|
|
Post by melien on Jun 2, 2008 19:56:02 GMT 2
Rose had haar kin op haar knieën gelegd. Ze moest zich op dat moment wel heel erg inhouden om niet naar het tweetal toe te lopen en ze alsnog een knuffel te geven. Haar blik ging weer naar Cameron toe. Alhoewel ik betwijfel of ik hem wel een knuffel had durven geven.. Ze beet op haar lip, ze snapte er niets meer van. Niet van zichzelf, neit van wat er allemaal gebeurde en al helemaal niet van Cameron.
Ze liet haar blik over de rest van de kamer dwalen en vroeg zich af wanneer Cyvix weg zou gaan. Ze kon er niet tegen om zo stil te zijn. Haar blik bleef weer op Cameron rusten. Ze was toch wel behoorlijk blij dat ze onzichtbaar was. Zo kon je de blos op haar wangen tenminste niet zien.
|
|
|
|
Post by Flegmatisch Dinkske°- on Jun 2, 2008 20:23:55 GMT 2
Cyvix staarde vol ongeloof naar Cameron. Ze wist dat Scott ertoe in staat was maar iets in haar wilde het niet geloven. "Wat moet jou spijten? Godverdomme, Scott! Waarom doe je me dit aan?!" snauwde ze naar Cameron alsof die zonet haar had aangevallen. Ze balde haar vuisten waardoor haar knokels wit werden. "Sorry,... I-ik.. Ik moet weg." was het enige dat Cyvix uit haar mond getrokken kreeg op dit punt. Ze had veel zin om Cameron voor alles dat lelijk en mooi was uit te schelden nu maar of ze er ver mee zou komen was iets anders.. Het was niet dat ze iets tegen hem persoonlijk had maar omdat ze haar frustratie kwijt moest. Ze was er dan ook zonet pas achter gekomen dat haar allerbeste vriend zichzelf weer van kant wilde maken.
Ruw draaide Cyvix zich om maar stopte nog even bij de deur. Ze beet op haar onderlip terwijl ze de deur opende en draaide zich naar de Zwadderaar toe. "Dank je.. Ik sta diep bij je in het krijt." zei ze, voor een keer in haar leven eerlijk tegenover een zwadderaar, voordat ze de deur verder opende en wegrende. Het geluid van haar voetstappen die overgingen in een snelle loop stierven langzaam uit.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 2, 2008 20:33:44 GMT 2
Cameron kon enkel toe kijken hoe het meisje het nieuws tot zich door leit dringen. Zijn hart bloedde voor haar, al kon hij het niet tonen. Op haar vraag wat hem speet, besloot hij om geen antwoord te geven. Het speet hem niet dat hij het haar had verteld, maar wel dat hij niks beters had kunnen vertellen dan dit. Hij slaakte een diepe zucht en aanvaardde haar woedende blikken als iets onvermijdelijks. Pijn kende vele kanten, en dit was er een van.
Hij sloot zijn ogen en knikte licht.
'Ik zal je om je wederdoienst vragen, maar ga nu inderdaad maar. Ik denk dat hij je nodig heeft.'
Hij volgde haar met zijn ogen toen ze wegliep en bleef stil, nog een aantal seconden toen haar voetstappen al waren weggestorven. Hij zuchtte opnieuw.
'Sommige dingen zou je liever niet willen weten, of ze zien als leugens, mompelde hij, terwijl hij zich op het bureau liet neerzakken en zijn hoofd richting de onzichtbare Rose draaide.
|
|
|
|
Post by melien on Jun 2, 2008 20:41:45 GMT 2
Het duurde even voordat het tot Rose doordrong dat ze zich weer kon en mocht bewegen. "Maar als je het niet weet kun je het ook niet voorkomen." zei Rose. Ze stond rustig op van het bureau en zette een paar stappen weg daarvan. Haar blik was nog steeds op Cameron gevestigd, maar ze wist niet wat ze moest doen. Aan de ene kant wilde ze maar al te graag naar hem toelopen en hem een knuffel geven, maar aan de andere kant durfde ze niet.
Kom op zeg, stel je niet zo aan... Hij is gewoon een jongen. Ok, een jongen die meer is dan een vriend, maar hij blijft een jongen.. Wees nou niet zo'n eeuwig watje. Ze had nog wel even door kunnen gaan met haarzelf de les lezen, maar dat had toch geen zin. Ze ging met een hand door haar haar en vatte uiteindelijk toch maar wel een besluit. Ze kwam in beweging en liep naar Cameron toe. Voordat ze zich kon bedenken knuffelde ze hem gewoon. Ookal viel een rode blos helemaal neit meer te vermijden, laat staan verbergen.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 2, 2008 20:45:33 GMT 2
Cameron schudde langzaam zijn hoofd, voor hi zijn ogen afwendde en naar de grond staarde.
'Ik vrees dat eht alsnog neit te verhelpen valt. Scott praat al zolang tegen zichzelf.. al zolang heeft hij dit soort plannen en het zal neit de eerste keer zijn, helaas. Ik weet neit hoeveel ze zal kunnen uitrichten...'
