|
|
Post by melien on May 29, 2008 23:16:20 GMT 2
"Ik hoop dat je weet hoe fout die zin eigenlijk klinkt." zei Rose rustig. Ze hoorde vaag wat gestommel achter de deur maar besteedde er geen aandacht aan. Toen ze echter Cameron wat hoorde zeggen - en ook verstond wat hij zei - verbaasde ze zich erover. Wat was hier in hemelsnaam gaande? Ze keek naar de deur en dan weer naar Cyvix. Ze kon hier wel nog eeuwigheden blijven staan, maar ze voelde er niets voor. Ze wilde niets liever dan naar binnen lopen en Cameron een keer te verassen aangezien hij nog steeds een verassing te goed had.
Ze keek vragend naar Cyvix, maar het duurde eventjes voordat ze de juiste woorden gevonden had. "Zou je er iets op tegen hebben als ik eventjes er tussen piep? Meneer heeft namelijk nog iets wat van mij is..." zei Rose rustig. Ze vroeg het dan wel beleefd, maar ze zou toch wel nar binnen gaan, of Cyvix het goed vond of niet kon haar vrij weinig schelen. Het antwoord wachtte ze echter wel nog af.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 29, 2008 23:28:04 GMT 2
Cyvix grinnikte daarom en knikte zachtjes. "Ik ben zelf fout... Dus wat had je verwacht?" vroeg het meisje daarop en rekte zich langzaam uit. Ze keek echter op van het gestommel achter de deur en wendde haar blik ernaartoe. Net op het moment dat ze wilde opstaan om haar plaats in te nemen ging ze terug zitten door Rose die haar iets te vertellen had. "Als het niet te lang duurt mag het wel ja." zei ze uiteindelijk maar. Dat gaf haar uitstel van executie en de kans om alles eens grondig op een rijtje te zetten. Weerom legde ze haar hoofd tegen de ruwe wand en negeerde de stekende pijn die dat teweeg bracht. Scott was nu belangrijker dan pijn en ze moest haar woorden goed klaarhouden. En er vooral voor zorgen dat er geen roddel van hen verspreid konden worden.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 29, 2008 23:38:05 GMT 2
William was nu echt al zijn woede vergeten. Hij staarde Cameron enkel versteend aan. Zelfs al had hij willen bewegen, hij kon het gewoon niet. Het woord bleef door zijn hoofd zwerven. Een halfbroer...
Hij probeerde een vinger te bewegen in de hoop dat hij niet echt versteend was. TOen dit lukte ging hij recht staan. Hij dacht even na, misschien... was het wel zo. Het kon natuurlijk wel. Hij kende zijn vader Lyam niet en wist ook niet waar deze heen was gegaan.
"Je weet natuurlijk niet in welke afdeling hij zit?" Vroeg William toen, met een voor hem verrassent sterke stem. Misschien kon hij er dan zelf achterkomen wie het was.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 29, 2008 23:43:02 GMT 2
Cameron lachte even en kneep een oog dicht. Hij liet zich achterover zakken en sleog zijn armen over elkaar.
'William Lyam Daniëls,' grinnikte hij hoofdschuddend. 'Ik dacht dat ik toch wel duidelijk ahd gemaakt, geloof dat ik alles weet, of ga weg. Stel alsjeblefit geen stomme vragen. Voor de naam en afdeling van je broer, vraag ik per stuk ene galjoen. Betaal me er twee en je krijgt beiden. Maar alsjeblefit, kies wel snel, ik ben toe aan mijn volgende klanten.'
Hij riep nogmaals naar de deur dat de volgende binne mocht komen en richtte zich toen opnieuw tot William. Hij keek hem verwachtingsvol en geduldig aan., Hij had alle tijd...
|
|
|
|
Post by melien on May 29, 2008 23:50:02 GMT 2
Rose keek nog even naar Cyvix. Dat was nog veel makkelijker. Ze wist dat William nog binnen was, maar het kon haar niet echt schelen. "Ik ben zo klaar hoor." zei ze met een knipoog tegen Cyvix. Ze ging rechtop staan, dus zo dat ze niet meer tegen de muur leunde. Ze kon een grijns niet onderdrukken toen ze Cameron's stem weer hoorde. Alhoewel haar hart als ene gek klopte bleef ze rust uitstralen om de een of andere reden.
Alles, maar dan ook echt alles leek ineens in slow motion te gaan. Het leek net alsof ze gewoon van bovenaf toekeek hoe haar hand naar de deurkruk ging. Toen de kou van het metaal tot haar doordrong werd ze weer terug op aarde geroepen. Ze verving de grijns door een onschuldig glimlachje en deed rustig de deur open. Ze wierp nog een laatste blik op Cyvix voordat ze bij de twee jongens in de kamer ging staan en de deur achter zich sloot. Ze bleef staan waar ze stond en leunde lichtjes tegen de deur aan. Haar blik gleed eerst over William en daarna over Cameron, waar hij uiteindelijk bleef plakken. Ze zei echter niets.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 29, 2008 23:56:18 GMT 2
Zoals verwacht bleef Cyvix weer alleen achter in de hal. Ze maakte er handig gebruik van door zich eens goed te strekken waardoor de meeste kootjes in haar vingers en tenen begonnen te knarsen. Haar tong stak ze daarbij uit en krulde lichtjes omhoog. Het had allemaal te maken met identiteitsproblemen. En momenteel vond ze dat 'hyena' goed bij haar zou passen. Samen gecombineerd met 'jongen'. Maar om ooit weer terug naar 'meisje' te gaan zou ze wel extreem moeten worden.
