and than there was just only me

[\\ Jess']

Ze herinneringen die in haar hoofd rondspookte veranderde een hele hoop. Ze was dus weer aan het nadenken, en meestal maakte haar dat vataal. Ze deed het teveel, en dat was niet altijd de oplossing. Om haar heen was het aan het schemeren, en de kleur roze en oranje sierde de hemel. Het zou in feite bijna avond zijn, en het was dan wel een mooie avond om buiten te lopen. Dus zo ging Teresia op pad. Haar gedachte afhoudend van dingen waar ze niet aan wou denken op dit moment. Al ging het met veel moeite. Ze had een punt gezet achter alles, en probeerde daar ook veel aan te doen.
Het zandpad onder haar was iets gladder dan normaal, het had waarschijnlijk weer geregend. Na een tijdje stopte ze met lopen en keek achterom naar het kasteel. Het lag er s'avonds altijd het mooiste bij, en nu het al haast donker was, werd het mooi versierd door de kleuren. De kleuren ebte vrij snel weer weg, en om haar heen was het nu donker. Alleen de maan die scheen. Gelukkig geen volle, anders was ze de pineut geweest. Haar voeten lieten haar verder lopen. In haar hoofd speelde het liedje, alleen wou ze het niet hardop zingen. Ze wist dat ze geen mooie stem had. Maar het bleef knagen, al de hele tijd. Dus dan maar wel.
Everyday I sit and ask myself
How did love slip away
Something whispers in my ear and says

That you are not alone
I'm a here with you
Though you're far away
I am here to stay

You are not alone
I am here with you
Though we're far apart
You're always in my heart
You are not alone

Ze zong het zacht, hoorbaar, maar zachtjes. Ze wou dat niemand het hoorde. Maar waarom zong ze het dan? Het was veels te moeilijk om dingen binnen te houden. Het was moielijk om het gewoon te zeggen, makkelijker om te zingen. Dat begreep ze nu ongeveer wel.

[Madjic]

Het leek eeuwen te zijn dat hij daar wel niet had gezeten langs de kant van het pad. Hij had al zoveel mensen voorbij zien komen. Sommige waren even gestopt, maar de meeste waren gewoon doorgelopen en hadden gedaan alsof hij er niet was. Voor hem was het allemaal hetzelfde. Hij ging toch niemand vertellen wat hem dwarszat, dus dan was het net zo handig als ze gewoon doorliepen.
Inmiddels hadden zijn hersenkronkels zich een weg naar buiten gewurmt via zijn hand en het stukje dat het vast hield. Eerst waren er steeds mensen overheen gelopen, maar nu het eindelijk rustig was geworden kon hij in rust zijn zandtekening maken. Eigenlijk was het een hoop bij elkaar geraakte voorwerpen en letters. Ergens waren de letters D en J in elkaar verstrengelt te vinden, een roos, een onbekende andere bloem, de T, de S en de W, de C en de M in elkaar, de T en de S in elkaar, de R en de E in elkaar, een vogel, iets wat op een paard moest lijken, de maan en de zon, sterren en wolken. Al met al een vreemd gezicht.
Ergens ergerde hij zich aan die perfecte relaties van zijn vrienden. Hoe was het mogelijkd at ze werkelijk iemand hadden gevonden van wie ze zoveel hielden en ook echt zo vertrouwde.
Hij zuchtte en tekende wat golvende lijntjes. Hij hoorde in de verte een stem, maar het bereikte hem niet zover dat hij het hem deed opkijken. Maar zijn onderbewustzijn herkende de stem wel, want zonder erbij na te denken mompelde hij de titel voor het lied dat hij voor haar had geschreven, The greatest story over told.

[\\ Jess']

Ze had haar blik op e horizin gevestigd. De tekst liet ze door haar hoofd gaan. Ja het klopte, allemaal. Opeens kwam ze op een idee, dat William en zij ver van elkaar weg hadden geleefd. Zeker omdat zei haar eigen ding deed. En de leifde hun had verbonden. Ze schrok er zelf van. En schudde alle gedachten maar weg die bij haar opkwamen. Haar gedachten waren overal en nergens. En dat was het beste wat ze tot nu toe had gedacht. Ze had een glimlach op haar gezicht gekregen.

