Straight into the ground [Open, Cassie]

[diimplezx]

Cassie stond voor de derde keer – in een te korte tijd – op van de vloer met Steve’s hulp. “Je zou bijna denken dat ik niks anders doe dan omvallen…” zei ze terwijl ze haar nek heen en weer bewoog. Haar hoofd voelde een beetje zweverig aan, maar verder had ze niet erg veel pijn meer. Een paar blauwe plekken, daar kon ze wel mee leven. Haar toverstok was tijdens haar laatste valpartij uit haar hand gegleden en ze bukte om hem op te rapen. “Vandaag is niet mijn geluksdag geloof ik.” Haar vingers hadden nog maar net het beukenhout omsloten toen ze Kélian achter het standbeeld vandaan zag komen. Hij zag er redelijk gehavend uit maar binnen een fractie van een seconde merkte ze al dat dit niet om te lachen zou worden.

Zo snel als ze kon richtte ze haar toverstok naar Kélian en riep: “Protego!” Het witdoorzichtige schild verspreidde zich van de punt van haar staf en maakte een groot dekkend schild voor haar en Steve. De spreuk van Kélian ketste af en zorgde voor een oppervlakkig – maar toch duidelijk zichtbaar, gat in de muur. Het schild trok weer in en zo snel als ze kon vuurde Cassie een aanvalsspreuk af. “Furniculus!” dacht ze geconcentreerd. Ze wankelde lichtjes omdat haar lichaam nog niet helemaal klaar was om zo snel te reageren. Aresto Momentum was blijkbaar nog niet volledig afgesleten. Er kwamen gele vonkjes van haar staf toen ze de spreuk afvuurde. Eens zien hoe meneer zich zou voelen als hij onder de zweren zat. Ze had hem liever iets pijnlijkers gewenst, maar ze was niet zoals hij. Zwarte magie zou ze niet gebruiken, alleen als het haar leven of dat van iemand anders zou redden misschien.

[Merel]

[/b] grapte hij even. Een paar tellen later besloot hij toch maar z'n mond te houden. Dit was niet hét perfecte moment om aan zijn gevoel voor humor te werken.
"Niet alleen niet jou geluks dag geloof ik," antwoorde hij weer en dacht even na over de zin die hij net had gezegt. Hij klopte wel maar klonk wat vaag. Hij schudde even zijn hoofd en keek toen weer naar Kélian om klaar te zijn als er weer wat kwam. Maar toen er wat kwam was Cassie hem weer voor. Echter legde hij zijn hand op haar rug om ervoor te zorgen dat ze niet nógmaals om zou vallen.

Kélian had redelijk laat door dat er een vloek op hem afkwam.
"Protego!" riep hij nog, maar hij kon niet voorkomen dat de spreuk zijn niet-toverstok-hand (links denk ik zo xD ?) werd geraakt en ineens onder de zweren zat. Met een walgend gezicht keek hij naar zijn hand. 'Aah leuk. Madame Plijster ziet me al weer aan komen.. De zoveelste keer deze week,' dacht hij en hij zuchtte even. Vervolgens staarde hij kil naar Cassie.
"Weetje. Al die spreuken van jou.. Leuk en aardig. Toch denk ik dat je meer zou moeten doen dan alleen die Pussy-Spreuken. Want dat had ik eigenlijk wel van jou verwacht," zei Kélian terwijl hij haar even bekeek. Aan de ene kant was het bedoeld als vraag. Hij had het wel een beetje gedacht. Aan de andere kant was het waarschijnlijk een belediging. Des te beter vond Kélian. Hij keek haar nog eens aan en vervolgde toen non-verbaal..
'Pak' dacht hij en hij grijnsde. Hij wees met zijn toverstok op Cassie. Pak was een simpele maar zwaar irritante spreuk. De spreuk zorgde er namenljk voor dat allerlei spullen lukraak naar de aangewezen punt toe schoten. En er lagen nogal was kleine én grote spullen in de gang... Waaronder harnassen en schilderijen. Kélian grijnsde zelfvoldaan.[/ul]

