|
|
Post by melien on Sept 13, 2008 16:32:36 GMT 2
Lina zei eerst niets, ze luisterde alleen. Het verbaasde haar dat iemand zich zo bloot zou stellen tegenover een vreemdeling. Zachtjes trok ze hem naast zich op de bank. "Maar.. Als je normaal niet echt jezelf bent. Waarom nu dan wel?" vroeg ze. De woorden klonken nog steeds raar in haar oren, maar nu kon ze er niets meer aan doen. Het verbaasde haar dat hij zo open tegen haar was.
"Je kent me zo goed als niet." zei ze na een poosje. Eigenlijk was het meer een conclusie dan iets anders. Het vervelende aan de situatie was dat ze de neiging had om eerlijk tegen hem te zijn. En tegen die neiging in gaan kostte nogal wat concentratie, die ze toch al niet ter beschikking had. Weglopen kon ze echter niet. Ergens wilde ze toch wel erg graag weten wat voor jongen Ty nou eigenlijk was. Of het nu vriendschappelijk was of op een andere manier maakte niet echt iets uit. Niet op dat moment.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 13, 2008 17:01:24 GMT 2
Ty grinnikte en stak een hand in zijn nek. Hij haalde het pluizenbolletje eruit en hield het op zijn vlakke hand. Murphy was over zijn angst heen en keek nieuwsgierig om zich heen. "Hij is de rede. Nou eigenlijk was angst de rede, maar het was angst om en voor hem. Ik zag die hond aankomen en Murphy schoot weg, die hond had hem werkelijk bijna te pakken, maar ik sprong overop hem zodat hij niet meer verder kon." Hij liet zijn arm even zien. Er waren twee puntjes in te zien van de tanden van de hond. "Hij vond het niet zo leuk geloof ik, maar hij beet niet door." Hij zette Murphy weer op zijn schouders en keer vervolgens nazaar zijn ahden die hij op zijn schoot legde. "Ik kan er niets aandoen dat dat het schild opheft."
|
|
|
|
Post by melien on Sept 13, 2008 17:46:21 GMT 2
Het verbaasde Lina. Niet zo'n beetje ook. Het deed haar denken aan iemand.. waar ze niet aan wilde denken. En dat was heel even aan haar gezicht te zien. Maar al gauw was het weer verborgen. "Weet je, je zou vaker zo moeten zijn. Het is lief." Het was oprecht bedoeld, en dat verborg ze ook niet. Op dat moment was hij het type jongen dat ze wel wilde leren kennen.
"Je gaat met Murphy net zo om als dat mijn vader met Leyla om gaat. En geloof me, dat zegt wat." zei ze met een glimlach. Pas daarna had ze door dat ze de gedachte had uitgesproken die ze zo graag had willen vermijden.
En dat dat op haar gezicht te lezen was kon ze niet tegen houden. Wat is er toch? Doe even normaal. Liegen is niet moeilijk. En sinds wanneer kun je je niet meer concentreren en zo verhinderen dat je bepaalde dingen zegt? Ze ergerde zich aan het feit dat ze niet meer helemaal zo kon zijn als dat ze de hele tijd op school was geweest.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 13, 2008 17:58:49 GMT 2
Ty keek haar bijna geschrokken aan. "Ja en dat is dus precies waarom ik zo niet ben. Weet je hoe verschrikkelijk het is voor een jongen om te horen dat hjij lief is? Van zijn vriendin zou het wel kunnen en dan behoor je lief te glimlachen en er maar niets tegenin te brengen. Maar anders moet je echt vermijden lief genoemt te worden, vooral als je het niet wilt." Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. "En Leyla is, een hond ofzo?" Hij voeld ehoe langzamerhand zijn schild weer werd opgebouwt e hij wist dat het niet lang zou duren voor hij zijn ware emoties weer volledig ben verbergen. Hij wist uiteraard niet hoe erg het was wat hij zei. Want zoals zij al had gezegd, ze kende hem eigenlijk helemaal niet.
