelijk omdat hij dat nooit droeg. "Sinds wanneer draag jij je uniform?" Ze kon het niet laten om dat toch er aan toe te voegen.

[greenlightning]

Cameron keek verbaasd op en glimalchte toen hij Rose zag.
'Sinds wanneer draag jij dat soort jurkjes?' beantwoordde hij haar vraag met zijn eigen vraag en lachte. Hij ging met een hand door zijn haren en hing het jasje iets beter over zijn schouder. Iets rechter, iets netter, iets perfecter. Hij ging nog iets rechter staan en wriemelde aan zijn stropdas.
'Mijn ouders komen eraan. Ze zijn nogal... gebrand op de regels van deze school. Zonder uniform zou ik waarschijnlijk een groot probleem krijgen, met een al even grote preek. Het l;aatste waar ik zin in heb is een preek al bij aankomst. Ik zal er warschijnlijk al genoeg krijgen.'
Hij wierp een blik op zijn schoenen, maakte een gefrustreerd geluidje en knielde neer. Hij strikte zijn veters nogmaal en poetste zijn shcoenen op met een zakdoek die hij voor het eerst sinds tijden weer bij zich droeg.
Vervolgens kwam hij overeind, rechte zij nrug en ging verder met het perfectioneren van zijn kleding.
'Wat brengt jou heir zo vroeg?' vroeg hij, nogmaals vechtend met zijn stropdas. Hij keek haar aan, met een heldere blik. Hij weigerde zichzelf toe te staan haar jurkje te bekijken. Ze was in broek al te mooi, in jurk moest hij zich helmaal inhouden. Hij bedacht zich plotseling dat ze zijn vriendin was en boog zich voorover om haar een kus op haar mond te geven.

Het geluid van de naderende trein deed het opnieuw rillen. Hij ademde diep in en schraapte zijn keel opnieuw. Hij weigerde nog langer naar zijn kelding te kijken, voor hij een paniek aanval kreeg. Het vast wel goed, en adners maakte hij zijn meoder gelukkig door haar op hem te laten fitten. Hij slaakte een diepe zucht, wachtend op haar antwoord. Hij voelde zich raar. hij was bli jhaar te zien, maar te druk bezig emt zijn ouders om werkelijk aandacht voor haar te hebben. Hij had zelfs de tijd neit om zich daarover schuldig te voelen.

[melien]

Rose keek toe hoe zenuwachtig Cameron deed. Alhoewel ze het niet van hem gewend was, echt raar vond ze het niet. Ze vond het eerder raar als sommige mensen niet zenuwachtig waren. "Sinds mijn vader erop staat dat ik er altijd netjes uit zie. En ik heb geen flauw idee waar mijn uniform is. Laat staan dat ik dat aan zou doen." zei ze met een flauwe glimlach. Toch trok ze even haar wenkbrauwen op bij het verhaal over de preken. "Jij, en preken? Dat kan ik me niet echt voorstellen." Of ze het echt meende wist ze zelf niet eens echt. Het liefste wilde ze dat het al voorbij zou zijn. Ze wilde veel liever de dag met Cameron doorbrengen. Ze moest zich inhouden om niet mee te gaan in het zenuwachtige gedoe van hem.
Ergens miste ze haar spijkerbroeken nu al. Ook de hakken moest ze weer even aan wennen. Ze wist weer waarom ze nooit jurken droeg - behalve bij haar vader in de buurt en op gala's. "Mijn vader en/of moeder komt langs." zei ze met een glimlach. Ze beantwoordde zijn kus. "Niet zo zenuwachtig doen joh. Het komt vast wel goed." zei ze. De ondeugende pretlichtjes waren nog in haar ogen, ook al zou ze de perfecte - nooit tegen regels ingaande - dochter moeten zijn. En dat was ze dus absoluut niet. Aan niets had ze meer lak dan aan regels.