[diimplezx]

“Ik zou het nou niet bepaald een hobby noemen,” grijnsde Cassie naar Steve. Hij vond haar vast een enorme kluts dat ze constant omviel. Ze wist zelf ook niet waar het aan lag, dit hele schooljaar was ze nog geen één keer gevallen op uitgegleden en vandaag leek het wel alsof het lot haar probeerde in te halen. “Ik heb er wel aanleg voor, al zeg ik het zelf. Misschien dat ik maar professional moet worden,” grapte ze nog voordat ze Kélian’s stem opmerkte. Het was dat ze de bezwering even niet kon bedenken om hem monddood te maken anders…

Ze was tevreden om te zien dat haar spreuk in ieder geval een stukje van hem had geraakt, maar ze voelde niet meer hetzelfde amusement als bij de eerdere rake spreuken. Het werd een stuk serieuzer en ze zou pas echt kunnen lachen zodra ze hem op de grond zag liggen. “Ik leef niet zo graag op aan verwachtingen die zwadderaars van me hebben. ’t Heeft iets te maken met hun idee van goed en slecht.” Ze glimlachte en haalde haar schouders op alsof ze wou zeggen: ’Tja, wat doe je eraan…’ Als meneer vies wou spelen dan zou hij zijn zin krijgen ook… Maar eerst moest ze maar eens wat gaan doen aan dat harnas dat plots op haar af kwam. “Mobiliarbus!” Met een kleine snelle beweging van haar toverstok bewoog ze het harnas de andere kant op, tot ze hem tegen de muur aansmeet. Maar vanaf alle andere kanten kwamen nu allerlei voorwerpen op haar afgezweefd.

Ze kon ze onmogelijk allemaal van zich af slaan en haar protego was niet sterk genoeg om het aantal blauwe plekken erg te verminderen. De enige dingen die niet in de ruimte bewogen waren het standbeeld, Kélian, Steve en zijzelf. Een paar lichte, sneller verplaatsende dingen zoals haar tas waren nu al tegen haar aan gevlogen met een redelijke snelheid. Opeens kreeg ze een idee. Ze rende naar de nis waar Kélian en het standbeeld stonden, op de voet gevolgd door een grote houten kast, nog een harnas, wat puin dat door afgekaatste spreuken was veroorzaakt en nog wat kleinere dingen. Als ze achter Kélian zou kunnen komen te staan, moesten die voorwerpen in ieder geval eerst door hem heen voordat ze haar zouden bereiken. En tegen die tijd had hij vast al zijn eigen hachje gered door de spreuk te verbreken. Ze hoopte dat haar plotselinge bestorming hem zo zou verrassen dat hij haar in ieder geval nu niet behekste.

OOC: die laatste alinea duurt maar 2 seconden ofzo, maar dat is lastig om goed te beschrijven xD

[Merel]

[ik snap het ja =) wel hippe lange post zeg =O ]

[/i]
Steve hoorde het schilderij luid protesteren. Maar hij kon zich er niet zo erg veel druk over maken. Hij dook weg.. Echter had hij niet helemaal rekening gehouden met het bloed dat er nog lag en hij gleed uit. Dit zorgde ervoor dat hij op de grond lag, letterlijk.. Maar zo vlogen gelukkig wel meerdere spullen óver hem heen. Opgelucht haalde hij adem voordat hij bekeek waar Cassie heenliep.
"Protego totalum!" riep hij zodat er een schild om Cassie kwam. Dit omdat er een harnas vol op haar aan het inlopen was. Het harnas spatte uit elkaar, evenals Steve zijn schild. Meer kon hij niet voor haar doen, aangezien hij zelf druk bezig was met een volgend voorwerp te ontwijken.. Dit keer namelijk een wandkleed dat had bedacht Steve te gaan wurgen.. Dit alles duurde ging voorbij in enkele secondes.

