Save me from who i am {open}

[robin]

Opmerking;; Ik moest mezelf afreageren op iets, naar aanleiding van wat er deze week is gebeurt en in mijn hoofd heeft vast gezeten voor een lange tijd. Omdat ik het niet meer op een andere manier ‘mag’ uiten van mijn begeleiders doe ik het zo. Al moet mijn personage Litha hier deze keer onderlijden.

---

St.Holisto stond om zijn patiënten bekent. Mensen die voor gesprek, controle of andere praktijken kwamen werden al snel;; krankzinnig, gestoord, panisch of ‘vreemd’ gezien. Kort om, mensen met een geestelijke ziektes kwamen in St.Holisto terecht om meestal vanuit daar naar azkaban gestuurd te worden.

In het St.Holisto was het deze ochtend redelijk tegen de drukke kant. Mensen zaten verspreid over de grote binnen zaal. Sommige in elkaar gedoken op de grond, andere wiebelde zenuwachtig op hun stoel heen en weer. Sommige schreeuwde onduidelijke dingen en andere keken met grote uitpuilende ogen om zich heen angstig schokkend op hun plek.

De grote deuren van het St.Holisto vlogen open, twee mannen met zwarte lange gewaden kwamen naar binnen lopen. Tussen heen in spartelde een klein meisje tussen de 10 en de 14 jaar wanhopig, ze probeerde zich met alle macht uit de armen van haar begeleiders los te worstelen. Een mislukte poging, ze schreeuwde, hoge angstige kreten uit. Hopeloos gaf ze het op en liet ze haar hoofd zakken.

Litha hief haar kin, opnieuw gleed er een pijnlijke herinnering door haar hoofd. De mannen boven armen strak vast, haar polsen aan elkaar gebonden en haar toverstok afgenomen. Verschillende mensen in het St.Holisto hadden opgekeken., Maar Litha haar binnen komst genegeerd.

Voor het meisje haar ogen werd het lijk van haar eigen zusje neer gelegd, een stijf lichaam dat koud aanvoelde vol met diepen wonden waar resten nog resten warm overgebleven bloed uit stroomde. Het meisje rende richting haar eigen zusje heen, en klemde zich aan haar jongere zusje vast. ‘Astrid-, Astrid’ snikte ze. ‘Word wakker-, ASTRID’ Het levenloze lichaam antwoorden niet terug. De ogen stonden leeg, leeg gezogen. Dof uitgeslagen zonder enige levende waarneming.

Litha werd richting een kleine ruimte gebracht zonder ramen met alleen een bureau en meerdere stoelen. Litha werd in de stoel gedrukt, haar polsen werden aan de stoel vast gegespt. Zo strak dat Litha na enige tijd geen bloed meer in haar handen stromen. Een man, niet een van haar begeleiders ging tegen over haar zitten. Hij keek haar recht in de ogen aan.

Het meisje werd van haar jongere zusje af getrokken, en de brancard waar haar zusje op lag werd de kamer uit gereden ‘Astrid!’ gilde het meisje, ze stak haar hand uit richting de deur. Het meisje haar ouders kwamen de kamer binnen, de moeder haalde wel direct uit met haar vlakke hand tegen haar gezicht. ‘Wat heb je gedaan, hoe kon je’ zij ze met tranen in haar ogen.

‘Hoe kon je je eigen zusje vermoorden Litha’ vroeg de man, die haar rechtstreeks in haar ogen keek. Litha hield haar lippen stijf op elkaar, ze wist het niet, ze had geen flauw idee. Nog steeds niet, waarom-, waarom-, ‘Astrid’ mompelde Litha zwakjes, ‘Astrid’ herhaalde ze opnieuw maar duidelijker. De man knikte even en vouwde zijn handen in elkaar. ‘Vertel eens-’

‘laat me gaan’ schreeuwde Litha die hellemaal bleek uit was geslagen. ‘Laat me gaan, ik weet het niet oké’ ze wou haar handen tegen haar hoofd aanslaan, maar dit lukte niet doordat ze nog steeds aan haar stoel vast gekentekend zat. De tranen sprongen in haar ogen en leken wel met liters van haar wangen te stromen. De man tegen over Litha grijnsde, hij grijnsde alleen maar terwijl hij Litha vermaakt bewonderde hoe ze leed over haar herinneringen. De niet stoppende pijn dat zich in haar hart had gevuld, en nog nóóit tegen iemand had kunnen zeggen, uit angst, af keer van de vrienden, uit angst dat ze hén ook wat zou aandoen naar mate ze een sterkte hechte vriendschapen zouden opbouwen. Wat ze ook met Astrid had…

