That's not homework! {closed}

[melien]

Lina hoorde het aan zijn stem, en ze zag het aan zijn gezicht. Het deed haar pijn om hem zo te zien. Het verwarde haar. Ze kende hem niet, hoe kon ze dan toch zo om hem geven? Haar gedachten schoof ze maar gewoon aan de kant. Zachtjes zette ze de paar stappen terug naar de bank. Ze ging rustig naast hem zitten en sloeg haar armen troostend om hem heen.
Hij had de weg naar haar hart gevonden, waarschijnlijk zonder het zelf te weten. Niet op een verliefdheid manier, eerder op een manier waarop ze hem wilde beschermen. Hij was de eerste op school die ze nog wel eens een vriend zou kunnen noemen. Het was best wel raar om dit te beseffen.
Ze zei niets. Gewoon omdat ze geen woorden kon vinden die echt op hun plek leken te zijn. Wat er in hem om ging wist ze niet, maar echt fijn was het waarschijnlijk niet. Anders zou hij niet zo doen. Zijn glimlach beantwoordde ze zonder te twijfelen.

[Madjic]

Ty sloot zijn ogen terwijl hij slikte. Hij weigerde te huilen en deed dit daarom ook niet. Maar het voelde fijn dat ze met hem meeleefde, ook al wist ze niet waarmee. Hij kon het haar ook niet vertellen, maar ze was de enige die hem werkelijk kon troosten. Ze was de enige die wist dat er iets was. Op zijn familie na, maar die deden niet de moeite om die koppige en arrogante jongen te helpen, ze wisten waarschijnlijk niet eens dat het hem ergens nog niet helemaal goed zat. Murphy wist het, maar die was te ver weg en die wat zelf ook nog niet helemaal genezen van het verlies.
Hij keek naar haar opzij en knikte licht, als een bedankje. "nu zijn we beide een hoopje ellende." Mompelde hij en glimlachte vreugdeloos. Hij had willen zeggen dat dit het begin was van een nieuwe vriendschap, maar klonk te vrolijk voor zijn gemoetstoestand.

[melien]

"Ach, het gaat vanzelf wel over. Niets duurt tenslotte voor eeuwig." zei ze, eigenlijk om hem op te beuren. Maar echt vrolijk klonk het niet. Net was alles nog zo.. anders geweest. Toch wel raar dat de sfeer ineens zo kon veranderen. Hij kende maar de helft van haar verhaal, en zij bijna niets van het zijne. Maar deed dat er echt iets toe? Niet echt.
Lina opende haar mond om voor te stellen dat ze naar buiten konden gaan, maar de woorden kwamen er niet uit. In plaats daarvan stelde ze een vraag die ze helemaal niet wilde stellen. "Wil je er anders over praten?" vroeg ze. Het was er uit voor ze er erg in had. Als hij dat had gewild, dan had hij het toch al gedaan? Wat voor nut had het dan om het alsnog te vragen?

(sorry.. btj inspistop op dit moment )

[Madjic]

Ty lachte even kort, maar meer geamuseerd dan echt vrolijk. "Nee dat niet, maar zo kan het wel voelen." Hij keek naar haar opzij bij de volgende vraag en zuchtte. Hij wilde het niet. Het zou het boek dat hij jaren geleden gesloten had weer open, net als de wonden en herinneringen.
Hij haalde even diep adem en staarde voor zich uit. "Eigenlijk niet." Fluisterde hij en sloot zijn ogen. "Murphy was 7 toen het gebeurde en ik 10. Mijn ouders zouden ons ophalen van school, zoals ze elke dag deden. Maar ze kwamen niet." Hij fluisterde en staarde naar de grond. Hij zag weer voor zich hoe ze daar stonden, alle kindjes waren al opgehaalt en zij stonden daar maar te wachten. Zonder een teken dat hun ouders ieder moment konden komen.

(Boeient ^^)

[melien]

Lina liet hem niet los. Of ze het nu als teken van vriendschap bedoelde, of gewoon om hem te troosten. Of iets anders. Ze wist het niet. Het maakte ook niet uit. Het herinnerde haar toch wel degelijk aan de keren dat ze Leyla in haar armen had gehad omdat ze weer was gevallen ofzo. Ze kon het niet helpen dat een glimlach op haar gezicht sloop bij de gedachte aan Leyla.
Ze had haar mond al geopend om te zeggen dat het ook niet hoefde, toen hij het wel vertelde. Zonder iets te zeggen sloot ze haar mond weer en luisterde. Plotseling snapte ze maar al te goed wat hij door had gemaakt. "Arme jij." zei ze bijna fluisterend. Woorden schoten te kort. Zoiets kon je niet weg praten. Op wat voor manier dan ook.

