First time {open// cameron}

[greenlightning]

Cameron moest moeite doen om niet in alchen uit te barsten. Hij streek met zijn hand voer zijn lippen om de lach te verbergeen en haalde vervolgens zijn schoduers op.
'Ik vrees dat je me niet kan betalen voor wat je vraagt, maar je aanbod staat. Ik zal je alles vertellen over je leifje, sorry, vriend.' Dit maal kon de grinnik neit wegblijven. 'Neem me toch alsjebleift neit kwalijk. Soms weet ik dingen die zelfs de mensen over wie eht gaat niet willen inzien. Uiterst vermakelijk. In elk geval...'
Hij streek emt zijn vinger over het papier en tikte de laatste paar regels aan. 'Ik ben niet helderziend liefje, maar volgens mij ben je ent op tijd gekomen, al weet ik neit zeker of je, als je ervanaf weet, je er iets tegen kan doen.'

Traag stond stond hij op, steunend op zijn armen en boog zich voorover, zodat hij lager stond dan zij, maar desondanks toch op haar neerkeek. Een bijzonder talent dat hij van Kyra Park had geleerd. Hij likte even zijn lippen, iets wat niks emt Cyvix te maken ahd, maar enkel met zijn droge lippen.
'Om je betaling compleet te maken, heb ik een druppel van je bloed nodig. Een briefje met, I own you, is niet goed genoeg vrees ik. Voor de informatie die je van me krijgt - Hij leek zich niet te bewegen, en toch vloog er een blad op de tafel - wil ik mijn wederdienst.'
Het papier was een contract, dat naar Cyvix toe gericht lag. De tekst op het contract was helder: Uitwisseling van diensten. Een bond in bloed, informatie uitgewisseld voor de uitgekozen wederdienst.

Beiden zijn verplicht hun belofte na te komen, en kunnen geen andere afspraken maken, tot afspraak ten volle is uitgevoerd.

Informatie gever:

Praktijk uitvoer:

Cameron Dennis Michael Liés

---------------------------[/right]

[/i]
Onder Camerons naam stond een rode vingerafdruk.

[melien]

Rose bekeek het schouwspel met verbazing. Haar ogen had ze op Cameron gericht, ookal wilde ze niet zoveel naar hem kijken als dat ze deed. Vanuit haar ooghoek zag ze iets glinsterend. Niet wetend dat het het mesje van Cyvix was draaide ze haar hoofd, maar kon het voorwerp niet ontdekken. Nu begon eindelijk haar gevoel haar te waarschuwen. Maar voor wie van de twee wist ze niet. Ze zat er als versteend, en bewoog alleen haar ogen heen en weer tussen de twee die tegenover elkaar stonden zowat. Het was raar om in de ruimte te zijn, maar tegelijkertijd er ook weer niet te zijn.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Cyvix rolde ongeloofwaardig met haar ogen. "Je kan meegaan met Zwamdrift. Voorspel voortaan dan maar eens hoe ik zou sterven..." mompelde ze daarop alles behalve geïnteresseerd. Maar toen Cameron over Scott begon vergrootte haar ogen eventjes. Ze boog zich nogal opvallend naar voren en keek naar Cameron. Dit ging haar aan. Dit was over Scott en Scott was meer dan zomaar een vriend. Hij was er eerder om het diepe moederinstinct van Cyvix wat te ondersteunen dat ze altijd al voor haar broer had gehad. Ze stootte een klagend, jankend geluidje af zoals honden deden en knikte daarop. Ze haalde het mesje tevoorschijn en maakte een diepe snee vanaf haar linkerbovenarm tot aan haar elleboog. "Je kan al het bloed krijgen dat je wenst." grijnsde ze daarna. Maar de grijns was niet zo gemeend als altijd. Je kon er duidelijk een angst in ontdekken. Cameron had gekregen wat hij kennelijk wou. Een angstige Cyvix en dat betekende dat ze àlles zou doen om maar verder wat te weten te komen.
Even fronste ze haar wenkbrauwen toen ze dacht wat geschuifel te horen en keek naar de plek waar Rose zich verborg. Ze haalde haar schouders daarna maar op en schoof het op ratten ofzo die het geluid gemaakt hadden. Het was dan ook niet zo luid geweest.