Opnieuw hoorde ze de trein. Haar blik ging naar de rails, en de trein kwam al in zicht. "Here goes nothing.." mompelde ze amper hoorbaar. Ze wist niet wie ze liever wilde dat uit de trein zou stappen, haar vader of haar moeder. Het was raar om haar ouders op Zweinstein te ontvangen.

[greenlightning]

Cameron lachte, vrij oprecht. Hij lachte vaker sinds hij bij Rose was en schudde zijn hoofd.
'En dat teiwjl je neit eens een Zwad bent. Soms vraag ik me af of je wel bij de juiste afdeling bent geplaats. Niet dat hij mij uitmaakt. Ik wil gewoon zo snel mogeljik hier vanaf. Ze hebben vast genoeg te zeuren. Ik bedoel, ze zijn hier om met Snape te praten. Als iemand een hekel aan me heeft, dan is eht Snap[e.'
Hij zweeg even en grinnikte. 'Niet zonder reden.'
Hij keek Rose aan en voelde zijn blik afglijden naar het jurkje. Iets in hem roerde zich en hij moest moeite doen om haar niet vast te houden.
'Maar je zou vaker jurkjes meoten dragen. Je ziet eruit als een godin. Zo'n griekse schoonheid.'
De trein deed hem spontaan zwijgen. Hij draaide zich om, met rechte rug en opgeheven kin. Voor hen kwam te trein tot stilstand. Een paar seconden later gingen de deuren open en stapten er mensen uit. De oduer dagen waren dit jaar flink verspreid. Hij baalde van het gepsrek. ZIjn ouders ahdden al een jaar of twee neit meer hoeven te komen, maar sinds vorig jaar bereiktesn steeds meer brieven zijn ouders. Prekamentus had een manier gevonden om zijn slimme methode om de brieven tegen te houden te omzeilen.
Hij slaakte een diepe zucht. Here goes nothing...

De man en vrouw die uitstapten waren zonder twijfel Camerons oduers. Zijn vader was lang en dun, net zoals Cameron zelf. Hij droeg een zwarte jas over zijn schoduers die hem breder maakte dan hij was en zijn haren waren dezelfde kleur als die van zijn zoon. Hij had een troste en auteraire uitstraling, maar de pretlichtjes in zijn ogen maakte het grootste deel ongedaan.
De vrouw was knap, wat mollig, en welverzorgd. Haar ogen waren even donker als die van cameron, maar haar gezicht was zacht, waar dat van Cameron hard was. Misschien als ze een paar kilo's afviel, dat de gelijkenis beter zichtbaar was. Ze was klein, maar misschien leek dat enkel zo, omdat ze een reus als echtgenoot had. Ze herkende haar zoon direct en een lach brak de sterngheid op haar gezicht.
'Cam!' riep ze, terwijl ze voorzichtig de trein uitstapte.

Zonder nog naar Rose te kunnen kijken, liep hij op zijn ouders af. Hij nam zijn moeders hand en hielp haar naar buiten. Ook naast hem was ze klein, maar ze straalde naar hem. Hij gaf haar een zachte kus op haar wang.
'Fijn u te zien, moeder. U ziet er gewedig uit.'
Hij glimaclhte naar haar en ze maakte een afwijzend gebaartje met haar hand.
'Kleine vleier,' zei ze alchend,' denk maar neit dat je zo makkelijk alles laat vergeten. Als wij slechte dingen krijgen te horen van je professoren... pas dan maar op.'
Cameron glimalchte naar haar.
'Over mij, moeder? Werkelijk, alsof iemand ooits iets slechts over mij zou kunnen zeggen.'
Zijn vader lachte hartelijk en sloeg met een ahnd op zijn zoons schoduer.
'Dat zullen we wel merken. Latenw e hopen dat Snape werkelijk zo gecharmeerd van je is.'
'Oh hij houdt maar neit op. Hij mag me zo graag dat hij me constant in het oog houdt. Hij is zo bezorgd.'
Hij shcudde zijn hoofd en lachte toen zijn vader hem met een arm tegen zich aantrok.
'het zit wel goed vader. Ik zou u nooit te schande maken.'
Zijn vader knikte trots en gaf zijn vrouw een arm. Samen liepen ze weg en Cameron slaakte een opgeluchte zucht, tot zijn moeder zich omdraaide.
'Doe wel iets aan dat haar. het is veel te lang. Geen gezicht.' Met die woorden verdwenen ze.
Cameron starde ze naar en ging emt zijn hand door zijn haren.
'Zijn ze echt zo lang?' vroeg hij, aan niemand in het bijzonder.

