My parents... {cameron+open}

[greenlightning]

'dat is wel erg,' protesteerde Cameron, zonder poging te doen om de glimalch te verbergen. 'Ik been geen schattige jongen. Ik ben een grizel en een klootzak. Het is neit de bedoeling dat mensen me anders zien dan dat. Dat jij dat doet... vooruit, als eht moet.' Hij glimalchte naar haar. 'Maar laat alsjeblieft anderen neit emrken dat ik een... leive kant heb.'
Hij rilde om dat woord. Hij werd leiver een zak genoemd dan een schatje./ Hij had ene hekel aan alles dat leif was. Behalve dan misschien die kittens. Eigenlijk was hij niet zo slecht als hij zich voordeed, maar ook niet zo leif als hij was als hij bij Rose was. Het deed hem twijfelen over wie hij nou werkelijk was, maar dat waren zorgen voor later.
Hij grinnikte om het schaduw gedeelte.
'Ja natuurlijk verdwijn ik weer. Dan zoek je me, en ben ik verdwenen.' Hij keek voor zich en merkte op dat er drie mensen stonden praten, waaronder zijn oduers. Hij grimaste.
'Zo erg zijn ze ook niet, maar ergens blijven ze... mijn ouders. Ze willen dat ik het geweldig doe. Zelfs al zijn ze trots, zo snel zeggen ze dat niet. Niet dat het geeft. Daar zijn ze ouders voor. Maar geen zorgen. Ik ga ook echt niet op het ministerie werken, net zomin als bij... hem. Ik verzin zelf wel iets. Laat sneep maar kletsen.'
Haar hand in de zijne voelde warm en vertrouwd.


Met een verbaasde blik draaide Michael zich om. Een brede grijns sprong op zijn gezicht.
'Wat krijgen we nou, James! James Jones, ongelovelijk. Na al die jaren!'
Hij stapte op de man af en stak hem zijn hand toe. Zijn ogen straalden opgewekt en drukten volledige verbazing uit. In hun shcooltijd was hij een van Michaels beste vrienden geweest, ondanks dat ze elkaar daarna zelden hadden gesproken.
'Ik ben hier voor mijn zoon. helaas voor mij is hij een intelligente herrieschopper. Wat betekend dat we zowel hier zijn voor zijn cijfers als voor de lijst aan streken.' Hij kon het niet laten om te lachen. Hij was zelf ook neit braaf geweest.
'Herinner je je Hanna nog? Ze is inmiddels mijn vrouw, kun je eht geloven?'
Daarvoor kreeg hij een klap op zijn arm, maar toch glimalchte Hanna naar James.
'Leuk je weer te zien, James.'

[melien]

(*gaat inspi bij elkaar schrapen* echt lang zal de post niet worden... sorry.. )

"Dat is helemaal niet erg. Het kan me niet schelen wat andere mensen denken je blijft gewoon schattig." zei Rose met een palgende glimlach. "En ja, ik zal het voor me houden." voegde ze er toch maar wel nog aan toe. Het was raar dat zij een heel andere Cameron zag dan de rest, maar ergens was het toch ook wel weer vertrouwd.
Even dacht ze erover na. Wat als ze hem nou gewoon niet kon vinden? "Nee hoor. Ik ga je niet zoeken. Of ik vind je, of jij vindt mij. Zo groot is de school ten slotte niet." Haar aandacht werd echter even afgeleid door de grimas die op zijn gezicht verscheen. Verbaasd volgde ze zijn blik.
Haar vader herkende ze meteen, maar daar kon Cameron onmogelijk zo op reageren. Wat betekende dat.. Of het verbazing of shock was wist ze zelf niet, maar ze bleef wel staan. "Je gaat me toch niet vertellen dat het jouw ouders zijn die met mijn vader staan te praten hè?" vroeg ze voorzichtig, alhoewel ze het antwoord eigenlijk al wist.

James pakte de hand aan van zijn oude vriend en schudde deze. Hij was niet minder verbaasd maar liet het niet merken. "Tja, daar heb je nu eenmaal kinderen voor. Daarmee ze daar verder kunnen gaan waar je zelf bent gestopt in je schooltijd." zei hij met een grijns over het verhaal van Cameron. Alhoewel hij niet wist over wie het ging.
"Natuurlijk herinner ik me Hanna nog." James schonk Hanna een vriendelijke glimlach. De meesten herinnerde hij zich nog. Alhoewel het te betwijfelen viel of hij dat zou toegeven en of hij ze zou herkennen.
"Heb je het dan toch gedaan? Haar onder mijn neus wegstelen?" grapte hij tegen Micheal. Niet dat hij het meende, hij kende Hanna niet zo heel goed. En hij was veel te blij met zijn eigen keuze. Maar het was altijd leuk om mensen proberen op te fokken, op wat voor manier dan ook.