If you see him tell her this for me,
All I need is
one more chance at love
one more chance at love

Zong ze weer. Niet mooi, maar wel duidelijk. Het kwam uit haar hart. En dat was misschien ook wel het eerste wat daaruit kwam. Slenterend ging ze verder, diep in gedachten. En overal en nergens.

[Madjic]

Het geknerps van enkele stenen bracht William ui zijn gedachte. Eerst zuchtte hij geergerd omdat hij geen zin had in mensen in de buurt en hij wist zeker dat deze mensen zijn tekeningetje wel weer zouden verpesten.
Hij gromde en keek op. Maar bleef versteend zitten toen hij Teresia zag aankomen. Hij twijfelde wat hij moest doen, wegrennen of blijcven zitten en haar confronteren. Hij had in beide niet zo veel zin, maar wist dat een van de twee wel moest. Tenzij ze hem zwijgend voorbij zou gaan, maar ook dat leek hem niet zo prettig.
hIj zuchtte en keek weer naar zijn tekening. "Got to fight another fight. I gotta run another night." Mompelde hij en haalde diep adem. Hij zou wel wachten tot zij hem zag en af wachten wat ze deed. ALs ze door zou lopen zou hij haar niet tegenhouden.

[\\ Jess']

Haar voeten deden hun werk, en maakten zo nu en dan geluid. Een koel briesje was opgestoken. En het was nu echt avond. Haar blik gleed weer een keer over het pad. En niet verder dan voor haar kwam ze niet. Een silhouet verscheen in haar ooghoeken, silhouet, het was meer een schim. Haar blik ging dus opzij toen ze erlangsliep. En al snel werd er duidelijk wie er zat. Ze kende deze uit duizenden. Ze stopte dus en draaide zich half om. Ze haalde een keer diep adem. Ze moest hem toch ooit een keer onder ogen komen. "Hallo" Klonk er in de stilte van de avond. Het klonk niet heel opgewekt, meer verbaasd van wat ze zei. Ze grijnsde er kort bij, al was deze met moeite gebracht.
Ze keek nog maar een keer en besloot toen nog maar wat te zeggen. Al moest ze daar even op komen. Na een kleine stilte van haar kant kwamen er weer een paar woorden. "Alles oke nu met je?" Vroeg ze toen maar. Ze wist niet echt wat te doen met de situatie.

[Madjic]

William sloot even zijn ogen toen hij haar stem hoorde, maar glimlachte toen en keek haar aan. "Heey." Hij zag aan haar dat ze er moeite me had, maar hij kon haar niet echt helpen. "Ja het gaat... prima hoor. EN met jou?" Aan zijn stem was te horen dat hij niet geheel de waarheid sprak. Hij was nooit zo heel goed geweest in liegen en dat was de afgelopen tijd dan ook niet bebeterd.
Hij voegde een streep toe aan zijn tekening , maar hij wist dat het eruit zag alsof hij haar niet aanwilde kijken. Misschien was het ook wel een klein beetje waar, maar het ging ook om de tekening. "Pas op, je staat er bijna op." Zei hij vervolgens toen hij haar weer aankeek en gebaarde naar de lijnenn in het zand. "Je wilt niet weten hoevaak ik al opnieuw heb moeten beginnen."

[\\ Jess']

Ze had nagedacht over wat ze verder kon zeggen. Ze wist het namelijk niet zo heel goed. Ze haalde opgelucht adem toen hij tegen haar sprak. Zijn stem was hiervoor zo ver weg geweest. Toen hij zei dat het goed ging geloofde ze hem niet per direct. Maar zij kon ook moeilijk liegen. Bij zijn vraag dacht ze even na. "Ja, gaat wel.." denk ik.. dacht ze erachteraan. Ze keek weer naar hem terwijl ze haar blik niet meer kon weghouden. Ze wist niet wat er was, maar het was niet helemaal goed. Ze volgde zijn vinger, en toen hij zei dat ze bijna op zijn tekening stond deed ze een stap achteruit. Ze ging door haar knieeën en keek hem aan. Ze luisterde naar hem. "Ja, iets tekenen op een zandpad heeft niet veel nut" Grinnikte ze terwijl ze een keek naar zijn tekening keek. Er stonden letters, al kon ze niet echt ophalen wat het was.