[melien]

Haar blik ging toch weer naar Cameron, hij was veel interessanter dan de trein die alleen maar onheil zou brengen. "Alsjeblieft zeg, dat zou er ook nog wel bij kunnen. Niets persoonlijks, maar ik heb zo al genoeg problemen met Sneep." zei ze vrij vrolijk. Alleen al bij de herinnering aan de laatste streek die ze had veroorzaakt in Sneep's les zorgde voor een grijns op haar gezicht.
Het commentaar over het jurkje liet haar toch lichtjes blozen. "Als ze nou niet zo onpraktisch zouden zijn zou ik het zelfs overwegen." zei ze met een glimlach. Je kon er zo weinig mee, met een broek hoefde je niet op te letten of de wind het wel of niet opblies, of hoe je ging zitten. Haar blik ging weer naar de trein die nu wel heel erg onheilspellend dichtbij was. De tegenzin was maar enkele secondes op haar gezicht te lezen, daarna leek ze net de onschuld zelf. Heel even raakte ze nog Cameron's hand aan, maar haar aandacht werd opgeeist door haar vader die ze uit duizenden zou kunnen herkennen.

Het enige wat zij en haar vader overeenkomstig hadden was de kleur van hun ogen. Het straalde er vanaf dat hij behoorlijk autoritair was. Alleen al de manier waarop hij uitstapte en zijn dochter aan keek. De strenge trekken verzachtten echter door de glimlach die tevoorschijn kroop. Altijd netjes in pak, maar de hoed op zijn hoofd verried dat hij toch van zijn werk af kwam. Waarschijnlijk heeft hij een nachtdienst gedraaid.. schoot het door Rose heen terwijl ze naar haar moeder zocht. Maar die was nergens te bekennen. Ergens was het spijtig, maar opluchting was toch wel overheersend.
Rose zette zich in beweging en liep naar haar vader toe. Een lichte omhelzing volgde. "Hallo Papa. Waar heeft u Mama gelaten?" vroeg ze met een glimlach. Vanaf kleins af aan had ze het al vertikt om haar ouders vader en moeder te noemen. Het was altijd papa en mama geweest, en dat vonden haar ouders juist goed. "Met spijt moest ze werken Alexandra." antwoordde hij rustig. Hij bekeek zijn dochter maar zag niets waar hij over kon mopperen. Alleen al bij het horen van die naam had Rose moeite om het schouwspel oprecht te houden. Die naam was niet voor niets een geheim gebleven op Zweinstein. "Ik heb ook niet al te lang de tijd. Een afspraak heb ik staan met een van je leraren, ik zoek je straks wel op." Een kus op haar voorhoofd en haar vader verdween richting kasteel.

Rose had wijselijk haar mond gehouden. Toen haar vader haar echter de rug toekeerde stond haar blik op onweer. Voor de rest had ze elke uiting van emotie echter perfect onder controle. Haar blik viel op Cameron, en meteen fleurde haar humeur weer op. "Je haar is helemaal niet te lang." beantwoordde ze zijn vraag terwijl ze weer naar hem toeliep. Even wierp ze een blik over haar schouder om zeker te gaan dat haar vader niet keek voordat ze hem toch een kus gaf. "Knuffels ja, maar elke andere toon van affectie is ongepast voor in het openbaar." De standaard preek van haar vader galmde weer door haar hoofd. Hij moest eens weten wat ze allemaal achter zijn rug om uitvoerde.

