That's not homework! {closed}

[melien]

De dag naderde zijn einde en de meesten zouden wel in de grote zaal of buiten te vinden zijn. Het was een van de laatste zomerdagen, en het was nog erg lekker weer voor september. Veel leerlingen zouden er weliswaar niet aan denken om naar de bibliotheek te gaan, maar dat was juist waarom Lina daar wel heen was gegaan. Haar schooluniform had ze inmiddels verruild voor een simpel roze zomerjurkje.

Het was muisstil in de bibliotheek. Madame Rommella was zelfs even weggegaan uit haar heilige bibliotheek. De enige die er zat was Lina. Ergens achterin zat ze aan een tafel met boeken voor zich. De boeken waren weliswaar opgengeslagen, maar haar blik lach op twee pagina's uit een arabisch tijdschrift. De minuten verstreken zonder dat ze bewoog. Haar gedachten waren ergens heel anders dan daar in die ruimte, en aan haar huiswerk had ze nog helemaal niets gedaan. Wat eigenlijk helemaal niet klopte. Niet bij haar in ieder geval.

Het medallion dat vrijwel altijd om haar nek hing lag nu voor een keertje op de slaapzaal. Ook andere sieraden en make-up had ze laten liggen. Een zucht ontsnapte aan haar lippen terwijl ze het tijdschrift voorzich neerlegde en een boek dichterbij trok. De pogingen tot het concentreren op de stof mislukten echter, en ze ging verder met voor zich uitstaren.

[Madjic]

Ty rende de bibliotheek in. Hij keek met een verbaaste blik om zich heen alsof het hem verbaasde dat er een ruimte met zoveel boeken op zweinstein bestond. Maar hij was snel genoeg over zijn verbazing heen om verder te lopen en vervolgens te hurken. Hij zette zijn handen op de grond en keek onder een tafel. Hij schudde zijn hoofd en kroop toen op handen en voeten de bieb door.
"Murphy? Waar zit je?" Fluisterde hij, hij verwachtte dat zijn knaagdier naar een rustig plekje was gegaan. EN als het ergens rustig was, dan was het wle in de bied, die hij persoonlijk liever niet meer dan een keer in de maand bezocht. "Kom dan jochie, kom bij mama. De grote slechte mensen doen je geen pijn. Kom maar bij mama." Zei hij op een troetelstemmetje, alsof hij het tegen een baby of puppy had. Maar het diertje kwam niet bepaalt op hem af en dat was op zijn gezicht af te lezen, naast de bezorgdheid. Hij lette niet op het stof dt zijn broek bevuilde en keek onder elke boekenkast en tafel die hij tegen kwam.
Opeens zag hij onder een tafel iets zitten, dat dacht hij tenminste. "Murph!" Riep hij opgewonden en tijgerde pijnsnel naar voren. Hij beukte de stoelen weg en sloot zijn handen om het geval op de grond, met een luide 'hebbes'.
Maar toen hij zijn handen opende om te zien of hij de grondeekhoorn niet geplet had, hervond hij teleurstelling. In zijn handen vond hij een knuffelhondje. Hij staarde er even stom naar, het leek net of hij verwachte dat het elk moment in zijn verloren beestje veranderde.

[melien]

Lina was niet echt uit haar gedachten gang te halen. Opnieuw was ze aan het dagdromen over voorbij gegane tijden. Alleen de harde 'hebbes' van Ty liet haar wel opschrikken. Verward keek ze om zich heen, maar op het eerste gezicht kon ze niemand zien. Pas toen ze wat beter keek ze dat iemand onder een tafel zat. Haar stoel schoof ze ietsjes naar achteren voordat ze rustig op stond.
Sierlijk liep ze naar Ty toe. Wie het was wist ze niet, maar daar zou ze zo vanzelf wel achterkomen. Het getik van haar hakken vulde de stilte. Toen ze voor de tafel bleef staan zakte ze door haar knieën - oplettend dat haar jurk niks onthulde - en keek ze Ty aan. "Is het gezellig onder de tafel?" vroeg ze met een glimlach.
Ze probeerde het niet eens te verbergen dat ze Ty bekeek. Haar conclusie - dat hij eigenlijk best wel leuk eruit zag. Het enige waar je het aan kon zien was haar glimlach, die toch al op haar gezicht had gestaan.
Haar blik viel op het knuffelbeestje. "Kruip je daarvoor door het stof? Of zocht je iets anders?" vroeg ze vriendelijk terwijl ze naar het knuffelhondje wees.

