|
|
Post by \\ Jess' on Nov 10, 2008 17:39:08 GMT 2
Teresia had er toch wel behoefte aan om naar hem te luisteren. Al wou ze dat helemaal niet. maar op de manier hoe hij het zei wist ze gewoon dat er meer was. Al was ze zich daar nog niet helemaal bewust van. Ze ademde een keer diep in. Ze keek even op bij het woord we. "We..?" Ze trok een wenkbrauw omhoog en keek hem raar aan. Maar ze ging er maar niet verder op in. Ze grinnikte bij het anderen. "Nou, soms. Prettig gestoord dan?" Ze hield haar hoofd schuin. De handen op haar schouders merkte ze pas nu op. Het gaf haar een gevoel van kracht. Iets wat ze nodig had. Al moest ze het allemaal toch zelf doen. Ze maakte weer wat ruimte tussen hun terwijl ze hem nu wel aankeek. "Jij mag je broer vast wel zien?" Ze keek hem vragend aan. "En jouw ouders leven beide nog?" Ze vroeg nu meer dan ze van plan was. "En jij hebt je liefde nog?" Ze stopte nu pas met vragen. Omdat ze dat laatste het liefste niet wou zeggen. Ze wist dat het om haar ging. Had ze het nou maar niet gezegt.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 10, 2008 21:35:24 GMT 2
Sebastian grinnikte en knikte. "Inderdaad, we. En prettig gestoord ben je niet. Ik ken prettig gestoord en jij bent alles behalve. Je bent misschien wat gevoeliger dan andere en het raakte je sneller en meer, maar dat betekent nog niet dat dat verkeerd is. Dat betekend dat men gewoon net iets anders met je moet leren omgaan." Hij liet zijn handen van haar schouders glijden en stopte ze weer in zijn zakken. "Mijn broers zie ik inderdaad nog, als de een niet bij zijn verloofde is en de andere niet god weer waar heen is met zijn 'clubje'. Mijn ouders zijn er ook nog, al zou ik ze graag met je delen, dat zouden ze zelf denk ik nog leuk vinden ook." Hij grinnikte. "Vooral mijn vader, misschien een keer een rustige." Hij had het over een rustige wolf in de familie, maar dat begreep ze natuurlijk niet. Hij haalde rustig adem en glimlachte zwak. "En jij hebt ook nog je liefde, die moet je alleen nog vinden. En in de tussen tijd liefde halen uit hen die je dierbaar zijn. Als je ervoor open zou staan zou iedereen je die liefde weer terug kunnen geven."
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 10, 2008 22:38:38 GMT 2
Ze haalde een keer zachtjes adem en bleef luisteren. Ze vond het wijze woorden. Al wou ze er zelf niet aan geloven. Ook al deed ze dat toch. Ze wist dat hij ergens toch wel gelijk had. Ze moest er weer even over nadenken. Maar daar kreeg ze niet echt tijd voor. Sebastian praatte weer verder. Ze keek hem dankbaar aan toen hij zei dat hij ze wel wou delen. Al zou dat niet hetzelfde voelen. Haar pleegouders konden het gat ook niet vullen. Al had ze gedacht dat William dat wel kon doen. Maar ze had hem alleen maar druk bezorgd op zijn schouders. Ze schudde haar hoofd. "Ik heb het gevoel dat ze me alleen maar willen ontlopen. Omdat ik zo'n wrak ben." Ze keek Sebastian aan. Ze wist namelijk niet echt wat ze moest doen. Maar waarom ze het allemaal vertelde wist ze niet.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 10, 2008 22:44:27 GMT 2
"En wie zijn ze? Het is een vrij algemeen woord denk ik. En er zijn mensen die er ook wel een rede voor hebben, alleen niet de rede die jij denkt. Vergis je niet in de goedheid en ook de eigenaardigheid van mensen. Soms doen ze dingen enkel en alleen om je te beschermen, terwijl ze dat niet eens door hebt. Dus je moet ze niet zo snel beoordelen en jezelf ook de kans geven om niet te denken dat je een wrak bent." Hij hield zijn hoofd schuin en concludeerde dat ze echt in de knoop zat in dat hoofdje van haar. Hij snapte waarom William er zo'n tweestrijd over had en hij kon de jongen nu al helemaal niets kwalijk nemen. "Weet je, misschien helpt het om op te schrijven wat je allemaal dwars zit en iemand die je echt vertrouwt, het te laten lezen. Dat persoon weet gelijk hoe je je voelt en jij bent je verhaal kwijt gekunnen. Dat lucht vaak erg op."