[greenlightning]

Cameron was wel geboeid door haar aandacht, maar sloeg haar vervolgens wat verveeld gade toen ze haar arm open sneed. Hij zuchtte.
'Ik had alleen een bloedige vingerafdruk nodig, maar eigenlijk had ik niet veel anders verwacht van jou. Toch verspil je je kostbare bloed. Zonde. Sommigen mogen eht verspillen, omdat eht niks waard is, maar jouw bloed verspillen is bijna een zonde.'
HIj wees op het vakje en wachtte. Hij was niet verrast door haar actie, enkel wat geergerd. Ze maakte de vloer vies, iets wat hij natuurlijk weer kon opruimen. Pas op dat moment realiseerde hij zich dat Rose erbij zat en draaide in een enkele handeling zijn hoofd om richting eht bureau. Hij maakte zich zorgen., Hi jwist niet zeker hoe goed zij dier tegen zou kunnen. Op dat moemnt ahd hij spijt dat hij haar had gevraagd.
Vervolgens wendde hij zich weer tot Cyvix.
'Nooit gemerkt dat er hier ongedierte zat. Waarschijnlijk waren we tijdens de lessen te remoerig.'

[melien]

Rose draaide haar hoofd weg en sloeg haar hand zo stil mogelijk voor haar mond. Ze kon tegen vrij veel, maar om iemand haar eigen arm open zien snijden was toch wel iets anders. Ze bevroor echter in haar beweging toen ze daardoor geluid maakte. Ze keek vanuit haar ooghoek naar het tweetal en zag Cameron kijken. Kut.. Waarom ben je hiet überhaupt heen gegaan? Wat doe je hier nou eigenlijk. Het is overduidelijk dat dit prive is... Ze had zo nog wle even door kunnen gaan, maar ze riep zichzelf een stop toe. Het was complete onzin. Ze kon er toch niets aandoen.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Met een vreemde blik keek Cyvix Cameron aan. Ze fronstte haar wenkbrauwen waardoor wat denkrimpels in haar voorhoofd verschenen en schudde dan haar hoofd. "Waarom zou het een zonde zijn als ik mijn bloed verloor?" mompelde ze daarop en drukte haar duim in de bloedende wonde voordat ze haar afdruk in het vakje zette. Ze greep daarna naar haar toverstok en heelde de wond waarna ze de bloedsporen van haar arm en de vloer wiste ook door middel van magie.
"Omdat ik een volbloed ben, zeker?" lachtte ze dan en beet op haar onderlip om haar lach in te houden. Als dat was wat hij bedoelde was het voor Cyvix meer dan duidelijk. Deze jongen zou een zeer doorsnee zwadderaar zijn. Ze schudde haar hoofd weerom en roffelde met haar vingers op de tafel. "Nu voor de informatie over Maddox. Je zei dat ik net op tijd was... Waarmee? Waarom? Wat?!" commandeerde ze bijna. Er was niets meer van de humor of het gelach te bespeuren in de houding, noch het gezicht van Cyvix.

[greenlightning]

Cameron keek goedkeurend toe hoe Cyvix haar bloed in het hokje zette. Het contract rolde zich op en verdween achter het bureau. De jongen nam nog even de tijd om te glimalchen en zijn hoofd te schudden.
'In zekere zin ook, maar dat was niet wat ik bedoelde. Er is genoeg volbloed in de wereld ook halfbloed kan erg puur zijn. Hangt van het individu af. Het gaat er meer om...' hij boog zich iets naar voren en keek haar recht in de ogen aan. '... dat een bijzonder krachtige persoonlijkheid vaak in het bloed verscholen zit. Kracht vloeit door het lichaam in de vorm van bloed. Dus is het zonde als je dat verspilt...'
Vervolgens richtte hij zich weer op en rolde opnieuw even met zijn schouders. Zijn stem werd echter bloedserieus toen hij over Scott begon. Hij zag mensen graag lijden, maar niet op deze manier.
'Ik vrees dat hij erg... in de war is. Dat weet je, zoals ik weet, maar ik heb hem gehoord... op momenten dat jij dat niet kon. Hij praat nogal vaak tegen zichzelf. Ijsberend, vloekend, grommend, schreeuwend soms zelfs, als hij denkt dat niemand hem hoort. Hij praat tegen zichzelf, bijna alsof hij tegen een ander praat, waar jij ook weleens de gewoonte toe hebt.'
Het was geen verwijt, gewoon een extra bewijs van hoeveel hij wist. Hij haalde diep adem en streek even met zijn vinger over het blad voor hem.
'Ik heb een aantal zinnen genoteerd die me bang maakte. Deze was van gisternacht.'
Hij bleef even stil, voor hij de zinnen oplas.
'Branden. Vurig, warmte, hitte. Vuur moet dichtbij zijn, alles verbranden. Niks meer voelen dan de hitte. De pijn zal fijn zijn, prettig, veilig. Hitte, en vuur. Laat je branden. Laat mij branden.'
Cameron zweeg. Hij was niet snel bang, maar toen hij Scott tegen zichzelf ahd horen praten, bijna alsof hij tegen een ander sprak, waren zijn haren overeind gaan staan.

