{&&Adam_Cleo} Nothing more, err?

[admin.]

[/b] siste ze, nauwelijks beseffend dat ze in het kartuli ena, ofwel Georgisch overging. Het was een tic, die ze uitstekend beheerste. Zodra ze zichzelf verloor, ging ze over in het Georgisch. Haar stieffamilie had het uistekend door, maar zij verstonden geen Gerogisch. Ze spraken Engels, en een of andere taal uit Ijsland, die Cleo weer niet kende. Maar Georgisch? Nee, dat zouden ze niet begrijpen. En een woord als 'dwaas' dat ze daarnet had gebruikt, al helemaal niet.

[/ul][/font]

[melien]

In tegenstelling tot daarvoor stoorde Adam zich nu wel aan de stilte. Hij voelde zich uiterst ongemakkelijk. Zijn blik ging overal heen, behalve naar Cleo. Eerst kon hij nergens anders heen kijken, en nu kon hij haar niet aankijken. Zoals altijd als hij zich verveelde of niet wist wat hij moest doen, begon hij weer aan de veter die om zijn pols zat.

Toen hij Cleo's stem hoorde keek hij haar toch aan. MAar dit keer met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Hij had geen woord verstaan van wat ze zojuist had gezegd. Hij beet op zijn lip. Zijn gezichtsuitdruk veranderde van verbaasd naar vragend. "En dat betekent..?" vroeg hij uiteindelijk toch maar wel, twijfelend. Hij was er nog steeds niet uit waat hij mee bezig was, maar het gevoel waar zij voor zorgde voelde toch wel goed. Een beetje te goed naar zijn mening.

[admin.]

[/b] mompelde ze toen verontschuldigend. Het had allemaal geen nut meer. Haar hele gevoel leek overhoop te liggen, en ze snapte niet eens meer wat van haarzelf. Het enige wat ze begreep, was dat ze elk moment door kon draaien als ze zich zo bleef voelen. En dat was niet bepaald wat ze van plan was. Ze moest hier gewoon wegkomen, dat was de enige optie. Met deze gedachte schudde ze haar hoofd - alweer - verontschuldigend en draaide zich van Adam weg, om vervolgens voor de zoveelste keer weg te lopen. Het was de enige optie.

Ergens realiseerde dat ze ietswat laf over zou komen. Ze probeerde te ontwijken wat ze werkelijk voelde, hoewel ze het niet kon ontkennen. Ze kon niet eens meer beweren dat ze niets voelde, hoewel dat was wat ze altijd gedaan had. Haar eigen leugens leken niet meer te merken; alles wat ze had opgebouwd, stortte in. Alles kwam weer boven.

Twijfelend haalde ze diep adem, beet op haar onderlip en stopte. Ze kon niet weg lopen. Niet weer. De vorige had hij haar tegen gehouden, maar ze was er van verzekerd dat hij het geen tweede keer zou doen. Ze wist ook dat hij geen tweede keer zou zoenen zonder een reden, hoewel ze - het ergens diep van binnen, onderdrukt - bleef hopen.

'Oké,' zei ze kalm, waarna ze zich omdraaide en Adam aankeek - iets wat ze daarvoor niet had gedurfd. Haar blik straalde nu minder uit als daarvoor, en de gebruikelijke kalmte was er weer in te vinden, tot haar opluchting. 'Wat is het nu - précies, dat je wilt bereiken?' Ze realiseerde zich nauwelijks hoe bot het over kwam, maar het kon haar ook weinig schelen.
[/ul][/font]

[melien]

Adam keek vrijwel meteen weer naar de grond. Hij durfde haar inees niet meer aan te kijken. Aan de ene kant vervloekte hij zichzelf heel erg dat hij haar gezoend had, maar aan de andere kant zou hij het niet terug willen draaien. Maar als hij het over mocht doen zou hij het waarschijnlijk niet weer doen. Het klopte gewoon niet, hij hoorde zo niet te doen. Dat was hij gewoon niet.

Toen ze weer weg wilde lopen wilde hij haar eigenlijk weer tegenhouden, maar durfde het niet. Het leek alsof de hele wereld oplichtte toen ze toch bleef. Hij maskeerde deze blijdschap echter wel. Hij zou niet nog meer van zichzelf afdwalen. Dat zou hij nooit toelaten. Tenminste neit uit vrije wil. Zelfs niet tegenover Cleo, niet als hij het kon helpen in ieder geval.

Hij hoorde de vraag van Cleo van verre komen. Ze stelde de vraag terecht, maar daarom wist hij nog geen antwoord. Hij haalde zijn schouders op. Haar blik ontweek hij nog steeds. Hij voelde zich ongemakkelijk, dat mocht ze best weten. Ze mocht alleen niet weten wat hij werkelijk voelde op dat moment. Tenminste niet zonder dat hij het zelf helemaal wist en al helemaal niet voordat hij wist of hij haar wel wilde vertrouwen.