[greenlightning]

Cameron zag zijn ouders met een opgelucht gevoel gaan. Het zou wel weer even duren voor hij de preek zou krijgen. De meerdere preken. V|oor nu was hij ervanaf. Het ging haar alleen om zijn haar... Egens vond hij het vervelend. Hij was trots op zijn haar, maar zijn moeder vond het niks. Dus...
Met een glimalch keek hij naar Rose en vervolgens naar haar vader, die emt grote stappen weg wandelde.
'Ds dat is je vader, Alex? Heel interessant. Je leek net zo blij hem te zien als ik om de mijne te zien. In elk geval, in geloof dat ik het toch maar iets korter laat knippen.' Hij streek emt een hand door zijn haren. Het was inderdaad wat aan de lange kant.

Met een brede grijns trok hij haar tegen zich aan. Er was nu niemand die er iets overt te zeggen had. Hij streelde haar rug en voelde de dunne stof van het jurkje. Hij glimalchte, trots dat ze de zijne was. Het kon hem niet meer schelen wat adneren dachten en wat ze zeiden. Het ging erom dat zij er was. Voor hem.
'Ik geloof dat we geacht zijn om onze oduers te volgen. Misschien meoeten we ze maar gaan volgen? Als mijn vader me moet zoeken heb ik een groot probleem. Ze zullen wel beginnen bij de afdelingshoofden om later met hen naar Perkamentus te gaan. Als we daar eens begonnen?'
Hij had geen zin o mbij zijn ouders te zijn, maar er viel weinig aan te doen. Hij zou hoe dan ook alles meoten odnergaan.

[melien]

Rose verdraaide haar ogen. "Hij is nog steeds net zo'n zwadderaar als dat hij vroeger was." mompelde ze. Het verbaasde haar dat hij niet was veranderd, maar ergens hoorde het toch bij haar vader. Haar blik ging weer even over haar schouder, meteen vond ze haar vader en ergens was ze er toch wel trots op dat hij haar vader was. Ze ging met een hand door zijn haar. "Je laat het hoor. Het is juist leuk zo." zei ze met een glimlach. Niets, maar dan ook echt niets zou ze aan hem veranderen.

Ze sloeg haar armen om hem heen toen hij haar naar zich toe trok. Wat ze zonder hem zou moeten wist ze niet. Eigenlijk moest ze Draconic nog bedanken dat hij zich ermee had bemoeit, maar dat kwam later wel. Hij was nu belangrijker. "Nee, niet mijn vader. Dat betekent dat ik dit ding nog langer aan moet hebben." zei ze alsof het een enorme straf was. Ergens was het dat eigenlijk ook wel. Het was iets te zomerachtig voor een regenachtige morgen en het was sowieso veel te net voor op school. "Het schooluniform staat trouwens wel erg schattig hoor. Ook al is het even wennen." zei ze met een plagende glimlach.

Door het woord afdelingshoofden rinkelde echter wel een klein alarmbelletje in haar hoofd. "Bij nader in zien lijkt het me toch wel een erg goed plan om ze te volgen." voegde ze er plotseling aan toe. Afdelingshoofden betekende Sneep, Sneep betekende een vriendschappelijk gesprek tussen hem en haar vader, wat weer betekende dat haar vader in geuren en kleuren zou horen wat ze wel niet allemaal uitvoerde op school. En dan had je de poppen pas echt aan het dansen.

Rose liet hem los en maakte zich vervolgens los uit zijn armen, maar echt helemaal los laten deed ze niet. Haar hand pakte de zijne, en zachtjes trok ze hem mee. "Maar vertel, waarom ben je zo 'vrolijk ' om je ouders te zien?" vroeg ze ondertussen. Het woord vrolijk kon je amper met meer sarcasme uitspreken.