|
|
|
|
Post by melien on Sept 13, 2008 18:27:50 GMT 2
Lina merkte dat hij weer veranderde. "De enigen die er iets op tegen hebben zijn de jongens. Meiden vinden het juist wel leuk als een jongen zijn lieve kant durft te tonen." zei ze luchtig, maar nog steeds vriendelijk. Hopend dat hij haar opmerking zou negeren. Dat hij het niet deed verbaasde haar niet, maar de manier waarop hij erop reageerde raakte haar wel behoorlijk. Ook al kon hij er eigenlijk helemaal niets aan doen. Hij kon het niet weten. Niemand wist het, en eigenlijk was het de bedoeling geweest het zo te houden. Daar was het nu te laat voor.
Het was net alsof iemand een emmer met ijskoud water over haar heen gooide. Opnieuw verbande ze alle emoties. Ze kon het niet toelaten dat hij zo maar ineens haar geheim wist. Of één van haar geheimen. "Nee, het is een meisje van 2." zei ze met een vrijwel emotieloze stem. Ze wendde haar blik af, ook de trekken van haar gezicht waren iets veranderd. Al was het maar om te voorkomen om nog iets stoms te zeggen of te laten zien.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 13, 2008 20:12:19 GMT 2
"Ya, I know. Never noticed boys sometimes really are pigs?" Hij keek haar grinnikend aan, maar haar gezichtsuitdrukking bate hem even zorgen. "Ow, het spijt me. Ik bedoelde het niet zo... Ik wist het niet." Hij glimlachte vriendelijk. "Je... zusje?" Vroeg hij hoopvol, maar ergens wist hij dat het niet zo was. De manier waarop ze reageerde vertelde het hem en aan de andere kant zou hij niet denken dat ze haar zusje bij de naam zou noemen of er nie bij zou zeggen wie het was.
Hij verstopte zijn twijfels achter het scheelt en knipoogte. "Ze moet een hoog knuffelbaarheidsgehalte hebben gehad, net als Murphy heeft."
|
|
|
|
Post by melien on Sept 13, 2008 22:04:57 GMT 2
Hij wist het. Het kon niet anders dan dat hij het wist. Hoe had ze zo stom kunnen zijn om één van haar geheimen prijs te geven? Het middelpunt was ze altijd ontlopen, precies om zoiets te ontlopen. Op staan en weg lopen, dat wilde ze doen. Niets liever dan dat. Gewoon weg van Ty, weg uit de bibliotheek. Maar haar lichaam werkte niet mee. Helemaal niet.
Haar spieren had ze aangespand, wat ze nu pas opmerkte. Rustig ademde ze uit terwijl ze ontspande. Er viel niets meer aan te veranderen. Om het te proberen, dat was gewoon onzinnig. Liegen kon ze dan wel als de beste, maar niet als ze wist dat iemand de waarheid al kende.
De vraag van Ty haalde haar uit haar gedachten gang. Zachtjes schudde ze haar hoofd. "Nee. Ze is mijn.." begon ze. Oh wat had ze graag gezegd dat het haar nichtje was. Maar dat zou een leugen zijn geweest. En ze kon er niet over liegen. Nu niet meer in ieder geval. "..dochter." maakte ze haar zin amper hoorbaar af. Haar blik had ze de hele tijd op de grond gericht, maar nu keek ze Ty aan. "Het doet er eigenlijk ook niet toe." voegde ze er nog aan toe nadat ze eventjes stil was geweest. Het gedeelte over de knuffelbaarheid ging compleet aan haar voorbij.