[admin.]

[/b] zei ze uiteindelijk twijfelend, aangezien ze - voor het eerst - gek werd van het zwijgen. Het leek in haar oren te gonzen, en daarnaast hield ze van de herrie, zolang ze zelf niet verplicht was om te spreken. 'Dan niet.' Dat was wel kortaf genoeg, besloot ze tevreden. Afwijzend draaide ze zich om, waarbij haar zwarte krullen met een zwaai meebewogen. Ergens hoopte ze dat hij haar alsnog zou stoppen, maar ze wist dat het waarschijnlijk niet het geval was.

Terwijl ze wegliep, en daarbij haar eigen stappen stap voor stap volgde, door middel van het gekraak van de bladeren onder haar voeten, beet ze op haar lip. Ze had het gevoel dat ze voelde niet kunnen verklaren, hoewel ze ergens beter wist. En ze was er doodsbang voor. Ze kénde toch geen emoties? Ze werd altijd beschouwd als het zielige meisje zonder medeleven, dat zich altijd verschool met haar gitaar. Zelf wist ze dat ze zich liever in een grote groep bevond dan in een ruimte met één ander persoon, maar dat wist de rest niet.

"Doe iets, laat hém iets doen", Een onzeker stemmetje, ergens diep in haar achterhoofd, sprak haar toe, maar ze probeerde het uit te bannen. Ze moest hier weg, dat was de enige goede optie. Als ze hier bleef, zou ze zichzelf steeds minder kunnen bedwingen - en uiteindelijk zou ze zichzelf niet eens meer in de hand kunnen houden. En dat was niet wat ze van plan was. Moeizaam probeerde ze de stemmen uit te bannen, maar het was tevergeefs. Ze bleven, en leken steeds erger te worden. "Stop! Ga terug! Geef toe!" Nee! In gedachten gaf ze haar eigen antwoord, en bij de onzekerheid ervan schoten de tranen in haar ogen.

Wat deed ze nou? Ze had geen tranen meer getoond sinds groep drie, toen ze haar pols en elleboog brak. Dat had pijn gedaan - nu had ze er geen goed excuus voor. Ze gaf niet toe aan innerlijke gevoelens. Ze kénde ze niet. Ze wílde ze niet kennen. Het was iets wat ze negeerde, met dank aan alles wat er gebeurd was. Bij Cole's eerste vrouw begon alles, toen Martina in het spel kwam werd het erger, en na alle treiterijen van Scarlett had het het toppunt bereikt. Ze had al jaren geen emotie meer getoond, totdat ze de brief van haar moeder had ontvangen. Daar kwam het door, het kón niet anders. Ze was van de vrouw gaan houden, en dat vertederde haar. Het maakte haar zwakker.

En dat alles kwam helemaal in werking nu ze Adam had leren kennen. Álles lag overhoop, alsof ze nooit iets bereikt had. Alsof ze nooit had gezorgd dat ze zo goed als gevoelloos was. Het leek alsof er nooit iets had bestaan. Ze wílde het niet. Het mócht gewoon niet. Ze moest het gewoon vergeten.

Cleo schrok op uit haar gedachten toen ze struikelde over een losliggende tak, en daarbij met een plof in de bladeren terecht kwam. 'Verdomme!' siste ze geluidloos, waarna ze naar haar enkel greep. De stevige pijn die er in ontstond verontrustte haar - ze had hem al vaker gebroken - en onhoorbaar fluisterde ze zichzelf hoop in. Hij was misschien niet gebroken, bleef ze zichzelf vertellen. Hij kon ook gekneusd zijn, en dat was altijd beter dan je enkel breken.

In stilte hoopte ze dat Adam haar niet meer kon zien, maar toen ze een voorzichtige blik over haar schouder wierp, ontdekte ze dat ze zich nog binnen zijn gezichtsveld was. Geïrriteerd beet ze op haar lip, hopend dat hij de andere kant op keek, en haar dus niet opmerkte. Ze wendde haar blik af, voor het geval hij om zou kijken, en probeerde tegen de tranen te vechten. Het leek allemaal in één keer mis te gaan, en het werd haar teveel. Het gevoel dat ze elk moment in kon stortten beangstigde haar. Ze was altijd sterk geweest, en nu kon ze zichzelf niet meer aan.

Voor ze het wist was ze één en al angst, onzekerheid en twijfel, en wist ze niet meer tegen de tranen te vechten. Ze mócht niet huilen - het was een teken van zwakte. Ze wás niet zwak! Niet vanbinnen; lichamelijk was een heel ander verhaal. Ze haalde diep adem, sloot haar ogen en schudde haar hoofd, om zo de tranen kwijt te raken. Vergeefs, aangezien ze de zwarte lijnen mascara en oogpotlood niet kon ontkennen. Nijdig plaatste ze haar vuist in het zand, maar het hielp niet tegen de pijn in haar enkel.