Hij keek op toen hij haar voetstappen dichterbij hoorde komen en was volledig overromepdl door de omhelsing. Een seconde staarde hij enkel wat stijf voor zich uit, voor hij ,met stijve, trage bewegingen zijn armen om haar heen sloeg. Hij sloot zijn ogen en glimaclhtte, terwijl zijn hart in zijn borst kas tekeer ging.
'Dank je,'zei hij zacht. Hoe vreemd eht ook klonk, dit was precies wat hij nodig had.
|
|
|
|
Post by melien on Jun 2, 2008 20:57:13 GMT 2
"Je moet liefde niet onderschatten. Zelfs niet als het vriendschappelijke liefde is." fluisterde Rose. En nu moet je daar zelf ook nog even in geloven. Af en toe verbaasde het haar wel hoe makkelijk ze erover praatte, maar zodra het erop aan kwam was zij degene die wegrende. Het liefste bleef ze zo voor een hele poos staan, maar dat ging niet echt.
Ze liet hem los en keek hem aan, maar verplaatste zich voor de rest niet. "Ze zal waarschijnlijk meer kunnen doen dan je denkt. Tenminste, als je inderdaad gelijk hebt." zei ze met een glimlach.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 2, 2008 21:05:25 GMT 2
Cameron was nogal opverwel;digd door haar knuffele n vooral de woorden van liefde maakte hem in de war. Hij stond toe dat ze hem losliet en volgde haar voorbeeld. Hij glimlachte wat schaapachtig, voor hij weer zijn alwetende gezicht opzetten. Iets wat een megenling was tussen ik-draag-het-gewcith-van=-de-wereld en ik-ben-zo-geweldig. Hij schudde opnieuw zijn hoofd.
'Ik vraag het me af. Die jongen is te erg in de war om wat voor gevoelens dan ook te veolen. Ze is hem veel dierbaarder dan hij zelf maar weet en veel dierbaarder dan zij durft te hopen. Toch... het lijkt alsof hij bezeten is. Als ze hem weet over te halen, dan is dat een wodner. Die jongen.. weet neit meer wie of wat hij is.'
Hij wist geen antwoord op haar leifdesverhaal. Hij had weinig ervaring met echte leifde.
|
|
|
|
Post by melien on Jun 2, 2008 21:13:22 GMT 2
"Ze weet vast wel wat te verzinnen, ze zit niet voor niets in huffelpuf.." begon Rose, maar veel verder kwam ze niet want ze werd opgeschrikt door een stem die bij de deur vandaan kwam. "Ow, sorry. Ik wilde niet storen." klonk een jongensstem. Voordat ze zichzelf er van kon weer houden stapte ze achteruit, verder weg van Cameron. Wat waarschijnlijk alleen maar raarder commentaar zou oproepen toen ze zag wie het was.
Benjamin had al de hele tijd rond gelopen met Myra in zijn hoofd. Hij kon er niet omheen. Hij wilde weten hoe en wat. Toen hij Cameron's advertentie had gelezen wist hij zeker wat hij ging doen. Daarom was hij überhaupt daarheen gelopen. Toen hij aankwam in de astronomie toren zag hij dat de deur open stond dus liep hij maar gewoon naar binnen. Toen hij echter Rose naar achter zag stappen vroeg hij zich af wat hier zojuist gebeurt was. "Blijkbaar wel. Neem me niet kwalijk." zei hij met een flauwe grijns. De grijns was meer bedoelt om Rose te plagen dan iets anders.
|
|
|
|
Post by greenlightning on Jun 2, 2008 21:18:14 GMT 2
Cameron kon een grinnik niet odnerdrulkken en kon het niet laten om even met zijn hand langs haar heup te strijken. Hij wist neit waarom. Het zag er gewoon mooi uit en ze leek opeens zo ver weg, aangezien ze ent tegen hem aan had gestaan.
Toen Rose wegstapte keek hij haar een moment verbaasd aan, voor hij zich omdraaide en glimalchte.
'Goede avond Benny. Jij hier? Als je iets had willen weten ahd je er gewoon om kunne vragen hoor, vrienden reken ik nooit wat.'
Het stoorde hem neit dat zijn vriend heir was. Voor zijn gevoel kon hij weinig verpesten, angezien er weinig was geweest. Toch? Behalve dat Rose wegstapte was er weinig veranderd...
|
|
|
|
Post by melien on Jun 2, 2008 21:25:58 GMT 2
"Ha... ja dat kan je wel zeggen, maar ik heb een half uur geleden pas besloten om het aan jou te gaan vragen." zei Benjamin met eenschaapachtige lach. Hij keek van de een naar de ander. "En ik dacht nog wel dat je geen interesse had in meiden... Tenminste niet op die manier." voegde hij er hoofdschuddend aantoe.
Rose keek nog steeds sprakeloos naar Benjamin. Ze wist gewoon neit wat ze moest zeggen. Ze voelde nog steeds de aanraking van Cameron, ookal was zijn hand allang weer verdwenen. Toen ze echter hoorde wat Benjamin zei kon ze niet voorkomen dat ze knalrood werd. Ze schudde haar hoofd zodat haar krullen voor haar gezicht vielen en dit gedeeltelijk bedekten.
|
|