Cyvix was een beetje nieuwsgierig naar wat er zich binnen afspeelde maar ze kon er enkel het raden naar hebben. Hopelijk zou Rose er niet te lang over doen want met de seconde had ze minder en minder zin om haar diepste angst tegen een zwadderaar op te biechten en dat die haar daarbij kon helpen. Een lichte huivering gleed langs haar lichaam naar beneden alleen al bij de gedachte.
|
|
|
|
Post by Madjic on May 30, 2008 0:02:18 GMT 2
William duwde zich af van de tafel en krabte zich achter zijn hoofd. "Nee... Ikheb jou hulp niet nodig, denk ik. Hoe moeilijk is het nou om een jongen te zoeken wiens vader Lyam heet." Meer kon hij niet zeggen, want hij wist niet waar zijn vader heen was gegaan nadat hij zijn moeder verlaten had. "En anders weet ik je wel te vinden." Voegde hij er nog aan toe.
Hij keek om toen hij de deur open hoorde gaan. Hij glimlachte naar Rose en moest even moeite doen om te herrineren wat hij nu moest doen.
Deur, ja de deur. Dacht hij en liep toen zonder verder iets te zeggen naar buiten.
|
|
|
|
Post by greenlightning on May 30, 2008 0:06:04 GMT 2
Cameron keek de jongen an en begon toen hard te lachen.
'Oh, wat zijn raafjes toch een eenvoudig volk.. sommigen dan. Alex, wat brengt jou hier?' Vroeg hij, terwijl zijn hart een onverwachts sprongetje maakte. Hij kwam wat overeind en kon een glimalch niet onderdrukken. Hij legde de papeiren netjes op elkaar en stopte ze weer in de doos.
'Nou, vertel mij eens, is er iets wat jij wil weten, of kom je gewoon even langs? me wakker houden en steunen in deze zware taak?' Hij grinnikte even. Als ze toch eens wist... Als hij heel eerlijk was, deed hij dit voor haar. Niet dat iemand dat ooit zou weten.
|
|
|
|
Post by melien on May 30, 2008 0:13:37 GMT 2
(oh oh.. ik ben stout -a-)
Rose moest glimlachen toen Cameron haar wéér Alex noemde. Het verbaasde haar echter niets. Ze keek even vluchtig naar William toen deze naar buiten liep, maar voor de rest boeide hij haar niet. "Wat ik kom doen? Ik dacht dat je alles wist." zei ze met een flauwe ondertoon. Ze liep rustig naar hem toe. "Nee, ik was gewoon weer een keer door school aan het dwalen en toen viel Cyvix me op. En nu wil ik toch wel iets weten..." legde ze rustig uit. Dat het in eerste instantie William was die ze had gezien boeide niet, aangezien ze hem toch niet kende, zelfs zijn naam niet. "..Waar ben je mee bezig?" maakte ze haar begonnen zin af.
Ze keek in zijn ogen, maar bleef toch op een meter of twee afstand staan. Niet omdat ze niet dichterbij wilde, maar juist omdat ze veel te graag dichterbij wilde. Het gevoel dat in haar opwelde joeg haar een klein beetje angst aan, maar ze liet niks merken. In plaats daarvan ging ze met haar hand door haar haar, wachtend op een antwoord.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on May 30, 2008 6:04:53 GMT 2
Cyvix was nog steeds bezig met haar uitgebreide rekken tot William opeens naar buiten kwam. Meteen klapte ze bijna in elkaar door het plotse besef dat er nog iemand was en schraapte wat ongemakkelijk haar keel. "Oh.. eh.. Hey!" mompelde ze daarop maar van haar gezicht was af te lezen dat ze inderdaad zich niet op haar gemak voelde. Het Roemeense meisje keek wat verkrampt omhoog en ging iets subtieler verder met haar uitgebreide rekken. "Dus hoe valt die slang mee? Of is het beter dat ik nu vlucht terwijl ik nog kan?" vroeg ze met een scheve glimlach en grinnikte een beetje geforceerd. Uiteindelijk besloot ze om de jongen maar met rust te laten door niets meer te zeggen. Hij zag eruit alsof hij meer problemen aan zijn hoofd had.
Het huffelpuffje legde haar hoofd weer tegen de stenen wanden aan en formuleerde een openingszin in haar hoofd. Geen zin om de jongen achter de deur te verleiden echter. Gewoon eentje waarop ze wat normaler uit de hoek zou komen. Ze kende zichzelf en als ze dit onvoorbereid zou doen kon ze nog eens extra zoveel betalen omdat ze erg gretig zou lijken en daarbij krankzinnig zou overkomen. Men moest haar niets vertellen over oplichten. In haar leven had ze niet veel anders gedaan. De enige reden waarom ze ook beroep moest doen op deze persoon was omdat Scott wat gevoelig lag. Als ze hem zou gaan bespioneren zou dat enkel hun relatie schaadden en ze wilde niet dat hij moederziel alleen over zou blijven.
|
|
