|
|
Post by \\ Jess' on Nov 12, 2008 17:19:12 GMT 2
Ze luisterde maar naar wat hij zei. Toen hij begon te lopen dacht ze er nog even over na of ze wel mee zou lopen. Ze besloot het maar te doen, ze kon moeilijk afhaken. Want hij hielp haar. Hij stond los van haar. Hij kende haar niet zoals haar vrienden haar deden. Ze liep dus achter hem aan en ging iets sneller wandelen om naast hem te lopen. Terwijl ze luisterde ging haar blik uit nar de rozen terwijl ze even glimlachte. Dat was wel weer fijn om zo te wandelen. Ze keek even naar hem toen hij aan het praten was. Ze knikte. Misschien was dat juist de reden. Ze keek even naar de roos die hij voor haar neus hield. Ze pakte hem niet aan, ze was bang dat hij haar handen zou zien. Ze luisterde naar de rest van zijn zinnen. Ze haalde haar schouders op. "Ik wil nog geen liefde. Ik ben er nog niet klaar voor denk ik. Ik wil eerst mezelf weer goed op orde hebben. Weer leuk doen met vrienden. Gewoon Teresia zijn. Want ik heb het gevoel dat ik dat niet ben..." Alleen als ze wolf was kon ze dat. "Ik weet het niet of ik hem wel kan loslaten. Daarom doe ik afstand van hem denk ik.." Ze keek Sebastian aan terwijl ze eens diep adem haalde. Ze schudde haar hoofd. Ze moest gewoon weer met mensen gaan praten. Dat luchtte op. Dat had ze altijd gehad. Maar waarom dit keer niet?
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 12, 2008 17:27:11 GMT 2
"Ik heb ook niet gezegd dat je gelijk aan liefde moet denken, niet die liefde die jij denkt dat ik bedoel. Want dan zou ik ook liefdeloos zijn. Ik heb het over de liefde van vrienden." Hij had bijna familie gezegd, maar net op tijd wist hij het te vermijden. "Dat is net zo goed als de liefde van die ene jongen die je zo gelukkig maakt." Hij liet knipoogte en liet de roos zakken toen het duidelijk was dat ze hem niet ging aannemen. Hij keek haar aan met een onderzoekende blik. Waarom wilde ze hm niet aannemen? Het was niet alsof het een aanzoek was ofzo.
Hij knipperde enkele keren met zijn ogen en de blik was verdwenen en weer veranderd in een vriendelijke blik. "Tja, als je zelf het gevoel hebt dat je jezelf niet bent, dan moet je daar inderdaad wat aan gaan doen. Maar je moet niet gaan denken dat Will een deel van Teresia is, want zo klinkt het wel als je het zo zegt. Je kan hem wel loslaten, ik denk wel dat je dat kan. Maar wat ik me afvraag is of je hem niet los wilt laten omdat je stiekem nog hoopt dat het goed zal komen." Hij bleef haar aankijken, recht in haar ogen. Het leek net alsof hij in haar geest kon kijken.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 12, 2008 17:36:37 GMT 2
Ze keek hem raar aan. Want hij had het wel gezegt als liefde liefde. "Nee maar.." Ze sloot haar mond maar weer. Ze keek hem aan. Ze stopte een vinger in haar mond om op haar nagel te bijten. Het was een gewoonte geworden zo onderhand. En elke keer als er weer frustraties waren begon ze weer te bijten.
Ze keek een beetje raar om het andere. Maar hij had wel gelijk. Haar vinger had ze uit haar mond gehaald terwijl ze hem aankeek. "Ik heb geen ouders, en ik mag mijn broer niet zien. Het is best frustrerend. Maar ik kwam bij hem met alles wat mij dwars zat. Omdat ik dat bij niemand anders kon. Ik vertrouw niet snel mensen weetje. En daarom dacht ik dus dat hij een deel was. Omdat hij naar mij luisterde.. Maar dat was fout van me.. Dat weet ik. En ja ik hoop op een goede afloop. Omdat ik dat nog nooit heb gehad." Ze keek even naar hem. Om al snel haar blik af te wenden. Het deed haar teveel pijn om er nog langer over te praten. Ze stopte haar vinger weer in haar mond. Er niet aan denkend dat die vol schrammen zat.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 12, 2008 17:45:49 GMT 2
"Het was inderdaad fout. Hij is iemand apart, net als jij en ik en iedereen hier op school. Allemaal los van elkaar, allemaal een eigen leven. Alleen zijn we soms even met elkaar in contact als we praten, lachen, huilen en andere dingen. Maar verder hebben we ons eigen leven en ook stelletjes hebben niet alles hetzelfde." Zijn ogen gingen van haar ogen naar haar hand. Hij trok een wenkbrauw op en glimlachte toen. Hij pakte met zijn vrije hand haar hand vast en probeerde daarmee haar vinger uit haar mond te halen. "Nagelbijten is slecht voor je nagels, weet je." Hij sloot een oog en hield haar hand in de zijne. Niet verwikkelt, maar losjes zodat ze hem nog terug kon trekken. "Je hebt nog nooit een goede afloop gehad omdat je nog bijna geen aflopen gehad hebt. Als je hier van school gaat en als je oud en gerimpelt bent, dan kun je dat pas echt zeggen."