[Madjic]

Met Mack voor zich uit trippelend liep Zed St. Holisto binnen, hij had iemand die zei dat er honden verboden waren al frontaal genegeerd. Hij was op weg naar zijn moeder, die bij zijn bet, bet, bet, bet.... bettante was. Hij kende de hele vrouw niet, maar als zijn moeder hem vroeg te komen, kon hij nou eenmaal niet zomaar niet gaan.
Zed schrok zich een ongeluk toen Mack ineens was gestopt en hij bijna over de hong heenviel. "Beest, ben je helemaal gestoord." Zei hij boos en duwde de hond een stuk naar boven. Maar behalve het stuk dat hij ove de gladde vloer heen schoof, ging de Border collie niet vooruit. Hij bleef alleen stilstaan met zijn oren gespitst en zijn neus in de lucht. Ineens gromde hij zacht en sprintte vooruit. Zed vloekte luid, maar rende desondanks zijn hond achterna.

Pas in een wat verlatenere afdeling bleef Mack voor een deur staan. Hij blafte luid en sprong tegen de deur op. Pas toen Zed een beetje in de buurt van de deur kwam hoorde hij het geschreeuw dat zijn hond daarheen had gebracht. "Wie is dat?" Vroeg hij zacht mompelend aan de hond, Mack had bovendien een beter gehoor en geheugen aan stemmen dan zijn baasje.

[robin]

OOC: ~ is een enge flasback van vroeger

en je hoeft niet volgens de regels even véél terug te plosten das onmogelijk

~

Astrid schommelde in de grote achtertuin van de familie morse, Litha gaf de schommelstoel een zet en duwde Astrid steeds hoger. Je kon Astrid horen lachend. Litha had geglimlacht op haar gezicht. Astrid stapte van de schommel af, en sloeg haar armen om Litha heen. ‘zus, vandaag word je een echte heks?’ vroeg Astrid op een lieve zachte stem. Litha knikte en had haar armen om Astrid heen geslagen. ‘je wordt vast een goede heks, en je blijft altijd mijn grote zus wat er ook gebeurt’ zij Astrid die haar zich tegen Litha aanklemde. Litha gaf Astrid een aai over haar bol ‘en jij blijft altijd mijn kleine zusje’ zij ze plagend. Astrid knikte ‘hm, ja’ piepte ze vrolijk. Astrid pakte Litha haar hand vast ‘Papa heeft een verassing voor je’ Astrid trok Litha mee aan haar hand naar binnen. Hun vader stond in de keuken, samen met hun moeder. ‘Litha je moeder en ik zijn trots op je dat je eindelijk zoals verwacht naar zweinstein mag dus hebben we een cadeau voor je’ zij haar vader, hij lachte en haalde een zwarte dunnen doos uit zijn tas en overhandigde deze aan Litha ‘Vanaf dit moment ven je een echte heks’

~

‘het moment dat ze haar toverstok kreeg was de grote fout ooit’ Fluisterde de man die tegen over Litha zat. Litha keek op, haar haren plakte aan haar gezicht van de tranen. Ze liet haar hoofd weer zakken. De man schoof kwaad zijn stoel naar achteren nadat hij blijkbaar iets gehoord had ''IK ZIJ NOG ZO GEEN HONDEN!'' bulderde hij en hij duwde een van de andere bewakers aan de kant.

~

‘Probeer hem uit zus’ zij Astrid opgewonden, de had Litha alweer de tuin in gesleept ‘Pas je wel op’ zij haar moeder nog. Litha knikte ‘wat kan er nu fout gaan schat’ zij haar vader hij nam plaats op de bank en keek toe hoe Litha haar toverstok uit het doosje pakte. Een zwarte gekleurde toverstok, met een prachtige afwerking. ‘hij is prachtig, als ik later groot ben wil ik er net zo een’ zij Astrid ze stond springend tegen over Litha stond. Litha pakte haar toverstok vast en voelde een lichte steek door haar arm heen glijden, ze kneep haar rechter oog iets dicht. Astrid keek haar grote zus bezorgd aan ‘Gaat het?’ vroeg ze. Litha knikte ‘niks aan de hand’ Maar het voelde vreemd, Litha haar houding was totaal veranderd.