[greenlightning]

'Dan kan ikl ermee leven,' besloot Cameron emt een glimalch. Eigenlijk ahd hij ook weinig keus. Hij wist inmiddels dat hij weinig kon zonder zijn geleifde Rose, dus moest hij het maar accfepteren. Hij deed eht, en zelfs van ahrte. Als het maar om haar ging en niemand anders.
Hij lachte enkel om haar antwoord over de school en elkaar vinden, want hij trok een wenkbrauw op naar Rose. Waarom was hij dat vergeten? Waarom...
'Oh ja, onze vaders waren schoolvrienden,' antwoordde Cameron, zich het plotseling weer herinenrend uit de verhalen van vroeger, zich weer de reden van zijn interesse in Rose herinenred. Dit was... buitengewoon bijzonder.
Hij schraapte zijn keel zacht en vroeg haar zacht.
'Ontwijken we ze... of gaan we de confrontatie aan?'

Michael lachte.
'Je mocht haar hebben van mij in die tijd, maar onze uders vonden een verbond tussen onze families nodig. Dus natuurlijk zat ik eraan vast.' Dat kostte hem een schop tegen zijn kuit, waar zijn adem inhield om geen geluid te maken, om vervolgens leifjes naar zijn vrouw te kijken, die even leifjes terug keek.
'Maar ik ben zielsveel van haar gaan houden en zou haar voor neimand ter wereld ruilen.'
Hannah knikte tevreden en lachte naar James.
'Ik wist altijd wel dat je een oogje op me had,' zei ze met ene knipoog en glimalchte. 'nee, maar het was een vreemde gewaarwording. Trouwen emt een man die je veracht.' Ditmaal krege zij ene boze blik van Michael en ze zuchte gelukzalig. 'Bijna als in die goede oude tijd, neitwaar?'

[melien]

Rose keek Cameron aan met een mengeling van ontzetting, verbazing en verwarring. "Hoezo weet jij dat nou weer wel en ik niet? Dit is..." Ze kon haar zin niet eens afmaken. Ze wist niet hoe ze haar zin af moest maken. Dus deed ze het ook maar gewoon niet. Hoezo had ze dat niet geweten? Echt lang erover piekeren had ze echter geen zin in. Cameron's vraag ging eerst langs haar heen, maar uiteindelijk drong deze toch nog tot haar door.
"Nu is even goed als wanneer dan ook denk ik zo. Echt veel kan er niet fout gaan. Het zijn schoolvrienden, dus..." beantwoordde ze zijn vraag. Op een reactie wachtte ze niet, al helemaal niet toen ze min of meer aan het idee gewend was. Een geheimzinnige glimlach kwam op haar gezicht te voorschijn. Misschien was er toch nog een manier om deze dag te overleven, een manier om de hele dag samen te zijn met Cameron.

"Ergens wel ja. Maar geen zorgen Micheal, je mag haar hebben." zei James met een flauwe grijns. Het was goed om weer een keer met oude schoolkameraden te praten. Ookal was het maar over iets onbenulligs. Het deed er ten slotte niet echt toe. Ze waren op Zweinstein, daar was sowieso alles heel anders dan in de buiten wereld.
"Jullie passen bij elkaar voor zover ik kan beoordelen. Maar vertel, wat heeft jullie de laatste tijd bezig gehouden?" vroeg hij vriendelijk. Micheal had hij al veel te lang niet meer gesproken. Ook al gaf hij het nooit echt snel toe, hij miste zijn school tijd af en toe toch wel. "En dan bedoel ik naast het aanhoren van wat je zoon allemaal heeft uitgevoerd." voegde hij na even na te denken er nog aan toe. Ergens was hij toch wel benieuwd naar de zoon van Micheal, maar dat zou vast nog wel een keer komen.