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 12, 2008 17:51:38 GMT 2
Ze keek wat schuldig naar hem. Terwijl ze knikte. hij had alweer gelijk. ze beet weer op haar lip. Toen hij haar hand pakte schrok ze even. Hopelijk had hij haar schrammen niet gezien. "Ja, maar ik kan er niks aandoen" Ze keek naar haar hand en toen naar hem. Ze moest lachen om het laatste. "Als ik zo doe heb ik wel rimpels" Ze fronsde haar voorhoofd en grinnikte. "Oh, ik wil je niet belachelijk maken. Maar het moest even" Dit keer keek ze met een engel gezichtje naar hem. Met haar losse hand pakte ze de roos die hij nog vast had(denk ik?) en keek ernaar. "Dankje, en.. Ik wou hem niet aanpakken. Ik heb namelijk schrammen op mijn hand. En wil niet vertellen waardoor.." Zei ze nu maar eerlijk. Ze haalde haar hand terug die in de zijne had gelegen.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 12, 2008 17:58:38 GMT 2
Sebastian lachte met haar mee, blij dat ze in ieder geval kon lachen. "Ja, dan wel. Maar je bent nog niet oud en je moet toch aan beide eigenschappen voldoen om tot die categorie te horen. En ik heb liever dat je me uitlacht en belachelijk maakt, dan dat je verdrietig doet en dat het lijtk of je niet kan lachen." Zei hij en liet de roos los. Hij was blij dat ze hem nu wel aannam. Hij keek naar haar hand en streelde er met zijn duim even overheen voor hij hem los liet. "En dat is iets waar je je voor moet schamen? Dat is dat dan weer wel bij je hoort, een deel van je is. Je hoeft ze niet te verbergen omdat het je anders maakt." Zei hij rustig en bukte. Hij trok zijn rechterbroekspijp op. Het litteken dat bijna zijn hele onderbeen beschadigde werd hierdoor zichtbaar. Hij keek naar haar op en glimlachte. "Ik ken het als je beschadigen hebt die je liever niet hebt."
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 12, 2008 18:08:11 GMT 2
Ze grinnikte terwijl ze haar hoofd schudde. "Ik heb gelukkig nog een heel leven voor me. Daar ben ik blij om. En van fouten kan ik nu in ieder geval leren.." Ze keek hem aan terwijl ze even zuchtte. Dat klonk in ieder geval weer als de oude Teresia. Of eerder de nieuwe. Ze keek naar haar handen. "Nou, het deed wel pijn." Ze keek even verbaasd toen hij bukte en zijn been liet zien. ze schrok een beetje van wat ze zag. "Pijnlijk.." Ze moest er niet aan denken dat ze dat had. "Je kan er niks aandoen denk ik?" Ze stopte haar hand weg. Daar waren haar handen echt nog niks bij. Haar hand waar de roos in lag, daar keke ze nu naar. De roos was mooi, en ze rook eraan. Het rook ook lekker terwijl ze even grijnsde.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 12, 2008 22:34:22 GMT 2
Sebastian glimlachte en liet de broekspijp weer zakken. "Ik kon er niets aandoen nee. Het hele gebeuren van toen was... buiten mijn kunnen en het was eigenlijk maar goed ook dat ik het heb. Het helpt me herinneren wie ik ben en wie ik was. Dan weet ik weer dat ik moet proberen daar iets aan te veranderen." Hij zweeg even en kwam omhoog. "We hebben allemaal nog een leven voor ons." Hij gebaarde om zich heen. "Kijk eens om je heen. Iedereen hier is nog aan het begin van hun leven en toch heeft de meerderheid al de harde les van het leven geleerd. Ze kennen de pijn en het verdriet van de dood en weten dat het ook hen ooit zal vinden. En toch leven ze door zonder zich er zorgen over te maken, al kan het morgen zijn dat de dood ons vind." Hij keek met een tevreden glimlach om zich heen. "Weet jij waarom ze niet bang zijn?" Hij keek opzij naar haar met een nieuwsgierige blik.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Nov 13, 2008 16:45:46 GMT 2
Ze keek hem aandachtig aan. Zo'n litteken, het zou wel pijn gedaan hebben. Veel pijn. Misschien dezelfde pijn wat zij soms had diep in haar hart, of was het anders? Ze zou het eigenlijk niet weten. Ze lusiterde naar het andere, en ze was best onder de indruk van al die woorden die hij zei. Hij was eigenlijk best wijs. Ze kreeg de kriebels bij het woord dood, aan dat woord had ze nog steeds een hekel. En bij de vraag haalde ze haar schouders op. Ze wist het niet precies. "Magie? Ik weet het niet" Ze keek even om haar heen. Nee, ze had niet bepaald een idee erover. "Iedereen is wel bang voor iets. Al is het onbewust" Ze keek hem aan. "Maar genoeg over dit, laten we iets leuks doen.. Want daar heb ik wel behoefte aan" Ze glimlachte vriendelijk naar hem.
|
|
|
|
Post by Madjic on Nov 13, 2008 22:04:22 GMT 2
Sebastian lachte om haar. "Of omdat ze weten dat die kans klein is. Ze genieten nog van hun leven en blijven niet te lang hangen bij wat voorbij is. Ze maken wat ze ervan kunnen maken." Hij glimlachte rustig. Waarom kon zij dat niet? Ze zou er zoveel gelukkiger van worden als ze gewoon lekker genoot van haar leven en zich niet zoveel zorgen maakte over wat er kon gebeuren en dingen die al gebeurd waren waar ze niets meer aan kon veranderen.
"Maar ok, iets leuks? Tja, ik ben niet zo goed ik leuke dingen doen." Met een rustige gezichtsuitdrukking keek hij om zich heen, naar de mensen en de bloemen. Hij luisterde naar de vogels die er nog waren ondanks het kouder wordende weer.
|
|