Kélian had eerst een tijdje breed gegrijnsd. Helaas vond hij het idee dat Cassie had iets minder leuk. Toen ze achter hem stond wist hij enkele dingen te ontwijken die dan alsnog op haar afvlogen.. Maar toen een volgend beeld op hen afrende, besloot Kélian -tot zijn aller grootste spijt- de vloek op te heffen. Hij hoorde Steve opgelucht adem halen. Kélian daar in tegen zuchtte geïrriteerd.
"Aha, ik dacht al dat je dat zou denken. Blijkt maar weer dat je niet zo waardig bent als je eruit ziet," beledigde hij haar eerst nog even en keek haar toen strak aan. Hij kreeg weer een evil grijns op zijn gezicht wat niet veel goeds voorspelde.
"Ow, en mevrouw dacht slím te zijn.. Om je eerlijk te zeggen. Ik ben toch even nét iets slimmer," vervolgde hij dus. Hij deed een stap richting het standbeeld en tikte het aan.
"Piertotum locomotor," zei hij grijnzend en wees toen op Cassie. Het standbeeld dat op het ene moment nog levenloos was, begon nu te bewegen en op een gevaarlijke manier naar Cassie toe te lopen.
Je zou je af kunnen vragen hoe Kélian in hemels naam al die spreuken wist. Nou eigenlijk was het antwoord heel simpel. Ten eerste omdat Kélian zijn familie, en hijzelf met veel mensen van de duistere kant omging en zo nogal veel leerde daarvan. Het tweede is dat hij graag grappen uithaalde met mensen. Zo leerde hij voor veel grappen vele spreuken. Hij grijsnde nu en vroeg zich af hoe Cassie zich hieruit ging redden.[/ul]

[diimplezx]

Dankzij Steve’s schildspreuk werd ze niet geraakt door een aankomend gordijn, maar het leidde haar wel af. Ze dook langs Kélian en richtte haar toverstok op hem en de aankomende meubelstukken. Was die jongen toch nog nuttig. Als levend schild weliswaar, maar toch; ze was bijna gaan denken dat hij niks anders kon dan Zwarte Magie. Het schilderij dat als ongecontroleerd projectiel langs Kélian schoot, wist ze op een haar te ontwijken. Ze hoorde de geschilderde monniken kreunen en schelden. Niet bepaald de reactie die je zou verwachten van zulke gelovigen. Het was lastig voor Cassie om zich op zoveel dingen tegelijk te concentreren. De aanvallende voorwerpen, Kélian en Steve die momenteel gewurgd werd door een tapijt. Ze probeerde nog ‘Diffindo’ maar was bang om niet het tapijt te raken maar Steve zelf.

Gelukkig kreeg Kélian het al snel benauwd en beëindigde hij de spreuk. Meteen zorgde Cassie voor wat afstand zodat ze meer reactiesnelheid zou hebben wanneer hij weer een of andere vloek op haar af zou sturen. “Gaat het Steve?” vroeg ze over haar schouder. Ze baalde nu echt ontzettend dat ze hem hierbij had betrokken. Ze had niet verwacht dat Kélian zo lastig zou zijn. En tot haar grote irritatie vond hij het weer nodig om wat te zeggen. In plaats van de discussie weer in te gaan wachtte ze tot hij was uitgepraat. Het was lastig, want de vlammen die ze aan het begin had gevoeld borrelde weer op. “Ben je klaar of wil je nog een verdere evaluatie maken over mij en mijn waardigheid?” De laatste woorden siste ze tussen haar tanden door. “Paraliti-” Ze had de koperen arm niet aan zien komen en toen hij haar raakte voelde ze haar rug een onnatuurlijke draai maken voordat ze over de grond werd geslingerd. Ze was nog verder doorgegleden als er geen muur was geweest.