[greenlightning]

Micahel schudde zuchtend zijn hoofd.
'Eigenlijk is mijn zoon wel de grootste zorg momenteel. Je weet waarschijnlijk nog niks van... de andere af?' Hij keek zijn vriend voor een moment aan en herinnerde zich dat hij die toch al twintig jaar neit meer gezien ahd. Het was onmogelijk dat deze er eits van wist. Met tegenzin brak hij het onderwerp aan, waar hij zo zelden over sprak.
'Bij de beboorte van mijn zoon... Of laat ik het anders zeggen. Mijn vrouwe, was zwanger van een tweeling. de eerste die kwam, was dood. Of die halverwege was gestorven, of vlak voor de geboorte weten we niet. dat was eigenlijk ook maar een bijzaak. Toen de tweede springlevend bleek te zijn,. werd hij alles in ons leven. Om mijn vrowue te sparen, hebben we ook geen andere kinderen genomen.'
ZIjn blik gleed over Hannah, die zuich sterk hield, al was haar ahrt gebroken, ij dit nieuws. Micahel richtte zich weer tot James.
'O die reden is zijn leven alles voor ons. Nog steeds. we zijn bezig met zijn toekomst,hoewel hij er een zooitje van maakt. Of lijkt te maken. Buiten dat de normale bezigheden. Mijn werk als verkoper in mijn eigen boekenwinkel slokt al mijn tijd op. Je zou er eens meoten komen. neem van mij aan, het zijn geen boeken over dagelijkse zaken en ook geen exemplaren die je snel te pakken krijgt. Ze zijn uniek. Stuk voor stuk, op de kopien na die ik thuis heb uiteraard.'
Hij glimalchte samenzweerderig naar James. Hij was nooit zo emt de regels geweest en het was ook echt eits voor hem om boeken als uniek te verkopen, terwijl hij zelf exemplaren thuis had.

Cameron knikte dus maar en begon richting zijn ouders te lopen. Op dat moment leit hij toch echt Rose' hand los, niet omdat hij zich schaamde, maar om de man een hand te kunnen geven.
'Vader, meoder, vind u het gepast om mijn waarde docent te laten wachten?' Vroeg cameron beleefd met ene zweem van een alchje in zijn stem. Michael draaide zich verbasad om en sloeg met een hand op de schouder van zijn zoon.
'Een waar woord. Maar ik neem aan dat we hem toch moeten tonen waar je gebrek aan respect vandaan komt, of neit?' Om die grap kreeg hij nog ene klap van zijn vrouw, en terwijl die twee blikken toewierp, maakte Cameron een beleed knikje naar Rose' vader.
'james Jones neem ik aan? Gunt u mij het genoegen om mij voor te stellen nu mijn geeerde ouders het te druk hebben. cameron Liés.'
Hij stak zijn ahdn uit, een klein stuk, om neit voorbarig over te komen, zoals hem was geleerd.

[melien]

James' mond viel bijna letterlijk open. "Ow, dat spijt me heel erg." zei hij toen hij het nieuws over de tweeling vernam. "We moeten vaker praten. Zo blijft nieuws van 20 jaar lang opgestapeld totdat we elkaar toevallig tegenkomen." voegde hij er nog aan toe.
Met het verhaal over de boekwinkel was zijn volle interesse echter gewekt. Niet als degene die op het ministerie werkte en onderzoek naar bepaalde dingen deed, maar gewoon als een zwadderaar die altijd nieuwsgierig was naar dingen die verboden waren. "Waar is die boekenwinkel van je dan? Ik zou maar al te graag een keertje een kijkje nemen tussen die boeken." Hij wilde er nog wel iets aan toe voegen, maar dat kon niet echt door Cameron.
Hij schudde zijn hand. "Ja, dat ben ik inderdaad." zei hij lichtelijk verbaasd.
Zijn blik ging terug naar Micheal. "Je zoon neem ik aan?" vroeg hij met een vriendelijke glimlach. Pas toen viel zijn blik op Rose. "Aah, Alexandra. Daar ben je." zei hij met een brede grijns tegen zijn dochter. "Wat is het toch weer toevallig dat onze kinderen er op hetzelfde moment bij komen. Micheal, Hannah, dit is mijn dochter Alexandra Rose."

Rose liep rustig mee met Cameron, ook al was er ook wel ergens zenuwachtig. Dat hij haar hand los liet was ergens niet echt fijn, maar ze liet het niet merken. Stilletjes bleef ze een stukje achter hem staan, stiekem hopend dat haar vader haar niet direct zou opmerken. Fout gedacht. Haar vader merkte haar niet alleen op, hij moest haar ook nog eens bij de naam noemen die ze niet kon uitstaan. Heel even vloog er een schaduw over haar gezicht, maar dat was ook het enige dat er was te zien over het feit dat ze het niet uit kon staan als haar vader haar zo noemde.
"Hallo papa." zei ze met een glimlach waaraan je bijna zag dat hij geforceerd was. Ze gaf haar vader een kus op zijn wang voordat ze vriendelijk glimlachtte naar Cameron's ouders. Het voelde raar om niet haarzelf te zijn, maar ze wist hoe erg haar vader gesteld was op manieren, dus liet ze het er maar bij.

