{&&Adam_Cleo} Nothing more, err?

[admin.]

[/b] mompelde ze versuft, verstoord uit haar gedachten. Voorzichtig drukte ze er met haar linkerhand tegenaan, en realiseerde zich toen dat hij er inderdaad nog stond. Helaas voor haar kende ze de tegenspreuk niet, en zou dus gedoemd zijn om om hulp te vragen. Ze haatte het om om hulp te vragen; ze deed het liever in haar eentje, zoals altijd. Niemand wilde haar ooit helpen, en nu ze de kans had dat iemand haar wél wilde helpen - wilde zij het niet.

Niet doen, sprak ze zichzelf toe. Je redt het alleen wel. Nou, niet dus, en daar was ze zich maar al te goed van gerealiseerd. Wanhopig pakte ze haar toverstok en mompelde enkele spreuken, maar het enige wat er gebeurde was een verandering van materiaal. De onzichtbare muren veranderden in zichtbare stalen platen, die waarschijnlijk nog ondoordringbaarder waren. "Godver," mompelde ze in haar wanhoop, waarna ze zich omdraaide. Dan moest ze toch echt hulp vragen. Ze moest het doen, maar iets in haar zij dat het geen nut meer zou hebben. Ze had de onzichtbare muren-spreuk al vervangen door iets wat nog sterker was, en waarschijnlijk had deze een andere tegenspreuk.

Nadat ze een tijdje - ze gokte op een minuut - naar de grond gestaard had, besloot ze haar wil aan de kant te zetten en gewoon om hulp te vragen. Het was de enige optie, en hoewel het betekende dat ze iets moest doen wat ze nooit eerder had gedaan, begon ze langzaam in de richting van Adam en Banning terug te lopen. Een stem in haar hoofd bleef volhouden dat ze om moest draaien en nog wat spreuken uit moest proberen, maar met Adam in zicht leken deze stemmen makkelijker weg te denken. Kappen! Haar eigen protesten leken niet te helpen. Het warme gevoel in haar overheersde terwijl ze het niet wilde.

Aangezien ze nog niet erg ver was geweest, was ze terug op de plaats waar ze net vandaan was gekomen. Ze keek vluchting naar Adam, met een blik waar geen grammetje gevoel in te vinden was, en daarna naar Banning. 'Tegenspreuk?' mompelde ze twijfelend. Het was één van de weinige dingen die ze gezegd had, en daar was ze tevreden mee. Geef nooit teveel van jezelf weg, want dat bracht je in problemen. Ze hield zich altijd stellig aan deze regel, en week er zo min mogelijk van af. Als je niet praatte, was er minder kans dat je je versprak.

[/ul][/font]

[melien]

Adam was weer dromerig voor zich uit gaan kijken. Om de een of andere reden kon hij het lachende plaatje van Cleo niet uit zijn gedachten halen. Zonder dat hij er iets aan kon doen zag hij het telkens weer voor zich. Het leek wel alsof hij geen vrije wil meer had.

Hij schudde opnieuw zijn hoofd in de hoop om het beeld kwijt te raken. Maar niets hielp. Hij merkte niet eens meer wat er in zijn omgeving gebeurde. Pas toen Cleo weer bij hen stond verdween het plaatje van haar. In plaats daarvan keek hij alleen nog maar naar haar. Dit was echter nog erger dan het plaatje, het voelde alsof hij ergens binnendrong waar hij niet mocht komen.

Langzaam maar zeker drong het tot hem door dat de doorzichtige muren in stalen muren waren veranderd. Zijn ogen vlogen van de ene kant naar de andere kant, totdat ze hadden gevonden wat ze zochten. "Waarom een tegenspreuk? De deur is er nog gewoon." zei hij. Hij knikte ind e richting van de deur die ook in staal was veranderd.

Hij stopte zijn handen in zijn zakken, zijn blik alweer op Cleo gevestigd. Hij kon gewoon niet anders. Hij wist niets te zeggen en al helemaal neit wat te doen. Dit had hij nooit. En dat was juist een van de redenen waarom hij mensen op een afstand hield.

[admin.]

[/b] kraste Cleo verbaast, waarna ze achterom keek. En inderdaad, zoals Adam al had gezegd, zat er een deur. Een stalen deur, weliswaar, maar er was geen slot op te zien. Ben ik dáárvoor hierheen gekomen? Geïrriteerd beet ze op haar tong, staarde naar de grond en wist voor een moment niet wat ze moest doen. Wat moest ze in 's hemelsnaam aan met haar talloze twijfels, die ze nooit eerder gekend had? Ze wist het niet meer.

