My parents... {cameron+open}

[greenlightning]

Cameron hielp zijn moeder op een bankje, waar ze hem een klap op zijn arm gaf, voor ze zacht begon te huilen. Cameron zat naast haar geknield en wierp een, voor zijn ouders onmzichtbare, wanhopige en en verontschuldigende blik op Rose. Hij kon niks zeggen op dat moment. Hij moest bij haar blijven. althans, zolang ze huilde.

Micahel keek om zich heen, al stond hij nog erg dicht bij Rose in de buurt. Hij verwachtte niet dat ze hem zou horen, maar daarin onderschatte hij wel meer mensen. Hij wachtte tot James bij hem was en liet zijn blik zakken voor een moment.
'Mijn excuses, James, voor de reactie van mijn vrouw en mij, maar... er is iets wat je niet van mijn zoon weet. Iet waar ik je eerder voor in vertrowuen wilde nemen, maar neit kon.'
Hij zweeg een moment en keek zijn oude vriend aan.
'Er is iets fout gegaan bij de geboorte, aosl ik vertelde, maar het is iets ingewikkelder dan dat. Mijn dode zoon.. bezat een virus. Een virus dat hem zodanig had aangestast, dat hij zelfs de geboorte neit overleefde. Dat zelfde virus heeft mijn vrouw aangetatst waardoor ze.. onvruchtbaar is. Er is geen magie die dat ongedaan kan maken. De helers vertelde ons... dat ook onze levende zoon, waarshcijnlijk zijn tiende jaar neit zou halen. Wij hebben al die jaren in angst geleefd. Hij... een vreemd kind. Hij speelde altijd alleen en sprak tegen zichzelf. Eert alsof hij tegen zichzelf sprak, maar later noemde hij zelfs de naam van zijn overleden broer. Het was alsof hij geloofde dat Dennis nog bestond. dat hij.. werkelijk contact met hem had. We vreesden dat dat waanbeelden waren en bereidden ons elke dag voor o pzijn dood. Elke dag dat wwe hem in bed stopten, hieven de de muur op, voor eht geval hij niet meer wakker zou worden.'
Hij zweeg even en voelde zich bijna weer als toen. Zijn enige kind.. het enige kind dat hij ooit zou bezitten... Die elke dag dood zou kunnen zijn.
'Maar hij bleef leven. Hij was koppig en vervelend. Hij leek in de war en was onbehandelbaar. Maar het stopte Toen hij oduer werd, en interesse kreeg in lezen, kwam hij bij ons terug. Hij was toen twaalf. ik nam hem elke dag mee in mijn winkel. Hij bleek een grote intelligentie te bezitten en een fotografies geheugen. Hij kan zich alles nog herinenren dat hij ooit heeft gelzen. Hij wilde alles weten, vroeger al en we hebben eht altijd gestimuleerd. Het enige punt was...'
Hij slaakte ene diepe zucht en glimalchte naar zijn vriend.
'De helers vertelden mij, dat hij veilig was. Hij was nu zo oud, dat hij onmogelijk nog kon overlijden aan die ziekte. Vanf dat moment, vrees ik erger voor zijn leven dan daarvoor. Ze hadden eht eerst mis, wat als ze dat nu weer hebben?'
Hij lachte, een wanhopige lach, van ene man die bang was alles te verliezen dat hem dierbaar was.
'Daarom.. als er5 iets is dat hij me neit verteld, schiet ik in de sters. Het is alsof... ik als enige erachter zou komen als hij toch ziek blijkt te zijn. dat ik nooit.. .afshceid zou kunnen nemen, zogezegd.'
Hij zweeg. Hij was het kwijt en het voelde alwof er een alst van zijn schouders af was, maar tegelijkertijd, alsof er een diepe wond ehropend was, etterend van de ontsteking.