[Madjic]

Ty keek geschrokken op toen hij het getik hoorde, hij had hier eigenlijk niemand meer verwacht. Gevolg was dat hij heel hard zijn hoofd stootte aan de onderkant van de tafel en vloekte. Conclusie was dat hij besloot dat hij echt beter moest opletten wat hij deed.
Hij wreef over zijn hoofd terwijl hij omkeek naar Lina. "He?" Bracht hij onnozel uit en maakte zo duidelijk dat hij eigenlijk niet wist waar ze het overhad. Pas toen hij opnieuw naar zijn hand keek besefte hij wat ze bedoelde. "Ow, nee!" Riep hij en liet het knuffeltje uit zijn handen vallen alsof het iets heel vies was. "Nee natuurlijk niet. Ik zoek iets veel lievers dan dat!" Snel hief hij zijn schild weer op en grijnste breed. Van die moment waarop hij niet echt zijn macho-zelf was, kwamen niet erg veel voor.
Hij ging overeind zitten en keek naar Lina. "Maar als ik iets zoeters zou moeten zoeken, dan had ik niet verder hoeven te zoeken." Zei hij en de grijns werd nog breder. "Maar helaas, ik ben hier niet opzoek naar inteligente schoonheden. Zou ik echter wel vaker moeten doen als ik jou zo zie. Maar ik zoek naar een klein,-"Hij kroop onder de tafel vandaan. "-pluizig en wollig diertje." Hij keek om zich heen. "Maar hij is duidelijk vergeten wie hier zijn mamie is." Dit zei hij een beetje geergerd en kwam overeind.

[melien]

Geamuseerd keek Lina toe hoe Ty reageerde. "Hebben je ouders je nooit verteld dat teveel zoet slecht is voor je tanden?" vroeg ze half serieus. Haar blik dwaalde even af, maar dat duurde niet echt lang. "Misschien dat het dan nog een keer leuk wordt in de bieb als er meer leuke jongens komen." Het was weer een dag waar ze in een flirtbui was. Ergens toch wel grappig dat ze juist nu Ty tegen het lijf liep. Nou ja, niet echt tegen het lijf liep maar tegen kwam.

Zodra Ty onder de tafel uitkwam kwam ook Lina weer overeind, aangezien het wat ongemakkelijk zat met een jurkje. "Zijn mammie?" vroeg ze lichtelijk verbaasd. Het leek haar echt niet logisch, de enige die ze zag was namelijk Ty, en om hem nou voor mammie uit te maken? Nee, dat klopte gewoon voor geen meter.

"Een kleine pluizig, wollig diertje heb ik hier echter niet gezien. Dus ik vrees dat je nog even verder moet zoeken." Even twijfelde ze of ze niet gewoon moest aanbieden om te helpen, of dat ze verder moest met haar huiswerk. Alhoewel de concentratie ver te zoeken was. Dus een echt zinnige keuze was er niet. "Zal ik anders even helpen?" vroeg ze, net iets zachter dan dat ze daarvoor had gepraat.

[Madjic]

Ty grinnikte. "Ja, dan zou het wel leuk worden hier. Maar dan zouden de leergierige leerlingen weer geen plek hebben om te leren natuurlijk en dat zou een beetje gemeen zijn. Plus ik zou vermoord worden door een zeer leergierige vriendin van me. Die zou me met een spreuk de bieb uitblazen. Dus misschien moeten we dat toch maar niet doen." Zei hij met een knipoog en rekte zich even uit. Hij negeerde zijn stoffige broek en keek om zich heen.
"Nou ik denk toch dat hij hier ergens is. Hij schrok toen er een hond van een of andere gek achter hem aanging en dan vlucht hij wel vaker naar rustige plekken. Ik heb hem dan ook wel vaker hier gevonden." Hij keek Lina even trots aan. "En ik ben zijn mamie. Jonge dieren, ook knaagdieren, die volgens meestal het eerste grote iets wat ze zien. En bij die kleine was ik dat. Tenminste dat denk ik. Mijn broetje had hem gevonden en aan mij gegeven, maar toen ik hem kregen zaten zijn oogjes nog dicht. Dus daarom was ik het eerste wat hij zag en dus waarom ben ik zzijn mamie, of mama." Een trotse glans ging er over zijngezicht. Hij had al een tijdje voor het beestje gezorgd, dus eigenlijk wa shet ook zijn kindje.

[melien]

"Als alle rustverstorende en gezellige mensen - inclusief de leuke jongens - hier zijn. Dan kunnen alle nerds toch gewoon ergens anders gaan leren? Want daar wordt de rust dan niet verstoord als de rest in de bieb is. Daarbij is het niet alsof je ook echt iets doet. Het is hier zo stil dat je gedachten eerder af gaan dwalen en je je alsnog niet kunt concentreren." zei ze schouderophalend. De enige reden dat ze hier überhaupt kwam was omdat er nooit echt veel mensen waren. Soms was dat aangenaam, maar vaak genoeg was het alleen maar vervelend en saai.

