|
|
Post by Madjic on Jul 5, 2007 1:17:29 GMT 2
"Die wond." Fluisterde Carmen tegen zichzelf. "Goh, wat bent U toch een goede vader." Zei ze sarcastiesch en baalde haar handen tot vuisten.
"Maar waarom bent U er nou zo op tegen dat hij liefde kent, he? Waarom? Bent U zelf wel eens gekwetst, of heb je dat geluk nooit mogen hebben?" Ze keek hem uitdagend aan, dit kon nog wel eens haar dood worden.
|
|
|
|
Post by ruka on Jul 5, 2007 9:34:08 GMT 2
'Luister, liefde heb ik altijd al niks gevonden'
zei hij en keek haar dreigend aan.
'Nou, ben maar blij dat ik hem weer tot leven heb gehaald, anders was hij nu weg'
hij liep verder de kamer in, maar daar was de kracht van de kamer te sterk en Hunter was zichzelf weer.
Hij viel met zijn knieën op de grond en hield zijn ogen dicht.
'Ik voel me zwak'
hij wist niet wat er gebeurt was, hij keek naar Carmen en toen stond hij trillerig op, hij ging op de bank zitten.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 5, 2007 11:30:15 GMT 2
Carmen zuchtte opgelucht toen ze merkte dat Hunter weer normaal was. "Niet zo vreemd, je vader was hier net... in jou." Ze keek naar de grond. "Hij vroeg me jou te doden en hij had het erover dat hij jou een keer weer levend had gemaakt. Dat was toen in het bos he? Toen je je niet meer herinderde wat er was gebeurd, of je wilde dat je je niet meer herinderde..." Ze keek Hunter aan en liep naar hem toe. "Misschien... misschien moet je naar Perkementus gaan, hij kan je misschien wel helpen." Ze wist niet zeker of Hunter dit wilde, ze vreeste eigenlijk van niet. Maar Perkamentus was de enigste die misschien sterk genoeg was.
|
|
|
|
Post by ruka on Jul 5, 2007 13:05:28 GMT 2
Hunter keek naar Carmen.
'Dat weet ik niet, dat kan ik me niet herinneren.
En naar Perkamentus gaan is geen oplossing'
Hij keek even naar haar, en toen naar de grond, hij wist niet echt wat hij moest doen.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 5, 2007 13:10:54 GMT 2
"Waarom niet? Ik bedoel... wil je dat hij de macht over jou heeft? Ik begrijp dat als hij de macht heeft, jij geen pijn voelt. Maar dat hoord er bij, dat maakt je tot wie je bent! En je kan jezelf niet ontkennen." Camrne schudde haar hoofd. De pijn die haar ouders haar hadden aangedaan hadden haar zo gemaakt, anders was ze waarschijnlijk een of andere zielig muurbloempje geworden.
|
|
|
|
Post by ruka on Jul 5, 2007 16:15:33 GMT 2
'Ik wil geen pijn, ik wil nooit geen pijn meer'
Hunter slikte en veegde een traan weg.
'Ik blijf wel alleen'
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 5, 2007 16:32:41 GMT 2
Carmen schudde haar hoofd. "Waarom zou je alleen willen zijn? Ik geef toe, dat dacht ik eerst ook altijd, maar dat is gewoon niet mogelijk en niet leuk. Hunter, je kan zo een meisje krijgen als je wilt, als je maar een klein beetje je best doen." Ze deed alsof ze die stomme zwadmeid vergeten was.
|
|
|
|
Post by ruka on Jul 5, 2007 16:47:32 GMT 2
'Ojaa, moet ik zeker net zo achterlijk gaan doen als Miquel?'
zei Hunter nors.
'En als ik dat doe is het toch niet goed genoeg, dan is het toch te weinig'
Hij keek naar de deur, hij wou rennen, maar dat lukte hem niet, hij was nog steeds te zwak.
|
|
|
|
Post by Madjic on Jul 5, 2007 17:00:29 GMT 2
Carmen schudde haar hoofd. "Natuurlijk niet. Dat Miquel dat zo doet, betekend dat niet dat dat de enigste manier is. Je bent lief en nog knap ook, wie wilt dat nou niet?"
Ze glimlachte. Ze had nooit geweten dat Hunter er zo weinig vertrouwen in had.
|
|
|
|
Post by ruka on Jul 5, 2007 17:11:31 GMT 2
'Ag hou op, het zal el zo moeten als hem, dus dan blijf ik liever alleen als dat ik me uitsloof.
En ik ben helemaal niet lief, en al zeker niet knap'
Op het gebied van knap was hij net een meisje, hij deed altijd morgens zijn haar nauwkeurig en werd ook boos als het niet lukte.
|
|
