My parents... {cameron+open}

[greenlightning]

Michael kuchte in zijn hand om een grinnik te verbergen en gaf zijn vriend vervolgens een blik van: no need to rubb it in, maar kon een glimlach niet onderdrukken. Hij gaf zijn vrouw een kus op haar voorhoofd en als ze al onraad rook, dan was ze teveel aan hem gewend om er op te reageren. Ze was daarbij veel te druk bezig emt het onteknnen van eht feit dat haar zoontje lief een vriendinnetje had en keek strak voor zich uit, Michael voortrekkend. Met stagie tred volgde haar echtgenoot. Niet alleen vond hij de realtie gene probleem, hij was er erg gelukkig mee. Als dit geen geldiog excuus was om zijn oude vriend weer vaker te kunnen zien... Hij wierp een blik achter zich en voelde zich inderdaad trots op zijn zoon. Maar dat had hij altijd gedaan.

'Het zou je verbazen wat Snape kan,' antwoordde Cameron luchtig, met een flauw lachje om zijn lippen. 'Hij kan erg hard gillen als je hem met de juiste dingen pakt. Vooral leuk om af en toe een klein geheimpje te laten vallen aan onze geliefde Malfoy. Wie verdenkt er nou een klassenoudste van een gemene streek?' Ditmaal lachte hij werkelijk. Wie in de wereld maakte Draconic nou klassenoudste? Als iemand ervan hield om te klieren en de rust te verstoren, dan was hij het wel. Een stuk opgewekter dan eerst stapte hij naast haar voort en wierp een opgewekte glimalch naar zijn vader toen deze omkeek. Hij keek naar Ros een volgde eht voorbeeld vna zijn vader door haar een kus op haar voorhoofd te geven, hoewel het om een heel andere reden was.

[melien]

James beet op zijn tong om niet in lachen uit te barsten. Het leek toch verdomd veel op de jaren die ze samen op zweinstein hadden gezeten. Alhoewel ze nu allebei een vrouw hadden, en kinderen. En ze waren vooral behoorlijk oud geworden. Vergeleken met toen. Onopgemerkt schudde hij lichtjes zijn hoofd. Het was toch wel grappig om zoiets mee te maken. Daarbij gaf de relatie tussen de twee kinderen hem alleen maar meer excusen om vaker met zijn oude vriend in contact te treden, en daar was hij al lang dankbaar voor.

Dat wat Cameron over Sneep zei werd naar de achtergrond verdrongen door het feit dat hij meldde dat Draconic klassenoudste was. "Wacht even, hij en klassenoudste? Hoe dronken warne die docenten?" vroeg ze zich verbaasd hardop af. Echt goed kende ze Draconic weliswaar niet, maar wel goed genoeg om te weten dat hij absoluut geen klassenoudste materiaal was. Ze liep rustig met Cameron mee, zich inmiddels toch afvragend wat Sneep wel niet allemaal te vertellen zou hebben.

[greenlightning]

Cameron lachte en haalde zijn schouders op.
'Ik heb geen flauw idee. Dat is eits wat zelfs ík niet weet. Ik weet veel, maar ik ben neit helderziend. iK weet wel dat Snape tegen Perkamentus tekeer is gegaan. Iets over het kiezen van een naam en niet voor de persoon... Maar Perkamentus lijkt te geloven dat Drake misschien zijn leven gaat beteren als hij eenmaal klassenoudste is en misschien verantwoordelijker word. Ik weet neit waarom hij dat denkt, maar...'
Hij lachte opnieuw en merkte toen pas op dat ze inmiddels al in de school waren. Vreemd hoeveel dingen er langs hem heen gingen als hij met Rose was. Alsof zijn wereld om haar draaie. Was dat zo? Die vraag was het overdenken waard en hij werd stil, zijn hoofd brekend over die vraag.

Michael kende de weg naar het kantoortje van de leraren precies. Hoe vaka ahd hij heir wel neit gezeten in zijn schooltijd? Vreemd dat Snape hier nu zou zitten. het was allemaal zo lang geleden... Het scheelde dat Snapes kantoortje in de kelder zat en daardoor niet lang lopen was. Al snel kwamen ze er aan en met een enkele blik naar zijn vriend, klopte hij op de deur. het antwoord leit alng op zich wachten en Miochael snoof.
'Je zou bijna denken dat hij met ene vrouw bezig was.' Stilte, gevolgd door ene bulderende lach. 'Hij met een vrouw...' Hij duwde de deur open en stapte binnen, om oog in oog te staan met zijn oude klasgenoot. Zelfs al waren ze van dezelfde afdeling geweest, Michael ahd Snape nooit echt gemogen.
'Snape,' groette hij de professor dan ook kortaf.