Eindelijk was Hanna gekalmeerd. Ze haalde diep adem en seinde Cameron dat hij maar even weg moest gaan, alsof ze even de ruimte nodig ahd. Cameron gaf een kus op haar ahnd ens tond op, voor hij naar Rose toestapte. Hij zuchtte diep en stak zijn ahnden in zijn zakken.
'Sorry hiervoor. Ze zijn.. nogal appart af en toe. Ze...' Hij wilde het uitleggen, maar toen sloeg hijcdicht. Hier sprak hij neit over, net zomin als over zijn tweelingbroer. Zelfs niet tegen Rose.

[melien]

Rose wist niet wat ze moest doen. Cameron was duidelijk met zijn moeder bezig en haar vader was met Cameron's vader bezig. Haar blik ging naar haar schoenen. Ookal wilde ze eigenlijk niet meeluisteren, het ging vanzelf. De woorden van Micheal ving ze op. In eerste instantie probeerde ze er gewoon niet naar te luisteren, maar bij gebrek aan iets beters te doen deed ze het toch. Wat ze hoorde vervulde haar echter met kou. Plotseling begreep ze de reactie. En vooral ook de bezorgdheid.
Haar blik ging naar Cameron. Waarom wist ze dit niet? Opnieuw beheerste verwarring haar. Dit keer om een andere reden dan daarnet. Zo goed als ging probeerde ze het niet te laten merken. Cameron had er vast wel een reden voor gehad om het niet te vertellen. Toch?
Toen Cameron weer voor haar stond en iets zei werd ze pas uit haar gedachten gehaald. "Ik weet het." zei ze zachtjes. Of hij er blij mee zou zijn of niet, daar kon ze niets aan veranderen. Ze vertikte het om te liegen. En trouwens, je kon het ook nog anders opvatten. Ze sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een knuffel.

James liep achter Micheal aan. Niet wetend wat er nu zou komen. Gedurende het verhaal vorderde werd er ook ontzetting zichtbaar op zijn gezicht. Het was een best wel heftig verhaal. En daarmee was ook meteen de reactie verklaart. Eigenlijk was het niets dan logisch als je het allemaal bij elkaar op telde. "Dat is..." begon hij. Ondertussen probeerde hij de goede woorden te vinden, maar die leken onvindbaar, of gewoon weg niet te bestaan. "..erg. Geen wonder dat jullie dan zo reageren." maakte hij zijn zin af. De tweede zin mompelde hij eerder.

(sorry inspiloosheid.... ik heb niet echt een idee hoe die twee hierop moeten reageren )

[greenlightning]

Dit was een van de zeldzame momenten, dat Cameron neit wist waar eht over ging. Hij beantwoordde haar knuffel maar, dankbaar voor eht gebaar van leifde, waar hij zichzelf vor kon zijn. Het voelde bij zijn ouders.. altijd aslof hij iemand anders moest zijn. Iemand... die hun waar dwas en eht ergerde hem. Ondanks dat hijh het uit leifde deed... was het zo vermoeiend. Over Rose' schouder zag hij zijn vader staan en hij glimalchte licht en zijn vader beantwoordde die.
'Waar zouden ze eht over gehad hebben?' vreog Cameron zich hardop af. Hij had geen spionnen bij zijn ouders. Dat was hem al van kinds af aan afgeleerd. Hij had zo'n erge straf gekregen, dat hij zijn nieuwsgierigheid had ingebonden en wachtte tot zijn ouders hem zelf dingen vertelden.
Zacht kuste hij de harennvan Rose en was dankbaar voor wie ze was en vooral.. dat hij naar haar toe was gestapt, die ene dag.