Het duurde even voordat het werkelijk tot haar doordrong dat ze hier nog steeds stond, en om deze reden keek ze geschrokken op. Enkele meters verder zag ze Banning staan, die beschaamd zijn blik afwendde. Waarschijnlijkhad hij ze in de gaten gehouden, en schaamde zich voorhet feit dat hij betrapt was. Wat is er zo interessant? vroeg Cleo zich af, maar ze wist dat ze geen antwoord zou krijgen. Tenslotte wist ze het zelf maar al te goed, maar wilde ze het niet toe geven. Banning dacht te weten wat zij probeerde te ontkennen, en dat kon ze niet aan.

'N-nou ja, bedankt,' stotterde ze onzeker, waarna ze haar oogleden neersloeg en zich omdraaide, om naar de deur te lopen. Iets in haar hoopte dat Adam haar liet stoppen, haar naam zou roepen - maar ze zou er niet aan toe geven. Ze kende geen gevoel. geen emoties.

[/ul][/font]

[melien]

Adam was er zo ontzettend mee bezig om te verzinnen wat hij moest doen, dat hij niet eens opmerkte dat professor Banning stond te kijken. Hij merkte niet eens in het minste of geringste wat er met Cleo gaande was, laat staan dat hij echt hoorde wat ze zei. Hij probeerde erachter te komen waar hij mee bezig was, maar tegelijkertijd probeerde hij ook te bedenken wat hij nu moest doen. Die twee dingen stonden gewoon zo erg tegen over elkaar voor hem dat hij het niet wist. In de verste verte niet.

Hij werd echter wel uit zijn gedachten stroom gesleurd toen Cleo weg ging. Een golf van paniek ging door hem heen. Ze mocht niet weg gaan. Dat hij zo graag wilde dat ze hier bleef maakte hem alleen maar bang. Zonder dat ze het wist was ze zo dichtbij gekomen dat hij haar niet los wilde laten. Zijn ogen lieten haar niet los, maar hij stond als versteend aan de grond. Hij kon zichzelf nog zo erg toespreken, hij luisterde niet.

Het leek een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk kwam hij weer in beweging. Hij wist weliswaar nog steeds niet wat hij moest doen, maar hij dacht ook niet echt meer na. Hij kon niet helder denken als het op Cleo aankwam. Er kwam beweging in zijn benen en hij liep achter Cleo aan. Iets sneller dan dat zij liep, zodat hij haar kon inhalen. Hij strekte zijn hand uit en hield haar tegen. "Waarom ga je?" vroeg hij rustiger en kalmer dan dat hij zich van binnen voelde.

[admin.]

[/b] stamelde ze, waarna ze haar hoofd een tweede keer schudde. Voorzichtig legde ze haar hand op Adam's schouder, mompelde een tweede keer een excuus en liep weer weg. Waar was ze mee bezig geweest? hoe kwam ze op het idee om haar hand op Adam's schouder te leggen? Op de een of andere manier had het gebaar zo vertrouwd gevoeld, alsof Adam tot haar vertrouwenskring behoorde.

[/ul][/font]

[melien]

Adam had in zekere zin door dat ze schrok. Hij snapte weliswaar niet waarom, maar hij was er ook gewoon te erg mee bezig om te bedenken waar hij mee bezig was. Hij straalde gemoedsrust en afstandelijkheid uit en hun omgeving scheen dit te weerspiegelen. Niets was echter misleidender. Het had beter gepast als er een storm woedde. Een storm die de bomen met wortel en al eruit trok, want dat was wat er feitelijk aan de hand was. Zo voelde hij zich.

Dat Cleo zou antwoorden had hij niet verwacht, maar toen ze het ook niet deed stak het hem toch wel. Haar hand op zijn schouder drong eerder tot hem door dan wat ze zei. Het voelde fijn en vertrouwd, maar juist daarom maakte het hem bang. Hij kende haar amper en het leek wel alsof hij haar meer vertrouwde dan vele andere. Deze bewustwording maakte hem zowel bang als dat het hem geruststelde.