"Wie is er nou weer zo gesteld op de bieb dat diegene de lol verpest? Of bedoel je soms madame Rommella?" vroeg ze liefjes. Zelfs al had Ty een vriendin gehad - waar ze niet van uit ging - dan kon het haar vrij weinig schelen. Lina trok zich daar nou eenmaal niet veel van aan. Tenminste niet sinds het afgelopen jaar. Haar gedachten gang zette ze echter wel stop. Daar waar die heen ging wilde ze zelf niet heen. Voor geen goud.

Ze ging rustig dichterbij Ty staan. Heel even wist ze niet zeker wat ze moest doen, maar uiteindelijk gaf ze hem maar een aai over zijn hoofd. "Aaahw, wat schattig. Maar als je je kindje kwijt bent, dan denk ik dat je beter je aandacht erop kan richten om hem (?) te vinden." Een uitdagende blik stond in haar ogen, ookal had ze dat zelf nog geen eens door.

[Madjic]

"Schoonheid, dan zouden ze alle boeken weg moeten halen en op de gangen neerleggen. Want echtwaar. Ik word een beetje bang van die boeken." Hij keek 'angstig' om zich heen naar de boekenkasten. "Ze weten dat ik ze haat en daarom staren ze me aan. Ze voelen het gewoon." Hij keek even zijdelings naar haar om te kijken of ze hem geloofde, al deed hij daarna meteeen weer normaal. "Maar wat ik opmaak uit jou verhaal, is dat er meer leuke jongens zijn dan enkel ik? Weet je het heel zeker?" Hij legde zijn hand op zijn borst en keek haar verbaasd aan.
"Nee, enkel dat mens is knettter genoeg daarvoor. Maar een vriendin van me zou me eruit schoppen omdat ik haar rust dan verstoor.... En omdat ze dan waarschijnlijkk vind dat ik om de verkeerde rede hierheen kom, maar dat vind ze nu ook al, dus dat zou niet zo'n probleem moeten zijn."

Na de aai over zijn hoofd kon hij zich niet onderdrukken en kneep in Linas wang en bewoog zijn hand zachtjes en een klein beetje heen en weer, zodat hij haar niet echt pijn zou doen, en liet toen weer los. "Dat was ik ook aan het doen, maar toen kwam jij ineens. Maar Murphy snapt het wel dat ik soms even moet stoppen voor een dame in nood. Ik klan je toch niet overlaten aan je lot bij al deze-" Hij keek even naar de boekenkasten en toen weer snel terug. "-Boeken. Dat zou nog eens je dood worden!"

[melien]

"Boeken zijn niet veel meer dan papier met een omslag hoor. Soms staat er wat zinnigs in, maar vaak genoeg ook niet. Maar om er nou bang voor te zijn..?" zei Lina alsof ze het meende. Ze speelde het spelletje gewoon vrolijk mee. Haar blik bleef op hem gericht terwijl hij af en toe naar de boeken keek. Ze vermeed het om te moeten lachen of wat dan ook. Nou ja, niet glimlachen lukte ook weer niet.
"Ja, er lopen een heleboel leuke jongens rond op deze school hoor. De een leuker dan de ander. Ik weet alleen nog niet zeker waar jij tussen past." zei ze plagend.
Dat hij haar in haar wang kneep liet ze - verbazingwekkend genoeg - toe. "Dame in nood? Leef je nog in de sprookjeswereld soms? En eigenlijk geloof ik toch wel dat ik er zelf voor heb gekozen." zei ze liefjes. "Maar als je het zo graag wilt... Dan mag het wel hoor." voegde ze er oprecht aantoe.

[Madjic]

"Nee, je bent een dame in nood. Boeken zijn gevaarlijk. Ze gaan in je hoofd zitten en komen er niet meer uit. Ze nemen bezit over je!" Hij schreeuwde het bijna en liep een beetje ongeduldig heeen en weer. Hij kon het niet laten om even te kijken of hij Murphy zag, maar dat liet hij Lina niet zien. "Je hebt mensen nodig die zch kunnen verzetten tegen boeken en hun kracht, mensen als ik. En die moeten mensen die zich er niet tegen kunnen verzetten helpen het te zien." Hij bleef even stilstaan en keek Lina ernstig aan. "Dus je snapt waarom je een dame in nood bent?"
Over wat ze zei dat ze niet wist waar hij bij hoorde reageerde hij eerst even niet en draaide zich om om even te kijken of hij Murphy zag, tevergeefs. Vervolgens draaide hij enkel zijn hoofd een beetje naar haar toe en grijnste. "Dan moet je maar uit gaan zoeken waar ik bij hoor lijkt me zo."