|
|
Post by admin. on Jun 27, 2007 21:59:18 GMT 2
Met een diepe zucht, en betraande ogen, opennde Chantal het portretgat. Ze keek naar binnen en merkte dat de leerlingenkamer leeg was, anagezien het midden in de nacht was.
"Hoe kon ik- wat bezielde me?" vroeg ze zichzelf hardop af, terwijl ze een traan uit haar oog veegde. "Ik heb het helemaal verknald. Alles komt net zo hard terug als het verdwenen is". Ze slikte en zag haar jeugd voor ogen. Altijd- altijd had ze ervan gehouden om te zingen, dagenlang. Tot ze ooit in het openbaar verscheen en iedereen haar vertelde dat ze een armoedige stem stem had. Ze had al jarenlang zangles gehad, deed af en toe mee met een jeugdkoor en genoot zingend van het leven. Maar die dag had ze zich zo ongelukkig gevoeld dat ze haar stem had afgezworen. En nu zou alles net zo hard opnieuw beginnen.
Snikkend trok ze haar knieeën op, terwijl de herrinneringen in haar geest bleven hangen. Hoe had ze ooit kunnen gaan zingen - midden in de nacht, buiten?
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jun 27, 2007 22:04:10 GMT 2
Hij mompelde het wachtwoord terwijl hij snel achter Chantal aanliep. ''Wacht'' Zei hij buiten adem en keek naar haar terwijl hij op zijn knieën rustte.
Hij zag haar betraande gezicht en liep naar haar toe. ''Rustig maar, rustig'' Zei hij troostend. Hopend dat het hielp. Hij legde zijn hand op haar schouder terwijl hij zag dat Bezem aan kwam waggelen. Hij kroop via zijn been omhoog en liep toen over naar Chantal waar hij in haar nek snuffelde. ''Je stem is echt prachtig, je klinkt als een engel bij nacht en dauw'' Sprak hij terwijl hij naast haar ging zitten. Hij verzon altijd van die rare zingen. Hij kon haast niet normaal praten. Hij keek haar aan terwijl hij zacht zuchtte. Hopend dat het haar zou troosten.
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 27, 2007 22:13:01 GMT 2
"Ik kan het gewoon niet" snikte Chantal, zonder dat ze het ratje opmerkte. Ze verborg haar gezicht in haar knieeën en zuchtte. "Het is allemaal zo verschrikkelijk, en dan kom jij en Chris en dan-" Ze kwam even niet meer uit haar woorden. Ze wist überhaupt niet wat ze moest zeggen, en keek naar de zwarte flappen van haar gewaad, die vochtig waren van haar tranen. Duizenden vragen tolden door haar hoofd, die van haar verleden tot Manuël leidden. Ze schudde onzichtbaar haar hoofd en duwde haar gezicht terug in haar knieën.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jun 27, 2007 22:22:35 GMT 2
''Je hebt het toch gedaan. Voor mij?'' Zei hij en bleef naar haar kijken. HIj pakte Bezem weg en zette die in zijn nek. ''Maar, je vind me toch niet erg. Ik vond je prachtig klinken. Was Chrisdie jongen. Hij, ja hij moet jou gewoon met rust laten'' Zei hij zelfverzekerd en bleef naar haar staren terwijl hij zacht over haar schouder streelde om haar te kalmeren.
''Als je het niet wilt doen, is het oké. Het is jouw beslissing niet die van een ander'' Zei hij terwijl hij Bezem ook aaide tegelijkertijd. Hij bleef naar haar kijken. Niet wetend wat hij moest doen. Gewoon proberen goede woordjes richting haar te schuiven.
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 27, 2007 22:33:30 GMT 2
"Hij kan me moeilijk met rust laten- hij is mijn tweelingbroer" zei Chantal, terwijl ze probeerde te glimlachen. Ze vond toch wat troost in zijn woorden. Eindelijk iemand die anderen respecteerd om wie ze zijn, en met ze mee kan leven. Ook al is hij dan wat gelovig, dacht ze. Ze zuchtte even en staarde in het haardvuur, dat vrolijk knetterde.
"Ik weet het niet, het is allemaal zo- vervelend. Vroeger - ik - Het is allemaal zo verwarrend. Al die geldproblemen en nu- ik weet het echt nit meer" snikte ze. Ze verborg haar gezicht in haar knieeën en snikte.
