|
|
Post by greenlightning on Dec 12, 2007 0:18:11 GMT 2
Deze keer geen pak, of uniform. Gewoon zichzelf, zoals hij was en zoals hij wilde zin. Zijn rode trui met capuchon. De capuchon hing ontspannen om zijn hoofd en liet enkel zijn donkere krulletjes naar buiten komen. Zijn spijkerbroek verborg het kleine doosje. Hij was niet zo rijk als Dracoic, maar hij wist zeker dt carmen een mooie eenvoudige ring meer zou waarderen dan een poucherig sieraad. Hij wachtte. de tijd leek stil te staan.
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 12, 2007 0:24:14 GMT 2
Carmen riep rustig over het paadje. Ze neuriede een liedje dat ze net nog had gehoord en maakte een klein sprongetje. Ze had haar schoolkleren ongeruild voor een zwarte rok met rode bloemen erop en een wit shirt met opnieuw rode strepen.
TOen ze Miquel zag glimlachte ze en vernselde ze haar pas tot rennen. "Ha mijn prins op het witte paard." Zei ze terwijl ze steeds dichter bij hem kwam.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 12, 2007 0:29:29 GMT 2
Miquel liep haar tegemoet en spreidde zijn armen. Ze was prachtig... mooi, lief en van hem. Zou ze het willen? Zelfs als ze nee zei.. wat betekende dat dan? Hij voelde zich bang.. zo bang...
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 12, 2007 0:34:27 GMT 2
Carmen sprong in zijn armen en lachte vrolijk. Ze gaf hem een kus en keek hem met fonkelende ogen aan. "Nou waarom weer een mysterious broefje dat mij naar de rozentuin leid? EN zeg alsjeblieft niet dat je maan mooi is." Ze stond bijna te springen om het feit dat ze juist hier weer alleen met hem was.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 12, 2007 0:38:55 GMT 2
'Miquel lachte. 'eigenlijk moet ik alles weer doen zoals toen, behalve dat ik een ding verander. Helaas hou ik daar neit van, dus doe ik het maar op deze mnaier. Geen pak, geen uniform... Alleen ik, zoals je me kent.'
Hij slite even. Hij kon het niet...
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 12, 2007 0:44:39 GMT 2
"Miquel, het intereseerd me niet wat je aanhebt. Je bent nog altijd dezelfde als die avond, als toen ik je ontmoette, als toen ik met je mee ging naar je ouders." Ze sprak rustig en haar woorden vol liefde pompend.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 12, 2007 0:46:41 GMT 2
Miquel knikte. Hij haalde diep adem, maar kon niks zeggen. Hij was bang dat hij over zijn nek zou gaan als hij nu zijn mond open deed. Hoe deed Draconic dit? Hoe kreeg die idioot eht voor elkaar? Waarom kon hij het doen in een zaal vol mensen, terwijl hij het hier, alleen met zijn gelifde het niet kon?
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 12, 2007 0:52:20 GMT 2
Carmen haar hoofd schuin. "Miquel, gaat het wel?" Vroeg ze bezorgd. "Misschien moeten we even gaat zitten." Ze zocht meteen naar een bankje, terwijl ze haar kouden handen tegen ijn wangen hield.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Dec 12, 2007 0:56:01 GMT 2
Miquel knikte, slikte en haalde diep adem. 'Sorry... Ik ben gewoon...' Hij schudde zijn hoofd en voedle een nieuwe zure golf. Hij slikte hem weg en hijgde zwaar. Waarom was dit zo moeilijk? Het had er zo eenvoudig uitgezien...
|
|
|
|
Post by Madjic on Dec 12, 2007 1:00:15 GMT 2
Carmen zag een bankje en knikte voor zichtzelf. "Nee, Mick. Kom daar is een bankje. Je moet even rustig worden." Ze liet hem los en pakte zijn hand. Ze probeerde hem naar het bankje te leiden.
|
|