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 11, 2008 15:40:23 GMT 2
Ze wou wat zeggen maar ze kon niks omdat hij eigenlijk gelijk had. Iets wat ze niet wou dat hij had. Want zij was juist de gene die altijd gelijk moest hebben. Ze beet op haar lip terwijl ze hem maar uit liet praten. Ze wist niet precies wat ze nu moest zeggen. Hij zou haar nu wel voor gek verklaren, terwijl ze hem pas net kende en andersom. Dat was wat ze dacht. Bij het voorstel schudde ze haar hoofd. "Ik durf het niet te laten lezen. Ik ga me er heus niet beter van voelen om mijn problemen op iemand anders te schuiven. Want als je het leest ga je je schuldig voelen. En wie wil het lezen? Het meisje waarvan ik dacht wat mijn beste vriendin was gaat met William.. En nee, William laat ik het niet lezen. En Joey, Joey lult het toch wel door aan Shirie. Ik heb er gewoon geen zin in om mijn problemen te vertellen. Het zijn míjn problemen, niet die van hen. Ik wil gewoon verdwijnen.. Al kan dat niet, want dan doe ik iedereen pijn. En wie word er beter op, niemand" Ratelde ze door. Zonder pauzes te nemen. Ze keek hem aan met een rood hoofd terwijl ze tranen in haar ogen keek. "Het is niet eerlijk" Fluisterde ze.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 11, 2008 20:49:45 GMT 2
Sebastian lachte, ookal was het totaal niet op zijn plaats. "Je bent best grappig wist je dat? Andere je verhaal laten lezen maakt nog niet dat je ze meteen je problemen opzadelt. Het is meer een delen, dan kunnen ze je begrijpen en misshcien advies geven." Hij sloeg zijn armen over elkaar en grinnikte. "En je onderschat William. Dat jij bang bent om in zijn buurt te zijn betekend niet dat hij gelijke een vreemde moet zijn. En ik weet niet waar jij je informatie vandaan hebt hoor, maar William echt nog vrijgezel. Misschien wilt hij zelf van niet, de keuze is niet aan hem. Dus andere niet te snel veroordelen juffrie." Grijnste hij en trikte op haar neus op een speelse manier, zoals hij wel eens bij zijn zusje deed. "Maar goed, je moet het zelf weten, het was maar een advies."
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 11, 2008 21:18:43 GMT 2
Zij vond het wat minder grappig als hij. Maar ondanks dat het niet grappig was moest ze eigenlijk glimlachen. Al wou ze dat niet doen. Ze keek naar onder. "Nee, maar. Ik vind het gewoon moeilijk snap je. Ik wil William mij niet laten helpen, omdat hij mij.. Ja hoe zeg je dat. Hij staat zo dicht bij me snap je. En Shirie valt eigenlijk ook mee, ze is wel oke. En Joey ook. Alleeni k maak me boos om mezelf" Ze beet op haar lip terwijl ze hem aankeek. "Jij word nu al gek van me. Maar zou jij me willen helpen, of minstens proberen?" Het was een grote vraag. Maar ze wist niemand anders. Ze wou niemand anders ermee opzadelen. Ze keek hem aan, terwijl ze even nadacht over wat ze wou zeggen. "Maar je hoeft het niet te doen.." Voegde ze bij het andere aan.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 11, 2008 22:17:05 GMT 2
Hij haalde schouders op. "Als je je van hem afsluit kom je er echt niet zomaar overheen. Het gevoel verdwijnt niet zomaar spontaan, bij niemand. Maar als je hem hierna, na een lange tijd apart, weer ziet dan is het gevoel alleen maar heftiger, ben ik bang. Maar ja, je moet het zelf opknappen." Zei hij met een knipoog. "En ik word niet gek van je, ik denk dat je daar heel wat voor moet doen. Geloof me, ik heb al heel wat gedaan. En je hoeft me ook niet te vragen of ik je wil helpen, dat probeer ik al te doen. Ik denk dat we meer op elkaar lijken dan je denkt." Zei hij met een knipoog, niet met bijbedoelingen, maar hij vroeg zich af of ze zou merken wat hij bedoelde.
(Sorry niet veel inspi XD)
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 12, 2008 16:38:43 GMT 2
Ze zuchtte terwijl ze even nadacht. "Maar, ik wil hem niet meer pijn doen dan ik al heb gedaan. Maar toch wil ik bij hem zijn. Gewoon, als vrienden denk ik. Maar ik weet niet hoe" Ze haalde haar schouders op terwijl ze hem vragend aankeek. Ze dacht dat hij veel antwoorden zou hebben. Of misschien was het wel teveel gevraagd. Ze dacht wel dat ze teveel vroeg. Maar toen hij begon met dat ze nog niet zo erg was haalde ze opgelucht adem. Toen hij begon over 'we lijken meer dan je denkt' fronsde ze haar voorhoofd. Ze keek hem niet begrijpend aan. Ze haalde har handen uit haar zak terwijl ze haar haar wegveegde. Op haar hand zaten een aantal schrammen. Iets wat ze het liefst verborgen wou houden voor de buitenwereld.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 12, 2008 17:05:57 GMT 2
Sebastiuan grinnikte en schudde zijn hoofd. "Kom op, walk with me." Hij deed een stap naar achteren en draaide zich toen om. Zonder verder te kijken of ze meeliep begon hij maar te lopen en te praten. "Je moet het eens uit je hoofd zetten dat je andere pijn doet. Als je gewoon jezelf bent en je minder zorgen maakt over hoe andere op je gedrag reageren dan zou het allemaal stukken makkelijker zijn voor jullie beide." Hij glimlachte terwijl hij rustig naar de rozen keek. Hij stopte even en plukte er eentje. "Hij heeft al veel tijd gehad om zijn zaakjes bij elkaar te rapen en uit te zoeken hoe hij verder moet." Hij draaide zich naar haar toe en hield de roos voor. "Hoe zit dat met jou? Ben jij klaar om verder te gaan met je leven, met iemand anders? Om hem achter je te laten als je geliefde? Als je dat niet gedaan hebt, dan zul je in dit stadium blijven tot je wel verder gaat en als je het nu nog niet gedaan hebt, dan kan dat misschien nog een hele tijd duren."
|
|