{En toen wa sik weg 0.o}
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jun 28, 2007 14:25:52 GMT 2
Hij voelde ies naars in zijn buik. Hij had het zo te doen met haar. ''Geeft niet, je kan hemt och zeggen wat je vind. Dat hij je met rust moet laten'' zei hij zacht tegen haar terwijl hij haar schouder nog steeds zacht streelde.
''Als je het niet wilt, dan is het zo Chantal. Het is jou wil, niet die van mij, niet die van je broer. Helemaal van jezelf'' Zei hij terwijl hij beter ging zitten. ''Je moet aan jezelf denken, niet aan iemand anders'' Beslo hij toen ze zeggen terwijl hij naar buiten keek. Nu niets meer weten te zeggen.
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 28, 2007 15:07:04 GMT 2
{En daar ben ik weer XD}
"En jij denkt dat het helpt? Chris is gewoon- srontvervelend" mompelde ze. "Hij luisterd echt niet- echt niet. Ik kan zeggen wat ik wil, maar het heeft geen zin. En dan komt er ook nog bij dat hij altijd op de rottigste momenten komt". Ze zuchtte.
"Ik kan niet zomaar alleen aan mezelf denken. Al doe ik het, dan val ik toch altijd terug op- anderen" mompelde ze, gevolgd door een diepe zucht. "Het is gewoon verschrikkelijk moeilijk allemaal, en ik wil het best. Ik kan alleen - de herrinering eraan niet negeren..."
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jun 28, 2007 15:17:01 GMT 2
Hij keek haar aan. Luiserend en nu niet meer zeggend. Hij had er geen worden meer voor. ''Dat is het, je denkt teveel aan anderen. Dat zou je niet moeten doen. Je moet nu naar jezelf gaan kijken, wat je kunt gaan doen. En je kan altijd naar mij toe'' Zei hij, al twijfelde hij weer.
Ach, waarom kon hij niet gewoon wat afstand doen van de boeken. Hij haatte zichzelf nu. Waarom kon hij gewoon niet iemand met rust laten. Waarom moest hij altijd helpen. Hij keek weer naar buiten. Zuchtend, zoekend naar woorden. ''Zoveel verleden verandert steeds in het heden. De leuke tijd vergeet je, maar de slechte herinneringen hou je. Je kan het niet ontkomen, niet op zo'n manier. Je moet maar zo denken, je hebt een stem als een engel, je kunt hem goed gebruiken. En denk dan niet meer aan het verleden'' Zei hij zacht tegen haar. Wachtend op een reactie terwijl hij haar nog steeds streelde om haar te laten kalmeren.
|
|
|
|
Post by admin. on Jun 28, 2007 15:28:35 GMT 2
{ Chantal zit ook altijd in de boeken, dus dat maakt iegenlijk geen moer uit XD}
"Je hebt gee idee hoe moeilijk dat is. Ik weet precies hoe het is als niemand naar je omkijkt, en alleen om zichzelf geeft. Ik weet precies hoe anderen zich erdoor gaan voelen, aangezien ik het zelf heb meegemaakt. Dat maakt het gewoon te moeilijk - echt, te moeilijk voor woorden" zei Chantal. Ze zuchtte en staarde naar het haardvuur, wat langzaam aan zachter knetterde.
"Er zijn heus wel leuke dingen in mijn verleden, maar het is gewoon... Alles waar ik toen van hield, zijn op een of andere manier veranderd, verpest, of iets in die richting. Ik weet gewoon niet, ik weet het echt niet". De leerlingenkamer was voor het eerst in tijden stil, wat niet echt vreemd was. Tenslotte was het midden in de nacht. Chantal zuchtte en bleef in het haardvuur kijken, wat zorgde dat ze nog meer tranen in haar ogen kreeg.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jun 28, 2007 15:36:11 GMT 2
Hij wist niet hoe hij hierop moest reageren, meestal had hij al een antwoord klaar liggen voordat hij het wist. Maar nu was hij, sprakeloos.
Hij wist nie wat hij moest doen. Hij was moe, en wou naar bed. Maar hij moest bij Chantal blijven. Dat moest gewoon, zijn ogen gingen langzaam dicht maar probeerde ze open te houden. Hij volgde haar blik naar het vuur en kreeg tranen in zijn ogen van de vermoeidheid en omdat het gewoon fel was. Hij zuchtte even en keek toen weer naar Chantal.
|
|