Michael verwachtte geen rgote woorden van zijn vriend, hij wist dat deze hem begreep. Zacht schudde hij zijn hoofd.
'De hel die we doormaakten is onbeschrijvelijk. Ergens.. vind ik het bijzonder dat onze kidneren ons weer bij elkaar hebben gebracht. Vooral, aangezien mijn zoon er neit ahd kunnen zijn. Misschien is een teken dat we onze vriendshcsap moeten hervatten.'
Hij glimalchte,m het onderwerp afsluitend. Zware verhalen waren nu klaar. Het was tijd voor opgewekte gesprekken.. tot hij bij Snape aan zou komen. Hij moest er neit aan denken. Als hij iets niet aankon, dan waren eht slechte woorden over zijn zoonlief.

[melien]

Rose slikte moeizaam bij de vraag van Cameron. Ze wist het, maar of het slim was om het toe te geven? Zijn reactie kon ze niet inschatten, en dat maakte haar onzeker. "Over jou.." mompelde ze. Het was hard genoeg voor Cameron om te horen. Eerst had ze er nog iets bij willen zeggen, maar dat liet ze achterwege. Het waren haar zaken niet.
Ze liet hem los, nou ja, min of meer. En keek hem aan. Zachtjes streek ze zijn haar uit zijn gezicht. "Gaat het weer een beetje met je moeder?" vroeg ze terwijl ze een blik langs hem heen wierp. Ze wilde niets liever dan van onderwerp veranderen, maar ze kon niet bedenken hoe. Sowieso ging het denken om de een of andere reden vrij moeilijk. Het denken over iets anders in ieder geval.

"Dat lijkt me een erg goed idee. En echt toeval kan het niet zijn dat juist onze kinderen iets met elkaar hebben." zei hij. James' toon was eerder luchtig. Het verhaal had hem wel degelijk laten schrikken, maar hij liet niets merken. Daar was het het verkeerde tijdstip en de verkeerde plaats voor. Misschien dat ze er ooit nog een keer op terug zouden komen, maar dat zou hij dan nog wel merken. Voor als nog was het onderwerp afgesloten. Duidelijker had het gedrag van zijn vriend niet voor hem kunnen zijn.

[greenlightning]

Cameron ekek haar verbasd aan en schudde onbegrijpend zijn hoofd.
'Wat over mij? Dat ik je lief vind?' Hij maakte er maar ene ahlf grapje van, want hij hiedl er neit van om in het syiter te tasten., hij wilde het begrijpen en hoopte dat ze het zou uitleggen.
Hij draiade zich om nar zijn moeder en knikte licht.
'Dat denk ik wel. Het komt altijd wel goed met har. Het is... meer dat ze eht gewoon heel zwaar heeft. vanwege... ' Hij wilde eht haar vertellen. Maar het was zoveel. Zoveel te vertellen, zo weinig woorden... Hij geloofde neit dat er woorden waren om het uit te leggen. Althans, niet zijn aknt van het verhaal, want hoe zijn vader het ook had ervaren, voor Cameron was het nog tientallen malen erger geweest. Hij zou nooit kunnen omschrijven waarom het voelde, alsof zijn tweeling broer altijd naast hem ahd geleefd, als een soort van geest. Hij wist zelfs hgoe die eruit zag. Maar niemand die hem zag. Alleen hij.

Micahel lachte, wat vreugdeloos, maar wel gemeend.
'Dat denk ik ook. Maar het zou me niks verbazen als mijn zoojn dit alles in scenen heeft gezet, geowon om ons te paaien.' Hij glimlachte naar zijn vriend. 'Nee, ik denk dat Cameron eindelijk ene meisje heeft gevonden voor wie hij echt gevoelens heeft. ik heb hem al in geen jaren over een relatie gehoord. Altijd maar alleen... Maar je hebt een pachtige dochter. En als Cameron op ene emsije valt, moet ze ook een sterk innerlijk hebben. Zit ze ook bij onze afdeling?'
Ze zaten al gene ajren meer op school, maar Zwaderich zou altijd hun afdeling blijven. Daar waren ze gaan elven en groeien. dat was wie ze waren geworden.