Litha hief haar toverstok iets, net boven haar schouder. Haar toverstok sloeg een vreemde kleur uit, en enorme donkere wolken vormde zich boven hun huisje terwijl het seconden geleden de zon nog volop scheen. Astrid deed een paar stappen achteruit, en struikelde over een kei heen ‘w-w-wat heb je gedaan’ stotterde ze. Astrid sloeg haar handen voor haar gezicht ‘ik ben bang’ zij ze angstig ‘laat het ophouden’ Astrid kroop in elkaar, Litha boog zich naar haar zusje toe ‘Astrid? wat is er?’ vroeg Litha ‘het doet pijn-, zus-, papa-, mama laat het stoppen’ Litha trok Astrid naar zich toe ‘Astrid er is niks aan de hand het zijn maar wolken’ Litha drukte Astrid tegen zich aan ‘Laat me los! Laat me los het doet pijn, laat me gaan!’ schreeuwde Astrid uit die zich van Liha af duwde. Hun ouders kwamen naar buiten rennen ‘Litha wat heb je gedaan?’ vroeg haar moeder meteen ‘weet ik niet het gebeurde-,’ ‘stil jij, het is allemaal jou schuld’ bulderde haar vader die Astrid optilde ‘mama-papa het doet zo pijn, me rug, me armen, me benen laat het stoppen’ Haar moeder schoof de haren uit Astrid haar gezicht, en schoof de mouwen van haar bloesje opzij. Ze slaakte een oorverdovende schreeuw. Astrid haar ogen waren bebloed, en haar op haar armen stonden op alle plekken waar Litha Astrid had aangeraakt grote zwarte diepen wonden. Litha stond stil tegenover haar ouders ‘toen we jou in huis haalde hadden we moeten weten dat je niet spoorde, we hadden je nooit-, weet je wel wat voor-,’ Haar vader hield zijn mond ‘we moeten nu direct naar het ziekenhuis’ ‘je bent een monster Litha, we hadden nooit moeten adopteren van díé mensen’

~

Litha keek op, dat gebaf herken ik maar al té goed. Litha glimlachte zwakjes. ''je verbeeld je dingen-,'' mompelde ze tegen zichzelf en ze keek op naar de man. Zijn hoofd was rood verkleurd van woede. Hij smeet de deur van de kamer open.

[Madjic]

Zed fronste zijn wenkbrauwen en haalde zijn stok uit zijn zak. "Ik hoop dat je gelijk hebt Mack." Fluisterde hij en richtte zijn stok op de deur. Hij was even na aan het gaan of hij ze eerst moest waarschuwen of meteen maar naar binnen moest storen.
Mack sprong heen en weer voor de deur en bleef blaffen. Ze was daarbinnen, dat wist hij heel zeker.
"Mack hou je bek toch eens." Siste hij tegen de hond, niet dat het hielp.

[robin]

De man sloeg de deur kwaad achter zich dicht, je kon hem stampvoetend en vloekend over de gang horen lopen. De man tegen over Litha schoof een dossier naar voren, en bladerde er doorheen en keek even op naar Litha. Litha zat mompeled op de stoel en wiebelde wat heen en weer, ze hoopte diep van binnen dat dát wat het geluid maakte de man zou verslonsen, Litha snoof bij het idee. ''Hopelijk maakt u vriend het goed'' zij ze op een vriendenlijke toon ''want blijkbaar heeft hij iets tegen honden'' Litha schudde afkeurend haar hoofd. De man fronste en sloeg het dossier dicht ''je moet je mond houden je hebt geen recht op te praten, we wachten tot hij terug is, tot dan hou jij je mond dicht'' Zij de man geirrteerd, hij stond op en liep richting de deur, hier ijsbeerde hij wat heen en weer. ''hij duurt er wel héél erg langzaam over''

(moet eten, en rond half 8 ben ik weg)

[Madjic]

Mack gromde dreigend naar de man. Hij hield zijn benen gebogen en kop laag.
Zed hield zijn stok op de man gericht. "Ik stel voor dat U me vertelt wie daar binnen zit." Zei hij, het klonk net zo dreigend als de woeste hond voor hem. "Want als het is wie ik denk dat het is, heeft U een behoorlijk groot probleem. Aangezien mijn liefje hier heel graag daarheen wilde en daar is altijd een rede voor." Hij grijnste onheilspellend.

