|
|
Post by melien on Sept 12, 2008 19:09:24 GMT 2
Lina was een beetje van slag door Ty's reactie. "Schat, het zijn maar boeken." In haar stem was een hint van cynisme te horen. Zijn reactie liet haar best wel schrikken. "Maar goed. Als je het zo serieus neemt, dan zal ik je wel moeten geloven. Toch?" voegde ze er aan toe om toch maar even een tweede heftige reactie daarop te vermijden.
"Tja, misschien dat je wel gelijk hebt. Maar dingen uitzoeken.... Nou ja, alles op zijn tijd dan maar." zei ze schouderophalend. Spelletjes waren leuk, maar alleen als het uitdagend bleef. Ze draaide zich van hem af en liep terug naar de tafel waar ze aan had gezeten. Toen ze ernaast stond was ze echter alweer vergeten wat ze eigenlijk wilde doen. Onmerkbaar verdraaide ze haar ogen om haar eigen vergeetachtigheid.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 13, 2008 1:17:29 GMT 2
Ty bleef even doodstil staan en staarde verbaasd voor zich uit. Pas toen hij haar weg hoorde lopen draaide hij zich naar haar om, om haar vervolgens verbaasd aan te kijken. "Ongelovelijk... Je geloofde me werkelijk? Lieveling, denk je nou echt dat boeken je hersens kunnen overnemen? Zelfs ik ben niet gek genoeg om daar echt in te geloven. AL zijn boeken wel eng, want leraren vinden ze belangrijk. Dus ik zie het wel iets kwaardaardigs." Een grijns brak zijn gezicht open. "Maar ik vind het wel lief van je dat je meespeelde." Hij lachte en legde zijn handen op zijn buik.
De lach stierf echter meteen weg toen hij in zijn ooghoek iets zag bewegen. "Murphy!" Schreeuwde hij en sprong erop af. Met een kreeet sprintte het grondeekhoorntje weg en beklom een boekenkast, waarna hij weer was verdwenen.
Ty was nog een stukje over de grond doorgeschroven, maar had het beestje frontaal gemist. Hij sloeg mijn zijn vuist op de grond en keek Murphy na. "Verdomme." Vloekte hij, wetend dat zijn huisdier nu alleen maar banger zou zijn.
|
|
|
|
Post by melien on Sept 13, 2008 8:13:54 GMT 2
Het woord 'lieveling' klonk erg vertrouwd in haar oren, maar tegelijkertijd wist ze ook dat het niets betekende. Het was tenslotte maar een woord. Haar blik ging over haar schouder even naar Ty, voordat ze haar schoolboeken dichtklapte. Er was nog niks aan gedaan en dat dat ging veranderen betwijfelde ze. "Weet je, je zou het een keer moeten proberen. Boeken kunnen best leuk zijn." zei Lina bedenkelijk.
Ze schrok door zijn reactie toen hij de grondeekhoorn zag. Gealarmeerd draaide ze zich om, maar toen ze zag dat Ty weer in het stof zat en de grondeekhoorn over een boekenkast verdween wist ze dat er niet echt iets aan de hand was. "Ik snap dat je hem terug wilt hebben, maar denk je nou echt dat het gaat helpen als je door het stof gaat kruipen en hem laat schrikken?" vroeg ze terwijl ze de situatie bekeek. Rustig leunde ze tegen de tafel aan.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 13, 2008 14:11:01 GMT 2
Ty keek over zijn schouder naar haar op met een wat suffe blik. "Joh, denk je." Hij zuchtte en liet zijn hoofd met een klap op de grond komen, maar sloeg geen acht op de pijn. "Straks komt er serieus een hond die hem opvreet." Verzuchtte hij en bleef roerloos liggen. "Maar boeken zijn niet leuk.... excuses, schoolboeken zijn niet leuk. Ze bevatten teveel informatie die de leraren als enige interesant vinden, zo'n beetje." Hij keek haar zijdelings aan en glimlachte zwak. "Ik word heel vies op deze manier, of niet soms?" Hij nam de moeite niet om naar zichzelf te kijken, maar hij wist dat zijn witte shirt met rode vlekken helemaal vies was, net als zijn zwarte spijkerbroek. Maar ja, hij had het er wel voor over, zolang hij Murphy maar terug kreeg. Die kleine betekende veel teveel voor hem en was zijn enige houvast aan zijn broertje. Aangezien zijn oom en tante de jongen hadden verboden om zijn broer te schrijven.
|
|
|
|
Post by melien on Sept 13, 2008 14:30:48 GMT 2
Lina knikte als antwoord op zijn vraag. "Laten we het zo zeggen. Je zwarte broek is meer wit dan zwart." zei ze terwijl ze toch weer naar hem toe liep. Blijkbaar betekende het beestje toch meer voor hem dan ze eerst had gedacht. Zodra ze weer voor hem stond stak ze haar hand uit. "Kom. Zo vind je hem niet. Ik help je wel. Zo groot is de bieb niet."
Met haar andere hand veegde ze een plukje haar uit haar gezicht. "Hij zal wel ergens naar achteren gevlucht zijn. Daar is het altijd het rustigst." zei ze bedenkelijk. Weer kwam ze tot de conclusie dat ze te vaak in de bibliotheek was als ze zelfs dat wist. Even zette ze het spelletje maar uit haar hoofd. Dat kon wel even wachten.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 13, 2008 14:56:57 GMT 2
Hij keek naar haar op en glimlachte. Zoals hij niet bij Neema had gedaan, pakte hij haar hand en kwam hij overeind. Ditmaal zei hij en niet over en keek om zich heen. "Ik hoop het. Leid de weg, ik ken hier niet echt. Ik vermijd de bieb zoveel mogelijk."
