Frisse lucht

[greenlightning]

Terry keek verbaasd op. De jongen die ze nu zag had ze nog nooit gezien. 'Ben je nieuw?'was de eerste vraag die in haar opkwam. Ze was de kans om emt haar vader te praten neit vergeten, maar het leek haar wel zo beleefd om eerst kennis te maken, voordat ze hem zoiets gevaarlijks zou vragen. Ze wierp een dankbare, maar verwarde blik op Reita. Waarom deed hij dit voor haar?

[ruka]

'Behoorlijk, zoals je het zou kunnen noemen'
Hij lachtte en je kon zijn tanden zien, ze waren niet zo mooi recht, ze stonden allemaal een beetje scheef, maar dat gaf hem zijn lieve uiterlijk.
'Ik ben Uruha, laat me raden Terry?'

[greenlightning]

Terry draaide zich zogenaamd beledigd om naar Reita. 'Ik kan mezelf zo niet eens voorstellen! Stommerd!' Ze gaf hem een speelse duw. Toen wendde Ze zich weer tot Uruha. 'Dat klopt. Black of heart, not of soul.' Ze keek even weg en werd een beetje rood. 'Je... weet vast ook waarom je hier bent?'

[ruka]

'Tuurlijk, wil je dat Reita weg gaat? of mag hij hier blijven?'
vroeg Uruha rustig.

[greenlightning]

Terry schudde haar hoofd. 'Van mij mag hij blijven.' Ze wendde zich tot Reita. 'Als je wil blijven natuurlijk. Ik kan ook weggaan, als je dat leiver hebt,. Hierheen gaan was jouw idee.'
Ze bloosde bij het idee dat ze hem moest wegsturen. Die arm om haar heen, had haar een verwarrend gevoel gegeven. Niet echt vlinders, maar toch... een zeker warmte.
Ze keek naar Uruha. 'Wat moet ik doen?'

[ruka]

Hij liet haar los.
'Ik ga anders wel op een afstand zitten, als je wil kun je vertellen hoe het was enzo, als je dat wil, maar ik wil je niet verstoren in zoiets, het ziet er heel belangrijk uit voor je'
Reita liep weg en ging tegen een boom aan zitten een eindje verderop.

Uruha wee op de grond.
'Ga maar zitten'
Hij toverde een soort bescherming om hun heen, het leek op een lichte nevel die in een rondje om hun heen hing.
'Ontspan je'
mompelde hij toen en hij ging rustig voor haar staan.
Alles zei hij rustig, niet als een bevel ofzo.

[greenlightning]

Terry knikte. Haar hart bonsde in haar keel, trewijl ze deed wat Uruha had gezegd. Ze ging op haar knieen zitten en haalde diep adem. Dit was eht moment... hier had ze zolang op gewacht....
Ergens had ze liever gehad dat Reita bij haar was gebleven, maar ze vond eht neit erg. Ze zou dit alleen kunnen. Ze zou dit alleen doen. Ze kon het...

[ruka]

Reita ging rustig zitten en keek naar haar.
'Ik kan je niet verzekeren dat hij kan komen, ik zal mijn best doen natuurlijk, maar het heeft niet altijd succes, maar er kan niks mis gaan
Mag ik vragen wie je wil zien?
Wie je weer even wil spreken?'
Hij praatte op een zachtte toon, het leek wel fluisteren.

[greenlightning]

Terry boog haar hoofd. Ze rilde zacht. 'Je moet zijn naam weten neem ik aan? Regulus Arcturus Black,'antwoordde ze fluisterend, alsof ze bang was om iemand daarmee te wekken. Ze dacht aan de foto's van thuis. Haar hand bewoog zich onbewist naar het gouden medaillon om haar nek. Haar vingers sloten eromheen en opeens voelde ze zich zekerder. Ze wilde dit echt. Ze keek op, haar ogen stralend van zelfvertrouwen. Haar gezicht stond strak.

[ruka]

Uruha begon tekentjes te maken met zijn toverstok, ze goeide rood op en waren in een cirkeltje.
'Regulus Arcturus Black, u dochter is hier, ze wil je spreken, de deur word voor u geopend kom en laat u zien, ze verlangt naar u.
Siquealca Silaquila Tazarhou'
Hij zette zachtjes zijn toverstok in de grond en maakte een lijn.
De lijn ging langzaam open.
Een witte gedaante vloog eruit en keek naar Terry.
Hij leek op een of andere manier bang, maar hij was toch ook blij.
'Terry? mijn kindje? ben jij het?'
vroeg hij en keek haar bezorcht aan.
'Is alles wel goed met je?'