i wait so long here alone.

[ruka]

'Jij zou ook piepen als hij je aanviel'
zei Bou beledigt.

[Madjic]

"Okey, rustig maar hoor." Zei Carmen afwerend. "Sorry dat ik zo uitviel." Ze had gehoopt dat Bou haar zo onderhand wel zou kennen en zou weten dat ze dat wel eens deed. "Maar wat deed jij hier eigenlijk?"

[ruka]

'Gewoon, hier is het rustig, en ik was bloemen aan het plukken voor..., een boeket'
zei hij en keek om zich heen naar de rozen.
'Alleen weet ik niet zo goed hoe je er eentje moet maken'
mompelde hij er twijfelig achteraan.

[Madjic]

Carmen hield haar hoofd schuin. "Waar heb je een boeket voor nodig?" Ze schudde haar hoofd. Bou was een van de vreemdste mensen die ze kende, ze vroeg zich alleenn af of hij dat zelf ook in de gaten had.

[ruka]

(whahaha:P, of hij dat zelf ook in de gaten had:P srry vonk even grappig:P)
'Nou, mijn nachtkastje..., die is heel saai, en ik wou hem opfleuren met een boeket'
zei Bou en keek naar Carmen.
hij was bang dat ze hem niet zou geloven.

[Madjic]

Carmen staarde Bou eerst verbaast aan en schoot toen in de lach. "Je bent gek!" Lachte ze, het gebeurde niet vaak dat ze zo vrolijk was. Maar nu Bou zo vreemd aan het doen was, kon ze er niets aan doen.

[ruka]

Bou keek vragend naar Carmen, "waarom moet ze nu lachen?"
dacht hij in zichzelf.
'Nee, zo gek is het niet, want een boeket kan mooi zijn'
zei Bou die er nog steeds niks van snapte.

[Madjic]

Carmen hield op met lachen. "Okey, dat klopt wel. Maar, nou ja, je slaap toch zo'n beetje alleen op je kamer, waarom doe je er dan zo'n moeite voor?"

[ruka]

'Je slaap hier toch in een leerlingenkamer?'
vroeg Bou, het toppunt van het niet snappen was nu bereikt.

[Madjic]

"Hmmm, ik weet niet waar jou nachtkastje staat. Maar die van mij staat toch echt in mijn slaapzaal." Zei Carmen, bekomen van haar vrolijkheid.
Haar stem was weer wat rustiger en neutraler.