|
|
Post by \\ Jess' on Jul 7, 2007 16:39:36 GMT 2
Hij liep stormend de slaapzaal binnen en liet zich vallen op zjn bed. Waarom hadden ze alleen maar ruzie. Liede was blind inderdaad. Hij was kwaad, verdrietig, teleurgesteld en alles door mekaar heen. Waarom konden ze niet gewoon van elkaar houden, waarom was het niet anders. Waarom moest hij altijd alles verpesten. Hij zat met zijn hoofd in zijn kussen terwijl hij de tranen voelden prikkelen. Hij wou en mocht niet huilen terwijl hij zijnhoofd omhoog deed en in het kussen gooide.
|
|
|
|
Post by Merel on Jul 7, 2007 17:08:38 GMT 2
Tristan liep naar de Slaapzaal. Hij plofte op zijn bed neer. Hij zuchte opgelucht. Hij had net antwoord van Tyra gekregen. EN was helemaal gelukkig. Toen viel zijn blik om een andere jongen. "eeh. Hoi?" zei hij maar.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jul 7, 2007 18:51:27 GMT 2
Hij reageerde niet, niet op die jongen. Hij lag voor dood in zijn bed en haalde af en toe adem. Waarom moest hij het nou weer verpesten?
|
|
|
|
Post by admin. on Jul 7, 2007 18:55:49 GMT 2
Voorzichtig liep Chantal de trap op. Dat het uit was, was één ding. Maar dat ze dan ook meteen een vriend moest verliezen?
Ze haalde even diep adem en zuchtte, terwijl ze de laatste tranen uit haar ogen veegde. Al haar moed werd bijeen geschraapt, evenals haar stem die niet meer dan een paar kruimels was. Haar hart zou later wel gebeuren, maar éérst moest ze dit rechtzetten.
"Manuel...?" vroeg ze aarzelend, half fluisterend.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jul 7, 2007 18:59:25 GMT 2
''Ga weg'' Riep hij naar haar, zijn stem was schor en je hoorde zijn stem raar omdat hij in zijn kussen praatt. Net of hij alleen maar had geschreeuwt de laatste dagen. Hij begroef zijn hele hoof dnu helemaal in zijn kussen en slikte moeizaam. Zijn hoofd deed hij nu uit de kussen om tegen haar te praten. ''alles is toch al verloren dus waaromz ouden we het rechtzetten?'' Zei hij terwijl hij zijn hoofd weer in zijn kussen begroef. Zijn stem klonk wanhopig, iets wat hij nog nooit had gevoeld.
|
|
|
|
Post by Merel on Jul 7, 2007 18:59:55 GMT 2
Tristan keek op toen hij iemand bij de deur hoorde. Hij liep ernaartoe en deed deze open. "Chantal!" Zei hij iets te vrolijk. Hij keek achterom naar Manuel. "Uuh.. Ik ben even weg." Zei hij maar en liep naar beneden om Chantal en Manuel even alleen te laten.
|
|
|
|
Post by admin. on Jul 7, 2007 19:03:11 GMT 2
"Manuel" herhaalde Chantal, en haar stem klonk iets zekerder. Haar ogen werden vochtig, maar ze veegde de tranen ruw weg. Ze kreeg een sterke neiging om gewoon kwaad weg te stampen, maar negeerde dit. Haar gedachten leken in tweeën gesplitst, en elk tegen elkaar op te springen.
Zeg het gewoon! Je kan niet eeuwig met een schuldgevoel blijven zitten! zei de ene helft, maar de ander sprak dit meteen weer tegen. Chantal zuchtte en schudde haar hoofd.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jul 7, 2007 19:05:31 GMT 2
Hij negeerde haar en keek de andere kant op, znaar zijn kastje. Hij voelde zich kwaad maar toch ook klote. Al zijn gevoelens waren zo in één klap vervaagd. ''Wil je weggaan?'' Zei hij, weer met een schore zachte en dode stem.
|
|
|
|
Post by admin. on Jul 7, 2007 19:10:21 GMT 2
Chantal zuchtte. "Nee" antwoorde ze kortaf. Ze keek strak naar Manuel, terwijl ze een nieuwe partij tranen wegslikte. Jank straks maar, Chantal, nu is er geen tijd voor, hield ze zich voor. Ze zuchtte diep, slikte, en sloot haar ogen.
|
|
|
|
Post by \\ Jess' on Jul 7, 2007 19:12:30 GMT 2
Hij slaakte een diepe zucht. ''Denk je echt dat ik het nog goed wil maken. of kan maken?'' Vroeg hij haar, je hoorde hem van die kant maar half omdat hij niet met zijn gezicht naar die kant lag. Hijlegde zijn arm onder zijn hofd. ''Het komt toch niet goed dan verpest jij het toch weer'' Zei hij en slikte, had hij dat nou maar nooit gezegd.
|
|