[melien]

Rose schudde haar hoofd. "Nee. Ze hadden het over jou." zei ze met een kleine glimlach. Ze had het liever gehad dat ze het niet had gehoord, maar die optie was er niet meer. Er viel niets aan te veranderen. "Over.. wat er is gebeurd." zei ze er bijna nog zachter achteraan. Zeggen dat ze het niet had gehoord was onzinnig.
Opnieuw keek ze naar zijn moeder. Hij moest wel gelijk hebben. Het was tenslotte zijn moeder. "Gelukkig maar." zei ze. Het was verbazingwekkend hoe erg de sfeer ineens kon veranderen. En er was amper iets voor nodig. Toch wel raar.

James stond nog steeds met zijn mond vol tanden, maar toen Micheal over Rose begon kon hij niet anders dan trots zijn. Ook al toonde hij dit niet altijd. "Nee, helaas niet. Ze heeft voor de middenweg gekozen tussen onze afdeling en die van haar moeder." zei hij. Zijn woorden mochten dan wel zeggen dat hij het spijtig vond, maar niets was minder waar. Hij gaf niet echt iets meer om afdelingen. Al helemaal niet als het op zijn dochter aankwam.

[greenlightning]

'Maar wat dan over mij?' Hoe meer Rose eromhene draaide, hoe nieuwsgieriger hij werd. Als hij had geweten wat ze wist, had hij er niet naar gevraagd. Eigenlijk had hij haar neit meer in de ogen kunnen kijken. Hij zou weg zijn gerend, gevlucht, als hij het op dat moment had geweten.
Maar hij had geen idee. Zijn vader sprak zovaak over hem, zeker als het met vrienden was, en oude vrienden al helemaal. Om te klagen, of juist omdat hij trots was... dat verschilde ook per persoon en per gelegenheid. Hij had nooit verwacht dat zijn vader over dit soort zaken sprak. Dit was eits wat maar een aantal mensen wisten en slechts een enkeling had het uit Camerons mond ghehoord. Maar hij wist het niet en wachtte af op het antwoord.

Michael lachte.
'Een kind van haar ouders dus. Nee maak jezelf maar geen verwijten. Trouwens, als ze neit bij Griffoendor zit, dan zal het wel goedkomen. Ik ben van Cam eigenlijk niet anders gewend dan dat hij et Huffelpuffers thuis komt. Ik weet niet wat hij tegen meisjes uit zijn eigen afdelig heeft, maar ik heb hem er nog nooit over gehoord. Vreemd eigenlijk. Maar jij beslot tenslotte ook om het maar buiten je eigen afdeling te zoeken.'
Hij had niet geweten dat het Huffelpuff was, maar ging er bij voorbaat maar vanuit dat eht zo was. Hij kende zijn zoon tenslotte.

[melien]

Rose beet op haar lip. Echt vertellen wilde ze het niet. Hij had er vast wel een reden voor gehad dat hij het haar niet had verteld. Misschien moest ze het maar gewoon vergeten. Of op zijn minst doen alsof ze het niet wist. Ze keek hem niet aan, niet totdat ze had besloten het gewoon niet te vertellen. Toen ze hem weer aankeek had ze een vrolijke glimlach tevoorschijn getoverd. "Niks bijzonders. Gewoon dat hij trots op je is." zei ze vrolijk. Als er iemand was die door haar leugen heen kon prikken was het Cameron wel, maar toegeven dat ze het wist kon ze niet. Het voelde alsof ze op een geheim was gestoten waar ze nooit op had mogen stuiten. En in tegenstelling tot sommige mensen hield ze haar mond dan maar gewoon dicht.
"Oh trouwens. Als je de volgende keer zoiets weet als dat onze ouders bevriend zijn.. waarschuw me alsjeblieft even." zei ze alsof er helemaal niks aan de hand was. Voor vandaag had ze wel weer genoeg verrassingen gehad.