Elke val die ze maakte vandaag was een stuk erger dan de vorige. Ze was er bijna zeker van dat ze nu iets ontwricht had, terwijl vier vallen terug alleen nog maar haar eigenwaarde was bezeerd. Cassie wist niet zeker wat er allemaal bloedde en wat er allemaal mogelijk gebroken zou kunnen zijn. Het koperen beeld was tot leven gekomen door een spreuk van Kélian. Toen ze nog niet wist wie er zo had zitten lachen, achter het toen nog stilstaande beeld, was de andere mogelijkheid geweest dat het standbeeld tot leven was gekomen. Oh hoe ironisch was dit. Het was een wonder dat ze haar staf nog in haar hand had. “Red- Reduc…” Haar hand trilde te erg en haar beeld was wazig, zo kon ze niet richten. “Reduc- Reducto!” wist ze uiteindelijk uit te brengen. En ze dook ineen toen er een stuk brons vlak naast haar viel.

[Merel]

[Inmiddels wel erg toepasselijke titel =P ]

[/b] riep hij terwijl hij naar haar toe wou rennen. Dit echter werd belemmerd door het beeld dat nog steeds wild zwaaide. Hij moest een naar beneden duiken wou hij niet ook geraakt worden. Toen ze een spreuk gebruikte en het voor elkaar kreeg de hele rechter helft van het standbeeld weg te blazen, besloot Steve haar voorbeeld te volgen.
”Reducto!” brulde hij en de andere helft van het standbeeld vloog aan gort. Heel even zuchtte hij opgelucht, tot hij weg moest rollen voor het hoofd van het standbeeld hem helemaal plette.. Deze plette nu alleen zijn tenen.
Het gevoel van zijn gekneusde tenen negerend rende hij naar Cassie toe die er niet al te best uitzag. Bij haar aangekomen knielde hij voor de tweede keer bij haar neer. Ze vielen ze wel in herhaling, merkte Steve geïrriteerd op. Hij wist niet goed wat hij moest doen, of waar ze pijn had, dus deed hij maar even niks.

Het enige wat Kélian deed was met zijn armen over elkaar tegen de muur aan staan kijkend naar het spectacel.
”Weetje, je zou dit eigenlijk op moeten nemen.. Kunnen jullie eens zien hoe TRIEST jullie eigenlijk wel niet zijn.. Dat jullie niet eens tegen een standbeeld op kunnen.. Ochtoch. - hij schudde zijn hoofd – hoe moet dat nou als jullie straks tegen échte gevaarlijke mensen moeten vechten? Niet zulke Leerlingen als ik? Tegen de mensen van wie ik alles heb? Volgens mij gaat dat écht jullie dood worden,” dacht Kélian hardop, terwijl hij zich er goed van bewust was dát hij het hardop zei. Ach die ukkies mochten ook wel eens de waarheid horen, vond hij zo.
Ondertussen bekeek hij eerst want ongeïnteresseerd zijn nagels. Toen hij dacht daarmee klaar te zijn, begon hij wat te spelen met zijn toverstok. Ondertussen hield hij vanuit zijn ooghoeken ze wel goed in de gaten, voor het geval dat.. Bij hun wist je het maar nooit. Al vroeg hij zich af of Cassie nog wel overeind kwam. Zo niet, dan was het al 1-0. Dan alleen Steve nog vloeren en kláár was Kélian. Hij grijnsde gemeen bij het idee alleen al.[/ul]

[diimplezx]

Cassie lag ineengedoken op de grond. Ze hoorde Steve een spreuk afvuren en daarna een grote knal, het geluid van afbrokkelend koper dat op de grond viel en een stukje wegrolde. Ze probeerde waar te nemen, testte haar zintuigen maar de pijn in haar rug overspoelde haar pogingen. Ze dacht haar ogen open te hebben maar ze zag niks. Er liep vocht over haar slapen naar beneden en ze besefte later pas dat ze huilde. Haar rug. Het was het enige waar ze nog aan kon denken. Het was ook ongeveer het enige wat ze duidelijk kon voelen. De pijn, en daaronder niks. Ze probeerde haar been te verleggen maar haar zenuwen reageerde niet op haar hersenen. Beweeg. Beweeg. Beweeg. Het lukte Cassie om haar armen te bewegen en haar hoofd licht te draaien maar haar benen wouden maar niet. Ze zou haar rug toch niet hebben gebroken?