Echt lang wachtte ze niet. Ze wilde alsnog daar weg. Voordat ze ook nog haar andere twee geheimen prijs gaf. Een tweede poging tot opstaan was wel succesvol, blijkbaar had ze samen met haar kalmte ook weer de controle over haar lichaam terug gekregen. "Je hebt je beestje weer terug, dus ik geloof niet dat je me nog nodig hebt." zei ze met een stralende glimlach. Alsof er zojuist helemaal niets was gebeurt - of gezegd. Zonder op een reactie van zijn kant te wachten draaide ze zich van hem af en maakte aanstalten om terug te lopen naar haar spullen.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 14, 2008 1:44:49 GMT 2
Ty bleef naar zijn handen kijken en probeerde zich voor te stellen wat er in haar om zou gaan, maar dat ging niet. Hij snapte wel dat hij dit niet behoorde te weten, net zo min als zij behoorde te weten dat hij zo overstuur kon zijn over Murphy, al was zijn geheimpje miniscule vergeleken met de hare.
Hij voelde haar bewegen naast zich en keek haar niet aan. Ze miste haar vast, een rilling schoot over zijn rug. Pas toen ze weg wilde lopen reageerde hij op haar. "Zorg goed voor haar. Je weet maar nooit waarneer..." Hij dwong zichzelf haar aan te kijken. "Wees er voor haar waarneer ze je nodig heeft, een kind zonder ouders kan soms niet worden zoals het bedoelt is." Hij glimlachte zwak en keek weer naar de grond. "Eerlijk en eervol ben ik misschien niet, maar vertrouwens breek ik niet. Ik zweer je, want ik denk dat dat je het meest zal overtuigen dat ik niet lieg. Ik zweer op... Murphy, beide Murphys, dat ik het niemand zal vertellen." Zijn stem was zacht en ergens ook verdrietig. Hij wou dat hij Lina naar haar dochter kon teleporteren en met school kon regelen dat ze standaard geslaagd was.
((^^ Ty gaat er een zusje bij krijgen XD))
|
|
|
|
Post by melien on Sept 14, 2008 20:48:59 GMT 2
(aaahw... sinds wanneer kan ty zo lief doen? -a-)
Lina bleef staan en luisterde naar Ty. De woorden raakten haar. Erger dan dat ze voor mogelijk had gehouden. Maar dan wel op een positieve manier. Zijn manier van spreken.. het herinnerde haar aan Tarek. Een droevige glimlach verscheen even op haar gezicht, maar al gauw was die weer verdwenen. Opnieuw draaide ze zich naar hem om. Ook al kende ze hem bijna niet, ze vertrouwde hem toch wel degelijk. "Ze zal nooit zonder moeder moeten opgroeien. Tenminste niet zolang ik kan kiezen." mompelde ze. Het was de belofte die ze haar dochter bij de geboorte had gemaakt. En die zou ze houden ook.
Pas daarna merkte ze de manier op waarop Ty het had gezegd. Lichtelijk verbaasd keek ze hem aan. Het leek alsof hij uit ervaring sprak, wat haar erg raar voor kwam. Ze zocht naar woorden. Het ging haar niet echt aan, dat voelde ze wel. Maar het was raar om Ty zo te horen praten. Daarnet was hij nog heel anders geweest. Woorden kon ze echter niet vinden. Met een vragende blik keek ze naar Ty. Afwachtend.
(hoezo zusje??)
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 14, 2008 21:59:49 GMT 2
Ty bleef naar de grond kijken. Hij voelde opnieuw zijn schild breken, maar de leegte die altijd een plekje in zijn lichaam had opgeeist, werd groter dan het in jaren was geweest.
"Aan sommige dingen kun je niets veranderen." Zijn stem klonk nog vrij hard, maar in het laatste woord was het breken al te horen. "Soms kun je helemaal niet kiezen." Hij fluisterde en vocht tegen het gevoel van toen, tegen het gevoel dat hij nu al het vicht uit zijn lichaam moest huilen. Hij wou dat, zoals toen, er een stem kwam die hem vertelde wie hem was en hem weer op de been hielp. Maar het kwam niet, dus hij probeerde het zelf.
Hij dwong zichzelf zijn hoofd op te heffen en haar met een hele zwakke glimlach aan te kijken. Iets zeggen lukte hem niet meer, hij vertrouwde zijn stem niet.
|
|