Cleo haalde hem weer uit zijn gedachten door weer weg te lopen. Een stemmetje fluisterde hem toe dat hij haar moest laten gaan, maar het was gefluister. Zwak gefluister. Het gevoel dat wilde dat ze daar bleef was sterker en liet het gefluister in het niets verdwijnen. Hij hield haar opnieuw tegen, zonder het echt te beseffen. "Ga niet.." zei hij zachtjes. Hij keek haar aan met een bijna smekende blik in zijn ogen.

[admin.]

[/i] Het liefst had ze de woorden uitgeschreeuwt, maar iets in haar hield haar tegen. Hij moest niet proberen om haar tegen te houden, hoezeer ze het ook wilde. Als hij haar tegen zou houden, zou alles alleen maar erger worden. Veel erger. Moeizaam beet ze op haar tong, sloot haar ogen en verstijfde even zodra hij haar werkelijk aansprak. Ze wilde stoppen, zich omdraaien, en iets - ergens heel diep verborgen - wilde hem zelfs om zijn nek vliegen, om hem te bedanken voor niets. Kappen, sprak ze zichzelf toe. Hoe kwam ze op die gedachten? Het was allemaal onzin.

'Waarom niet?' gaf ze als antwoord, botter als ze het bedoelde. Ergens leek ze zichzelf terug te vinden, in ieder geval qua gedrag. Van binnen was ze dezelfde niet meer, en voor het eerst in een lange tijd straalde ze zelf zwakheid uit. Ze was niet de sterkste; maar meestal wist ze dei indruk wel te wekken. Op dit moment zonk ze bijna in elkaar onder de gevoelens die ze voelde.
[/ul][/font]

[melien]

Het duurde even voordat het tot Adam doordrong wat hij zojuist had gedaan. Toen hij zich er echter bewust van werd vervloekte hij zichzelf. Waar was hij mee bezig?! Een idee kwam in hem op, maar dat liet hem alleen maar schrikken. Wat gebeurde er in hemelsnaam met hem? Hij zou nooit zo denken over iemand die hij tot zijn vrienden rekende, laat staan over een meisje dat hij amper kende. Hij liefste had hij zichzelf nu een klap gegeven in de hoop dat het hem hielp om wakker te worden. Maar hij deed het niet.

Hij was zo erg in gevecht met zichzelf dat hij helemaal niet meer kon nadenken, laat staan dat hij helder kon nadenken. Zodra de woorden van Cleo zijn oren binnendrongen werd het stil in zijn hoofd. BEangstigend stil. Het leek wel alsof hij zijn gedachten, zijn verstand, had uitgeschakeld zonder er erg in te hebben. "Omdat.." begon hij, maar hij kwam niet verder. Hij keek haar aan en alle muren die hij had opgebouwd waren verdwenen. In plaats van zijn zin af te maken boog hij zich naar haar toe en gaf haar een kus.

[admin.]

[/b] stamelde ze, met een verbaasde ondertoon in haar stem. Onzeker beet ze op haar tong, bij gebrek aan iets beters. Waar was híj mee bezig? Ze kende hem amper, laat staan dat ze wist hoe hij was. Het enige wat ze over hem wist, was dat hij in Ravenklauw zat, een klas hoger, en Adam heette.

'Nee,' fluisterde ze, waarna ze haar hoofd schudde. Dit kón gewoon niet. Waarschijnlijk was het gewoon een droom, en zou ze over enkele seconden wakker worden. Helaas wist ze dat dit onzin was, aangezien ze al meerdere keren de pijn had gevoeld toen ze op haar tong of lip beet.
[/ul][/font]

[melien]

Adam besefte pas wat hij gedaan had nadat Cleo hem alweer had weggeduwd. Hoewel het in de verste verte niets voor hem was, voelde het toch goed. Hij schaamde zich echter wel voor zijn actie. Hoe was hij er ooit op gekomen om haar te zoenen?! Hij kon het haast niet geloven. Hoe kun je zo stom zijn? Wat weet je nou van haar? Precies ja, haar naam en haar afdeling. That's it. Get over yourself.

Hij durfde Cleo niet aan te kijken. Hij durfde ook niets te zeggen. Hij beet op de binnenkant van zijn wang en voelde zich misplaatster dan ooit. Haar reactie kon hij niet plaatsen, laat staan dat hij wist waar hij mee bezig was. "Sorry." mompelde hij amper hoorbaar. Hij had nog geen eens door dat ze niet alleen waren. De professor was hij helemaal vergeten.