Straight into the ground [Open, Cassie]

[diimplezx]

Cassie kon het niet helpen, ze voelde het bloed in haar aderen koken. Het was niet dat Kélian zulke vreselijke dingen zei, maar het had iets te maken met die grijns op zijn hoofd en zijn idee van superioriteit. Ze walgde ervan. Ze had haar vuist zo om haar toverstok gebald dat haar knokkels er wit van werden. “Steve,” zei ze terwijl ze haar stem vlak probeerde te houden. “Ik wil niet lullig doen, maar ik denk dat je er misschien niet bij wilt zijn als ze Kel’s restanten straks gaan opruimen.” Haar stem trilde van woede en ze liet haar tas met een achteloze beweging van haar schouder glijden. “Niet dat er van zijn lichaam nog iets afgrijselijkers valt te maken…” Ze wist dat dat niet helemaal klopte. Om eerlijk te zijn was Kélian best knap geweest… zonder die grijns en die slechtheid die om hem heen hing dan. Maar het ging er nu niet om of ze de waarheid sprak, als de woorden maar kwetsend genoeg waren om hem misschien een klein beetje onzekerheid te laten voelen. Langzaam kwam haar arm omhoog en ze hield de punt van haar staf recht op Kélian’s gezicht gericht.

[Merel]

[/b] antwoordde Steve. Geen glimlach op zijn gezicht. En of hij zijn woorden echt meende betwijfelde hij zelf. Maar op dit moment kon het hem dat even erg weinig schelen.

Kélians grijns verdween even. Daar voor in de plaats kwam een lieflijke glimlach. Hij vond haar best wel sexy, als ze zo boos was. Hij keek even naar Steve, niet het eerste wat hij van hem verwachte, maar erg gevaarlijk vond hij hem niet. Daarom richte hij zich weer tot Cassie. De punt van haar staf was niet zó ver verwijderd van zijn gezicht, maar toch kon Kélian het weer niet laten om er een opmerking over te maken. Met zijn linker hand duwde hij haar arm met toverstok wat opzij, en ondertussen ging hij vlák voor haar neus staan.
"Weetje, je mag dan nog zó boos zijn.. Van de échte Zwarte kunsten kun je niet winnen.." fluisterde hij eerst dreigend naar haar. En dat, was ook écht dreigend bedoeld. Vervolgens glimlachte hij een schreve glimlach.
"Los van dat, Boze meisjes zijn meestal érg sexy," Na dat gezegt te hebben deed hij snel een paar passen naar achter en richte zijn eigen toverstok op Cassie.[/ul]

[diimplezx]

Cassie moest toegeven; ze had niet verwacht dat Steve zou blijven staan om haar te helpen. Goede knul dacht ze en ze glimlachte bijna. Of hij zou blijven wanneer – niet als, ze echt aan het duelleren was, dat moest nog blijken. De tijd zal het leren. Ze moest zich nu focussen op wat Kélian van plan was. Ze zag zijn glimlach en verwachtte er niet veel goeds van. Maar ze had een strategie, soort van. Meteen erbovenop duiken was iets wat jongens deden. Afstand houden, aftasten en dan pas de sprong maken was meer haar stijl. Dus toen Kélian met zijn hand haar arm opzij duwde liet ze hem zijn gang gaan. Dat idee van veiligheid en zekerheid zou ze straks wel de grond in trappen. Hij was een stuk groter dan zij, maar ze deed geen stap achteruit toen hij zo dichtbij stond.

Ze had het bijna gedaan. Het idee alleen al dat hij zo dicht bij haar waagde te komen deed haar woede erger oplaaien. Cassie keek hem strak aan, en ze voelde dat haar ogen nu niet erg vriendelijk zouden zijn. Het voelde wel alsof ze vuur kon spugen. "Los van dat, Boze meisjes zijn meestal érg sexy," Het was dat Kélian te snel was geweest anders had ze hem in zijn gezicht gespuugd. Hoe durfde hij. Het gore lef. Haar arm schoot omhoog en nog voordat ze een stap naar achter had gezet schreeuwde ze al: “Depulso!”