Laatste kans. Ze kon natuurlijk om hulp vragen. Adam was dichtbij genoeg om hem te roepen - en ook Banning liep hier nog ergens rond. Daarnaast zou ze haar toverstok kunnen pakken en een spreuk proberen, hoewel ze wist dat ze het alleen erger zou maken. Spreuken leken niet te lukken - vooral niet nu ze zich zó voelde. Alles leek al te mislukken, fout te gaan, en spreuken dus zeker. Opnieuw schudde ze haar hoofd en probeerde de zwarte vegen onder haar ogen weg te vegen, maar ze maakte het alleen maar erger.

Uiteindelijk pakte ze haar toverstok, richtte hem op haar enkel en fluisterde 'Balsimo,' de enige genezingsspreuk die ze kende. Het hielp niets: de stekende pijn die ze voelde, leek niet te stoppen. In haar woede smeet ze de toverstok op de grond, enkele meters van haar af, en richtte haar blik wanhopig op de lucht. Waar was ze mee bezig? Ze maakte het alleen maar erger voor zichzelf.

Het duurde even voor ze besloot op te staan. Ze kon moeilijk op de grond blijven zitten, in een wanhopige waas, met de hoop dat er vanzelf iemand kwam die haar kon helpen. Die haar wílde helpen. Steunend op een laaghangende tak probeerde ze overeind te krabbelen, haar gewicht op haar rechtervoet verplaatsend. Het leek te werken - even. Helaas zonk ze al snel weer in elkaar, doordat ze zich verschrikkelijk voelde. En dat ging niet alleen over de pijn in haar voet.

Wat je voor jezelf houd is voor altijd verloren! Één van de oude, Georgische spreekwoorden kwam in haar op, op het moment dat ze zichzelf probeerde te vertellen dat het wél allemaal door de pijn in haar voet kwam. Het gezegde had gelijk; ze had altijd alles voor zichzelf gehouden, achter gehouden, en nu pas besefte ze dat het fout was. Maar ze was niet erg open - en dat was ze nooit geweest. Haar gevoelens waren van háár - en die was ze niet van plan om te delen.

{Inspiboost}
[/ul][/font]

[melien]

Adam was te onzeker om ook maar iets te antwoorden. Hij kón gewoon niet antwoorden, ookal wilde hij dit wel. Hij maakte van zijn hand een vuist. Hij kon niet tegen deze besluiteloosheid. Hij sloeg op zijn bovenbeen met zijn vuist. Hij voelde het niet eens, het gevoel dat Cleo had veroorzaakt was veel sterker.

De woorden die Cleo sprak staken hem alsof iemand hem met een mes stak. Het beangstigde hem dat ze zo'n effect op hem had. Toen ze weg liep leek het niet minder te worden, het werd alleen maar erger. Hij voelde ineens een raar verlangen om bij haar te zijn. Maar hij durfde niet. Iets hield hem tegen. Zijn blik volgde haar vanuit zijn ooghoeken. Hij wilde wel, maar toch ook weer niet.

Hij was nog steeds in tweestrijd met zichzelf toen Cleo viel. Oh, get a grip. Maar wat zijn verstand hem probeerde te vertellen werd meteen de grond in geboord door zijn hart. Hij had het gehad. Ze was al te dichtbij om nu nog buiten te sluiten. Hij gooide alles aan de kant, hij had er nu toch niets meer aan. Hij liep naar haar toe en liet zich zonder een enkel woord naast haar op de grond zakken. Zonder een woord te zeggen sloeg hij zijn armen om haar heen. Toen pas zag hij haar tranen, maar hij zei er niets over. In feite zei hij helemaal niets.

[admin.]

[/i], maar het deel dat ze boven wilde houden bleef vrolijk Nee zeggen. Ze kon het niet. Het mócht niet. Ze was altijd gevoelloos geweest, bot en koelbloedig, maar op dit moment was ze het tegenovergestelde. Ze gaf toe - en dat had ze nooit eerder gedaan. Nooit had ze iemand anders laten winnen - of het nou een deel van haarzelf was, of niet. Ze gaf haar eigen tweestrijd op.

Het duurde even voordat ze wérkelijk besefte wat ze deed. De tranen kon ze niet langer meer bedwingen - en de zwarte vegen onder haar ogen werden alleen maar groter. Het kon haar niets meer schelen. Alles was anders. Alles voelde anders. Het voelde vertrouwd. En voor het eerst in tijden beschouwde ze het vertrouwen als iets goeds. Ze had het jaren beschouwt als het kwaad, hetgene wat gevaarlijk was - maar dit was anders. Heel anders.