Hij klopte oppervlakkig zijn broek af en keek naar Lina. Hij wist dat zijn gedrag nu totaal anders was dan dat het normaal was. Maar hij kon het niet helpen dat zijn hoof gevult was door het beestje en de beelden hoe hij dood in de bek van een of andere hond lag. Een onbekende hond, gelukkig niet Mack of Glove, anders had hij zijn vrienden nog de dood in moeten helpen voor enkel het doemdenken wat hij deed. ... Totaal niets voor hem, doemdenken. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. "Ik dan te bedenken dat ikeen geboren positief ben." Mompelde hij tegen zichzelf en probeerde en glimlach op te zetten in de hoop de verschrikkelijke beelden kwijt te raken.
|
|
|
|
Post by melien on Sept 13, 2008 15:31:02 GMT 2
Lina liet zijn hand niet los, maar het was meer een vriendelijk gebaar. Zachtjes trok ze hem mee door rijen van boekenkasten voordat ze daar aankwam waar ze heen wilde. Op het kussen dat op de bank lag lag ook een klein pluizebolletje. "Blijf nou wel even rustig. Anders gaat hij er weer vandoor en dan zou ik ook niet meer weten waar ie heen is." zei ze op een zachte toon.
Plotseling merkte ze dat ze Ty nog vasthield dus liet ze hem maar los. Het beestje bleef schattig, en Ty bleef een spelletje. Daar was ze ook niet van plan om iets aan te veranderen. Ze leunde zachtjes tegen de boekenkast aan terwijl ze keek naar wat er zich ging afspelen. Het beestje - en hoe belangrijk het voor Ty leek te zijn - deed haar denken aan haar eigen dochtertje. Een dromerige glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze naar het beeste keek.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 13, 2008 15:38:28 GMT 2
Het opgeluchte gezicht van Ty verscheen toen hij Murphy zag. Hij knikte licht toen hij richting het beestje sloop. "Murph, rustig maar . Ik doe je niets, het grote beest is weg." Fluisterde hij. Hij zag hoe het beestje even behoedzaam naar zijn baasje keekk en bijna weg wilde schieten.
Ty bleef onmiddelijk stilstaan en keek haast in paniek naar de eekhoorn. Maar Muphy bedacht zich op het laatste moment en sprintte op Ty af. Hij kroop langs zijn been omhoog en kroop in zijn nek. De meest veilige en warme plek die het beestje kende.
Ty bleef nog steeds stilstaan, de uitdrukking van opluchtig werd groter en hij ontspande zich nu een beetje. ALsof hij een klein kindje was dat zijn favourite speeltje had teruggevonden onder de stoel.
"je bent veilig." Fluisterde Ty en hij ging weer overeind staan. Hij voelde hoe Murphy zachtjes trilde van inspanning en angst, maar ook het beestje leek wat te ontspannen.
|
|
|
|
Post by melien on Sept 13, 2008 15:55:30 GMT 2
Een vertederde blik verscheen in Lina's ogen. De laatste keer dat ze zo had gekeken was toen Leyla rustig aan het slapen was, voordat ze terug was gegaan naar zweinstein. Zachtjes liep ze naar de bank toe en ging ze zitten. "Nou, die is weer veilig waar hij hoort. Moet jij niet snel uit deze hel?" vroeg ze rustig aan Ty. De blik had ze inmiddels alweer verbannen. Dacht ze tenminste. Het was nog steeds zichtbaar namelijk.
In gedachten probeerde ze nog steeds uit te vogelen wat voor jongen het was. Het wilde alleen niet helemaal lukken. Het was raar om hem zo te zien. Het deed haar zoveel aan thuis herinneren, en... het liet haar lachen. Misschien dat het dan toch nog leuk zou worden op zweinstein. Ach ja, het zou van zelf wel blijken waar het allemaal naar toe zou leiden.
|
|
|
|
Post by Madjic on Sept 13, 2008 16:06:08 GMT 2
Ty glimlachte, vanwege zichzelf en vanwege haar gezicht. "Ja, alles is weer zoals het hoort." Hij liep naar haar toe. "Nee, dat kan ik niet. Ik ben bang dat hij dan weer weg is en ik ben even mezelf." Hij wist dat het vreemd klonk waarom hij dan juist nmiet weg kon, maar dat intereseerde hem niet. Lina moest maar snappen da thij bedoelde dat hij normaal niet echt zichzelf was, maar schild voor zich hield. Hij gedroeg zich zodat andere hem niet vreemd aankeken of hem beoordeelde.
Oke, ze keken hem nu wel vreemd aan, maar dan wa hij een ander deel vanzichzelf. ALs hij met Joey aan het klooien was om lachend en zingend door de gang liep. Dat was gewoon een stukje onbezorgdheid.
"Het is niet normaal als iemand die normaal doet alsof hij geen zorgen heeft, ineens in paniek raakt omdat een eekhoorntje vermist is." Hij keek haar rustig aan voor hij zijn blik weer afwende.
|
|
