First time {open// cameron}

[greenlightning]

Cameron voelde dezelfde twijfel bij haar als hij bij zichzelf voelde. Het was een vreemde triomf. Dit meisje kende hem, zonder het zelf te weten. Hij wist alles van haar. Hij had het meoten weten. Misschien dat anderen zouden afknappen van haar terughoudendheid, of zelfs haar woorden, toen ze hem eenmaal losliet, maar hij neit. Het was alsof er een last van zijn schodeurs viel. Hij glimalchte en kuste haar opnieuw.
'Je hebt het mis, Alex, het is juist helemaal perfect. Ik was bang dat als ik mijn gevoelens voor jou niet de kop in zou drukken, ik straks emt een vriendin zou zitten, maar jij wil even weinig een vriend als ik een vriendin. Dat is prima voor mij. Ik kan dit niet verbergen of voor me houden. Helaas. Het is alsof ik constant bij je wil zijn, maar tegelijk, wil ik mijn vrijheid neit kwijt. Jij wilt hetzelfde... hoe zou dit dan fout kunnen zijn?'

Misschien dat hij pure onzin uitkraamde, maar hij geloofde er heilig in. Hij wist ook neit zeker hoe hij bij een meisje kon zijn, zonder bij haar te zijn, maar hij geloofde dat zij tweetjes wel een weg zouden vinden. Ze kwamen er wel uit. Sterker nog,. het zou een geweldige tijd worden, op welke manier dan ook. vreemd, hoeveel logica hierin leek te zitten, terwijl het zulke onzin was.
Hij streek zacht met zijn vinger over haar gezicht en voelde opnieuw die warmte, ditmaal neit meer beklemmend. Het voelde fijn, alsof hij iets had gewonnen, zonder iets te verliezen. iets waar hij erg zuinig op was.

[melien]

Rose was te verward en te vol van twijfels om het zo probleem vrij te zien als dat Cameron het zag. Het lag allemaal niet zo simpel, tenminste niet in haar ogen. Ze wilde zijn aanrakingen ontvluchtten, maar ze kon het niet. Het voelde te fijn. Hij legde het allemaal zo simpel uit, maar het scheen niet echt tot haar door te dringen. "Zo simpel is het niet.." Hij had gelijk, ze zat niet op een vriend te wachten, maar ze zat ook niet op verliefdheid te wachten.

Ze wilde hem in vertrouwen nemen, maar nog veel liever wilde ze gewoon dat het inderdaad zo simpel was als dat hij zei. Ze wist echter dat ze hem alleen maar van zich af zou duwen, daar hoefde hij niet eens haar vriend voor te zijn. "Ik..." maar verder kwam ze niet. Ze wilde het allemaal maar al te graag uit leggen, maar kon het niet. Hoe vertel je aan een jongen dat de enige reden dat je niet met hem kan omgaan is dat je hem dan alleen maar zou wegduwen, uit je leven bannen? Juist, niet dus. "Ik moet er maar eens vandoor." mompelde ze zachtjes. Ze keek hem niet in de ogen, hoe graag ze het ook wilde. Ze stond weer op en begon richting deur te lopen. Ergens wist ze dat ze niet weer zou stoppen, tenminste ze wilde dat ze dat niet zou doen.

Echt ver kwam ze echter niet. Ze realiseerde zich hoe raar dat eigenlijk klonk. Ze stopte. Ergens wist ze niet hoe ze moest reageren, hoe ze zich moest gedragen en dit frustreerde haar. Ze draaide zich weer om naar Cameron. Aaarggh.. Ze liep weer terug naar Cameron. Ze gaf hem een zet, uit pure onmacht. "Stom joch."

[Krista -]

"Hee, Liés, zit je hier?". Stampvoeten op de trap. Ook al was het laat, nog steeds waren er een aantal leerlingen van Zweinstein nog volop actief. Een groot deel daarvan waren regelbrekers, waaronder Eric. Eric had de achternaam van Cameron altijd al een beetje typisch gevonden voor het 'vak' wat hij uitoefende, maar nou had hij de zwadderaar nodig voor wat informatie. Over een meisje. Niet een bepaald makkelijk meisje, maar Eric vroeg zich af of Cameron wist wat ze van hém vond, en hoe hij ervoor moest zorgen dat Joanna nou een keertje een béétje in ging op zijn wanhopige flirtpogingen.
"Liés?". Gebons op de deur. Met een duw van zijn schouder wist hij de deur open te krijgen. "Cameron, ben je hier?". Hij zuchtte toen hij het bruine haar van de zwadderaar meende te herkennen, maar vloekte toen hij Rose erbij zag. "Sorry!" zei hij en hief zijn handen omhoog, alsof hij hiermee wou duidelijk maken dat het niet zijn idee was om te storen met.. met waar ze allemaal mee bezig waren. "Jemig hé"

[greenlightning]