[Madjic]

Ty haalde opnieuw diep adem en stond toen op. Hij schudde even zijn hele lichaam, alsof hij de gedachte en het verdriet van zich af wilde schudden. Vervolgens draaide hij zich naar haar om en probeerde daadwerkelijk te glimlachen. Hetlukte niet helemaal maar leek meer op een glimlach dan eerder.
"Het is al goed, het is lang geleden en ik ben eroverheen." Het laatste loog hij en hij wist ook niet of ze het ging geloven. "Ik geloof dat we nu wel lang genoeg verdrietig zijn geweest, ik in ieder geval wel. In ieder geval verdrietig over mijn eigen verdriet." Hij keek haar even zacht aan, de blik die hij eerst had was totaal veranderd. Hij zag haar niet meer als een potenciele vangst maar als een meisje dat daar boven stond. Ze was veel te goed om er mee te flirten of te doen alsof hij gevoelens voor haar had. Want hij had het wel, alleen dan niet op die manier.

[melien]

Lina moest hem wel loslaten toen hij opstond. Eigenlijk maakte het haar ook niet echt uit. Zijn woorden raakten haar maar half. En dan ook alleen omdat ze wist dat ze gelogen waren. Hij zat er nog mee, dat wist ze. Anders had hij er wel op een andere manier over verteld. Er iets over zeggen was ze echter niet van plan. Als hij wilde doen alsof, dan vond ze het best. "Als jij het zegt." zei ze schouderophalend. Wat hij kon, kon zij ook.
Rustig stond ze op. Haar muur weer opgebouwd, en de deur gesloten. Het ging niemand wat aan wat er in haar om ging. Dat Ty het nu wist, dat was toeval. Het was wel fijn, maar ook alleen omdat ze wist dat ze hem wel kon vertrouwen. Dat gevoel had ze tenminste.
"Zullen we anders naar buiten gaan? Ik geloof dat de meesten daar nu wel zijn." glimlachte ze. Het ging verbazingwekkend gemakkelijk om te doen alsof er helemaal niks aan de hand was.

[Madjic]

Ty hield even stil en schudde toen zijn hoofd. "Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik denk dat ik liever even hier blijf. Je mag zelf weten wat je doet." Hij keek om zich heen en ademde door zijn neus in en uit. De boeken vond hij nog steeds niet het leukste om te zien maar hij had geen zin om zich nu onder de mensen te begeven. En hij was bang dat Murphy dan misschien weer weg zou lopen.
Het gaf een vreemd gevoel dat iemand het nu wist. Want niemand hier op shcool had het geweten. Hij liet het niemand toe het te weten. ZIjn vrienden hoefte het niet te weten, want dan zagen ze iets anders dan de zorgeloze jongen en daar zat hij niet om te springen. Hij had geen zin om om die rede aandacht te krijgen.
Hij keek weer naar Lina en glimlachte. "Nou sis, what ya gonna do?" Bij deze had hij haar toe zijn zusje gedoopt, aangezien Lena, die eerst altijd onder zijn houde verkeerde, niet meeer hier op school zat en hen allen achter zich had gelaten. Hij miste al wat in zijn leven en misschien zou Lina dat weer kunnen opvullen. Al wist hij niet of ze zou begrijpen wat hij bedoelde.

[melien]

Eigenlijk had Lina gewoon naar haar spullen toe willen lopen, en die eindelijk willen inpakken. Het tijdschrift lag namelijk nog steeds doodleuk op tafel herinnerde ze zich plotseling. Alleen Ty's woorden hielden haar tegen. Zijn zusje. Het klonkt raar, maar ergens voelde het ook wel fijn. In plaats van dat te zeggen sloeg ze echter haar armen over elkaar heen en keek ze hem aan. "Sis?" zei ze alsof het het raarste was wat er was. "Nou ja, voor jou dan." voegde ze er echter wel aan toe.
"Van mij mag je tussen de boeken blijven. Ik ga in ieder geval wel even mijn spullen pakken voordat madame Rommela terug komt en ze in beslag neemt. Ik houd ze liever namelijk." zei ze met een glimlach. Daarna liep ze wel langs hem heen, richting de tafel waar ze in het begin aan had gezeten.

[Madjic]

Ty lachte en liep toen nog een stukje met haar mee. "Jup, sis. Vanaf nu ben je mijn zusje. En de ierse traditie is, en als dat niet zo is dan is dat nu zo, dat je je familie moet beschermen en liefhebben. En als grote broer heb ik de plicht je geheim te bewaren in mijn hart hem aan niemand te laten zien of horen... het geheim niet het hart." Hij lachte en aaide over haar hoofd. Ze was vast wel jonger dan hij was en anders had ze pech.

Hij bleef een stukje van de tafel afstaan en haalde Murphy uit zijn nek. "Vind je dat fijn maatje? Dan is ze net Lena, maar hoogstwaarschijnlijk minder bang voor gekke jongens dan Lena was...." Hij hief zijn hoofd en keek over de eekhoorn heen. "Ja, nu weet ik het zeker. Dit was gewoon het lot! Je naam lijkt zelfs op die van haar, het scheelt maar een letter."
Het idee om een nieuw zusje had hem duidelijk veel vrolijker gemaakt en dat verborg hij zeker niet.