[Merel]

[/b] Hij grijnsde weer zijn evil-grijns. Hij kon er niks aan doen. Hij richte zijn toverstok eerst héél rustig op. Hij keek naar Cassie met een bijna lieflijke blik. En toen, heel plots -hij bewoog zijn mond noch toverstok amper- vloog er een vloek op haar af. 'Aresto Momentum'
Als de spreuk doel trof, zou Cassie ineens een stuk minder snel zijn. Hij grijnsde tevrede, maar bleef waakzaam. Ze waren immers met z'n tweeën.[/ul]

[diimplezx]

Cassie was teleurgesteld dat haar spreuk hem niet had geraakt. Ze had zich meer aan haar strategie moeten houden. Ze probeerde haar hoofd koel te houden maar zodra ze zijn minachtende grijns weer zag leek dat wel onmogelijk. Cassie richtte haar kin op en keek hem vol walging aan. “Ik speel alleen met mensen die ik mag,” zei ze bitter. “En just so we’re clear: Jou mag ik niet.” De manier waarop Kélian zijn tijd nam irriteerde Cassie mateloos. Die jongen had echt geen emotie in zich naast spot. Ze stond klaar om een schildspreuk uit te spreken wanneer hij in de tegenaanval zou gaan.

Ze zag de flits een fractie voordat ze de impact voelde. Non-verbale spreuk. Daar had ze niet helemaal op gerekend. Ze viel naar achter en landde voor de tweede keer vandaag op de grond. Ze voelde nu al dat Kélian dat niet zomaar zou laten gaan zonder een paar lullige opmerkingen, maar ze probeerde haar woede nu in bedwang te houden. Non-verbale spreuken was niet onmogelijk voor Cassie, maar ze moest zich wel kunnen concentreren. Levicorpus dacht ze met al haar macht terwijl ze haar toverstok op Kélian gericht hield.

[Merel]

[/b] legde Kélian op een nogal ingewikkelde manier uit. Hij grijnsde breed en gaf ook nog even een knipoogje naar Cassie toe.

Al voordat Cassie haar vloek afvuurde, vuurde Steve ook een vloek af.
"Locomotor!" riep Steve terwijl hij zijn toverstok op Kélian richte. De rode straal schoot door de lucht recht op Kélian af. Steve had even geen zin om non-verbaal de spreuken uit te spreken, vandaar dat hij het op deze manier deed. Daarna keek hij even snel om naar Cassie.
"Gaat het een beetje?" vroeg hij voor de tweede keer in een niet zo'n al te lange tijd. VAnuit zijn ooghoeken hield hij Kélian in de gaten, met die gast wíst je het maar nooit.

Kélian had nogsteeds die zelfvoldane grijns op zijn gezicht toen hij Steve zijn spreuk aan hoorde komen. Die van Cassie had hij echter niet door.
"Protego!" riep hij terwijl de spreuk van Steve afketste op de muur.
"Bijna-aah," Met een kreet hing Kélian onderste boven in de lucht. De grijns was ineens van zijn gezicht af. In plaats daarvan stond er nu een woedend gezicht. Nou, op z'n kop kon je het nogsteeds voor een grijns aanzien.
"Nu ga je er aan," mompelde hij terwijl hij er non-verbaal de spreuk 'Sectumsempra !' een spreuk die in het verleden veel schade aanricht. Het is alsof er een zwaard in de tegenstander staat te hakken.[/ul]

[diimplezx]

“Ik speel niet” gromde Cassie, meer tegen zichzelf dan tegen Kélian. Ze was blij dat Steve niet alleen had gezegd dat hij zou blijven, en ze voelde nu al dat ze zodra ze Kélian hadden ingemaakt ze hele goede vrienden zouden worden. “Niet veel pijnlijker dan vijf minuten geleden. Voornamelijk mijn eigenwaarde geschaad.” Ze krabbelde overeind en ging klaar staan om weer een spreuk af te vuren. Ze stond op haar voorvoet, indien ze een volgende spreuk moest ontwijken. Maar het beeld van een ondersteboven hangende Kélian deed haar in de lach schieten. “Misschien komt er nu wat bloed bij die hersencellen van je, kan je nog een beetje nadenken voordat je domme dingen zegt.” Haar lach verdween alleen toen ze zijn woedende blik zag. Ze deed een stapje achteruit en hief haar staf om een schildspreuk te gebruiken zodra Kélian iets op haar af zou vuren.

“Prote-” maar ze was al te laat om zijn non-verbale spreuk te kunnen zien aankomen. Ze struikelde naar achter en voelde een pijnscheut door haar been gaan. Haar broek was kapot, en uit de enorme snee gutste bloed. Cassie voelde zichzelf duizelig worden en liet zichzelf uiteindelijk op de grond vallen. Wat een klootzak… Wat had hij gedaan? Was Kélian weer terug op de grond of was haar hoofd te erg aan het draaien om nog goed boven en beneden te kunnen onderscheiden? Ze kneep haar ogen dicht van de pijn en had moeite om de kokhalsneigingen te onderdrukken.