[melien]

"Misschien dat ik dat een keer aan hem ga vragen. Als ik op het punt sta school te verlaten dan." zei Rose glimlachend. In haar achterhoofd zweefde alweer de wens dat deze dag voorbij was. Dat haar vader weer weg was en ze alleen kon zijn met Cameron. En vooral dat ze die jurk eindelijk weer uit kon doen. Toen ze haar blik over hun omgeving liet gaan merkte ze verbaasd op dat ze al in de school stonden.
Toen ze bijna voor Sneep's kantoor stonden streek ze even ongemakkelijk over de rok van de jurk. Er waren vele ruimtes op Zweinstein die ze vermeed, maar Sneep's kantoor vermeed ze toch wel het ergste van allemaal. "Moeten we mee naar binnen denk je?" vroeg ze zachtjes aan Cameron.

De opmerking van Micheal zorgde er toch wel voor dat James zijn lach niet in kon houden. "Severus en een vrouw? Kom op, hooguit een hoer.." mompelde hij rustig. Een valse grijns was op zijn gezicht geweest. Hun schooltijd leek ineens weer stukken dichterbij. Sneep was niet voor niets degene geweest die hij binnen zijn eigen afdeling graag te grazen had genomen.
Hij knikte even beleefd naar Sneep voordat hij achter zijn jeugd vriend aan het kantoor binnen stapte. Of dat mocht of niet kon hem eigenlijk vrij weinig schelen.

[greenlightning]

Michael begeleidde zijn vrouw naar een van de stoelen en liet haar daar zitten, al naar Snaope kijkend, die hem met evenveel tegenzin begroette als hij zelf had gedaan. Hij vond het geen probleem dat James hem volgde. Eigenlijk ahd hij niks anders verwacht. In hun schooltijd waren ze onafscheidelijk geweest, dus waarom nu neit?
Hij draaide zich om en trok een wenkbrauw op naar zijn zoon, voor hij zelf ook plaatsnam.
'Dus, Snape, waarvoor dit genoegen?' vroeg hij liefjes, met zijn benen en armen over elkaar geslagen. Snape had net James met een minzaam knikje begroet, en nam plaats achte rzijn bureau. Hij nam de tijd en keek hen een voor een aan.

'Ik kan er ook wel achte rkomen,' antwoordde Cameron haar emet een uitdagend lachje. 'Er is niks dat voor mij verborgen kan blijven als ik eenmaal ergens mijn zinnen op zet.'
Hij hield van dat machtige gevoel. Het gevoel dat hij alles en iedereen de baas was. Zelfs al zou hij het nooit tegen Rose gebruiken, haar laten zien wat hij kon gaf hem een gevoel van mannelijkheid en kon een triomfantelijke blik neit onderdrukken.
Plotseling merkte hij de blik van zijn vader op en hij grimaste. Als hij al ahd gedacht aan dit gesprek te ontkomen, dan wist hij nu zeker van niet.
'Ik in elk geval wel,' zei hij met tegenzin,' maar misschien dat jij nog kan vluchten als je heel hard wegrent en je verstopt.'
Hij grijnsde en liep het kantoortje binnen. Hij hield de deur voor haar open, niet verwachtend dat ze zou wegvluchten. Zo was ze gewoon niet, al zou hij haar geen ongelijk kunnen geven.

[melien]

James trok zich niets aan van Sneep. In tegenstelling tot Micheal en zijn vrouw bleef hij echter wel staan. Rustig leunde hij tegen de muur, met zijn armen over elkaar geslagen. Een flauw glimlachje speelde om zijn lippen. Hij is nog niet veel sneller geworden als vroeger. Even overwoog hij om het hardop te zeggen, maar dat zou hij later wel doen als Sneep buiten gehoorschot was. En de kinderen ook. "Of had je gewoon zin om ons weer te zien?" vroeg hij vriendelijk.

"Weet ik toch." zei Rose glimlachend. Toch bleef ze het af en toe een beetje beangstigend vinden. Niets was meer geheim voor hem. Niet dat zij er echt problemen mee had.
Even keek Rose bedenkelijk. Het klonk wel heel verleidelijk om gewoon weg te wezen, maar het was niet echt een optie. "Wegrennen in een jurk en op deze schoenen? Nou, nee." zei ze lichtjes grinnikend. Ze volgde hem naar binnen, maar keek niet naar Sneep. Rustig liep ze naar een plek achter de volwassenen. Ze beet even zachtjes op haar lip. Toch wel een beetje zenuwachtig. Sneep was nou niet echt de docent die het meest positief over haar was. En de reactie van haar vader wilde ze zeker niet weten.