James moest toch wel grinniken. "Ik maak me pas verwijten als ze het brave meisje is dat nooit ook maar een enkele regel breekt. Dat is namelijk wel het laatste wat ze van haar moeder of mij kan hebben gekregen." zei hij, alles behalve serieus. Zijn blik ging even naar Cameron en Rose. "MAar goed, misschien moeten we maar even doorlopen aangezien de docenten niet eeuwig zullen wachten denk ik." zei hij met een lichte zucht.

[greenlightning]

Cameron knikte, al geloofde hij niks van haar woorden. Hij zag dat ze wist dat hij haar neit zou geloven en toch vertelde ze leiver een slappe leugen dan hem de waarheid te vertellen. Hij kon doorvragen en eht uit haar trekken, hij kon zijn talenten gebruiken om erachter te komen... maar op dat moment vertrouwde hij haar. Hij vertrouwde op haar dat ze hem emt een redne niks vertelde en op dat moment besloot hij dat hij het ook absoluut neit wilde weten. Een vlaag van paniek golfde door zijn lichaam en liet zijn nekhaartjes rijzen. Toch glimlachte hij licht.
'Dat is nou wel weer goed om te horen. Hopen dat Snape daar geen verandering in gaat brengen. Volgens mij willen ze gaan.' Zijn blik gleed over de twee mannen en zijn vingers haakten zich blind in de hare. Vervolgens draaide hij zich om naar zijn moeder.
'Moeder, volgens mij wil vader en heer Jones naar professor Snape. Gaat u mee?'
Sarah keek op en knikte. Langzaam kwam ze overeind, maar wuifde Camerons arm af en liep recht op haar echtgenoot af. Cam haalde zijn schoduers op naar Rose en glimlachte.
'Shall we go?'

Michael knikte en lachte ook.
'Het kan me neit schelen hoeveel hij op mij of Sarah lijkt, hij gedraagt zich maar.' Ondanks de strenge woorden speelde er een glimalch om zijn mond. Hij grinnikte even en draaide zich om om zijn zoon te roepen, maar die leek al klaar om te komen. Tot zijn verbazing kwam zelfs zijn vrouw al aanlopen en hij bood haar een arm aan. Deze nam Sarah wel aan en slaakte een klein vrouwelijk zuchtje, voor ze glimalchte.
'LKaten we maar gaan.,' zei ze en begon haar echtgenoot te begeieldein, in plaats van hij haar. Het deed Michael lachen en licht zijn wenkbrauw optrekken naar zijn jeugdvriend.

[melien]

Dat een opgeluchtte zucht aan haar lippen ontsnapte kon Rose nog net voorkomen. Maar opgelucht was ze zeker. Gewoon om het feit dat hij niet doorvroeg. Ze haalde lichtjes haar schouders op toen Sneep's naam viel. "Ach, Sneep kan echt niet verandere hoe een vader over zijn zoon denkt hoor. Zo machtig is hij niet." zei ze met een glimlach. Ook al was ze daar zelf niet helemaal overtuigt van. Er over nadenken had geen zin. Weer verspreidde zich een warmte binnen in haar toen hij haar hand pakte. Anders had ze het ook niet echt gewild. Even keek ze naar haar vader en die van hem. Het zou nog een interessante dag kunnen worden. "We shall."

"Als hij ook maar een beetje op zijn vader lijkt denk ik niet dat hij zich echt aan alle regels houdt. Maar ja, hij is mijn zoon niet." zei James luchtig. Zijn ogen verrieden echter dat hij stukken vrolijker was door het weerzien van zijn oude vriend. Het feit dat de rest eerder klaar was om door te lopen dan hij en Micheal was toch wel even grappig, maar meer dan een kleine glimlach veroorzaakte het niet. Pas toen Micheal zijn wenkbrauw naar hem optrok haalde hij lichtjes zijn schouders op. Hij keek hem aan alsof hij wilde zeggen 'jij hebt haar gekozen, niet ik'.