[Merel]

[/b] grinnikte Kélian ondanks dat hij onderste boven hing. Hij kon het niet laten zijn mond open te trekken ondanks dat hij in een nogal benarde situatie hing. Hij deed zijn armen over elkaar maar hield zijn toverstok op het tweetal gericht. Je wist het maar nooit.
Toen ze geraakt werd, werd Kélian zijn grijns minder, maar kreeg hij een zelfverzekerde blik in zijn ogen.
"Ik zei het je toch. Je weet niks van échte magie," zei hij wat zachter dan dat hij net gesproken had. Hij keek haar nog even dreigend aan, maar toen ze op de grond viel keek hij naar al het bloed. Mm op die spreuk moest hij nog wat vaker oefenen besloot hij uiteindelijk.

Steve schrok zich dood van de vloek die Cassie trof. Een beetje onhandig keek hij toen hoe ze weer viel en hoe al het bloed een plasje begon te vormen op de grond. Heel even werd hij misselijk, maar vermande zich toen. Hij richte zijn toverstok op Kélian.
"Flipendo!" riep hij, maar hij bleef niet kijken of de spreuk ook doel trof. Als hij was blijven kijken, had hij gezien dat de Vloek Kélian vol trof, en hem zonder pardon óver het standbeeld smeet waar hij kreunend bleef liggen.
Maar Steve knielde neer naast Cassie. Zijn toverstok legde hij even naast haar neer en hij bekeek haar been.
"Ik ken een spreuk.. Maar ik weet niet of ik hem goed genoeg beheers zodat hij ook hélpt," mompelde hij. Hij zuchtte maar hij besloot dat hij niet zo veel keus had. Als de spreuk werkte zou hij de wond helen. Werkte hij niet, tja dan gebeurde er niks.. Hij pakte zijn toverstok en wees op de wond.
"Balsemio," zei hij en hij hoopte van harte dat het werkte.[/ul]

[diimplezx]

Haar hoofd bonsde en bonkte alsof het een stuiterbal was geworden en Cassie dacht even dat ze misschien door nog een spreuk geraakt was. Haar handen plakte – van zweet of bloed? – en haar spieren begonnen te verzuren. Ze hoorde iets of iemand door de lucht heen sjezen en daarna met een klap neerkomen. Ze hoopte van harte dat het Kélian was. Ze hoorde wat gestommel naast haar maar ze hield haar ogen nog steeds dichtgeknepen. Net als haar mond trouwens. Ze was niet van plan om die zwadderich ook nog het plezier te geven door ‘Auw!’ te roepen.

Ze voelde de plek op haar been trekken en branden, maar plots werd het koud. Het was prettig, en zorgde ervoor dat ze de pijn nauwelijks meer voelde. Maar toen werd de kou sterker, alsof ze in stikstof werd gedompeld. Haar ogen schoten open en zagen Steve’s gezicht. “Dat is echt heel erg koud, weet je,” zei ze zachtjes en nog voordat ze was uitgesproken voelde ze een rilling langs haar rug lopen en kippenvel op haar armen komen. Steunend op haar armen werkte ze zich overeind. Het plasje bloed was minder indrukwekkend dan ze had verwacht, hopelijk dacht niemand dat ze zich had aangesteld. “Nee hè… Dit was mijn goede broek,” zuchtte ze geïrriteerd. Ze had iedereen die ze aardig genoeg vond erop laten schrijven en tekenen. De stof was helemaal rood en vies van haar eigen bloed. En dwars door de roos en de boodschap van haar zusje zat een scheur.

[Merel]

[/b] verzuchtte hij terwijl hij nogmaals even diep adem haalde.
Vervolgens stond hij weer op en bood haar alweer zijn hand zodat hij haar overeind kon helpen. Zijn toverstok hield hij stevig vast in zijn hand voor het geval dat Kélian had besloten hem alsnog te vervloekken. Dit bleek een slimme gedachte te zijn.

Kélian kreunde even terwijl hij zich op zijn rugdraaide. Als je via hard steen op de grond wordt gesmeten, geeft dat nou niet zo'n heerlijk gevoel. Hij ging zitten terwijl hij over zijn rug wreef. Hij zou er -alweer- wat blauwe plekken aan overhouden. De laatste keer dat hij ruzie had gehad, waren zijn armen volledig verbrand en nog wat andere lichaams delen er niet helemaal heel uitgekomen. Hij droeg nu nogsteeds verband om zijn armen.
Met nog een kreun kwam hij geheel overeind en greep hij zijn toverstok weer beet. Hij trok zijn gewaad recht en liep -eerst wat pijnlijk, later wat beter- om het standbeeld heen. Hij richte zijn toverstok op het tweetal.
"Nú zijn jullie er geweest.. Alerte Ascendare!"[/ul]


[*via spreuk kom je op site met spreuken =P maar denk dat je zelf al wel lijst had xD*]