Straight into the ground [Open, Cassie]

[diimplezx]

Cassie probeerde de pijn in haar rug te negeren terwijl ze voorzichtig elke wervel in haar rug probeerde te bewegen. Ze had nu ongeveer de plek gevonden waar na haar lichaam niet meer reageerde. Daar zat een wervel niet goed. De gedachte alleen al hoe haar rug er nu uit moest zien maakte haar misselijk. Ze deed haar ogen dicht en probeerde het beeld van een ontwrichtte rug uit haar gedachtes te sturen. Toen ze duizelig begon te worden besefte ze pas wat er gedaan moest worden. Als haar rug niet snel terug zou schieten was haar zenuw misschien zo afgekneld dat hij niet meer goed werkte. Ze had veel wonderlijke verhalen gehoord over hoe leerlingen met de ergst gebroken botten er weer bovenop werden geholpen in de Ziekenboeg. Maar of er ook iets bestond voor zoiets als zenuwen en ruggenmerg…

“Steve, je moet me weer neerleggen,” mompelde ze in zijn shirt. Ze zou nooit zelf haar rug terug kunnen zetten, de pijn zou haar ervan weerhouden. “Of je moet heel hard kunnen rennen met iemand in je armen of je moet m’n rug goed zetten.” Ze keek hem nu aan, haar tranen gedroogd, maar nog steeds met een vreselijke pijn in haar onderrug. Ze had geen idee hoe haar rug recht gezet kon worden, alleen dat het waarschijnlijk geen pretje voor haar zou zijn wanneer haar wervels weer terugschoten. Op de achtergrond hoorde ze Kélian kreunen en langzaam bewegen. Ze hoopte maar dat hij niet zo wreed was om nu nog een vloek uit te spreken. Maar toch begon ze met een hand op de grond te zoeken naar haar toverstok, just in case.

[Merel]

[/i] hoorde hij haar zeggen. Hij bleef even bedenkelijk voor zich uitstaren om een goed antwoord te kunnen verzinnen, of iets te kunnen doen.
"Uhm.. Het spijt me zeer.. Maar ik kan geen van beide," mompelde hij en werd wat rood. Wat had je nu aan hem? Hij kon helemaal niks merkte hij. Hij zuchtte even vervloekte zichzelf even van binnen. Zodra Cassie beter was, nam hij zich voor, ging hij meer sporten.

Maar omdat hij haar niet kon helpen, besloot hij haar eerste raad maar op te volgen. Niet alleen omdat het voor hem ook wel een klein beetje zwaar werd, ook omdat het voor haar waarschijnlijk wel het beste was. Dus, zo gezegt zo gedaan, heel voorzichtig ging Steve door zijn knieën en zorgde er zo voor dat Cassie heel voorzichtig op de grond kwam te liggen.
"Wil je een kussen hebben of een deken? Straks bevries je met die kou," stelde Steve maar voor. Aan een ingevroren Cassie hadden zo ook niet veel. Ook wist hij niet of hij nu hulp moest gaan halen of het zelf moest doen.
"Heb jij trouwens een Medisch boek in je tas liggen?" vroeg hij. Opzich wou hij ook wel madame Plijster halen.. Maar hij ging niet weg zolang Kélian nog in de buurt was.

En Kélian was voorlopig nog niet van plan weg te gaan. Nadat hij zichzelf weer een beetje had gerekt, was hij erachter gekomen dat het verband rond zijn linker arm, waar ook de zweren nog op zaten, er af was gegaan en was gaan zwellen. Hij knoopte zijn mantel los, en hij rolde zijn linkermouw helemaal op. Zijn linker arm zag er erg uit. Hij was rood met allemaal vellen, en nu ook allemaal zweren. Als het goed was zou de zalf van Madame Plijster helpen, maartot nu toe merkte hij daar niet zó veel van. Maar op dit moment gaf hij daar Steve en Cassie de schuld van.
"Vúile Áchterlijke Griffjes!" gromde hij terwijl hij bedacht welke spreuk hij zou gebruiken.[/ul]

[diimplezx]

De hoop zonk bij Cassie in de schoenen toen Steve zei dat hij haar niet kon helpen. Hij liet haar weer op de grond zakken en ze deed haar uiterste best om haar rug zo min mogelijk te bewegen. “Om eerlijk te zijn voel ik vrij weinig Steve…” grapte ze toen hij vroeg of ze een kussen of een deken wou. Ze lachte zwakjes en vond met haar linker hand haar toverstok. Gelukkig was die niet erg ver weggerold toen ze wegdook voor dat beeld. Ze omklemde hem met haar hand en bracht hem dichter naar haar lichaam toe.

“Heb jij trouwens een Medisch boek in je tas liggen?” Ze schudde haar hoofd lichtjes. Auw, daar zat een bult op haar achterhoofd. Cassie sloot haar ogen en dacht diep na. Ze kende geen magie die dit recht kon zetten; letterlijk. Wat zou een dreuzel doen in dit geval? Denk als je vader Cassie… Het zinnetje herhaalde zich in haar hoofd maar ze kon niks bedenken. Eigenlijk kon ze wel wat bedenken maar het beviel haar helemaal niet. “Zou je,” begon ze, nog steeds met haar ogen dicht “iets voor me willen doen?” Ze keek tussen haar wimpers door naar Steve. “Kan je heel langzaam mijn benen optillen?” Ze draaide haar toverstok in haar hand. Die zou ze straks tussen haar tanden klemmen als de pijn te erg werd. “Pas stoppen als ik het zeg,” voegde ze eraan toe.