[greenlightning]

Cameron knikte opnieuw naar James en kon eht niet helpen om te glimalchen toen hij zijn dochter voorstelde. Het was zo vreemd om Rose te zien als de dochter van iemand... in plaats van gewoon zijn vriendin. Hij glimalchte naar zijn ouders, toen ook zijn meoder zich naar Rose toe boog en haar hand uitstak.
'Fijn je te ontmeoten Alexandra,' zei ze, nog steeds een boze blik werpend op haar echtgenote, die ehtzelfde zei en ook de hand van Rose schudde.
Cameron grinnikte en stak zijn ene hand in zijn zak, voor hij de hand van Rose nam. in eerste instantie leek eht alsof jhij die wilde schudden, behalve dat hij de hand niet losliet.
'Vader, mag ik u haar opnieuw voorstellen? Dit is Alex, mijn vriendin.'
Hij moest werkelijk zijn lachen inhouden toen de mond van zij vader openviel.
'Je.. wat?'

Hanna en Micahel staarde hun zoon aan,. lang en verbijsterd, voor ze opnieuw naar Rose keken, keurend en verward, vervolgens terug naar Cameron en uiteindelijk naar James. Cameron kon zijn lol neit op, ondanks dat hij zijn gezicht in plooi hield.
Verrassing, dacht hij en opnieuw moest hij moeite doen om zijn lachen in te houden. Hij verstrengelde langzaam zijn vingers met die van Rose en glimalchte vervolgens kalm naar James.
'Met... uw toestemming uiteraard. Ondanks dat eht slechts een relatie is, waardoor ik het u nu pas vraag. Mocht het ooit ergens op uitlopen '-hij voelde zijn hart sneller slaan bij die gedachte, en hem vervolgens verkillen bij de gedachte aan eht snellere kloppen. Wilde hij dat werkelijk?- 'Dan bent u de eerste die eht weet.'
Hij vergat zijn beleefdheid geen moment uit het oog, maar weigerde om Rose' hand los te laten.

[melien]

James' mond viel nu letterlijk open. Hij keek vragend van zijn dochter naar Cameron en weer terug. Hij kon amper geloven wat hij hoorde. "Wacht even. Je eerste vriendje en ik hoor het pas als ik naar Zweinstein kom?" vroeg hij verbaasd, en lichtelijk verontwaardigd aan Alexandra. De woorden van Cameron hoorde hij wel, maar registreren deed hij ze niet echt. Pas toen hij deze weer aan keek knikte hij. "Als ik je vader mag geloven lijk je op hem. Dus ja, mijn toestemming heb je." zei hij vriendelijk.
Het enige erge aan de hele situatie was dat hij het nog niet had geweten, maar aangezien Cameron's ouders net zo min schenen te weten was hij toch ergens een beetje gerustgesteld. Dat betekende dat het nog niet zo heel lang was, of had hij het mis wat dat betrof? "Geen toeval dus." merkte hij uiteindelijk weer op.

Rose bleef braaf glimlachen. Haar ogen deden echter pas echt mee toen ze Cameron's hand weer voelde. Eigenlijk wilde ze iets tegen haar vader vertellen, maar als ze dat zou doen zou ze waarschijnlijk in lachen uitbarsten. En haar vaders reactie weerhield haar ervan om een reactie te geven, en om te moeten lachen.
"Ja papa, en ik had het wel verteld. Alleen wilde ik daarmee wachten totdat ik het u persoonlijk kon vertellen." Het was een ijskoude leugen die ze hem op zijn mouw spelde, maar dat deed er niet toe. Hij zag haar nog steeds als zijn brave kleine meisje dat absoluut niets uitspookte met jongens. Ze was al meerdere keren veel verder gegaan dan haar vader ook maar zou vermoeden. En dat hield ze ook graag zo. Voorlopig tenminste. Ze hoopte maar dat niet Cameron degene zou zijn die dit de wereld uit zou helpen.