(He wat? :S)

[robin]

De man keek de jongen aan, hij fronste;''ik ga me niet voorstellen aan zo schoffie zoals jij, en wat hier is is puur zakelijk overleg'' zij de man bot. hij richten een blik op de hond ''ik zou je vriendenlijk willen verzoeken dát beest hier vandana te halen, of ik moet de bewaking erbij halen''

De man liep nogsteeds héén en wéér langs Litha, Litha luisterde aandachtig naar het gesprek dat zich op de gang afspeelde. ''Zed? he?'' zij Litha stom verbaast, de man draaide zich naar Litha toe ''Wat zij je?'' vroeg hij snibbig. Litha schudde haar hoofd, ''ik eh-'' begon ze, ze moest hier zien weg te komen maar hoe, al zou het niet véél goeds hebben voor haar. ''ik moet naar de wc meneer'' besloot ze, op een té lieve toon. Vergeleken met 10 minuten geleden voelde ze zich al wat beter. De man hief zijn kin iets, hij liep naar Litha toe ''zo plotseling?'' vroeg hij, en hij fronste opnieuw. ''ik eh- ben ongesteld'' Loog Litha, de man knikte ''goed-,'' hij haalde haar gespen los, deze die zo strak hadden gezeten haden een rode print achter gelaten. Litha wreef haar tranen uit haar ogen, en liep richting de deur.

[Madjic]

"Ik heb ook totaal geen interese in wie U bent, ik heb alleen interese in het meisje dat daarbinnen zit. Dus toe vertel op, voor ik maatregelen moet nemen." Hij hief zijn stok een beetje en nam de juiste spreuk al in gedachte.
"En ik doe helemaal niets met mijn hond. Overgens, de beveiliging heeft al eens kennis met Mack gemaakt, ik denk niet dat ze staan te springen op een tweede ontmoeting." Dat was geen loos dreigement. De vorige keer probeerde ze Mack ook tegen te houden, maar toen had hij een van de mannen in zijn ballen gebeten en de andere een hersenschudding bezorgt. Al was dat laatste toeval, hij sprong gewoon tegen hem op en de man viel naar achteren.
"Dus, voor uw eigen gezondheid, wie zit daar binnen?" Hij was maar een gedachte weg van een nonverbale spreuk die de man machteloos zou maken.

[robin]

De man fronste, ''ik heb geen rede om je te vertellen welke pacient wij hier behandelen, dat is overigens top geheim, de persoon is overigens levensgevaarlijk voor de samenleving'' Ze man sloeg zijn handen overelkaar, hij snoof zelfverzekerd. ''ik ben niet bang voor jou en die hond, en ik weet zeker dat de persoon achter deze deuren niks voor je zal betekenen als je weet wat ze op haar geweten heeft staan'' begon ze man weer hij snoof opnieuw. hij was wel degelijk bang voor Mack, hij had al eerder iets gehoord van een hond die de beveileging had aangevallen, dus bleef hij op zijn hoeden.

Litha keek achterom naar de andere man die op haar hielen zat, ze draaide de deur klinkt open, en schoof de deur open. Waarna ze iedereen in de gang zag staan. ''Zed? Mack wat-''' De man achter haar gaf haar een zet ''door lopen'' siste hij geirrteerd en hij keek op naar zijn collega.

(dit is het laatste wat ik post, ben nu afwezig tot zondag)

[Madjic]

"Ik betwijfel het me eigenlijk, komt vast omdat u me onderschat." Zodra Zed Litha zag wist hij dat hij de man niet meer nodig had.
Mack werd wat rustiger toen hij Litha zag, maar driedubbel zo boos toen hij de man achter haar zag. Hij begon harder te grommen en te blaffen.
"Weet je, volgens mij mag Mack u niet." Zei hij tegen de man achter Litha, voor hij zich tot de andere man wende. "En u heb ik niet meer nodig, buiten dat bent u ontzettend onbeleefd." Zei hij rustig en grijnste. 'Paralitis' Dacht hij en wees toen zijn stok op de man achter Litha. "En bent u aan de beurt."