De pijn bleef, maar haar zicht kwam terug. Wazig, dat wel. Door de tranen of door de klap die ze had gemaakt. Ze hoorde nu ook een vreemd geluid. Gierend. Ze hoestte en hapte naar adem. Waren dat haar longen die dat geluid maakte. Boven haar hing een gezicht dat ze in eerste instantie niet herkende. Pas toen ze een aantal tranen had weggeknipperd herkende ze Steve. Ze hoorde op de achtergrond een stem die ze niet direct kon plaatsen, maar waarvan ze wel wist dat ze die stem haatte. Langzaam kwam haar herinnering terug. Kélian. Ze had de neiging om te spugen maar verslikte zich waardoor ze nog harder begon te hoesten. Hield die pijn in haar rug dan nooit op? Ze probeerde weer te bewegen: knieën te buigen, haar voet te verplaatsen, haar tenen te wiebelen. Niks. Het was alsof ze een klap in haar gezicht kreeg. De zenuw, die van haar hoofd tot haar tenen liep was afgekneld.

Het leek wel alsof de pijn alleen maar erger werd en de tranen sprongen weer in haar ogen waardoor Steve weer een wazige vlek werd. De pijn versterkte haar haat. Zodra ze weer rechtop stond – misschien dat zitten ook wel voldoende was, zou ze Kélian eens een lesje leren. Maar het leek niet alsof dat binnenkort ging gebeuren.

[Merel]

[/b] verzuchtte Kélian. Zo was er toch helemaal geen tégenstand meer voor hem? Zo was er toch helemaal niks meer aan? Hij ging met zijn hand door zijn haar en veegde nog wat stof van zijn mouw.

Steve werd bijna verdrietig door haar pijn en haar tranen te zien. Voorzichtig streek hij met zijn hand eerst over de ene wang en toen over de andere wang om de tranen weg te vegen, maar zo te zien bleven ze maar komen.
Besluitloos bleef hij daar een tijdje naast haar neer gehurkt zitten. Hij was nooit zo goed in beslissingen nemen op zulk soort momenten. En om eerlijk te zijn hield Kélian daar ook niet echt bij.. Vooral niet door de woorden die hij zij.
"Achterlijke kwál," sisste hij even woedend. Hij draaide zich razend snel om en richte zijn toverstok op Kélian terwijl hij, "Bombarda!" riep. Dit zorgde ervoor dat Kélian vol achterover geslingerd werd en ook pijnlijk tegen de muur belande.
Steve haalde vervolgens een paar keer diep adem om even tot rust te komen. Hij wou niet hebben dat hij óók nog eens mensen vreselijke pijn ging doen, ookal was het Kélian.

Steve stopte zijn toverstak in zijn zak zodat hij beide handen vrij had. Hij knielde weer bij Cassie neer, en bleef daar even zitten. Hij was niet zo sterk, en om eerlijk toe te geven, had hij niet zo heel veel ervaring mee. Hij ging sowieso niet met zó veel meiden om, om dit ook echt mee te kúnnen doen. Hij haalde nog eens diep adem en pakte toen haar arm beet.
"Kom, je kunt hier niet blijven liggen," zei hij met rustige, maar met ernstige stem. Hij wou neit dat ze hier bleef zitten. Dat zou haar zeker weten geen goed doen. Al had Steve niet zo veel medische ervaring, hij wist dat dit niet veel goeds kon betekenen.
Hij sloeg haar arm om zichzelf heen en deed zijn eigen arm achter haar langs zodat zij op hem kon steunen, en hij haar op zou kunnen tillen mocht het nodig zijn. In eerste instantie was hij van plan haar gewoon overeind te helpen, en te steunen waar ze het nodig had. Pas als het er erg slecht uit zag, zou hij haar misschien helemaal kunnen tillen. Als hij dat tenminste zou houden.
"Gaat het een beetje?" vroeg hij echter toch nog bezorgd. Om Kélian maakte hij zich niet druk.. Ookal stond hij wel zo weer op, dan zou hij in zijn eigen sop gaar kunnen koken, op dit moment was hij even alleen bezig met Cassie.[/ul]