[melien]

Rose mocht dan wel geen flauw idee hebben wie Scott was, maar het joeg haar toch angst aan dat iemand zo praatte. Zo stil mogelijk trok ze haar knieen op. Ze keek weer naar het tweetal toen ze in de gaten had gekregen dat de wond weer weg was. Ze bleef weer roerloos zitten toen haar schoen net iets te hard op de tafel tikte. Angstig keek ze naar Cyvix. Ze wilde niet weten wat er ging gebeuren als deze erachter zou komen dat zij daar zat mee te luisteren.

[Flegmatisch Dinkske°-]

Cyvix trok zoals gewoonlijk haar wenkbrauw eventjes op toen Cameron begon over de kracht van het bloed. Misschien dat hij toch niet een van de slechtsten was. Het kon haar echter weinig schelen. Ze was hier niet om dingen over zichzelf te horen maar om meer over Scott te weten te komen. Het was hém waarom ze hier was.
Ze luisterde met ingehouden adem naar het verhaal over Scott en wist gewoon dat haar ogen zich vergrootten van angst en dat kippenvel verscheen op haar armen. Ze moest zich bedwingen om de tranen niet naar buiten te laten komen. "Hij gaat het weer proberen...." fluisterde ze zachtjes en keek verslagen naar de grond alsof het al zover was. "Waarom was ik zo een stom schaap? Waarom was ik blind? Hij paaide me met zijn woorden!" fluisterde ze daarop met een flauwe, trillende stem die liet horen dat ze zich moest inhouden om niet te beginnen huilen. Ze wist beter dan wie ook wat die woorden betekenden. Hij had gezegd dat Scott in het verleden al eerder zichzelf van kant wilde maken maar ze had gehoopt dat ze een goede invloed op hem zou hebben wat kennelijk niet zo was geweest.
Ze keek weer op naar Cameron en voelde hoe haar ogen begonnen te branden. Ze moesten er al wat roder uitzien dan gewoonlijk. Het was absoluut niet Cyvix' doen om te huilen waar iedereen bij was maar Scott lag, net als Dragos, haar nauw aan het hart. Nauwer dan ze wist. "Ben je er zeker van? Als ik te weten kom dat jij met mijn voeten zit te spelen kan ik je zweren dat je er spijt van zult krijgen!... Scott verdomme!" begon ze eerst dreigend tot ze de laatste woorden uitschreeuwde en hard op tafel klopte. Ze lette niet verder op haar omgeving. Ze hoorde enkel haar eigen stem en het gonzen van haar hart bij haar slapen.

[greenlightning]

Cameron had niks van het meisje verwacht, maar ze reageerde bij zijn informatie echter wel zoals hij had gehoopt. Al hoewel, hopen was een groot woord. Bij haar uitdrukking voelde hij zelf tranen. Ze toonde zich niet, maar zaten er wel. Hij wist hoe eht voelde om een vriend te hebben, die zichzelf vreselijke dingen aandeed. Hij schudde zijn hoofd om haar bedreigingen en keek haar aan, zowel medelevend als eerlijk.
'; Het spijt me, maar dit is wat ik heb gehoord. Ik zal je de rest besparen. Ik vrees dat je moet opschieten. Hij heeft geen exacte datum genoemd, maar ik denk dat hij neit lang gaat wachten. Dit was gister, dus misschien...'
Hij maakte zijn zin niet af. Ze begreep hem wel, dat wist hij zeker. Het deed pijn om haar dit te meoten vertellen, maar misschien dat zij er iets aan kon doen. Hij blies zijn adem zacht uit en schudde zijn hoofd.
'Het spijt me. Ik wou dat ik iets adners had kunnen zeggen dat dit, maar ik neem aan dat je eht leifste de waarheid wilde.'
Hij had Rose gehoord, maar reageerde er neit op, misschien dat Cyvix het dan ook neit zou doen.