[greenlightning]

Cameron glimalchte even en haalde licht zijn schouders op.
'Enigzins wel. Ik moet toegeven dat toen ik haar naam ontdekte en ook haar familie, ik wel benieuwd was naar wie zij was. Als de dochter van de schoolvriend van mijn vader in mijn jaar zat, moest ik daar toch achte rzien te komen. Ik had nooit verwacht dat ze zo.... Ik hoop dat ik mijn gevoelens niet in woorden hoef vorm te geven. Ik ben gene beste spreker.'
Hij glimalchte naar James. Het was voor een dele een leugen. Hij was geweldig emt woorden, maar hij zou met het woordenboek nog neit de juiste woorden kunnen vinden om te beschrijven wat hij von dvan Rose. Daarvoor was ze te... te...
Hij gaf het op, zelfs in zijn hoofd en glimalchte naar Rose, voor hij de blik van zijn oduers ving. Deze deden hem werkelijk een sprongetje naar achter maken. Ze staarde hem zo doordirngend aan dat hij van zijn stuk was gebracht, iets wat hem zelden voorkwam.
'Moeder... vader?' vroeg hij langzaam, niet wetend hoe te reageren.
Hanna keek hem aan en schudde haar hoofd, teriwjl ze snikkend vroeg: 'Waarom wist ik dit neit? mijn jocxhie heeft een vriendin.. en hij verteld het me niet?'
Ze trok Michaels arm strak tegen zich aan, als om zich te beschermen tegen het wrede dat haar zoon haar had aangedaan. deze starade haar aan en stak afwerend zijn handen o[p.
'Het spijt me, meoder. Maar zo zit het niet. Het was.. ingewikkeld. Het lag.. allemaal wat... ze is geen Zwad, begrijpt u? Dat maakte alles was moeilijker. Ik wist niet zeker hoe u zou reageren. Ik was vergeten wie zij was...'
Hanna riep iets naar hem, maar was overmand door emoties en er kwam niks verstaanbaars uit. Ze verstopte zich in de mouw van haar echtgenoot die hem zo kwaad aankeek dat Cameron abrupt zijn mond sloot. Even bleef het stil.
'Dacht je werkelijk, dat als jij gelukkig bent emt ene meisje, dat eht ons uitmaakt wie of wat zij is? Al was ze een dreuzel.'
Hij schudde zijn hoofd en draaide zich weg. Cameron staarde ze een moment aan en voelde zijn hart breken. Soms vergat hij, in zijn dwarse en puberale buien.. dat hij alles was wat zijn ouders hadden en ooit zouden bezitten. Soms vergat hij zijn waarde voor hen, omdat hij druk bezig was met de levens van adneren.
'Vergeef me, vader. Moeder... ik zat fout. Bij deze... ik ga nu bijna twee maanden met Ales en ben zielsgelukkig emt haar.' Hij glimaclhte licht en toen de oduers zich omdraaiden, werd die beantwoord.

Micahel draaide zich om naar James, als om zich te verontschuldigen.
'Als je een moment hebt... zou ik het je graag uitleggen.' Hij knikte naar ene rudtig plekje, waar Cameron en Rose, maar vooral zijn vrouw het niet kon horen.

[melien]

(verwacht geen lange post)

Rose fronste lichtjes bij Cameron's woorden. Sinds wanneer was hij niet goed met woorden? Voor zover zij wist kon hij woorden omdraaien als de beste. Maar toch moest ze glimlachen dat hij geen woorden wist in dit geval. Of ze in ieder geval niet uitsprak. Daar was hij tenslotte Cameron voor. Toch?
Ze vond haar vaders reactie al overdreven, maar door de reactie van Cameron's ouders schrok ze toch wel. Ze had iets gemist. Maar wat? Waarom reageerden ze er zo heftig op? Haar blik ging naar Cameron. Ookal zag je het niet echt (?) moest het hem wel behoorlijk raken. Ze raakte lichtjes zijn arm aan, de blik van haar vader maar even vergetend. De reactie was waarschijnlijk heel anders dan dat Cameron had verwacht of zien aankomen. Het was sowieso al raar geweest om hem zo te zien.
Pas toen er glimlachen waren gekomen van allemaal vestigde ze haar aandacht weer op haar vader. Wiens aandacht inmiddels op iets heel anders gericht was. Waarschijnlijk maar goed ook.
Onmerkbaar verdraaide ze haar ogen. Het liefste zou ze verdwijnen en in de leerlingenkamer weer te voorschijn komen. Wedden dat ik vanavond blaren heb? Weer betrapte ze zich erop dat ze maar ergens heel anders aan ging denken als ze niet wist wat te doen. Soms was dat toch behoorlijk vervelend.

James keek even licht verbaasd naar Hannah en Micheal, maar hij begreep het wel. Het was hun enige zoon. Ze hadden al het recht op zo'n reactie. Hij hield zijn mond erover en wachtte totdat Micheal zich weer tot hem richtte. "Graag." zei hij met een vriendschappelijke grijns.