(zo.. dat is iets beter qua lengte -a-)

[greenlightning]

'Schattig?' Cameron grimaste en keek haar zo ontzet aan dat zijn zelfverzekerde houding een moment lang verdween. Hij snoof en schudde zijn haren uit zijn gezicht, waarna alles weer was zoals het hoorde en haalde zijn shcouders op. 'Nog een reden om dit pakje neit te dragen. Al was het maar om neit zo opvallend een zwad te zijn. Ik kan er neit tegen dat iedereen naar me staart. Ik ben onzichtbaar, altijd geweest, maar nus taart iedereen me aan, met redenen die me niet interesseeren.'
Hij slaakte een zucht en glimalchte naar haar. Hij zoende haar opnieuw zacht, terwijl hij met zijn handen de haren uit haar gezicht streek. vervolgens pakte hij haar hand vast.
'Zullenw e maar eens gaan?'

Hij begon te lopen en dacht ondertussen na hoe hij moest antwoorden. Hij wilde dat ze eht begreep. Ze was tenslotte niet zomaar een meisje en zijn vriendin, maar desondanks anders dan hij gewend was. Uiteindelijk begon hij te praten.
'Voor een Zwad zijn de oduers de aller belangrijkste. Je leeft je familie naam na en doet alles om uit te blinken. Je wil minstends net zo goed zijn als je familie en nog beter, zodat je oduers emt trots over je praten tegenover de andere families. Je doet je best, werkt, knokt en gebruikt alle talenten die je hebt. Ik heb er enkele, maar weinig die mij zullen maken tot wat mijn ouders willen. Althans, wat mijn moeder wil. Ze wil me het lefiste zien als een accountend, of iemand op het ministerie. Daar wil ik nog neit dood gevonden worden.'
Hij zweeg even en keek naar haar, onderzoekend en afwachtend. Hij twifjelde of hij verder moest praten. Er was niemand die hen zou verstaan, maar hoeveel kon hij haar toevertrouwen? veel besloot hij. Hij zuchtte diep en vervolgde: 'Mijn vader wil dat ik een spion wordt van de Heer van het Duister. Mijn grootvader was een van zijn grootste vertrouwelingen.' Stilte. 'Ik moet er niet aan denken.'

[melien]

"Schattig ja. Daar is toch niets ergs aan?" zei Rose schijnheilig. Het feit dat hij er wel vaker schattig uitzag hield ze maar even voor zichzelf. "Ach joh. Het is maar voor een dagje hoor. Dan kun je weer heerlijk in de schaduwen verdwijnen." Het was misschien wel heel lullig, maar ergens vond ze het ook wel grappig. Het was een kant van Cameron die ze niet eens had kunnen bedenken. Als ze niet zelf wist hoe vervelend ouders soms konden zijn had ze het waarschijnlijk anders bekeken, maar wat deed dat er eigenlijk ook toe?
Rose liep rustig met hem mee en luisterde. Het klonk haar erg bekend. Iets te bekend eigenlijk. "Alsjeblieft niet. Zometeen begin je nog echt op mijn vader te lijken ook." zei ze, half-geschrokken over de mededeling van het ministerie. Zachtjes kneep ze in zijn hand. "Zo erg zullen ze toch niet zijn? Ik kan me niet voorstellen dat ze niet trots op je zijn. Het blijven wel je ouders hoor." zei ze in de korte stilte die er was. Ze schrok zichtbaar over de beroepskeuze die zijn vader voor hem wilde maken. Ook al wilde ze het eigenlijk niet. Hoe ze erop moest reageren wist ze al helemaal niet, dus zweeg ze maar. Ergens was het raar, maar tegelijkertijd was het ook wel fijn om te weten dat hij haar met zoiets vertrouwde. Haar blik ging naar de mensen massa - die inmiddels al wat minder dicht was geworden - voor hen.

Inmiddels was James al een stuk gevorderd, waardoor hij in de buurt van Hanna en Michael liep. Eerst herkende hij zijn oude vriend niet, maar toen hij een tweede keer keek wel. "Hey Michael!" zei hij verbaasd. Hij versnelde zijn pas een stukje waardoor hij al gauw bij het tweetal was. "Wat brengt jou hier?" Zijn toon was vriendschappelijk, maar ook terughoudend. Zoals het nou eenmaal hoorde bij een volwassen man.