Voor heel even vergat ze de pijn in haar enkel - maar deze leek al snel terug te komen, en dit keer veel erger. 'Verdomme,' fluisterde ze, nauwelijks hoorbaar, waarna ze haar enkel voorzichtig met haar hand omklemde. Ze maakte zich los uit adam's armen, schudde haar hoofd wijfelend en beet - alweer - op haar lip. Haar enkel was gebroken, ze was er verzekerd van. En het was haar eigen, stomme schuld. Ze hield zich nooit aan doktersadviezen, liet haar enkel niet genoeg rusten, liep er al veel te snel weer op, en daardoor werd hij elke keer zwakker. Bij elke stap, elke keer dat ze ergens tegen aanschopte.
[/ul][/font]

[melien]

Een glimlach verscheen op Adam's gezicht. Het voelde fijn om Cleo zo in zijn armen te hebben. Het voelde vertrouwd en bekend. Het voelde gewoon goed. Toen ze naar haar enkel greep keek hij haar vragend aan. "Wat is er?" vroeg hij zachtjes. Hij was zich er niet van bewust dat ze bekeken werden. Ookal zou hij het door hebben gehad, het had hem niets kunnen schelen. Voor het eerst.

Plotseling realiseerde hij zich dat dat een vrij stomme vraag was. Hij zocht in zijn geheugen naar een geneesspreuk, maar kon er geen bedenken. "Misschien moeten we maar naar de ziekenzaal gaan?" Hij was iets spraakzamer, ookal sprak hij vrijwel altijd zijn gedachten uit, het was nooit zo dat de ander er op kon reageren.

Ze kon er dan wel op reageren, maar hij gaf haar de kans niet. Hij sloeg zijn arm om haar middel, zijn andere arm plaatste hij zo in haar knieholten zodat hij haar op kon tillen. Dit deed ij dan ook gewoon weg. Moeite had hij er niet mee.

[admin.]

[/i] voor ze het wist, leek ze zichzelf weer in bedwang te hebben. Ze wilde dit helemaal niet! Ze kon het anders ook alleen af, dus dat zou nu ook kunnen. Toch?

'Zet me neer!' kraste ze verward, half kwaad, half angstig. Ze wilde hem niet vertrouwen - laat staan iets voor hem voelen. Alles in haar zei nee, hoewel het even daarvoor ja had gezegd. Zo was ze niet. Ze was bot, zwijgzaam, en bovenal alleen. Ze had niemand anders nodig! Het was niet zoals ze was. Het leven had haar zo gemaakt, en dat zou niet zomaar veranderen.

Blijkbaar had professor Banning Cleo's woorden gehoord, want hij draaide zich om en liep op ze af. Waarschijnlijk had hij alleen de woede in Cleo's stem opgemerkt, want hij keek schuin naar Adam en fronste. 'Wat is hier aan de hand?' vroeg hij wijfelend, waarna hij een hand in zijn zak stak en zijn blik over het schouwspel liet gaan.

Zodra Cleo, Banning opmerkte kleurde ze lichtjes aan rood, maar het viel amper op, doordat het ook direct weer overwonnen werd door de pijn in haar enkel. Negeer het. NEGEER HET! Alle stemmen die ze onderdrukt had kwamen tegelijk boven, en - alsof ze nog niet genoeg getwijfeld had, dwongen ze haar om te twijfelen.

[/ul][/font]

[melien]

"Niks ervan, je moet naar de ziekenzaal en je kan niet op je voet staan, laat staan lopen." zei Adam. Hij had heel even getwijfeld, maar in zijn stem klonk alleen maar vastberadenheid in door. Cleo moest naar de ziekenzaal, en toen ze weer was gevallen leek het erop alsof ze echt neit kon lopen. Dus moest het maar zo, of ze het nu wilde of neit.

Hij verbaasde zich lichtjes over het feit dat Cleo nu ineens weer zo afstandelijk was, maar liet dat maar rusten. Hij zou er vanzelf wel achterkomen. Ookal had hij het liefste nu willen weten wat er allemaal in Cleo omging, hij kon het niet vragen. Het hoorde niet bij hem - alhoewel dat een slappe smoes was aangezien hij zich toch al heel anders gedroeg dan normaal - en bovendien betwijfelde hij het of ze het zou zeggen.

De vraag van professor Banning herinnerde hem eraan dat ze niet alleen waren. Hij keek naar de professor, zonder vijandigheid of wat dan ook in zijn blik. Hij zocht even naar de goede woorden, maar formuleerde dan toch een antwoord op zijn vraag. "Ze is daar net gevallen en heeft haar enkel bezeerd. Dus ik was van plan haar naar de ziekenzaal te brengen. Hoezo?" zei hij vrij rustig.