[Madjic]

"Ach ja, het is makkelijker dan op papier. Nu kun je het zo verwijderen als je wilt. En met papier is het altijd wel weer te achterhalen. En ik wil niet dan iemand mijn gruwelijke tekeningen tegen me kan gebruiken." Grinnikend schudde hij zijn hoofd.
Hij was opgelucht met haar antwoord. Het ging in ieder geval beter dan de vorige keer dat hij haar gesproken had, dat was ook niet zo heel erg moeilijk. Maar als zij erover heen kon komen, dan kon hij dat ook eindelijk doen. En als het beter met haarging kon hij zich over zijn schuldgevoel en zijn zorgen om haar zetten.
"Ik ben blij dat het beter met je gaat. Ik zie je nog steeds niet graag verdrietig." Hij glimlachte zwak naar haar. s

[\\ Jess']

Ze had hem niet gehoord. Ze was druk in gedachten. Ze was er niet bij, haar gedachte ging maar naar één ding. En dat was weer haarzelf. Ze had hem aangekeken, en er was maar één ding in haar opgekomen. "Will, het spijt me van wat er is gebeurt. En ik ben de fout in dit gedoe. En k zou je iets vertellen.." Ze haalde diep adem en keek even de andere kant op. Haar blik bleef daar.. "Waarom ik er niet was, was omdat ik naar mijn broer was. Ik mag hem namelijk niet zien. Maar dat breekt me op. Ik heb niks meer, de enigste die ik had was jij. En niemand die me opving of hielp. Ik bouwde alles op jouw. Daarom ging ik naar hem, en hoe dan ook wou ik hem zien. En voor die 2 minuten kon ik het beter niet gedaan hebben. En ik kwam erachter dat het zo niet de manier was.." Ze keek weer terug naar hem. Haar blik stond nu op droevig. Ze had het hem moeten vertellen. "Ik moet alleen verder, en dan kan je wel zeggen dat jij ermee in wilt. Maar dat gaat niet, jij hebt vrienden die achter je staan. Die je gedachte kunnen laten veranden. Ik moet door als een einzelganger. Dat is dus mijn lot. En mijn toekomst heb ik verprutst. En dat is niet jouw schuld.." Ze evrtelde het vlot. Maar van binnen brak het haar op. Ze tranen in haar ogen kon ze verbergen. Maar je zag het wel degelijk.

[Madjic]

William hield zijn mond en luisterde naar haar. OOk toen ze klaar was zei hij nog even niets. Hij maalde de woorden in zijn hoofd rond en overdacht ze meerdere malen voor hij begon met praten. "Je bazeerd alles wat je zegd op wat je dacht dat ik zou doen... Zo heb je toen ook gehandelt. Maar dit deed je zonder het met mij te overleggen. Je ging ervanuit dat ik niet bereid was dat achter te laten." Hij schudde zijn hoofd. "Een vriend van mij heeft zijn Owls verknalt omdat hij nog een jaar met zijn vriendin hier op school wilde blijven. Hij dacht er niet over na dat ze misschien ruzie zouden krijgen en dat de liefde voorbij zou gaan. Ik was meer bereid om voor je te doen dan je dacht... Ik hield meer van je dan je blijkbaar dacht." Hij sloot zijn ogen en rolde het stokje rond tussen zijn vingers. "Je was toen niet bestemt om alleen te eindigen, want ik zou alles gedaan hebben om dat tegen te gaan. Maar nu weet ik dat niet meer. Nu kan ik je niet meer helpen."