Cameron had het toegestaan hoe ze zich van hem losmaakte. Het voelde kil en pijnlijk, terwijl het eerst zo goed had gevoeld. Hoe kon het zo veranderen, van eht ene oo het andere moment? Hoe kon dit meisje, waar hij zo van overtuigd was dat de liefde neit verspild was, zo pijnlijk reageren? hij dacht dat de deal redelijk was... misschien was eht dan toch onzin geweest.
'het zou zo simpel kunnen zijn,' zei hij, overdodnerd door alles. 'Ik zie eht probleem niet. Sommige dingen kun je neit verbergen. Sommige dingen moet je neit bevechten.'
Toen ze van hem wegliep, hield hij haar echter niet tegen. Hij wilde haar neit laten gaan, maar hoe zou hij haar kunnen stoppen, als ze echt wilde?

In die paar seconden dat ze van hem wegliep, voelde hij hoe zijn normale ik het weer overnam. Hij wist hoe ze was, had dit vanaf het begin geweten. Hij was gevallen voor haar schoonheid, gek die hij was. Die fout zou hij neit nogmaals maken. Hij zou haar ontlopen op school. Of eigenlijk, ze zou hem gewoon neit zien. daar was hij goed in.
Toen ze zich omdraaide en naar hem terug liep, keek hij verbaasd op. De stomp kwam onverwachts en al deed hij geen pijn aan zijn arm, het veroorzaakte wel een steek in zijn hart. Hij snoof.
'Prima. Als ik een stom joch ben, waarom ga je dan niet weg?'
De deur ging open en het eerste wat hij hoorde was Erics ste. Geergerd gromde hij, toen het hel lichaam van de jongen de kamner in verscheen. Bij diens opmerking trok hij enkel zijn wenkbrauw op. Hij stond op van eht bureau, begon met zijn papiern te prutsen en zei tegen Eric: 'Geen zorgen je stoort niet. Wat moet je, Dalton?'

[melien]

"Omdat.." Verder kwam Rose echter niet. Ze werd gestoord door Eric. "..niet alles zo is als het lijkt." Ze had weliswaar niet dat willen zeggen, maar ze kon moeilijk iets anders zeggen met Eric erbij. Ze voelde een brok in haar keel ontstaan toen ze doorkreeg dat ze hem zojuist succesvol weg had geduwd. Ze schudde haar hoofd. "Voor een keertje stoor je niet." zei ze toonloos tegen Eric. Ze keek nog een keer naar Cameron, maar besloot om dat af te maken waar ze mee begonnen was.

Haar voetstappen leidden haar naar de deur, vlak voor Eric bleef ze staan. "He's yours." fluisterde ze, niet in staat om het ook maar enigszins normaal te laten klinken. Ze keek Eric voor een seconde lang aan, maar verliet daarna wel de ruimte. De deur viel achter haar met een klap dicht. Ze leunde tegen de muur aan en sloot haar ogen. De koelte van de muur drong amper tot haar door. Het moest niet nog veel gekker worden.

[Krista -]

Niet alles was zoals het leek. Ja natuurlijk. Eric kon je heel veel wijsmaken, maar dit echt niet. "Tuurlijk Rose, tuurlijk. Geloof jij nou maar lekker wat je zelf wilt geloven". Hij grijnsde flauw naar haar, op de gebruikelijke 'Eric' manier en keek haar nog steeds met dezelfde grijns na toen ze naar de deur wandelde, en richtte toen zijn blik weer op Cameron. Deze keek hij vrolijk aan alsof hij wist wat er was gebeurd, en erg met Cameron mee leefde.
"Dus.." begon hij terwijl hij wat door het kantoortje heen wandelde en aan allerlei boeken begon te zitten "Ik had een vraag, die kan ik hier stellen toch?"

[Green]

'Vraag wat je wil. Zoalng je geld hebt om me te betalen., zal i8k je al je vragen beantwoorden. Tenzij ik het antwoord neit ken.'
Daar moest hij om lachen. Het was bitter en gemaakt, maar toch een lach. ZIjn hart was verscheurd, al was het maar omdat hij haar had weggestuurd. Het eerste meisje sinds drie jaar waar hij wat voor ahd gevoeled en hij liet haar gaan. Hij was zo'n idioot...

Hij liet zich op de stoel neerploffen, haakte izjn vingers in elkaar en liet de jongen zijn onderzoeknde blik ondergaan. Hij kwam hier voor Joanna, zonder twijfel. In gedachte vocht hij de strijd uit. Eerlijk zijn en misschien iets voor hen betekenen, of leigen en Joanna helpen, maar daarmee ook de kans op een vriendschap emt haar vergooien? Moeilijk moeilijk...
Hij bewoog zijn ene hand naar de bak met papieren en streelde de vellen emt zijn vingers. hij zocht het papier alvast op. Tenslotte, hij kon ook iets adners vragen, toch? Of was deze jongen werkelijk zo voorspelbaar?