[diimplezx]

Cassie voelde een warme hand op haar arm en hoorde Steve’s stem. Tranen van pijn en tranen van opluchting vermengden zich op haar wangen. Kélian zou maar even moeten wachten. Ze kreeg haar wraak nog wel, op de een of andere manier. Ze hapte naar adem en probeerde de stroom van tranen te verminderen. Uiteindelijk werd haar beeld weer scherper en zag ze Steve’s gezicht weer. Aan zijn gezichtsuitdrukking kon ze zien dat ze er vast niet uitzag. De pijn in haar rug was er nog steeds, stekend en haast verblindend. “M’n rug…” haar stem was zacht en sloeg over toen de pijn weer even heviger werd. “Ik kan m’n benen niet bewegen.”

Ze had zichzelf een stukje omhoog gehesen dankzij Steve’s steun, maar ze kon niet haar hele bovenlichaam omhoog krijgen. Haar rug wou niet verder buigen, tenminste; niet zonder hevige pijn. Door de shock viel ze bijna weer terug op de grond maar ze sloeg haar vrije arm nog net op tijd rond Steve’s nek. Het werd langzaam weer zwart voor haar ogen en ze probeerde door te knipperen het duister te verdrijven. Door dit gevecht tegen bewusteloosheid biggelde de tranen sneller naar beneden en landde op Steve’s shirt. “Sorry,” snikte ze. Ze had nooit zich zo moeten laten meeslepen door Kélian, maar hij wist gewoon precies wat hij moest zeggen om haar kwaad te maken. Ze verplaatste haar hand van Steve’s nek naar zijn schouder nu ze wat zekerder was dat ze niet plotseling om zou vallen.

[Merel]

[/i] dacht hij terwijl hij zijn evenwicht weer hervond.
"Maakt niks uit, steun maar zoveel je nodig denkt te hebben," antwoordde hij naar waarheid. Zijn ene arm sloeg hij nog wat steviger om haar heen en hij zorgde ervoor dat ze nog iets meer omhoog kwam.
Besluitloos beet hij toen op zijn lip.
"Zal ik je helemaal optillen? Of heb je een beter idee?" vroeg hij omdat hij niet zo goed wist wat hij moest doen, behalve haar heel goed vasthouden. Hij keek even omlaag naar zijn inmiddels natte shirt, maar bedacht zicht dat dat wel zijn minste zorg was op dit moment.

Kélian kreunde terwijl hij even op de grond bleef liggen. Hij had de laatste tijd wel wat met vallen en overal tegen aan knallen, merkte hij zelf op. Hij kwam iets overeind en steunde met zijn armen onder zijn lichaam. Hij likte langs zijn lippen en merkte dat er bloed uit zijn mond liep. Hij veegde met een hand over zijn mond en hij bekeek het bloed op zijn hand. Gelukkig viel dit opzich mee. Het kón erger, zoals laatst in het Krijsende Krot.
Hij zuchtte en krabbelde overeind. Toen hij stond bewoog hij enkele lichaamsdelen die een krakend geluid maakte alsof hij ze voor het eerst bewoog. Hij maakte even een opgelucht geluidje en begon toen te zoeken naar zijn toverstok. Ze gingen er nog wel van langs krijgen.. Misschien als ze eigenlijk eens allebei stonden en een stukje opweg waren.. Dan een leuke flipendo erachter aan ofzo.. Of juist een hele Genânte vloek, dat kon ook nog wel eens leuk worden. Kélian grijnsde alweer.[/ul]